มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 227
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 227
เธอเห็นรถแลมบอร์กินีจากไปทันทีที่เธอออกมา
เจอรัลด์ก็หายไปด้วยเหมือนกัน
แต่เจอรัลด์จะอยู่ที่ไหนได้ล่ะงั้น?
เป็นไปได้ไหมว่านั่น…
บ้าไปแล้ว!
เธอไม่แม้แต่กล้าที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยซ้ำ เธอไม่กล้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไปแล้วจริง ๆ!
ซาร่าสูดหายใจเข้าลึก ไม่ใช่ว่านั่นคือการยืนยันว่าเจอรัลด์คือเจ้าของรถแลมบอร์กินีหรอกหรือ?
จู่ ๆ ซาร่าก็นึกถึงครั้งแรกที่เธอได้พบกับเจอรัลด์ ตอนนั้น เขาหั่นแตงโมอย่างไม่ใยดีบนฝากระโปรงของรถแลมบอร์กินีนั่น
ตอนนี้ เจอรัลด์อยู่ที่นี่ และรถคันนั้นก็อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน!
และไม่ต้องพูดถึงว่าซาร่าได้เห็นเจอรัลด์ใช้จ่ายเงินสามหมื่นดอลลาร์โดยไม่ลังเลใด ๆ เป็นการส่วนตัว
อาร์ก!
เจอรัลด์เป็นเจ้าของรถคันนั้นหรือ? จริง ๆ แล้วเจอรัลด์เป็นคนมั่งคั่งแค่ไหน?
ซาร่าแข็งทื่ออย่างตะลึงงัน ไม่สามารถยอมรับการการอนุมานที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ของตัวเอง มันไม่ถูกต้อง! มันอาจไม่เป็นความจริง!
เจอรัลด์ ในทางกลับกัน ได้ขับรถกลับไปที่โรงเรียนหลังจากการส่งเควต้ากลับบ้าน เขามุ่งหน้าไปยังที่จอดรถเล็ก ๆ ที่ห่างไกลออกไป ที่ ๆ ปกติเขาจะจอดรถของเขาไว้
จากนั้นเขาก็ออกจากรถ และล็อกรถที่อยู่ด้านหลังของเขา
“สวัสดี เจอรัลด์!”
หญิงสาวคนหนึ่งกระโดดออกมาจากพุ่มไม้ ทำให้เจอรัลด์ตกใจกลัว
“บ้าเอ้ย! เธอกำลังทำอะไร?”
เขาก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ
เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะร้องไห้หรือหัวเราะดีเมื่อเขาเห็นใบหน้าของผู้มาเยือนโดยไม่ได้ตั้งใจ
ผู้หญิงคนนั้นที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขากลายเป็นว่าเป็นวิตนีย์นั่นเอง
“ฮี่ฮี่ฮี่! ฉันรอนายมานานแล้ว คุณคลอฟอร์ด ฉันรู้ว่านายจอดรถของนายไว้ที่นี่มาโดยตลอด”
“ว้าว! นายน่าทึ่งมากจริง ๆ เจอรัลด์ ฉันไม่คาดคิดจริง ๆ ว่ารถคันนี้จะเป็นของนาย นายเป็นคนที่แย่มาก ทำไมนายไม่บอกฉันก่อนหน้านี้ล่ะว่ารถคันนี้เป็นของนาย? นายทำให้ฉันเข้าใจนายผิดนะ!”
เจอรัลด์บังเอิญได้เจอวิตนีย์และครอบครัวของเธอตอนที่เขาปลอมตัวเป็นแฟนหนุ่มของเจนเพื่อพบพ่อแม่ของเธอ ต้องขอบคุณการนัดพบครั้งนั้น วิตนีย์ได้ค้นพบว่าเจอรัลด์เป็นเจ้าของรถเก๋งคันงามนี้
ไม่ควรมีใครรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้
หลังจากกลับไปบ้าน วิตนีย์ก็นอนไม่หลับทั้งคืน ซึ่งสิ่งที่เธอคิดได้เมื่อหลับตาลงก็คือเจอรัลด์
ความทรงจำของเรื่องทุกอย่างที่ได้เกิดขึ้นระว่างพวกเขารุกรานเข้ามาในจิตใจของเธออย่างไม่มีพิธีรีตองใด ๆ
เจอรัลด์ในอดีตเคยเป็นคนยากไร้ที่ถูกเธอรังแกมาโดยตลอด เขามักจะทำอะไรก็ตามที่เธอขอให้เขาทำ
ในสายตาของเธอ แม้แต่หมาตัวหนึ่งยังมีค่ามากกว่าที่เจอรัลด์สามารถจะเป็นได้ด้วยซ้ำ
แต่อย่างไรก็ตาม วิตนีย์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ไม่รู้ว่าความคิดที่เธอมีต่อเจอรัลด์ได้เปลี่ยนไปเมื่อไหร่
เธอยังสงสัยด้วยซ้ำว่าเธอตกหลุมรักเจอรัลด์เข้าแล้วหรือไม่
มันไม่สมเหตุสมผลที่เธอเอาแต่ฝันถึงเขาอยู่ร่ำไป
และตอนนี้ ไม่ว่าเธอจะมองเขาอย่างไร เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเจอรัลด์นั้นเป็นคนที่น่าทึ่งและมีเสน่ห์มาก เขาน่าดึงดูดใจมาก จนเธออยากจะกัดเขาจริง ๆ
วิตนีย์ได้คิดถึงเขาตลอดมาและอยากจะเห็นเจอรัลด์คนหล่อของเธอโดยเร็วที่สุดเท่าที่เธอจะสามารถทำได้; เธอจึงมาดักรอเขาแต่เช้าตรู่
“เจอรัลด์…ทำไมนายไม่พูดอะไรเลยล่ะ?” วิตนีย์ถามอย่างอ่อนโยน
เจอรัลด์สามารถรู้สึกขนลุกเมื่อเขาเห็นท่าทางบนใบหน้าของวิตนีย์
“เอิ่ม…วิตนีย์ เธอไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้ พูดตรง ๆ นะ ฉันเคยเกลียดเธอที่รังแก และเยาะเย้ยฉันมาโดยตลอด… แต่ตอนนี้ฉันมาคิดดูแล้ว ฉันชอบวิธี่ที่เธอเคยปฏิบัติต่อฉันมากกว่า ดังนั้น หยุดทำตัวแบบนี้เถอะนะ โอเคไหม?” เจอรัลด์ตอบกลับพร้อมกับกลืนน้ำลาย
“ฮึ่ม! ฉันรู้ว่านายมีแนวโน้มมาโซคิสต์ เจอรัลด์ เอาล่ะ…งั้น…ฉันต้องด่าและทุบตีนายเหมือนที่ฉันเคยทำแล้วนายจะมีความสุขหรือเปล่า?”
วิตนีย์ส่งสายตาให้
เห็นได้ชัด เจอรัลด์รู้ดีว่าการส่งสายตานั้นหมายถึงอะไร
เขารู้สึกได้ถึงหมุดและเข็มที่ทิ่มแทงหนังศีรษะของเขา
ถ้าเขารู้ว่าวิตนีย์เป็นผู้หญิงแบบนี้ เขาคงไม่มีวันทำให้ตัวตนของเขาเป็นที่รู้จักแน่
‘เธอจะมาสนใจฉันได้ยังไง น้องสาว? เธอสนใจแค่เงินของฉันเท่านั้นแหละ!’
อย่างไรก็ดี เจอรัลด์ก็ไม่กล้าพูดมันออกมา
วิตนีย์กระทืบเท้าของเธออย่างกระวนกระวาย “โอ้! นาย นาย นายเงียบมากมาโดยตลอดตั้งแต่ที่เราพบกันครั้งแรก นายช่วยเป็นสุภาพบุรุษมากกว่านี้ได้ไหม? ฮึ่ม! ฉันเคยทำร้ายนายในอดีต และฉันจะให้โอกาสนายได้ลงโทษฉัน นายสามารถลงโทษฉันได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม โอเคไหม?”
วิตนีย์เข้าหาเจอรัลด์ จับแขนเขาเอาไว้แน่น
เธอคิดมากเกี่ยวกับเขาจนแทบจะเป็นบ้าได้แล้ว