มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 402

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 402

เขาหมายถึงการเรียกคนเพื่อมาช่วยต่อสู้กับ ลูอีส ลอร์เดส

ตอนนั้น ซินดี้ไม่ได้ใส่ใจเกี่ยวกับมันมากนัก เธอนึกเอาว่าเจอรัลด์แค่กำลังถ่วงเวลาไว้

แต่ตอนนี้เดี๋ยวนี้ อย่างที่คิดไว้ พวกเขาเป็นกลุ่มคนทั้งหมดที่ได้ทำร้ายและกำจัดลูอีสไป

สิ่งที่ซินดี้กำลังบอกเป็นนัยได้ส่งความสั่นสะเทือนไปทั่วร่างกายทั้งหมดของเลลา

“เป็นไปไม่ได้ ผู้ชายคนนั้นน่ะเหรอ? ฉันไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับเขา แต่ไม่ใช่ว่าเขาเป็นแค่คนไม่เอาไหนที่สิ้นเนื้อประดาตัวหรอกเหรอ? เขาจะมีเพื่อนที่ร่ำรวยและมีอำนาจมากมายขนาดนั้นได้อย่างไรกัน? อย่าหลงไปเชื่อเรื่องเหลวไหลของเขาเลย ซินดี้!”

ให้ตายเถอะนะ! ถ้ามันกลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมาละก็…เลลาก็อาจจะกระแทกหัวของเธอกับผนังที่ใกล้ที่สุดเช่นกัน

แต่ไม่ ฮ่าฮ่า มันแค่เป็นไปไม่ได้!

เลลาหันกลับไปส่งสัญญาณให้ทุกคนกลับไปที่รถเพื่อให้มาและร่วมกับพวกเธอ จากนั้นเธอก็แบ่งปันสิ่งที่เธอได้รู้ให้พวกเขาฟัง ทุกคนประหลาดใจกับข่าวนี้มากที่ลูอีสถูกกวาดล้างอย่างหมดจด พวกเขาจ้องอย่างชื่นชมไปที่รถหรูทั้งหลายที่จอดเรียงกันอยู่ตามถนนด้านนอกของบาร์คาราโอเกะ

“ดูสิ! นั่นไม่ใช่เจอรัลด์หรือไง?” ชำเลืองมองไปรอบ ๆ ทันใดนั้นเลลาก็พบเขาในร้านอาหารตะวันตกข้าง ๆ กำลังทานอาหารอยู่ตรงที่นั่งข้างหน้าต่าง

ชั่วขณะหนึ่ง เธอสงสัยสายตาของตัวเอง

“เป็นไปไม่ได้…ไม่ แต่เป็นเขาจริง ๆ!” ดักลาสรู้สึกตะลึงงันเหมือนกับเธอ

ทุกคนเชื่อมาตลอดว่าเจอรัลด์ต้องซวยแน่ แต่กลับกันเขากลับอยู่ในร้านอาหารหรูใกล้เคียง นั่งอยู่ที่โต๊ะที่สำคัญที่สุดงั้นเหรอ?

นี่…ได้อย่างไร…อะไรกัน…

“ท้ายที่สุดเจอรัลด์ก็โอเคดี! เลลา บางทีเขาอาจจะบอกความจริงจริง ๆ ก็ได้นะ! บางทีผู้ชายทุกคนเหล่านี้ทั้งหมดมาที่นี่เพื่อหนุนหลังเขา! บางทีเจอรัลด์อาจเป็นเพื่อนกับคนรวยมากมายจริง ๆ ก็ได้!” ซินดี้ดูเหมือนจะดีใจกับเรื่องนี้

“ไม่มีทาง ไม่มีทางแน่! ฉันขอไม่เชื่อละกัน!” เลลากระทืบเท้าของเธอด้วยความปั่นป่วน “ดักลาส พวกเราจะไปที่นั่นเพื่อทำเรื่องนี้ให้กระจ่างกัน ยังไงซะ นายเชื่อได้เหรอว่าคนจรจัดคนนั้นสามารถจ่ายอาหารรสเลิศระดับนั้นได้?”

คนที่เธอมีแต่ความดูถูกให้มากมาย กลับกลายเป็นคนที่น่าทึ่งขนาดนี้งั้นเหรอ? นั่นคงจะเป็นการตบหน้าเธออย่างจังเลยแหละ!

“ถูกต้อง! ไปที่นั่นกันเถอะ! นาย ไปส่งคนที่เมากลับบ้านไปก่อนละกัน!” ดักลาสออกคำสั่งให้หนึ่งในเด็กชาย โดยไม่ได้สนใจความจริงที่ว่าเขาก็ไม่ได้สร่างเมาเลยแม้แต่น้อย

ก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่กี่คนได้กระดกดื่มหมดทั้งขวด ตอนนี้ที่แอลกอฮอล์เกิดขึ้นและเป็นไปตามธรรมชาติ และบางคนถึงกับไม่สามารถยืนไหวอีกต่อไปแล้ว

ดักลาสเองค่อนข้างมีความต้านทานสูง—และยังไงซะ เขาก็ไม่สามารถทนเดินหนีจากเรื่องสำคัญยิ่งเช่นนี้ไปได้อยู่ดี ดังนั้นเขาจึงกัดฟันทนมันไว้

เลลาและซินดี้อยู่ข้างเขาขณะที่เขาเดินตรงเข้าไปในร้านอาหาร

จากผลกระทบของความเดือดดาลที่ไม่ยอมรับ เลลาบุกผ่านห้องไป “เจอรัลด์ สายตาของฉันหลอกลวงฉันอยู่หรือเปล่า? เช่นนั้นเป็นนายจริง ๆ …เหอะ! นายเข้ามาในสถานที่แบบนี้ แต่ไม่ได้สั่งอะไรเลย แค่นั่งอยู่ตรงนี้…อย่าบอกฉันนะว่านายแค่หลบออกมาอย่างเงียบ ๆ จากที่นั่น และแต่ต้องการสักที่เพื่อนั่งพักงั้นเหรอ?”

เธอกังวลเล็กน้อย—-กังวลว่าเจอรัลด์อาจจะกลายเป็นใครบางคนที่มั่งคั่งและมีอิทธิพลจริง ๆ แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ที่เธอกำลังยืนอยู่ตรงโต๊ะของเขา เธอก็สามารถถอนหายใจอย่างโล่งอกได้แล้ว

มีความเป็นได้อย่างอย่างมากที่สุดที่ เขาจะหลบมาที่นี่เพื่อหาที่กำบัง

“เลลา บางทีเธออาจจะไม่รู้ว่าร้านอาหารแห่งนี้นั้นพิเศษแค่ไหน มันถือได้ว่าเป็นสถานประกอบการชั้นเยี่ยมแห่งหนึ่ง พร้อมด้วยสาขาหลักของพวกเขาในเมย์เบอร์รี่ คนธรรมดาทั่วไปไม่กล้าล่วงล้ำเข้ามาในที่นี่หรอก—ดังนั้นนายไม่สามารถที่จะหาที่ที่หลบซ่อนได้ปลอดภัยกว่านี้แล้ว เจอรัลด์! ฮ่าฮ่าฮ่า!” ดักลาสกล่าวคำคิดเห็นเยาะเย้ยของตัวเขาเองผสมโรงเพิ่ม

เจอรัลด์แค่นั่งอยู่ที่นั่นโดยไม่ได้แก้ตัวใด ๆ

กลับไปที่ห้องคาราโอเกะนั่น เมื่อบอดี้การ์ดของเขากำลังจัดการกับลูอิสและท่าทางที่ไม่พอใจของเขานั้น เจอรัลด์ได้เฝ้าดูอยู่ชั่วครู่หนึ่ง แต่จากนั้นก็หมดความสนใจ

มันพอแล้วแค่สั่งสอนบทเรียนคนโง่คนนั้น ไม่มีเหตุผลสำหรับเขาที่จะต้องคอยวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ เรื่องประเภทนั้นไม่ใช่สไตล์ของเขา

ยังไงซะ เขาก็ไม่ได้กินมื้อเที่ยงมามากก่อนหน้านี้ ดังนั้นตอนนี้เขาจึงหิวโหยมาก และจึงเดินออกมาข้างนอกเพื่อจะหาอะไรกินสักหน่อย

แต่หลังจากที่เขาสั่งเมนูไป และกำลังใช้เวลาชั่วครู่ในการครุ่นคิดว่าเขาจะจัดการเรื่องต่าง ๆ จากนี้ไปได้อย่างไรดี…

…อย่างไม่คาดคิด เลลาและเพื่อน ๆ ก็กลับมาโจมตีเขาอีกแล้ว

นี่มันอะไรกัน? ไม่ใช่ว่าเขากำจัดพวกเขาไปแล้วไม่ใช่หรือไง? เจอรัลด์ไม่สามารถแม้แต่จะคิดออกด้วยซ้ำว่าจะอธิบายตัวเองได้อย่างไรในตอนนี้

หางตาของเขา เขาเห็นพนักงานร้านอาหารหกคนเรียงแถวกัน ถือถาดอาหารในมือของพวกเขา และจากนั้น พวกเขาก็เริ่มเดินมาทางเจอรัลด์…