มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 692

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 692

เสียงนั้นมาจากชายหนุ่มคนหนึ่งที่เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มที่ประกอบไปด้วยผู้คนที่มีอายุใกล้เคียงกัน พวกเขาทั้งห้าคนมีสายตาที่เย็นชา และอันตรายอย่างยิ่งพอ ๆ กันขณะที่พวกเขายืนอยู่ในฝูงชน

“ทำไมพวกนายทั้งหมดถึงยังคงยืนอยู่ที่นั่นกันล่ะ? ตามเขาไปสิ!” หนึ่งในชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มตะคอกใส่

แต่อย่างไรก็ตาม ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ทำการเคลื่อนไหวถัดไป กลุ่มของคนห้าคนก็ตระหนักได้ว่าพวกเขาถูกล้อมเอาไว้แล้ว! ไม่นานการต่อสู้ก็เริ่มขึ้นและความโกลาหลก็ตามมา เป็นการป้องกันไม่ให้พวกเขาทำภารกิจของพวกเขาต่อไป

“ไสไปให้พ้น!” หัวหน้าคำรามด้วยความโกรธ ขณะที่เขาผลักผู้โจมตีที่ไม่รู้จักออกไป พยายามอย่างเต็มที่ที่จะหลบหนีไปจากความยุ่งเหยิงนี้

เมื่อในที่สุดเขาสามารถเป็นอิสระได้ ก็ไม่เห็นว่าเจอรัลด์อยู่ที่ไหนแถวนี้แล้ว

ด้วยความโกรธจัด หัวหน้ากลุ่มจึงเร่ิมกระทืบเท้าของเขากับถนนลาดยางเพื่อระบายความหงุดหงิดของเขา

ขณะที่เรื่องนั้นเกิดขึ้น ภายในคฤหาสน์ที่ถูกปิดซ่อนไว้อย่างดีจากสายตาของสาธารณชน วัยรุ่นกลุ่มหนึ่งเข้าไปหาพ่อบ้านก่อนที่หนึ่งในพวกเขาจะถามขึ้นมา “นายหญิงน้อยอยู่ที่ไหน?”

“เธออยู่ที่โรงฝึกโดโจครับ” พ่อบ้านตอบกลับ

หลังจากได้คำตอบแล้ว จากนั้นกลุ่มสิบสองคนจึงเริ่มเดินทางไปที่นั่นกัน

ในขณะเดียวกัน แจสมินกำลังยุ่งอยู่กับการชกมวยกับคนอื่นในโรงฝึกอยู่ ผมของเธอถูกมัดรวบขึ้นเป็นหางม้าและเธอสวมชุดคลุมศิลปะการต่อสู้สีขาวสะอาดตา

คู่ต่อสู่ของเธอคือ ชายหนุ่มเจ็ดคนที่มักจะทำภารกิจร่วมกันกับอีกห้าคนที่ถูกส่งไปติดตามเจอรัลด์ แม้ว่าเธอจะถูกโจมตีด้วยคนมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด แต่แจสมินก็ยังคงเป็นคนที่ทำการชกต่อยได้มากที่สุด

มินดี้ก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน แม้เธอจะเพียงแค่เคี้ยวมันฝรั่งทอดกรอบ ในขณะที่ส่งเสียงเชียร์แจสมินเป็นครั้งคราว ขณะที่เธอยังคงต่อยลมออกจากคู่ต่อสู้ของเธอต่อไป

“คุณเริ่มเก่งขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะ นายหญิงน้อย! เมื่อตัดสินจากความคืบหน้าของคุณว่าเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมากแค่ไหน ในไม่ช้า ผมไม่คิดว่าผมจะมีอะไรสอนคุณไปมากกว่านี้อีกแล้วนะครับ!” ครูของเธอที่เฝ้าสังเกตุการต่อยมวยของเธอมาตั้งแต่ต้นกล่าว

ทันทีที่ประโยคของครูฝึกสิ้นสุดลง กลุ่มคนสิบสองคนจากก่อนหน้านี้ก็มาถึงที่โรงฝึกกันแล้ว เมื่อเห็นแจสมิน พวกเขาทั้งสิบสองคนก็โค้งให้อย่างพร้อมเพรียงกัน

คนหนุ่มทั้งหมดในนั้นเป็นแชมป์เทควันโดและคาราเต้ที่มีชื่อเสียงระดับโลกกัน พวกเขาทั้งหมดก็เป็นครูฝึกของแจสมินเช่นกัน

“ฮ่า คุณถ่อมตัวมากเกินไปแล้ว…สำหรับพวกนายเจ็ดคน เชิญไปพักก่อนได้!”

“เธอค่อนข้างมีสมรรถภาพสูงเลย ใช่ไหม? แม้ว่าจะถูกโจมตีอย่างรุนแรงมากกว่าถึงเจ็ดคนก็ตาม แต่เธอก็ยังคงจัดการก้าวขึ้นมาอยู่ตำแหน่งสูงสุดได้! ฉันหวังว่าฉันจะแข็งแรงได้เท่าเธอบ้าง!” มินดี้อุทานออกมา

“อืม ฉันก็พยายามจะให้เธอเรียนรู้กันกับฉันนะ…ตามปกติแล้ว แต่อย่างไรก็ตาม เธอขี้เกียจมากเกินไปที่จะพยายามตั้งแต่แรก!” แจสมินตอบกลับด้วยรอยยิ้มขบขันแกมเหน็บแนม

“ฮึ่ม! แต่แน่นอนฉันจะไม่ฝึกอย่างเธอหรอก! ท้ายที่สุดแล้ว ฉันคิดว่าฉันเหมาะกับการเป็นหญิงสาวตัวน้อยที่เงียบ ๆ และใสซื่อบริสุทธิ์มากกว่า อีกอย่าง มันก็ไม่เหมือนกับว่าฉันมีความแข็งแกร่งในระดับของเธอสักหน่อย! กระนั้น มันจึงค่อนข้างน่าตลกที่เธอดูเหมือนหญิงสาวที่ไม่สามารถป้องกันตนเองได้เมื่อผู้ชายเหล่านั้นจากก่อนหน้านี้แทบจะไม่สามารถแตะต้องเธอได้ด้วยซ้ำ! มันทำให้ฉันนึกถึงวิธีที่เธอทำลายส่วนล่างของนักเรียนเหล่านั้นในตอนนั้นเลย!” มินดี้กล่าว ระหว่างหัวเราะคิกคัก

“เฮ้ พวกเขาหาเรื่องใส่ตัวเอง! พอได้แล้ว ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นอีกต่อไปแล้ว!”

ขณะที่มินดี้ยังคงยิ้มต่อไป เธอก็หันไปมองชายหนุ่มห้าคนที่เพิ่งเข้ามาในโรงฝึก และตอนนี้ก็กำลังยืนอยู่ข้างสนามมวย

“มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นหรือเปล่า?” เธอถาม

“นายหญิงน้อย! พวกเราทำภารกิจล้มเหลวครับ!” หัวหน้าของกลุ่มแจ้งให้ทราบ

“ล้มเหลวเหรอ? อืมฉันก็ไม่อาจพูดได้ว่าฉันประหลาดใจ! มีกี่ภารกิจกันที่พวกนายทั้งสิบสองคนสามารถทำให้สำเร็จได้จนถึงจุดนี้?” แจสมินตอบกลับ ขณะที่เธอมองไปที่คนอื่นเจ็ดคนที่เธอชกต่อยด้วยก่อนหน้านี้

“พวกเรามีเหตุผลที่แน่นพอว่าทำไมพวกเราถึงล้มเหลวในคราวนี้! ในขณะนี้พวกเราตามเขาไป คนกลุ่มหนึ่งได้โจมตีพวกเรา! เมื่อพวกเราจัดการหนีจากความโกลาหลนั้นมาได้ เป้าหมายก็จากไปในรถแท็กซี่แล้วครับ!” ชายหนุ่มคนหนึ่งอธิบายด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างสิ้นหวัง

“ฮ่าฮ่าฮ่า…ไม่เป็นไร เอาตามตรงนะ ฉันก็หวังว่าพวกนายทุกคนจะล้มเหลวอยู่ดี อีกอย่างนะ แจสมิน? ฉันคิดจริง ๆ ว่าเธอคิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันจะบอกเธอนะ ผู้ชายคนนั้นเป็นแค่เพื่อนของมาร์เวน พวกเขาอาจจะแค่พบว่าเธอน่าดึงดูดอย่างเหลือเชื่อ ดังนั้นฉันจึงไม่เห็นเหตุผลใดที่เธอจะไปตามสืบเขาอย่างเต็มที่ นอกจากนี้ ฉันก็อยากจะคุยกับมาร์เวนเหมือนกัน!”

“อย่าแม้แต่จะคิดเลยไม่อย่างงั้นฉันจะบอกคุณปู่ว่าเธอเที่ยวคุยกับคนนอกทั่ว ๆ ไป! เธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไหนอย่างแน่นอนเมื่อเรื่องนั้นเกิดขึ้น!” แจสมินตะคอกใส่อย่างฉุนเฉียว

“ก็ได้ ก็ได้ ฉันแค่ล้อเล่น โอเคไหม?” มินดี้ตอบสนอง

“ยิ่งไม่ต้องนึกถึง สำหรับตอนนี้ พวกนายควรปล่อยเรื่องนี้ไปก่อน ยังไม่มีความจำเป็นที่จะต้องก่อความวุ่นวายจากเรื่องนี้!” แจสมินตอบกลับ

“เข้าใจแล้วครับ นายหญิงน้อย!”

มินดี้เม้มริมฝีปากของเธอ จากนั้นก็เดินไปที่ถังขยะเพื่อทิ้งถุงมันฝรั่งทอดกรอบที่ยังกินไม่หมดครึ่งหนึ่งของเธอ

เมื่อสังเกตุเห็นแบบนี้ แจสมินเพียงส่ายหัวของเธอขณะที่เธอเข้าไปหาหญิงสาวที่บูดบึ้งคนนั้น

“เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ? เธอโกรธจริง ๆ เหรอ เพียงเพราะฉันตะคอกใส่เธอเหรอ?”

“ไม่ฉันไม่ได้โกรธ…ฉันแค่อึดอัดใจเล็กน้อย! ทำไมฉันถึงเป็นแบบคนอื่น ๆ ไม่ได้ล่ะ? เรื่องไร้สาระนี่เกิดขึ้นตั้งแต่เรายังเป็นเด็กกันแล้ว! ทำไมกัน?!” มินดี้กล่าว ขณะที่น้ำตาเริ่มรื้อขึ้นมาในดวงตาของเธอ

เมื่อเธอได้ยินคำพูดของมินดี้ สีหน้าของแจสมินจึงมืดครึ้มลงทันที ขณะที่เธอนึกถึงวัยเด็กของพวกเธอ