มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 699

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 699

“เป็นห้องเรียนที่สามของภาควิชาเศรษฐศาสตร์และการจัดการเช่นกัน ผู้บริจาคสูงสุดได้บริจาคทั้งหมดเป็นจำนวน…500,000 ดอลลาร์!” พิธีกรตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

การตอบสนองของนักเรียนต่อการการประกาศนั้นคือ เสียงคำรามมากมายของทั้งความตกใจและความน่าเกรงขามกัน

500,000 ดอลลาร์?!

เมื่อคิดว่าพวกเขาถือว่าการบริจาค 15,000 ดอลลาร์ของฟาเบียนนั้นเกินจริงไปมากแล้ว! แต่แม้แต่หลังจากการเพิ่มสิ่งที่เทพธิดาทั้งสองได้บริจาคไป จำนวนเงินทั้งหมดของพวกเขาก็ยังคงไม่สามารถเอาชนะจำนวนเงินของผู้บริจาคสูงสุดคนนั้นที่ได้มอบเพื่อการกุศลได้เลย!

500,000 ดอลลาร์…ด้วยเงินสดที่จับต้องได้ ที่จำนวนสามารถเอื้อมไปถึงเพดานของหอประชุมได้อย่างง่ายดายเลยเนี่ยนะ!

นักศึกษาทั้งหลายไม่ใช่เพียงคนเดียวที่ตกอยู่ในความกลัวด้วยความเกรงขามเหมือนกันเท่านั้น แม้แต่เหล่าผู้นำและอาจารย์ของโรงเรียนก็ลุกขึ้นจากที่นั่งของพวกเขา ปรบมือด้วยความช็อกอย่างที่สุดกับจำนวนมหาศาลนั้นกัน

ในขณะที่ทั้งหมดนี้กำลังเกิดขึ้น วอร์เรนและเมอาต่างก็ยุ่งอยู่กับการแอบมองไปที่ฟาเบียนและสเตลล่ากัน

ฟาเบียนและสเตลล่าเองก็ดูประหลาดใจโดยสิ้นเชิง ใครบางคนจากชั้นเรียนของพวกเขาได้บริจาคไป 500,000 ดอลลาร์เลยเหรอ?

“เธอได้ยินนั่นไหมอิซาเบล? ผู้บริจาคสูงสุดคนนั้นมาจากชั้นเรียนของเรา!” เพื่อนร่วมชั้นของอิซาเบลสองสามคนตะโกนขึ้นมา

“ฉันได้ยินแล้ว! แต่…แต่จะเป็นใครกันล่ะ?” อิซาเบลตอบกลับด้วยความตื่นเต้น

500,000 ดอลลาร์…นั่นไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ เลยนะ แม้สำหรับครอบครัวที่ร่ำรวยก็ตาม!

ขณะที่ความตื่นเต้นในหอประชุมยังคงเพิ่มขึ้นต่อไป แจสมินและมินดี้พบว่าพวกเธอก็กำลังมองกันและกันอยู่

แม้พวกเธอทั้งคู่แทบจะไม่พูดกับนักเรียนคนอื่นในโรงเรียนเลย ไม่ว่าจะในชั้นเรียนปกติของพวกเธอหรือชั้นเรียนร่วมก็ตาม แต่พวกเธอก็รู้ภูมิหลังของเพื่อนร่วมชั้นของส่วนใหญ่ของพวกเธอเป็นอย่างดี

ดูอย่างมาร์เวน แวดลีย์เป็นตัวอย่าง แม้ทั้งสองฝ่ายไม่เคยคุยกันมาก่อน แต่หญิงสาวทั้งสองก็เห็นเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งและพวกเธอก็ยังช่วยเหลือเขาในหลาย ๆ โอกาสในอดีตอีกด้วยซ้ำ

แม้มาร์เวน แวดลีย์ไม่ได้รู้สึกแปลกที่พ่อของเขาเผชิญปัญหาน้อยลงเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่ทำงานเป็นไกด์นำเที่ยวผิดกฏหมาย เมื่อไม่นานมานี้ เอาตามตรงทั้งหมดก็ต้องขอบคุณการแทรกแซงทั้งหลายอย่างลับ ๆ ของแจสมิน

นั่นเป็นข้อพิสูจน์ว่าพวกเธอทั้งคู่รู้จักภูมิหลังของเพื่อนร่วมชั้นของพวกเธอเองเป็นอย่างดีมากแค่ไหน

มันก็ยังเป็นเหตุผลที่ทำไมพวกเธอถึงมั่นใจว่าไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นของพวกเธอคนไหนเลย ที่ไม่ได้อยู่บนเวที มีความสามารถที่จะบริจาค 500,000 ดอลลาร์ได้อย่างอิสระเช่นนั้น

“นายฟาเบียนและนางสาวสเตลล่า พวกเธอทั้งสองคนมาจากชั้นเรียนที่สามเช่นกัน ใช่ไหม? ผู้บริจาคสูงสุดดูเหมือนจะเป็นใครบางคนที่มาจากชั้นของพวกเธอนะ!” พิธีกรกล่าวขณะที่เขามองไปที่นักศึกษาทั้งสองคน

“…แต่…ไม่มีใครจากชั้นเรียนของเราจะมีเงินบริจาคแบบนั้นนะ ใช่ไหม?” สเตลล่าถาม

“ฉันสงสัยว่า…เดี๋ยวนะ มีโอกาสที่พ่อของฉันจะทำการบริจาคนั้นได้นะ ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็คือคนที่แจ้งให้ฉันทราบเกี่ยวกับงานระดมทุนนี้ตั้งแต่แรกแล้ว!” ฟาเบียนอุทานขึ้นมา ขณะที่เขาตระหนักถึงความเป็นไปได้นี้

เนื่องจากเสียงเชียร์ก่อนหน้านี้ค่อย ๆ หายไปทีละน้อยจนกลายเป็นเสียงกระซิบคุยกันถึงตัวตนที่แท้จริงของผู้บริจาคสูงสุดคนนั้น หอประชุมจึงตกอยู่ในความเงียบงันพอที่ทุกคนจะได้ยินการกล่าวอ้างเสียงดังที่น่าประหลาดใจของฟาเบียนได้

ทุกคนตอนนี้กำลังมองไปที่เขา รวมถึงเมอาด้วย

ก่อนที่เธอจะถูกย้ายมาที่นี่ เธอก็เคยได้ยินมาว่ามีนักกีฬาชื่อดังสองสามคนมาจากภาควิชาเศรษฐศาสตร์และการจัดการ

มีแจสมินจากกลุ่มที่แล้ว ฟาดบียนจากกลุ่มนี้และยังมีไวแอทด้วย พวกเขาทั้งหมดต่างก็คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดกัน

“เอาล่ะ ทำไมนายไม่โทรหาพ่อของนายเพื่อยืนยันเรื่องนี้กันล่ะ?” เมอาแนะนำ

“ใช่ มันจะดีกว่าที่จะยืนยันมันนะ! ต่อสายโทรออกเลย ฟาเบียน!” เบื้องบนของโรงเรียนสองสามคนก็กล่าวขึ้นมาเช่นกัน

เมื่อได้ยินแบบนั้น ฟาเบียนจึงเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ของเขาและเริ่มโทรหาพ่อของเขา

ในขณะเดียวกัน อาจารย์ประจำชั้นของชั้นเรียนที่สามก็เดินไปหานักเรียนของเขา ด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา

“ในขณะที่พวกเรากำลังรออยู่ น้ำแร่ที่เราขนไปก่อนหน้านี้อยู่ไหนล่ะ? เด็ก ๆ ไปเอาพวกมันมาที่นี่สิ ได้ไหม?” ครูกบ่าวขณะที่เขามองไปที่อิซาเบล

“…อ่า ฉันตื่นเต้นมากจนฉันลืมเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้ไปเลยน่ะค่ะ!” อิซาเบลตอบกลับขณะที่เธอตบหน้าผากของเธอเบา ๆ

“อืม พวกเราจะแค่ไปเอามัน…ฉันจะบอกเพื่อนร่วมชั้นหกคนให้ไปขนขวดน้ำพวกนั้นละกันค่ะ! มาร์เวนกับเจอรัลด์อยู่ไหนนะ?” อิซาเบลถามขณะที่เธอมองผ่านฝูงชน พยายามมองหาพวกเขา

“หืมม? อ่า พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในมุมไกลนู้น!” หญิงสาวที่จากนั้นชี้ไปที่ยังทิศทางของเขากล่าว

“ฮึ่ม! ฉันบอกให้พวกนายสองคนไปขนขวดน้ำพวกนั้นก่อนหน้านี้แต่นายก็ไม่ได้ทำ! ตอนนี้ฉันต้องหานักเรียนคนอื่นอีกสี่คนเพื่อมาช่วยนายกับงานนั้น…พวกนายสองคนทำอะไรที่ถูกต้องไม่ได้หรือไงนอกจากเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์?” อิซาเบลกล่าวในขณะที่มองพวกเขาด้วยท่าทางที่รังเกียจ

ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ตอบกลับ เธอก็จากไปทันที ตะคอกใส่เพื่อนร่วมชั้นอีกสี่คนให้พวกเขาไปร่วมกันกับคู่หูคู่นั้น

เจอรัลด์ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเพื่อนร่วมชั้นอย่างอิซาเบล สำหรับผู้หญิงอย่างเธอ ผู้ชายคนอื่น ๆ ทั้งหมดนอกเหนือจากคนที่เธอชอบแล้วก็จะไม่มีวันดีพอสำหรับเธอหรอก

และก็นั่นแหละ มันก็ไม่เหมือนกับว่าการเห็นพ้องของเธอจะมีความหมายอะไรต่อเจอรัลด์