มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 460

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 460

เจอรัลด์รู้สึกดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ลิเลียนไม่ได้โกรธเคืองเฮเวิร์ดเลย

“เจอรัลด์ รถคันนี้ต้องแพงมากแน่ ใช่ไหม? มันน่าดูจริง ๆ!”

เลียมเดินมาหาพวกเขาและยิ้มให้เจอรัลด์

ไม่ว่าคนที่เหลือจะเยาะเย้ยเขามากแค่ไหน เลียมรู้ว่าการทำตัวเป็นเพื่อนกับเขาจะเป็นประโยชน์แน่ เพราะเขารู้จักเอเลน่าเป็นการส่วนตัวและขับรถสุดหรูเช่นนี้

“ประมาณ 22,000 ดอลลาร์น่ะ!” เจอรัลด์ตอบ ยิ้มให้อย่างสุภาพ

พวกเขาทั้งคู่จับมือกัน

ในขณะเดียวกันนี้ โทรศัพท์ของเลียมก็ดังขึ้นมา

“ครับพ่อ? โอเค ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

เลียมวางสายโทรศัพท์ “เฮ้ เจอรัลด์ ฉันต้องไปแล้วตอนนี้ ยินดีจริง ๆ ที่ได้พบนาย! ขอโทษจริง ๆ นะ ดักลาส, เลลา มีบางอย่างเกิดขึ้นน่ะ และฉันไม่สามารถพาพวกเธอกลับบ้านได้”

“ห๋า?” เลลาตกตะลึง

พวกเขาควรจะติดรถกลับบ้านไปกับเลียม เพราะดักลาสไม่กล้าขับรถของเขามา

ขณะเดียวกัน เจอรัลด์ก็ได้สตาร์ทรถของเขาแล้ว และลิเลียนก็กำลังนั่งอยู่ข้างเขา

จากนั้นดักลาสก็หันไปหาเลลาและถามขึ้นมา “เลลา ทำไมพวกเราไม่นั่งอูเบอร์กันล่ะ?”

“อูเบอร์เหรอ? ดูนายสิ การนั่งอูเบอร์คือทุกอย่างที่นายรู้ใช่ไหม? นายซื้อรถและนายไม่แม้แต่จะขับมันด้วยซ้ำ และตอนนี้ฉันต้องนั่งอูเบอร์!” เลลาพูดสวน อย่างโมโห

“ฉันจะไปส่งพวกเธอที่สถานีรถเอง!” เจอรัลด์ยิ้มและกวักมือเรียกให้พวกเขามาหา

เจอรัลด์แค่รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องที่จะทิ้งพวกเขาไว้ที่นั่นแบบนั้น

เลลาเหลือบมองไปที่เจอรัลด์อย่างลังเลใจ และจากนั้นก็โดดเข้าไปในรถ เธอแอบมองไปที่ลิเลียนและรู้สึกถึงความอิจฉาอย่างเจ็บปวดขึ้นมา เธออยากให้ที่นั่งข้างคนขับเป็นของเธอ

“โธ่เว้ย!” ดักลาสสบถออกมาเบา ๆ

“นายคิดว่านายกำลังทำอะไรอยู่?” เจอรัลด์มองดักลาส

“นายหมายความว่ายังไง? ฉันกำลังจะขึ้นรถไงล่ะ!”

“เมื่อฉันพูดว่าพวกเธอ ฉันหมายถึงผู้หญิงทั้งคู่นี้ ไม่ใช่นาย ดักลาส และเงินที่นายเป็นหนี้ฉัน อย่าลืมที่จะจ่ายคืนด้วยล่ะ!” เจอรัลด์ล็อกประตู

ครั้งที่แล้วเจอรัลด์พยายามช่วยเหลือเขา เขากลับได้รับการดูถูกกลับมาแทน และคราวนี้ เขาจะไม่เสนอความช่วยเหลืออีกครั้งอย่างแน่นอน

ขณะที่เธอเฝ้ามองพวกเขาขับรถจากไป ชารอนก็ถูกทิ้งให้อยู่ในสภาวะสับสน

เจอรัลด์ใส่ใจเธอมากเมื่อตอนที่อยู่ในโรงเรียนมัธยมปลาย แม้แต่ตอนที่เธอลืมกินข้าวในขณะที่ยุ่งอยู่กับการเรียน เขาก็กล้าที่จะฝ่าฝนไปเพื่อซื้อข้าวมาให้เธอ เจอรัลด์มักจะมองเธอแตกต่างไปอยู่เสมอ

แม้หลังจากสามปีผ่านไป ทั้ง ๆ ที่สิ่งที่เธอทำกับเขา เขาก็ยังคงมองมาที่เธอแบบเดิม แต่คราวนี้เจอรัลด์เริ่มเย็นชามากขึ้น เขาเมินเธอไปอย่างสิ้นเชิง และเธอก็ไม่ชินกับมันเลย เขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำตอนที่เขาเอาสัญญาไปจากเธอ

หลังจากการส่งพวกเธอที่สถานีรถแล้ว เจอรัลด์ก็จองห้องโรงแรมไว้เพื่อพักผ่อนในตอนเย็น

คืนนั้น เจอรัลด์ได้รับสายจากครอบครัวของเขา มันเป็นการโทรที่มีแต่สมาชิกในครอบครัวของเขาเท่านั้นที่รู้ เจอรัลด์จึงรับสายทันทีเมื่อเขาตระหนักได้ว่าผู้โทรมาเป็นใคร