มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 333

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 333

เจอรัลด์ขี้เกียจจะใส่ใจกับวิธีการจัดการกับเรื่องนี้ของแซค

เขาพักผ่อนตั้งแต่หัวค่ำในคืนนั้น

แม้ว่าฝนจะตกอย่างหนักเมื่อเขาตื่นขึ้นมา แต่เจอรัลด์ก็เร่งรีบไปโรงเรียนอยู่ดี ท้ายที่สุดแล้ว การทบทวนการบ้านของเขาก็สำคัญเช่นกัน

โดยปกติแล้ว คนขับรถของเขาจึงไปส่งเขาที่ประตูโรงเรียนและเจอรัลด์เดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกับถือร่มไว้ในมือ

ทันใดนั้น เจอรัลด์ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังลั่น

เมื่อเขาหันไปมองที่มาของเสียง เขาก็เห็นหญิงสาวในชุดเดรสสีขาวที่ดูเหมือนข้อเท้ของเธอเคล็ด เธอถือร่มไว้ในมือข้างหนึ่งในขณะที่มืออีกข้างกุมข้อเท้าของเธอไว้ เจอรัลด์คาดการณ์ได้ว่าข้อเท้าของเธอต้องเคล็ดในขณะที่เธอกำลังกางร่ม

เนื่องจากว่าเธอแทบจะเดินได้ไม่ดีในขณะนั้น จึงดูเหมือนว่าอาการข้อเท้าแพลงนั้นน่าจะเป็นอาการที่รุนแรงอยู่

เจอรัลด์พบว่าตัวเองกำลังเดินเข้าไปหาเธอภายใต้ร่มของเขา “คุณโอเคดีหรือเปล่า?”

“มันเจ็บ!” หญิงสาวคนนั้นร้องไห้ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

เจอรัลด์ผงะไปเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าของเธอ “เป็นคุณนั้นเอง?”

หญิงสาวคนนั้นก็แสดงความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัดบนใบหน้าของเธอเช่นกัน

นี่ไม่ใช่แค่คนแปลกหน้าทั่วไป เธอคือหญิงสาวอารมณ์ดีที่ก่อนหน้านี้เคยนั่งอยู่ข้างเจอรัลด์ตอนที่เขาศึกษาอยู่ในห้องสมุดเมื่อไม่นานมานี้

ความทรงจำของเหตุการณ์ทำให้เจอรัลด์รู้สึกกระดาก

เขาไม่เพียงแค่มีเลือดกำเดาไหลในตอนนั้น แต่เขายังจามอีกด้วย ช่างเป็นเรื่องน่าอับอายที่น่าจดจำเสียจริง!

มันเป็นเรื่องไม่คาดคิด พูดได้แค่นั้น สำหรับเขาที่ได้พบเธอในวันนี้ขณะที่กำลังกลับมาโรงเรียนในตอนเช้าตรู่!

“ใช่ มันก็ซักพักแล้วนะ…ตอนแรกฉันวางแผนที่จะเรียกรถแท็กซี่เพื่อออกไปหาสิ่งของบางอย่าง คิดย้อนกลับไป บางทีฉันคงจะเดินเร็วมากเกินไป!” หญิงสาวกล่าวขณะที่แก้มของเธอแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย เป็นอาการที่ชัดเจนว่าเธอจำสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องสมุดก่อนหน้านี้ได้

“ฝนตกหนักแบบนี้คงจะดีที่สุดถ้าคุณเลื่อนแผนการนั้นออกไปสำหรับตอนนี้ ผมจะช่วยพาคุณไปที่สถานพยาบาลเอง” เจอรัลด์ตอบ

เขาไม่ลืมความจริงที่ว่าเธอยื่นทิชชู่ให้เขาในช่วงที่เขาต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่น่าอับอายในตอนนั้น

แม้ว่าพวกเขาจะยังคงเป็นคนแปลกหน้าต่อกันในตอนนี้ แต่เขาก็ยังรู้สึกติดค้างที่จะต้องช่วยเธอ

ท้ายที่สุดแล้ว ผู้หญิงคนนี้เป็นคนทีจิตใจดีและสวยจริง ๆ

หากเขาเพิกเฉยและทิ้งเธอไว้ที่นั่น ความรู้สึกผิดของเขาจะกลับมากัดกินเขาในภายหลังแน่

แม้ว่าเธอจะลังเลในตอนแรก แต่สุดท้ายเธอก็พยักหน้า ความเจ็บปวดนั้นเกินจะรับไหวสำหรับเธอ

แม้จะได้รับความช่วยเหลือจากเจอรัลด์ แต่เธอก็ยังคงเดินลำบากมากอยู่

สุดท้ายแล้ว เจอรัลด์จึงใช้วิธีแบกเธอไว้บนหลังของเขา โชคดีที่หญิงสาวรู้สึกได้ว่าเจอรัลด์ไม่มีเจตนาร้ายใด ๆ แม้แต่ตอนที่พวกเขาเจอกันครั้งแรกในห้องสมุดแล้วก็ตาม ดังนั้น เธอจึงไม่พยายามขัดขืนแต่อย่างใดเลยและเพียงปล่อยให้เจอรัลด์อุ้มเธอไป

เธอถือร่มของเธอขณะที่พวกเขาเดินไปที่สถานพยาบาล

เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงเล็กน้อยขณะที่จมูกของเขาได้กลิ่นกายของเธอ

แต่อย่างไรก็ตาม เขามีมีล่าอยู่แล้วเช่นนั้นทำไมเขาถึงยังคงคิดมากกับสถานการณ์นี้อีกล่ะ?

เจอรัลด์ส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อลืมเรื่องนี้ซะก่อนจะเริ่มเดินเร็วขึ้น

บี๊บ บี๊บ!

รถเบนซ์ G500 คันหนึ่งบีบแตรขณะที่ขับผ่านเจอรัลด์และหญิงสาวไป

“เฮ้ คนสวย! ฝนตกแรงมากทำไมคุณไม่ขึ้นรถของผมล่ะ? ผมจะไปส่งคุณเองไม่ว่าคุณจะไปที่ไหนก็ตาม!”

เสียงตะโกนดังมาจากวัยรุ่นที่แต่งตัวดูดีที่ได้ลดกระจกรถลง

เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะหยุดระหว่างทางเดินของเขาเมื่อได้ยินคำพูดของวัยรุ่นคนนั้น

ในใจของเขา เจอรัลด์รู้ว่าสาวสวยทุกคนชอบรถหรู

แต่อย่างไรก็ตาม เธอแทบไม่ได้มองไปที่คนขับเลยด้วยซ้ำ

แต่แทนที่ เธอหยิกไหล่ของเจอรัลด์เบา ๆ “อย่าหยุดแค่ตรงนี้สิ! ฉันกำลังจะตายจากความเจ็บปวดอยู่แล้ว!”

“โอ้! ใช่!”

เจอรัลด์พยักหน้าก่อนจะเริ่มเดินอย่างรีบร้อนอีกครั้ง ดูเหมือนว่าหญิงหญิงคนนี้จะแตกต่างจากคนอื่น ๆ ที่เขาเคยพบมาก่อน

“โธ่เว้ย! ถ้าฉันรู้ว่าเธอจะอยู่ที่นี่ฉันคงจะมาเร็วกว่านี้! ช่างน่าเสียดายจริงๆ! ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก!”

เด็กชายคนนั้นถอนหายใจเสียงดังก่อนจะทุบมือกับพวงมาลัย ขณะที่เขามองดูเจอรัลด์เดินจากไปช้า ๆ พร้อมกับสาวสวยยังคงเกาะติดอยู่บนหลังของเขา

โชคดี สถานพยาบาลอยู่ไม่ไกลมากเกินไป เมื่อพวกเขามาถึง หมอคนหนึ่งก็เข้ามาตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเธอทันที

เมื่อรู้ว่าเธอจะได้รับการดูแลจากหมอ เจอรัลด์จึงหันหลังจากไป

“เดี๋ยว! นายชื่ออะไร? ฉันชื่อกียา” หญิงสาวตะโกนไปทางด้านหลังของเขา

“ฉันเจอรัลด์!”

“เข้าใจแล้ว! ขอบคุณมากสำหรับวันนี้ นายช่วยฉันจากโลกแห่งความเจ็บปวด ฉันไม่รู้ว่าฉันจะกลับไปพร้อมกับข้อเท้าแพลงนั้นได้อย่างไร! นอกจากนี้ ฉันสังเกตเห็นว่านายถือหนังสืออยู่ เป็นไปได้ว่านายจะไปห้องสมุดเพื่อศึกษาหรือเปล่า?”

“ตามจริงแล้ว ก็ใช่” เจอรัลด์ตอบขณะที่เขาพยักหน้ารับ