มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 730
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 730
ขณะนั้นเมอาก็พูดขึ้นมา “จริง ๆ แล้ว ฉันก็ไม่มั่นใจว่าพวกเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ไหมในตอนนี้ แม้ว่าฉันจะขอให้เขาช่วยเหลือฉัน แต่มันก็ค่อนข้างเป็นไปได้ที่เขาจะปฏิเสธฉัน แต่ฉันก็จะลองดูแล้วกัน!”
เธอรีบควักโทรศัพท์ของเธอออกมาอย่างไม่เต็มใจ และโทรหาเบอร์ของเจอรัลด์
เธอรู้สึกขัดแย้งเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อถูกบังคับให้ขอร้องความช่วยเหลือจากใครบางคนที่เธอดูถูก และไม่ต้องเอ่ยถึงความจริงที่ว่าครั้งหนึ่งเธอเคยทำร้ายเขาด้วยคำพูดที่เจ็บปวดในอดีตนั้น
แต่เธอก็ต้องการความช่วยเหลือของเจอรัลด์เพื่อแก้ปัญหานั้นอย่างแท้จริง
มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเจอรัลด์มาก่อน ที่เมอาคนที่หยิ่งยโสราวกับนกยูง จะโทรหาเขาในช่วงเวลานี้ได้
ในชั่วขณะนั้น เขาถึงกับระเบิดหัวเราะออกมากับตัวเอง
“เป็นอะไรไปล่ะ?”
เจอรัลด์ถาม
“เจอรัลด์ นาย… นายรู้จักคุณซาไทร์ใช่ไหม?” น้ำเสียงของเมอาแผ่วเบาอย่างมาก
“ใช่ ฉันรู้จักเขา! แค่บอกฉันมาว่าเธอต้องการจะพูดอะไร!” เจอรัลด์กล่าวเบา ๆ
“นายน่าจะรู้ดีว่า พวกเราตกอยู่ในปัญหาใหญ่กันตอนนี้ ถ้านายรู้จักเขาจริง ฉันก็หวังว่านายจะสามารถช่วยแนะนำพวกเราให้เขาได้หรืออย่างน้อยที่สุด ก็เอ่ยชื่อของพวกเราต่อหน้าเขา!”
ใบหน้าของเมอาแดงก่ำเมื่อเธอบอกเขาไปแบบนั้น
“ไม่มีปัญหาถ้าเธอต้องการให้ฉันพูดถึงมันกับเขา แต่ปัญหาก็คือ ฉันจะได้อะไรจากสิ่งนี้? บอกเหตุผลดี ๆ ฉันมาสักข้อสิว่าทำไมฉันควรจะช่วยเหลือเธอ”
เจอรัลด์ยิ้มและพูด
“I!”
“เอางี้ไหมล่ะ? เธอสามารถเข้ามาในวิลล่าได้พร้อมกับอิซาเบลเพื่อหารือเรื่องนี้ แต่แค่พวกเธอสองคนเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา”
เจอรัลด์กล่าว
“ก็ได้!”
หลังจากนั้น เจอรัลด์ก็วางสายโทรศัพท์
เห็นได้ชัด อิซาเบลและคนอื่น ๆ ก็ได้ยินบทสนทนาของพวกเขา
“อ่า? เมอา เธอคิดว่ายังไง? ทำไมเจอรัลด์ถึงขอให้พวกเราสองคนเข้าไปในวิลล่านั้นกัน? เธอก็รู้ว่าฉันทะเลาะกับเขามาก่อน และไม่ต้องพูดถึงช่วงเวลานับไม่ถ้วนที่พวกเราทะเลาะกันด้วยคำพูด ฉันกังวลถึงสิ่งที่เขาจะทำกับฉันเมื่อฉัน…”
ดูเหมือนว่าอิซาเบลจะคิดทุกอย่างไปก่อนแล้ว จากนั้นเธอก็หันหน้าหนี หน้าแดงขึ้นมาอย่างเขินอาย
“ไม่หรอก เขาจะไม่กล้าทำแบบนั้น…ฉันไม่เชื่อว่าเขาจะทำอะไรกับพวกเรา ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน หลังจากพวกเราเข้าไปในวิลล่า ก็ให้ฉันพูดกับเขาเถอะ เธออยู่ข้างหลังฉันก็ได้!”
เมอาคิดกับตัวเอง ‘เจอรัลด์ นายค่อนข้างมีความสามารถในตอนนี้ ไม่ใช่เหรอ? แต่ฉันไม่เชื่อหรอก ไม่แม้แต่นิดเดียว นายจะทำอะไรได้?’
จากนั้นทั้งเมอาและอิซาเบลก็ถูกนำเข้าไปในวิลล่าโดยคนรับใช้คนหนึ่งที่ทำงานอยู่ที่นั่น
วิลล่าของคุณซาไทร์กว้างใหญ่มากอย่างแท้จริง
มีคนรับใช้มากกว่าสิบคนอยู่ชั้นล่าง
คน ๆ นั้นเดินนำพวกเธอสองคนขึ้นไปยังชั้นแรก
ในห้องประชุมใหญ่ห้องหนึ่ง
“คุณคลอฟอร์ดอยู่ในนั้นครับ”
คนรับใช้กล่าวอย่างเคารพ
“โอเค ขอบคุณค่ะ!”
น้ำเสียงของเมอาฟังดูน่ากังวลใจ
เธอเปิดประตูและเข้าไปในห้องประชุม เพื่อค้นพบว่ามันเต็มไปด้วยผู้คนจนเต็มห้องได้
พวกเขาส่วนใหญ่คือคนวัยกลางคน และเลขาของพวกเขาก็อยู่ที่นั่นด้วยกันกับพวกเขาเหมือนกัน
มีผู้คนอย่างน้อยถึงสี่สิบคนที่นั่งอยู่ด้านใน
ชายวัยกลางคนเกือบจะทั้งหมดเหล่านั้นคือนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงในจังหวัดซอลฟอร์ด
เมอารู้จักพวกเขาไม่กี่คนจากการอ่านหนังสือพิมพ์
อิซาเบลในทางกลับกัน รู้ได้ทันทีว่าคนเหล่านี้คือบุคคลที่มีอิทธิพล
ดังนั้น บรรยากาศจึงกลายเป็นตรึงเครียดขึ้นมาฉับพลัน
สิ่งที่ทำให้ทั้งเมอาและอิซาเบลกังวลใจมากก็คือความจริงที่ว่าเจอรัลด์กำลังนั่งอยู่ตรงที่นั่งอันทรงเกียรติตรงโต๊ะประชุมนั้น
ในทางกลับกัน คุณซาไทร์กลับนั่งถัดจากเจอรัลด์
“พวกคุณออกไปได้แล้วตอนนี้ ผมอยากจะพูดกับพวกเธอตามลำพัง คุณซาไทร์ อย่าลืมกลับมาที่นี่หลังจากคุณทำธุระเสร็จนะครับ” เจอรัลด์ประกาศออกมา
“ครับ คุณคลอฟอร์ด!”
คนกลุ่มนั้นลุกขึ้นจากที่นั่งของพวกเขาและกล่าวอย่างพร้อมเพรียงกัน
ฉากนั้นทำให้ทั้งเมอาและอิซาเบลหวาดกลัวยิ่งขึ้นกว่าเดิมไปอีก
หลังจากที่พวกเขาทั้งหมดออกไปจากห้องแล้ว ทันใดนั้นที่ทั้งเมอาและอิซาเบลตื่นจากภวังค์ของพวกเธอ
เจอรัลด์ยิ้มและมองไปที่พวกเธอ “นั่งลงสิ ทำไมเธอถึงจะยืนอยู่ตรงนั้นกัน?”
“เจอรัลด์ พวกเขา…ทำไมพวกเขาถึงเรียกนายว่าคุณคลอฟอร์ดล่ะ?”
เมอากลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างประหม่าหลังจากเธอถามคำถามด้วยร่องรอยของความไม่เชื่อในน้ำเสียงของเธอ