มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 447
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 447
ทันทีที่เจอรัลด์ได้ข้าวต้มมาแล้ว เขาก็รู้สึกถึงการตบลงบนไหล่ของเขา
เป็นลิเลียนพร้อมกับถือถุงอาหารในมือ
“บอกมา เจอรัลด์! นายยังไม่ได้ทานอะไร ใช่ไหม? มานั่งกับฉันสิ! ฉันเพิ่งซื้ออาหารอร่อย ๆ มาจากด้านนอกโรงพยาบาลดังนั้นมากินด้วยกันเถอะ!”
“ไม่เป็นไร เธอยังให้น้ำเกลืออยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่โรงอาหารล่ะ?” เจอรัลด์ถามขณะที่เขายิ้ม
เขาไม่รู้ว่าทำไมลิเลียนถึงกลายเป็นกระตือรือร้นขึ้นมาฉับพลัน มันน่าอึดอัดเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าความจริงเธอจะเยาะเย้ยเขาอยู่บ่อย ๆ แต่เจอรัลด์ก็ไม่ได้ถือสาอะไรเธอเลย
นั่นคือเหตุผลเดียวที่ทำไมเขาถึงยังคงพูดสุภาพกับเธอ
“ฉัน-ฉันสบายดี! ฉันสบายดีทันทีที่ฉันเห็นนาย! นายเป็น…เหมือนกับยาของฉัน! นายไม่รู้เหรอ?” ลิเลียนถามด้วยรอยยิ้มที่มีพิรุธบนใบหน้าของเธอ ขณะที่เธอมองไปที่เจอรัลด์
ตอนนี้เธอยืนใกล้ชิดกับเจอรัลด์มากและแขนของเธอก็ถูกับแขนของเขาเป็นครั้งคราว
เจอรัลด์สามารถรู้สึกขนลุกไปทั่วทั้งตัว
เอาตามตรง ลิเลียนมีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบและดูสวยมาก นี่เป็นเพราะเธอเคยเป็นนักเรียนศิลปะและเธอก็เป็นหัวหน้าทีมของทีมเต้นละตินด้วยเช่นกัน
เทียบกับชารอนแล้ว เธอดูมีเสน่ห์มากกว่าอย่างแน่นอนและเธอก็ดึงดูดใจมากกว่าด้วยเหมือนกัน
อย่างไรก็ตาม เมื่อเจอรัลด์คุยกับเธอไปเล็กน้อยก่อนหน้านี้ ท่าทางของเธอไม่ใช่แบบนี้เลย เกิดอะไรขึ้นภายในครึ่งชั่วโมงนี้ที่ทำให้เธอกระตือรือร้นเช่นนี้? เอาตามตรง คราวนี้เธอค่อนข้างกระตือรือร้นมากเกินไป
“มีอะไรที่เธอต้องการหรือเปล่า ลิเลียน?” เจอรัลด์ถาม รู้สึกแปลกใจอย่างสิ้นเชิง
“โอ้ อย่างกังวลเกี่ยวกับมันเลย! อาหารต้องมาก่อน! นายรู้ไหม ฉันวิ่งลงไปชั้นล่างเพื่อซื้ออาหารเมื่อครู่นี้เพราะพวกเราต่างก็รู้ว่าอาหารโรงอาหารนั้นไม่ได้ดีที่สุดในโลก! ที่นี่พวกมันยังแพงเกินไปอีกด้วยเหมือนกัน! แต่พอได้แล้วล่ะ ดูว่าฉันซื้ออะไรมาสิ!”
พร้อมด้วยไก่ย่าง เครื่องดื่ม และอาหารจานอื่น ๆ ลิเลียนก็ได้ซื้อเครปไข่ร้อน ๆ มาด้วยเช่นกัน
“ฉันรู้ว่านายชอบกินเครปไข่มากแค่ไหน ฉันจำได้ว่าในช่วงมัธยมปลายของเรา ปกตินายจะกินแค่ซาลาเปากับของดองสำหรับมื้อเที่ยงแต่ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ นายจะเต็มใจที่จะเลี้ยงเครปไข่ให้ตัวเองหลังจากประหยัดเงินไว้ไม่กี่ดอลลาร์ เพราะฉันเห็นร้านขายเครปไข่อยู่ริมถนน ฉันจึงซื้อมันให้นายอันหนึ่ง!”
ก่อนที่เจอรัลด์จะทันได้ตอบกลับ เธอก็ดึงเขาให้นั่งลงกับเธอแล้ว
เจอรัลด์รู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นเครปไข่ กลับไปตอนที่เขายังคงใช้ชีวิตด้วยความขัดสน เครปไข่จึงเป็นเหมือนกับสูงส่งสำหรับเขา
เขายังคงไม่รู้ว่าลิเลียนจะทำอะไร แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าเธอกระตือรือร้นมากแค่ไหนและเธอซื้ออาหารให้เขามากแค่ไหนนั้น เจอรัลด์ก็รู้สึกว่ามันคงจะโหดร้ายมากเกินไปเล็กน้อยที่จะแค่หันหลังกลับและทิ้งเธอไปง่าย ๆ แบบนั้น
นอกจากนี้ ตอนนี้ลิเลียนก็เริ่มทำงานเป็นครูที่โรงเรียนประถมสก็อตฮาวแล้วเช่นกัน มันเป็นโรงเรียนที่เขาสร้างด้วยตัวเอง ดังนั้นเขาจะสามารถมองหาเธอได้ในอนาคต เมื่อคิดแบบนี้แล้ว เจอรัลด์จึงเต็มใจที่จะรับการเลี้ยงจากเธอในครั้งนี้
อย่างไรก็ตาม เหตุผลหลักที่เขายังนั่งอยู่ที่นั่นต่อไปยังคงเป็นเพราะเขาไม่ชอบความคิดที่จะปฏิเสธเธอทันทีก่อนที่จะได้ฟังในสิ่งที่เธอต้องพูด
“มาสิ ทานอาหารตอนที่มันยังร้อนอยู่! ทำไมนายไม่วางข้าวต้มลงก่อนล่ะ? ฉันจะบอกนายบางอย่างเมื่อนายทานเสร็จ!” ลิดลียนกล่าวขณะที่เธอดันอาหารไปทางเจอรัลด์
หลังจากทำแบบนั้น เธอก็เท้าคางขณะที่เธอมองไปที่เจอรัลด์ด้วยรอยยิ้ม
เจอรัลด์จึงเริ่มทานและหลังจากนั้นสักพัก เขาก็ถามขึ้นมา “เช่นนั้น เกิดอะไรขึ้นล่ะ? เธอบอกฉันมาได้แล้ว”
เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะหวังวาล่าลิเลียนเปลี่ยนใจแล้วจริง ๆ ถ้าเป็นอย่างงั้นละก็ เจอรัลด์ก็คงเต็มใจช่วยเหลือเธอมากขึ้นเพราะพวกเขาเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันในอดีตไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม
“เอ่อ…ฮี่ฮี่…ฉันอยากให้นายแสร้งทำเป็นแฟนของฉันวันหนึ่งน่ะ! แค่สำหรับพรุ่งนี้! ถ้านายช่วย ฉันจะจดจำความดีนี้ของนายไว้เสมอ!”
“…ว่าไงนะ?”
เจอรัลด์ตกใจมากจนเขาแทบจะพ่นเครปไข่ในปากของเขาออกมา
อีกครั้งกับการแสร้งทำเป็นแฟนของใครบางคนงั้นเหรอ?
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเจอรัลด์ที่ทำแบบนั้นและเขารู้ว่ามันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายของเขาเหมือนกัน
มันเป็นเพราะเหตุนั้นนั่นเอง ที่เขาทำให้ผู้หญิงบางคนเข้าใจผิดโดยไม่ตั้งใจเมื่อเขาหยอกเล่นพวกเธอในขณะที่แสร้งทำเป็นแฟนหนุ่มของพวกเธอ
เพราะทั้งหมดนั่นเป็นแค่การแสดง มันคงเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะใกล้ชิดกับคน ๆ หนึ่งจริง ๆ อยู่ดี ดังนั้นทำไมเขาควรจะแกล้งทำเป็นแฟนของพวกเธอด้วยล่ะ?
เจอรัลด์รู้สึกอ่อนไหวต่อเรื่องนี้อย่างแน่นอน
นี่เป็นเพราะเจอรัลด์กลัวจริง ๆ ว่าในท้ายที่สุดแล้ว ใครบางคนจะมาหาเขาเพื่อขอความช่วยเหลือของเขาสำหรับการแต่งงานปลอม ๆ ด้วยเหมือนกัน! นั่งคงจะเป็นการสร้างความยุ่งยากที่แตกต่างไปทั้งหมดแน่
“หืม? นายกลัวอะไร? ก็แค่วันเดียวเอง และนายจะต้องช่วยเหลือฉันในการแสดงละครตบตา ได้โปรดเถอะ?” ลิเลียนถามขณะที่เธอวางมือไว้บนตัวเจอรัลด์อย่างอ่อนโยน
เธอกำลังร้องขอความช่วยเหลือของเขาอย่างจริงใจ