มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 383

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 383

พยาบาลนำเจอรัลด์ลงไปชั้นล่างเพื่อชำระเงินที่เคาน์เตอร์ แม้ว่าเธอจะรู้สึกค่อนข้างสงสัยเกี่ยวกับเขาก็ตาม

แล้วอะไรคือสาเหตุที่เธอต้องสงสัยด้วยล่ะ?

ทั้งหมดเป็นเพราะวิธีที่เจอรัลด์แต่งกาย เขาไม่ได้ดูเหมือนคนที่จะมีเงินมากติดตัวเลย

ค่ารักษาพยาบาลสูงถึง 20,000 ดอลลาร์ แทบจะเป็นไปไม่ได้สำหรับครอบครัวทั่วไปที่จะเต็มใจจ่าย และไม่ต้อยเอ่ยถึงใครบางคนอย่างเขาหรอก

เจอรัลด์พิสูจน์ให้เห็นว่าเธอคิดผิด เขาชำระเงิน 20,000 ดอลลาร์สำหรับค่าผ่าตัดและยังจ่ายค่าห้องพักอีกด้วยเข่นกัน

ทั้งหมดนั้นมากถึง 30,000 ดอลลาร์เลยทีเดียว!

เขาจ่ายให้สำหรับทุกอย่างโดยไม่แม้แต่จะแสดงออกใด ๆ ทางสีหน้าเลยด้วยซ้ำ

พยาบาลตกตะลึง จนไม่สามารถจะขยับตัวได้

เจอรัลด์ไม่ได้สนใจเธอและเดินกลับไปที่ห้องโถง

พวกเขายังคงต่อสู้กันอยู่

“ทุกคนหยุดต่อสู้กันเถอะ ผมจ่ายชำระบิลไปแล้ว” เจอรัลด์กล่าว

“ห๋าา???”

ตอนนั้นเองที่การต่อสู้หยุดลง

เหล่าพี่น้องต่างก็มึนงงกันเมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งนี้

“นายจ่ายสำหรับทุกอย่างเลยเหรอ? เจอรัลด์ มันตั้ง 20,000 ดอลลาร์เชียวนะ! นายไปเอาเงินมาจากไหนกัน?” พี่ชายคนโตถามขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ

“เอ่อ ไม่ใช่แค่ 20,000 ดอลลาร์ แต่หนุ่มคนนี้ชำระไป 30,000 ดอลลาร์ รวมถึงค่าโรงพยาบาลด้วยค่ะ!”

โดยไม่รู้มาก่อนสำหรับเจอรัลด์ พยาบาลคนนั้นติดตามเขามาตลอดทางจนถึงที่นี่

“30,000 ดอลลาร์?!”

ฝูงชนกลายเป็นประหลาดใจยิ่งกว่าเดิม

คนที่อยู่ในสภาพที่แย่ที่สุดก็คือ ควีนนี่และคลิฟตันก็ยิ่งรู้สึกอับอายขายหน้ามากขึ้น เมื่อนึกถึงว่าพวกเขาเอาแต่เยาะเย้ยเจอรัลด์ก่อนหน้านี้ไปอย่างไร ตอนนี้ที่เขาเต็มใจจ่ายเงินขึ้นมาจริง ๆ พวกเขาจึงรู้สึกราวกับว่าพวกเขาถูกตบหน้า เป็นการตบแรง ๆ ทีละครั้ง

“เงินนั้นไม่ได้ถูกขโมยมา ใช่ไหม?” คลิฟตันถามด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว

“ใช่ ฉันจำเว็บไซต์ข่าวในออนไลน์ที่รายงานว่าคนทำเงินหายได้อย่างไร! เจอรัลด์ นายบังเอิญพบเงินนั้นและไม่ได้คืนมันใช่ไหม?”

“มันต้องเป็นอย่างงั้นแน่! ระวังนะ บางคนอาจจะโทรเรียกตำรวจมาจับนายก็ได้ เงิน 30,000 ดอลลาร์นั่นอาจจะทำให้นายต้องโทษประหารก็ได้!” คลอฟตันเตือนอย่างโหดร้าย

ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เป็นเจ้าของบริษัทแห่งหนึ่ง และมันก็ไม่น่าประหลาดใจที่เขาจะรู้เรื่องเช่นนี้

มันก็ถูกต้องเช่นกันที่คำพูดต่าง ๆ เหล่านี้จะทำให้คุณป้าวินเทอร์กลัวขึ้นมา

“เจอรัลด์ เธอได้เงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหนกัน?”

“โอ้ ผมแค่ถูกลอตเตอรี่น่ะ ดังนั้นจึงไม่มีอะไรให้ต้องกังวลหรอกครับ คุณป้าวินเทอร์!” เจอรัลด์ตอบ ยิ้มให้เล็กน้อย

แม้ว่าไม่มีเหตุผลสำหรับที่ต้องปกปิดตัวตนของเขาก็ตาม เขาแค่ไม่รู้ว่าจะบอกคุณป้าวินเทอร์ว่ายังไงดี

เขาจึงลนลานขึ้นมาและลงเอยด้วยการโกหกแทน

สายตาของควีนนี่และคลิฟตันเบิกกว้างทันที่พวกเขาได้ยินเรื่องนั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งควีนนี่

“นายได้เงินรางวัลมาเท่าไหร่?” เธอถามด้วยกระวนกระวายใจ

เหล่าลูกชายคนโตของคุณลุงวินเทอร์ พวกผู้ใหญ่ คิดว่ามันค่อนข้างโจ่งแจ้งที่เด็กสาวคนหนึ่งอย่างควีนนี่จะถามคำถามที่ตรงไปตรงมาเช่นนั้น เธอแค่ไม่สามารถระงับความสงสัยของเธอเอาไว้ได้

คุณลุงวินเทอร์มักจะพูดอยู่เสมอว่าเจอรัลด์เป็นชายหนุ่มที่ดี และเขาตั้งใจจะให้พวกเขาทั้งคู่หมั้นหมายกัน

แต่ใครจะไปชอบผู้ขายที่ยากจนอย่างเจอรัลด์ได้ล่ะ?

เช่นนั้น ควีนนี่จึงปฏิเสธเขาไป

เมื่อเธอได้ยินเจอรัลด์พูดว่าเขาถูกลอตเตอรี่ เธอจึงรู้สึกสั่นไหวไปทั่วร่างกายของเธอ

ให้ตายเถอะ! ถ้าเขากลายมาเป็นคนร่ำรวยขึ้นมาจริง ๆ ละก็ นั่นจะหมายความว่าเธอพลาดไปแล้วใช่ไหม?

“เร็วเข้า บอกฉันมา เจอรัลด์นายได้เงินรางวัลมาเท่าไหร่?”

ควีนนี่ลุกขึ้นมาพรวดพราด

เจอรัลด์เพียงหัวเราะ ขณะที่โชว์ห้านิ้วให้ดู

“ห๊ะ? ครึ่งล้านเหรอ?” ควีนนี่จ้องมองด้วยความตกใจ

ในทางตรงกันข้าม คุณป้าวินเทอร์รู้สึกดีใจมากกับข่าวนี้

“อะไรนะ? เธอได้เงินมาครึ่งล้านดอลลาร์จริง ๆ เหรอ?!”

“อย่ากังวลไปเลยครับ คุณป้า ผ่อนคลายเถอะครับ ผมก็ได้จ่ายสำหรับค่ารักษาพยาบาลของคุณลุงไปแล้ว”

เจอรัลด์ช่วยคุณป้าวินเทอร์ให้นั่งลง

ในทางกลับกัน ควีนนี่รู้สึกกังวลใจอย่างมาก ราวกับมดเป็นฝูงกำลังคืบคลานไปทั่วหัวใจของเธอ

เธอจะสามารถทำอะไรได้ในตอนนี้?

จากน้ำเสียงของเจอรัลด์อย่างเดียว ก็ดูเหมือนว่าเขาจะได้เงินรางวัลมามากกว่าแค่ครึ่งล้านดอลลาห์เสียอีก

เป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นห้าล้าน?

พระเจ้า!

ยิ่งเธอคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งกลายเป็นกังวลใจมากยิ่งขึ้นเท่านั้น ขอบคุณที่เจอรัลด์ได้รับการหัวเราะเยาะเมื่อครู่ก่อน เขาจึงเลือกที่จะปกปิดค่าที่แน่ชัดและทำให้พวกเขาเดากันแทน

สำหรับสองวันต่อมา เจอรัลด์ไม่ได้ไปที่ไหนเลย เขาเฝ้าอยู่เคียงข้างคุณลุงวินเทอร์ตลอดเวลาในโรงพยาบาล ข่าวดีก็คือ อาการของเขาไม่ได้ร้ายแรง และแค่ต้องอยู่ในโรงพยาบาลสักระยะหนึ่งเท่านั้น

ในช่วงพักเที่ยง เขารอให้คุณลุงและคุณป้าวินเทอร์ทานอาหารกันเสร็จก่อน

เมื่อท้องของเขาเริ่มส่งเสียงร้องขึ้นมา เขาจึงมุ่งหน้าไปที่โรงอาหารของโรงพยาบาลเพื่อหาอะไรให้ตัวเองทาน

“นายคือเจอรัลด์ไม่ใช่เหรอ? นายกลับมาแล้ว!”

ขณะที่เขากำลังต่อคิวซื้ออาหาร เขาก็รู้สึกถึงการแตะเบา ๆ ที่ไหล่ของเขาขึ้นมาฉับพลัน

เมื่อเขาหันกลับไปมอง เขาก็เห็นสาวสวยคนหนึ่ง เธอแต่งหน้าและมัดผมหางม้า

แต่ถึงแม้ว่าเธอจะแต่งหน้า เจอรัลด์ก็ยังคงจำเธอได้