มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 690
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 690
เมื่อหญิงสาวคนที่สวยกว่าเงยหน้าขึ้น และเห็นเจอรัลด์ เธอก็หันหน้าไปด้วยท่าทางที่เย็นชาและเมินเฉย
หญิงสาวอีกคนประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเจอรัลด์
มาร์เวนสะกิดเจอรัลด์ เพื่อบอกใบ้ให้เขาว่าพอแล้ว
เจอรัลด์จะจำพวกเธอไม่ได้ได้อย่างไรกัน?
หญิงสาวสองคนนี้ไม่ใช่แค่คนธรรมดาที่เดินผ่านเขา เหล่านี้คือหญิงสาวที่มีศักยภาพและมีอำนาจที่เขาพบบนภูเขาในวันนั้น นั่นคือหญิงสาวที่ดูเหมือนกับเควต้าเล็กน้อย
แต่อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ก็ไม่ได้จ้องมองพวกเธอต่อไป
แต่แทนที่ เขากลับทำตัวเมินเฉย ขณะที่รีบถอนสายตาไปทางอื่น
เจอรัลด์นั่งหนึ่งแถวอยู่ข้างหลังสองสาวด้วยกันกับมาร์เวน
เธอมาจากตระกูลเฟนเดอร์สันจริง ๆ หรือเปล่านะ?
ยิ่งเขามองเธอมากขึ้นเท่าไหร่ เจอรัลด์ก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนเควต้ามากขึ้นเท่านั้นจริง ๆ ผู้หญิงที่ชื่อแจสมินนั้นเย็นชาและเย่อหยิ่งมากจริง ๆ เจอรัลด์สังเกตเห็นว่าแม้ว่าเธอจะสวยมาก แต่เธอก็ไม่ได้ดูเหมือนจะแสดงอารมณ์หรือสีหน้ามากนักบนใบหน้าของเธอเลย
อย่างไรก็ตาม เพื่อนของเธอดูเหมือนจะยิ่งกระตือรือร้นและคุยด้วยได้ง่ายกว่ามาก
มาร์เวนสนุกกับการทำเรื่องตลก และเล่นตลกเพื่อดึงความสนใจของคนอื่น ๆ เมื่อพวกเขาอยู่ในห้องเรียน
ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะอยู่สองสามครั้งเพราะเรื่องตลก และการกระทำที่โง่ ๆ ของมาร์เวน
ไม่นาน สองคาบแรกก็สิ้นสุดลงไปง่าย ๆ แบบนั้น
โดยทั่วไปชั้นเรียนมหาวิทยาลัยก็มักจะจบลงอย่างรวดเร็ว
หญิงสาวสองคนนั้นก็จากไปทันทีเช่นกัน
“แจสมิน เธอคิดว่าผู้ชายคนนั้นสนใจเธออยู่หรือเปล่า? ฮี่ฮี่ฮี่ เมื่อพวกเราบังเอิญเจอเขาครั้งที่แล้ว เขาก็จ้องมองมาที่เธอโดยตรงเช่นกัน! เมื่อเขาเห็นเธอในชั้นเรียนเมื่อกี้นี้ เขาก็จ้องมาที่เธออีกด้วยและสายตาของเขาก็จับจ้องอยู่ที่เธอ! ฉันสามารถรับรองได้เลยว่าเขาตกหลุมรักเธออย่างแน่นอน ก็เหมือนกับผู้ชายคนอื่น ๆ ทั้งหมดนั่นไง!”
สองสาวยังคงคุยกันต่อไปในหมู่กันเอง ขณะที่พวกเธอเดินไปที่ชั้นบนของวิทยาเขต
“ฉันคิดว่าเขากำลังมองมาที่เธอแทนนะ!”
แจสมินหน้าแดงด้วยความขวยเขิน เห็นได้ชัดว่าเธออ่อนไหว และเขินอายมากเมื่อเป็นหัวข้อเรื่องแบบนี้
“พัฟ! เธออาจจะไม่รู้เรื่องนี้แต่จริง ๆ แล้วฉันเหลือบมองไปที่ผู้ชายคนนั้นจากหางตาของฉันระหว่างตอนเรียนเมื่อกี้นี้ ฉันตระหนักได้ว่าเจ้าอ้วนแวดลีย์และผู้ชายคนนั้นทั้งคู่ต่างก็สังเกตุดูเธอและแอบมองเธออยู่! เจ้าอ้วนแวดลีย์คนนั้นเคยแอบซ่อนอยู่ข้างหลังเพื่อแอบดูเราในชั้นเรียนในอดีต นี่ช่างดีเลิศมากตอนนี้! เขามีเพื่อนให้ทำแบบเดียวกันกับเขาแล้วตอนนี้!”
สาว ๆ รู้จักชื่อของมาร์เวนกันแต่พวกเธอชินกับการเรียกเขาว่าอ้วนแวดลีย์ ถ้ามาร์เวนรู้ว่าเทพธิดาทั้งสองจะล้อเขาเล่นเมื่อพวกเธอว่างกันละก็ เขาคงจะรู้สึกปราบปลื้มใจมากอย่างแน่นอน
“ฉันไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเจ้าอ้วนแวดลีย์เลย ท้ายที่สุดแล้ว เหตุผลที่ทำไมเขาถึงพยายามจะเข้าใกล้พวกเราทั้งคู่ในอดีต ก็เป็นเพียงเพราะเขาอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อยเกี่ยวกับพวกเรา หลังจากนั้น เมื่อเขารู้ว่าพวกเราเพลิดเพลินกับเรื่องสนุกกัน เขาจึงอยากหาธุรกิจบางอย่างให้พ่อของเขาที่ทำงานเป็นไกด์นำเที่ยว ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม มันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นสำหรับครอบครัวของเขาที่จะหาเลี้ยงชีพ เช่นนั้น จริง ๆ แล้วเจ้าอ้วนแวดลีย์ก็เป็นลูกที่กตัญญูมากนะ!” แจสมินตอบกลับ
“เช่นนั้น เธอพูดเสียงดังอย่างตั้งใจในบางครั้งเพียงเพราะเธอคิดว่าเขาเป็นลูกที่กตัญญูมากงั้นเหรอ?” หญิงสาวคนหนั้นถาม
แจสมินพยักหน้า
“จริง ๆ แล้ว ฉันเป็นกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นที่อยู่ข้างเจ้าอ้วนแวดลีย์นั่นต่างหาก ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงให้อารมณ์และความรู้สึกที่แตกต่างไปมากตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเห็นเขา ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายว่าความรู้สึกแบบไหนที่ฉันมี มินดี้ เธอรู้สึกแบบเดียวกันไหม?”
“อ่าาา? ฉันเหรอ? ฉันจะพูดว่าไงดีล่ะ? บางทีอาจจะนิดหนึ่งมั้ง อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้รุนแรงเท่ากับที่เธอบรรยายมา! ฉันแค่คิดว่าเขาน่าจะเป็นคนที่ค่อนข้างน่าสนใจเลยทีเดียว!”
มินดี้ตอบกลับขณะที่เธอยิ้มกว้าง
“ฉันคิดว่าพวกเราควรจะระมัดระวังให้มากขึ้น พวกเราไม่ควรคิดที่จะก่อความเสียหายใด ๆ ให้ผู้อื่น แต่พวกเราควรให้ความสำคัญกับการป้องกันตนเองให้มากขึ้น มันยากมากสำหรับพวกเราที่ในที่สุดจะมีโอกาสนี้เพื่อออกมาเรียนได้ ดังนั้น พวกเราควรระมัดระวังและตื่นตัวให้มากขึ้น!” ผู้หญิงคนนั้นกล่าว
“เอาล่ะถ้างั้น ฉัน…เอ๋? แจสมิน ดูสิ! ดูเหมือนราวกับว่าเจ้าอ้วนแวดลีย์และผู้ชายคนนั้นจะอยู่ข้างหลังพวกเรานะ!”
มินดี้กล่าวด้วยน้ำเสียงเบาลง
“พวกเราไม่ต้องใส่ใจพวกเขา มา ไปเอาเครื่องดื่มกันเถอะ!”
หลังจากแจสมินพูดจบ สองสาวก็เดินเข้าไปในคาเฟ่ด้วยกัน
“เอ๋! เจอรัลด์ ดูสิ! นั่นคือเทพธิดาคนนั้นไม่ใช่เหรอ? ดูเหมือนว่าพวกเธอกำลังจะไปซื้อกาแฟกันนะ!”
มาร์เวนและเจอรัลด์ไม่ได้สังเกตุเห็นสองสาวคนสวยเมื่อครู่นี้ เจอรัลด์เพียงสังเกตุเห็นสองสาวเมื่อมาร์เวนเอ่ยถึงเรื่องนี้กับเขาเท่านั้น
“ฮี่ฮี่! ทำไมพวกเราไม่ตามพวกเธอเข้าไปในคาเฟ่กัน เพื่อที่พวกเราจะได้แอบฟังบทสนทนาของพวกเธอกันล่ะ?” มาร์เวนถาม
“ฉันไม่คิดว่านั่นคือความคิดที่ดีนะ ถ้าเกิดว่าพวกเธอสังเกตเห็นว่าพวกเราทั้งคู่กำลังตามพวกเธอโดยเจตนาล่ะ? แบบนั่นจะไม่ดีแน่!”
เจอรัลด์ตอบกลับขณะที่เขายิ้มแห้ง ๆ
“ไม่ต้องห่วง เจอรัลด์ ตราบใดที่ฉันอยู่ใกล้ ๆ พวกเธอจะไม่รู้หรือสังเหตุเห็นว่าพวกเราทั้งคู่กำลังตามพวกเธอโดยเจตนาหรอก! ฉันเคยแอบฟังบทสนทนาของพวกเธอในอดีตและพวกเธอก็ไม่แม้แต่จะรู้ด้วยซ้ำว่าฉันทำแบบนั้น ฮ่าฮ่าฮ่า! พ่อของฉันสามารถหาเงินได้มากมายจากพวกเธอก็เพราะแบบนั้นแหละ! ดังนั้น นายไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอะไรทั้งนั้น! มา ไปกันเถอะ!”
มาร์เวนกล่าวขณะที่เขาตบหน้าอกของเขาเบา ๆ