มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 474

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 474

หนึ่งในเพื่อของเลลาตอบ

“เอาล่ะ เอาล่ะ สาว ๆ จะบอกอะไรให้นะ ฉันจะจ่ายให้อะไรก็ตามที่พวกเราจะทานกันในคืนนี้! พวกเราสามารถใช้จ่ายได้ถึงหนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์กันเลยทีเดียว!” ดักลาสกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“แต่ดักลาส ทำไมนายต้องเป็นคนที่จ่ายด้วยล่ะ? เห็นได้ชัดว่าเจอรัลด์คือคนที่ควรจะเลี้ยงพวกเราสิ!”

“อืม เธออาจจะไม่รู้เรื่องนี้ แต่ฉันเป็นหนี้เจอรัลด์เงินก้อนนั้นน่ะ! ถ้าฉันจ่ายเงินจำนวนนั้นสำหรับมื้อค่ำนี้ ใบรับรองว่าเป็นลูกหนี้ก็จะได้รับการจ่ายหนี้สินเต็มจำนวนแล้วไง!”

จากนั้นดักลาสก็คิดกับตัวเองว่า เจอรัลด์ไม่ควรแม้แต่จะคิดเรียกเงินหนึ่งพันห้าร้อยดอลลาร์คืนจากเขาด้วยซ้ำ!

เขาน่าจะใช้เงินนั่นเพื่อให้ความบันเทิงกับทุกคนแทนที่จะคืนเงินนั้นให้เขาดีกว่า

“ก็ได้! ไปกันเถอะ! มันเป็นเวลาที่ฉันเลิกงานในวันนี้แล้ว!” พนักงานขายสาวกล่าวอย่างมีความสุข

ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของเลลาก็เริ่มดังขึ้นมา

เป็นวิลลี่

“นี่คืออะไร? ไม่ใช่ว่าพวกเราตกลงกันว่าเขาจะบริจาคอย่างน้อย 120,000 ดอลลาร์เพื่อที่ว่าพ่อจะสามารถหางานให้เขาได้ไม่ใช่หรือไง? ทำไมถึงมีแค่ 70,000 ดอลลาร์ล่ะ?”

“พ่อค่ะ เขาขายรถไปแค่ 100,000 ดอลลาร์ เพราะคนที่ซื้อคือเพื่อนของเขา!”

“เจ้าโง่นั่น งั้นพ่อจะให้รางวัลเขาสำหรับ 70,000 ดอลลาร์นั่นละกัน สำหรับโอกาสทางการงาน พ่อแค่จะจัดเตรียมมันให้เขาในอนาคต เฮอะ!” วิลลี่ตอบอย่างเย็นชาก่อนจะวางสาย

“เจอรัลด์ พ่อของฉันพูดว่า…”

เลลารู้สึกกระดากอายนิดหน่อยขณะที่เธอมองไปที่เจอรัลด์ เธอไม่รู้ว่าจะบอกเขาอย่างไรว่าเขาจะไม่ได้รับงานในทันทีนี้

เจอรัลด์เพียงแค่ยิ้มจาง ๆ เขาคาดหวังว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นอยู่แล้ว

“ไม่เป็นไร เธอไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการหางานให้ฉันหรอก สำหรับมื้อค่ำ พวกเธอทุกคนเชิญกันตามสบาย ฉันจะไม่ไปด้วย ลาก่อนละกัน!”

ขณะที่เขาพูด เขาก็นำใบรับรองว่าเป็นหนี้ของดักลาสออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขาก่อนจะฉีกมันครึ่งหนึ่งต่อหน้าของพวกเขา และโยนมันลงในถังขยะ

ขณะที่เขาเดินจากไป เขาก็ไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองใด ๆ ด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าพวกเขาจะเยาะเย้ยเขาอยู่ตลอดเวลาก็ตาม

เขาใช้เวลาครู่หนึ่ง แต่ไม่นานเจอรัลด์ก็ตระหนักได้ว่ามันเป็นเพราะพวกเขาไม่ได้มาจากโลกใบเดียวกันกับเขา เขาไม่จำเป็นต้องถือโทษโกรธแค้นเหล่ามดทั้งหลายเหมือนอย่างพวกเขาหรอก

สำหรับครอบครัวจอง เขาได้ให้เงินทุนช่วยเหลือเพียงพอแล้วเพื่อช่วยให้พวกเขากลับมายืนได้ ยิ่งไปกว่านั้น เขายังบริจาคเงินให้วิลลี่เพื่อช่วยเขาระดมทุนอีกด้วยซ้ำ

โดยไม่คำนึงถึงว่าพ่อของเขาเป็นหนี้ลุงจองมากแค่ไหน จำนวนเงินนี้จะชำระการช่วยเหลืออะไรก็ตามที่พ่อของเจอรัลด์ยังคงเป็นหนี้ครอบครัวจองอย่างแน่นอน

จะไม่มีหนี้ใด ๆ ในฝั่งของพ่อของเขาอีกต่อไป นี่คือบางอย่างที่เจอรัลด์มั่นใจ

เพราะเช่นนั้น เขาจะไม่จำเป็นต้องกังวลหรือแม้แต่ใส่ใจเกี่ยวกับพวกเขากันอีกต่อไปแล้ว มื้อค่ำกับพวกเขาก็จะไร้ความหมาย

คืนนั้น เจอรัลด์กลับไปนอนที่โรงแรม

เจ็ดโมงเช้าในวันต่อมา โทรศัพท์ของเขากำลังเริ่มดังขึ้น

เป็นเซโน่

“สวัสดีตอนเช้า เจอรัลด์! นายตื่นหรือยัง? ถ้านายว่างทำไมไม่มาที่ร้านของฉันล่ะ? ฉันมีอาหารเช้าอร่อย ๆ มากมายรอนายอยู่ที่นี่! โอ้ เออจริงสิ ฉันขายรถของนายไปแล้วนะ! แวะมาสิและมาฉลองเรื่องนั้นกัน!” เซโน่พูดผ่านโทรศัพท์

หลังจากรู้ว่าเจอรัลด์อาจจะต้องการเงินอย่างเร่งด่วน เซโน่จึงใช้เวลาเกือบจะทั้งคืนในการติดต่อเพื่อน ๆ ของเขาสองสามคนเพื่อหาผู้ซื้อรถของเจอรัลด์

เจอรัลด์เองก็คิดถึงเซโน่ด้วยเหมือนกัน แม้ว่าเซโน่ไม่ได้โทรหาเจอรัลด์ เจอรัลด์ก็จะไปเยี่ยมเขาอยู่แล้ว

ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็คิดที่จะไปเยี่ยมเซโน่มานานแล้วก่อนที่จะกลับมาที่มณฑลเงียบสงบ

เมื่อเขาอาบน้ำเสร็จและใส่เสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว เจอรัลด์จึงมุ่งตรงไปยังร้านขายรถมือสองของเซโน่

เมื่อมาถึงที่ร้านคุ้นเคย เซโน่ลากเจอรัลด์เข้าไปในห้องทันทีและล็อกประตูด้านหลังเขา

“สวัสดี เจอรัลด์! นายแม่งโชคดีเลย! เพื่อนของฉันช่วยเหลือพวกเราติดต่อคนซื้อได้เมื่อคืนก่อน! ฮ่าฮ่า! ฉันจัดการขายรถของนายไป 280,000 ดอลลาร์! และก่อนที่นายจะพูดอะไรอื่น นายจะเอาเงิน 170,000 ดอลลาร์กลับไปก่อน ไม่ว่านายจะชอบหรือไม่ ฉันจะยังคงทำกำไรได้ตั้ง 10,000 ดอลลาร์แล้ว ทั้งหมดนี่ต้องขอบคุณนาย!”

หลังจากพูดจบ เขาก็ยื่นเช็คให้เจอรัลด์

ตามปกติแล้ว เจอรัลด์ไม่เต็มใจที่รับมันเอาไว้ ท้ายที่สุดแล้ว เจอรัลด์ก็ไม่แม้แต่จะมั่นใจได้ด้วยซ้ำว่าเซโน่ได้รับเงินจากการซื้อขายนี้จริง ๆ หรือไม่

ขณะที่พวกเขาทั้งสองยังคงผลักเช็คกลับไปกลับมา ทันใดนั้นเสียงเคาะที่ลนลานก็เริ่มทุบอย่างแรงกับประตูที่ล็อกไว้

“เซโน่? เซโน่! เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ! นายเห็นสมุดบัญชี 15,000 ดอลลาร์ของฉันไหม?!”

เสียงนั้นเป็นของเซียนนาที่เพิ่งจะวิ่งออกมาจากห้องครัว