มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 651
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 651
หลังจากเจอรัลด์รออย่างกระวนกระวายใจข้างนอกห้องคนไข้อยู่ครู่เดียว ทั้งฟินน์เลย์และดร.ฮุดสันก็ออกมาจากห้องคนไข้
เมื่อเจอรัลด์เห็นพวกเขาทั้งคู่ เขาก็พบว่ามันแปลกและน่าสงสัยเล็กน้อยที่ ดร.ฮุดสันตอนนี้ดูเหมือนจะเคารพต่อฟินน์เลย์มากยิ่งขึ้น เจอรัลด์ยังสังเกตุเห็นว่าในขณะที่พวกเขาออกมาจากห้อง คุณหมอก็เกือบจะพยายามพยุงแขนของฟินน์เลย์ไว้ แม้เขาจะเปลี่ยนใจอย่างรวดเร็วในวินาทีสุดท้ายก็ตาม
“เป็นไงบ้างครับ?” เจอรัลด์ถาม
“เธอเกือบจะหายดีแล้ว! เธอสามารถเข้าไปเยี่ยมเธอตอนนี้ได้!” ฟินน์เลย์กล่าวพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ
เมื่อได้ยินแบบนั้น เขาก็เข้าไปในห้องคนไข้ทันทีเพื่อดูเควต้า เธอดูดีขึ้นมากแล้วตอนนี้ เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ และแม้แต่แก้มแดงสีกุหลาบปกติของเธอก็เริ่มกลับมาแล้ว
“นายไม่ต้องกังวลหรอก เจอรัลด์ คุณควิกมีทักษะการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม!” เควต้ากล่าวทันทีที่เธอเห็นเขา เห็นได้ชัดว่ารู้สึกกังวลที่เจอรัลด์ยังคงเป็นกังวลเกี่ยวกับอาการของเธอ
“ดีที่ได้รู้แบบนั้น!” เจอรัลด์ตอบกลับ ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก
“ขอบคุณมากนะครับ คุณควิก!” เจอรัลด์กล่าวจากนั้นขณะที่เขาพยักหน้าให้ฟินน์เลย์
ชายชราช่วยเจอรัลด์ได้มากจริง ๆ แม้เจอรัลด์จะค่อนข้างรำคาญเขาในตอนแรกก็ตาม แต่ตอนนี้เขาก็เต็มไปด้วยความาขอบคุณต่อฟินน์เลย์อย่างจริงใจ
“ไม่ใช่เรื่องยากอะไร! หลายชาย ถ้าไม่มีอะไรอื่นแล้ว พวกเราไปกันตอนนี้เลยได้ไหม?” ฟินน์เลย์ถาม ชัดเจนว่าพูดถึงเรื่องที่เจอรัลด์จะไปส่งเขากลับบ้านเกิดของเขาในจังหวัดซอลฟอร์ด
ฟินน์เลย์ดูเหมือนว่าเขาอยากจะจากไปซะเดี๋ยวนี้ให้ได้ ซึ่งทำให้สีหน้าของเจอรัลด์เปลี่ยนเป็นซึมเศร้าทันที
ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาก็ยังคงมีอีกหนึ่งปัญหาที่ต้องให้ความสนใจกับ แม้มีล่าจะเข้าใจเขาผิด แต่ตอนนี้เธอก็โกรธมากจนเธอไม่เต็มใจที่จะรับฟังคำอธิบายของเขาเลยด้วยซ้ำ เขาควรทำยังไงดีล่ะตอนนี้?
“รออีกหน่อยครับ พวกเราจะมุ่งหน้าไปที่นั่นทันทีที่ผมแก้ปัญหานี้ได้!”
หลังจากได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์ก็บอกให้เควต้าพักผ่อนให้ดีก่อนก่อนที่เขาจะออกจากห้องคนไข้ไปเพื่อต่อสายโทรออก
แม้ว่าเขาจะโทรไปหลายครั้งติดต่อกัน มีล่าก็กดวางสายทันทีในทุก ๆ ครั้ง
เจอรัลด์จึงทำได้เพียงถอนหายใจอยู่ภายในเท่านั้น
“มีล่า ทำไมเธอถึงไม่รับสายโทรศัพท์ของเขาบ้างเลยล่ะ…? บางทีเขาอาจเปลี่ยนใจตอนนี้แล้วก็ได้!” มอลลี่กล่าว กลับมาที่บ้านของครอบครัวสมิธ มีล่าและเพื่อนของเธอนั่งอยู่หน้าทีวีกันในขณะที่กินขนมไปด้วย
เมื่อเห็นว่ามีล่ากดวางสายในทุก ๆ ครั้งที่เจอรัลด์โทรหาเธออย่างไร มอลลี่ก็อดไม้ได้ที่จะพยายามแนะนำเธอ
“ฉันไม่รับ!” มีล่าพูดขณะที่เธอโยนโทรศัพท์ของเธอไปด้านข้างในขณะที่แทะมันฝรั่งทอดกรอบ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังทำตัวแบบนี้อย่างจงใจ
ขณะนั้นเอง กริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้นมา
มีล่าลุกขึ้นนั่งทันทีเมื่อเธอได้ยินเสียงกริ่งที่คุ้นเคย
พ่อแม่ของเธอไม่อยู่บ้านกัน ดังนั้นคนที่อยู่หน้าประตูก็คงเป็นเจอรัลด์เท่านั้น ใช่ไหม? แม้มีล่าจะโกรธอย่างไม่มีข้อสงสัย แต่เธอก็ไม่เต็มใจที่จะพบกับเจอรัลด์
แต่อย่างไรก็ตาม แทนที่จะเป็นเธอ มอลลี่กลับเป็นคนที่ไปเปิดประตูเอง
“ฮึ่ม! เช่นนั้นนายยังคงรู้ว่า น้ำเสียงของเธอแสดงถึงความรังเกียจชัดเจน
“คุณสมิธอยู่นี่ใช่ไหม? ฉันต้องการจะคุยกับเธอเกี่ยวกับเรื่องบางอย่าง!” เสียงผู้หญิงที่น่ารื่นรมย์ตอบกลับ
ผู้หญิงตรงประตูไม่ใช่ใครอื่นนอกจากกีย่านั่นเอง
“ทำไมเธอถึงมาที่นี่ล่ะ?”
แน่นอนว่ามีล่าไม่ได้มีความประทับใจที่ดีต่อกีย่า ความจริงแล้ว เธอไม่พอใจเธอเลย
ถ้าเจอรัลด์ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับกีย่า แล้วทำไมเธอถึงจับแขนของเขาไว้แน่นอย่างสนิทสนมขนาดนั้นล่ะ? ทำไมเธอถึงต้องการจะหมั้นกับเจอรัลด์ในตอนแรกด้วยเล่า?
“คุณสมิธ ฉันอยากจะคุยกับคุณเป็นการส่วนตัว ถ้านั่นไม่เป็นไรนะ?” กีย่ากล่าว
ถ้ากีย่าเพียงเลือกที่จะกลับบ้านหลังจากทั้งหมดนั้น เธอรู้ว่าในท้ายที่สุดเธอจะไม่สบายใจมากแค่ไหนถ้าเธอไม่ได้จัดการเรื่องต่าง ๆ ระหว่างเธอและมีล่าให้เรียบร้อยก่อน