มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 250

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 250

ปัจจุบันเจอรัลด์จะพยายามให้ดีที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงความคิดเช่นนี้

ไม่ได้จะอะไรนะแต่ทั้งหมดนี้ก็เพื่อมีล่า นับตั้งแต่ที่เขาตัดสินใจจะเดทกับมีล่า เขาต้องคิดเกี่ยวกับเธอในทุก ๆ การตัดสินใจที่เขาทำ

แต่เอเลน่าก็เริ่มร้องไห้ในปลายสายอีกด้านหนึ่งของการโทร

“โอเค…เจอรัลด์ ฉันเข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร ฉันจะให้คุณทำมากมายขนาดนั้นเพื่อฉันได้อย่างไร? เพียงเพราะป้าของฉันได้บอกญาติของฉันเกี่ยวกับคุณ และพวกเขาต่างก็ต้องการจะพบกับคุณจริง ๆ! ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่จะบอกพวกเขาว่าคุณไม่ใช่แฟนของฉัน และฉันไม่สมควรได้เป็นเป็นของคุณ…ฉันไม่ควรรบกวนคุณด้วยเหมือนกัน!” เอเลน่าพูดขณะที่เธอสะอึกสะอื้น

เจอรัลด์ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เขาไม่มีวันทนเห็นผู้หญิงกำลังร้องไห้ต่อหน้าของเขาได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันเป็นเพราะเขาเอง

เจอรัลด์ถอนหายใจและพูดขึ้นว่า “หยุดร้องเถอะ ผมจะทำก็ได้ ส่งตำแหน่งมาให้ผมและผมจะไปพบคุณ!”

“คุณดีที่สุดเลย เจอรัลด์! ฉันรักคุณมากเลย!” เอเลน่าหยุดร้องไห้ทันที

เจอรัลด์สัญญากับเอเลน่าเพื่อจะยุติเรื่องนี้เท่านั้น เพราะเขาเป็นคนที่ช่วยเหลือเธอตั้งแต่แรก เขาควรจะรับผิดชอบที่จะยุติเรื่องต่าง ๆ นี้กับเธอ!

เจอรัลด์เปลี่ยนเสื้อผ้า และตัดสินใจโทรเรียกรถแท็กซี่เพื่อไปพบกับเอเลน่าเพราะมันค่อนข้างสายมากแล้วและจะมีผู้คนมากมาย เขานัดพบกับเอเลน่าก่อนและจัดรถไว้ให้สำหรับครอบครัวของเอเลน่าเพื่อไปรับญาติ ๆ ของเธอที่สนามบินเมย์เบอร์รี่

ในขณะเดียวกันที่สนามบิน มีคนประมาณแปดถึงเก้าคนกำลังรอพวกเขาอยู่ บ้างก็เป็นวัยกลางคนและบางคนก็เป็นหนุ่มสาวและน่ารัก

“เกิดอะไรขึ้น คุณป้าลาร์ซัน? คุณไม่ได้บอกเอเลน่าว่าพวกเราจะมาถึงเวลาเก้าโมงครึ่งหรอกหรือ นี่มันเป็นชั่วโมงแล้วนะ! ทำไมเธอถึงยังไม่มาอีก?”

“ใจเย็น ๆ คาร์เมน บางทีเอเลน่ากำลังยุ่งอยู่ ฉันโทรหาพวกเขาเมื่อกี้นี้ พวกเขาน่าจะมาถึงเร็ว ๆ นี้แหละ อย่างกังวลไปเลย!”

“มันแตกต่างมากจากคราวที่แล้วที่พวกเรามาที่นี่กัน ต้องมีสถานที่ท่องเที่ยงใหม่ ๆ มากมายอยู่รอบ ๆ! ยังไงซะ เธอบอกว่าเอเลน่าพาแฟนของเธอไปเยี่ยมเธอในครั้งก่อนด้วยไม่ใช่เหรอ รูบี้? เด็กชายคนนั้นเป็นไงบ้าง? ฉันไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไรตอนที่เธอบอกว่าเขาดูไม่ดีพอทางโทรศัพท์!” ผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูหน้าตาเหมือนกับรูบี้ ลาร์ซันถามขึ้นมา

เธอคือ แฮร์เรียต ลาร์ซัน พี่ของ รูบี้ ลาร์ซัน เธอย้ายไปอยู่ทางเหนือนับตั้งแต่ได้แต่งงานแล้ว เธอเป็นผู้จัดการที่หน่วยงานความมั่นคงและเธอทำรายได้ประมาณสองสามแสนดอลลาร์ในแต่ละปี

“อย่าแม้แต่จะไปพูดถึงเด็กบ้าคนนั้นเลย! แค่การนึกคิดถึงเขาก็ทำให้ฉันโกรธคลั่งมากแล้ว! คน ๆ นั้นแค่ถูกลอตเตอรี่เพียงเล็กน้อยและเขาก็ทระนงตัวอย่างกับนกยูงตัวหนึ่ง! เขาเป็นเพียงเด็กบ้าที่แสนยากจนที่เริ่มต้นและกล้าที่จะจีบเอเลน่า! ฉันอยากจะแนะนำลูกชายของเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันให้กับเธอ ดิกสันแต่…เห้อ!”

รูบี้โกรธมากเมื่อมีเจอรัลด์เข้ามาในหัวเรื่อง เธอคงไม่มีวันยอมให้เขามาเป็นส่วนหนึ่งของลาร์ซันแน่

“แอมเบอร์คงคิดว่าเขาน่ารังเกียจมากเกินไป เธอจะไม่มาไม่ว่าเราจะถามเธออย่างยากเย็นแค่ไหน นับตั้งแต่ที่เขามาเยี่ยมพวกเราและไปที่งานเลี้ยงนั้นกับพวกเขา แอมเบอร์ก็ไม่ดูไม่ค่อยสบายดี เธอจะไม่พูดสักคำแม้ว่าพวเราจะถามเธออย่างหนักแค่ไหน!”

รูบี้ถอนหายใจ “เธออาจจะตกใจมากว่าไอ้เด็กบ้าที่ยากจนคนนั้นน่ารังเกียจแค่ไหน!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! รูบี้ เดี๋ยวนี้เธอกลายมาเป็นคนใจร้ายจริง ๆ เธอพูดถึงเด็กคนหนึ่งแบบนั้นได้อย่างไร? แต่ฉันอยากจะพบกับเจอรัลด์คนนี้จริง ๆ มันยากที่จะจินตนาการว่าเขาเป็นคนน่ารังเกียจยังไง!” แฮร์เรียตหัวเราะอย่างขมขื่น

“แน่นอน! เขาไม่สามารถแม้แต่จะแข่งกับเหล่าแฟนหนุ่มของหลานสาวทั้งหมดของฉันที่นี่ได้ด้วยซ้ำ!”

มีหญิงสาวสามคนและผู้ชายสามคนกำลังยืนอยู่ข้างแฮร์เรียต

หนึ่งในหญิงสาวเหล่านั้นดูเหมือนจะอยู่ในช่วงอายุยี่สิบกลาง ๆ และสาว ๆ อีกสองคนนั้นน่าจะอายุพอ ๆ กับเอเลน่า พวกเธอทุกคนดูหน้าตาดีและผิวขาวแต่สายตาของพวกเธอนั้นดุร้ายและทะนงตัว

พวกเธอต่างก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของเอเลน่า และนอกจากพวกเธอแล้วก็เป็นแฟนหนุ่มของพวกเธอกัน คนที่เด็กกว่าสองคนนั้นเป็นลูกสาวของแฮร์เรียต และคนโตนั้นเป็นหลานสาวของสามีของแฮร์เรียต พวกเขาทั้งหมดมาที่นี่สำหรับวันหยุดพักผ่อนกัน

“แม่กล้าพูดได้ยังไงว่าน้าใจร้าย! มีใครใจร้ายไปกว่าแม่ด้วยเหรอ? แฟนเก่าของพี่สาวหนูเกือบจะฆ่าตัวตายไปแล้วเพราะการดูถูกของแม่ไง!” หญิงสาวคนเล็กสุดและทันสมัยที่สุดพูดขึ้นมา

“อย่ามาพูดกับฉันแบบนั้น เจ้าเด็กบ้า! ฉันจะตบแก ถ้าแกพูดว่าฉันใจร้ายอีก ฉันแค่เป็นคนซื่อสัตย์ เขาคิดว่าเขาสามารถจะแต่งงานกับลูกสาวฉันได้ด้วยบริษัทที่มีมูลค่าแค่หลายล้านดอลลาร์งั้นเหรอ? บริษัทของพ่อแกอย่างเดียวก็มีค่ามากกว่านั้นแล้ว!” แฮร์เรียตยิ้มเยาะ เธอดูหยิ่งยโสเป็นอย่างมากเมื่อสวมแว่นกันแดดอันนั้น

ทุกคนหัวเราะ

“เอเลน่าอยู่นี่แล้ว!” หญิงสาวคนหนึ่งชี้ไปตรงประตูในขณะที่เจอรัลด์ และเอเลน่าเดินเข้ามาหาพวกเขา