มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 797
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 797
“พาเธอมา!” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขาลุกขึ้นยืน
เมื่อได้รับการอนุญาตที่เขาต้องการ จากนั้นบอดี้การ์ดจึงออกไปพาเธอมา ครู่สั้น ๆ ต่อมา บอดี้การ์ดคนอื่นสองสามคนก็พาผู้หญิงคนนั้นมา
ผู้หญิงคนนั้นเองก็ดูขี้อาย แม้มันจะเป็นปฏิกิริยาที่สมเหตุสมผลก็ตาม ท้ายที่สุดแล้ว ใครจะไม่กลัวที่ได้มายืนอยู่ในท่าเรือที่เต็มไปด้วยรถหรูเป็นร้อย ๆ คันกันเล่า? ราวกับว่านั่นยังไม่พอ บอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำอย่างน้องพันคนก็กำลังยืนอยู่ทั่วทุกที่!
ไม่มีคนธรรมดาคนไหนที่จะเข้าใกล้ที่เกิดเหตุนี้โดยไม่มีเหตุผลที่เหมาะสม
“ค คุณคือคุณคลอฟอร์ดใช่ไหม? แฟนของมีล่า…?” ผู้หญิงคนนั้นถามอย่างสุภาพ
“ผมเอง” เจอรัลด์ตอบกลับพร้อมกับพยักหน้า
“ฉ ฉันมีขื่อว่านาริซซ่า มาร์ติน…ฉันเป็นเพื่อนที่ดีของมีล่า…ฉันได้ยินว่าคุณกำลังสืบสวนเรื่องการหายไปของเรือเดินมหาสมุทร…แม้ฉันจะมีข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับมันจริง แต่ฉันก็ไม่มั่นใจเลยจริง ๆ ว่ามันจะช่วยคุณในการค้นหาได้หรือไม่…”
“พูดต่อสิครับ มันอาจจะนำไปสู่เบาะแสต่อไปก็ได้!” เจอรัลด์ตอบกลับทันที
“เอาล่ะ…คืนก่อน มีล่า มอลลี่ และวันด้าได้รับห่อพัสดุคนละชิ้น…ทั้งสามห่อมีจี้ที่หมือนกัน…แม้จี้เองจะให้ความรู้สึกค่อนข้างจิตตกได้เมื่อมองดูมัน แต่ทั้งสามคนและฉันก็เพียงคาดเดาว่ามันเป็นของที่ระลึกที่แจกจ่ายให้กับสมาชิกทั้งหมดของทีมการสำรวจ…ไม่ว่าจะยังไง มันก็ค่อนข้างน่าประหลาดใจกับช่วงเวลาที่พวกเธอได้รับจี้นั้น ของทุกอย่าง เพื่อเป็นของที่ระลึก”
“ในขณะที่ครั้งสุดท้ายที่ฉันเจอมีล่าหลังจากร่วมทานอาหารกับเธอ และเพื่อนคนอื่นอีกสองคนของเธอ ด้วยเหตุใดเหตุหนึ่งฉันก็จัดการได้ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับจี้นั้นหลังจากที่ฉันจัดการแสดงเสร็จเมื่อวานนี้ โดยความบังเอิญ หนึ่งในแขกของที่ได้เข้าร่วมในการแสดงก็เป็นนักศึกษาของศาสตราจารย์ชีเวลล์ หัวหน้าของทีมสำรวจ หลังจากการแสดงสิ้นสุดลง พวกเราก็ได้พูดคุยกันเล็กน้อย แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อฉันถามถึงจี้ที่แปลกประหลาดนั้น นักศึกษาคนนั้นก็อ้างว่าทีมสำรวจไม่เคยแจกของเช่นนี้! ฉันรู้สึกค่อนข้างงุนงงกับสิ่งนั้น ท้ายที่สุดแล้ว ห่อพัสดุที่สามคนได้รับก็ไม่มีที่อยู่ของผู้ส่งบนนั้น แล้วใครจะส่งพวกมันให้พวกเธอกันล่ะ? เมื่อรู้สึกแปลก ๆ จากนั้นฉันจึงเล่าเรื่องจี้ให้นักศึกษาคนนั้นฟัง”
“เมื่อได้ยินการบรรยายของฉัน เขาก็ให้ฉันดูกลุ่มแชทซึ่งมีผู้เข้าร่วมของทีมการสำรวจไม่กี่คนอยู่ในนั้น หลังจากอ่านมันดู ก็ดูเหมือนว่าพวกเขาหลายคนกำลังพูดคุยถึงการได้รับจี้แบบเดียวกัน! ฉันรู้สึกจริง ๆ ว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับจี้นั้น… ผู้ส่งที่ไม่ระบุชื่อส่งพวกมันมาด้วยเหตุผลอะไรกัน?” นาริซซ่าอธิบาย
“ถ้าจะให้พูด จี้นั้นหน้าตาเป็นยังไงกันครับ คุณ? คุณมีรูปถ่ายของมันหรือเปล่า?” ฟินน์ถาม ขณะที่เขาเริ่มเดินมาหากลุ่ม
“อันที่จริงแล้ว ฉันมี!” นาริซซ่าตอบกลับ ขณะที่เธอพยักหน้าก่อนจะล้วงหาโทรศัพท์ของเธอ
เมื่อเธอพบรูปภาพแล้ว เธอจึงยื่นโทรศัพท์ของเธอให้ฟินน์ เจอรัลด์ก็ดูเช่นกัน และแม้เจอรัลด์จะจำมันไม่ได้ แต่ฟินน์เองก็กำลังสั่นสะท้านไปทั้งตัวแล้ว
“เป็น…เป็นของบ้า ๆ นั่นอีกแล้ว!” ฟินน์กล่าว ความหวาดกลัวปรากฏในน้ำเสียงของเขา
“มันคืออะไรกันแน่ ฟินน์?” เจอรัลด์ถามด้วยความประหลาดใจ
“มัน…อืม พูดได้ว่ามันคือ…มันแย่พอ ๆ กับความสยองขวัญ เพราะมันปรากฏขึ้นครั้งหนึ่งเมื่อยี่สิบปีก่อน คุณเซร่าน่าจะยังคงจำมันได้นะครับ…” ฟินน์ตอบกลับ พร้อมกับพยักหน้าก่อนจะมองไปที่เซร่า
เมื่อได้ยินแบบนั้น เธอจึงเดินมาดูก่อนจะพูดขึ้นมา “…แน่นอนฉันจำได้ ปีเตอร์เคยให้ฉันดูมาก่อน…เมื่อได้รับมันในตอนนั้นก็รู้สึกแปลก ๆ…เอาตามตรงฉันคิดว่าแผนการของฉันที่จะหนีตามปีเตอร์ไปนั้นถูกเปิดเผยแล้วเสียอีก และจี้อันนั้นก็คือคำเตือนบางอย่าง แต่อย่างไรก็ตาม สุดท้ายแล้วพวกเราก็ไม่ได้คิดมากเกินไปเกี่ยวกับมัน…ด้วยความตกใจ มันก็เป็นวันต่อมาที่ปีเตอร์หายตัวไป!”
“ครับ…การหายตัวไปของนายน้อยรองได้ก่อให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่อย่างแท้จริงในตระกูลคลอฟอร์ด…เนื่องจากพวกเราสันนิษฐานว่าเฟนเดอร์สันเป็นคนที่ลักพาตัวนายน้อยรองไป นายท่านจึงโกรธจัดอย่างมาก เป็นตอนนั้นเองที่ตระกูลคลอฟอร์ดเริ่มไม่พอใจเฟนเดอร์สันอีกครั้งแล้ว… แม้นั่นเป็นปฏิกิริยาของนายท่านในตอนนั้น แต่ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อพิจารณาถึงสภาพแวดล้อมในตอนนั้น นายท่านรู้ดีถึงข้อเท็จจริงว่าเฟนเดอร์สันคงจะไม่มีเจตนาที่จะฆ่านายน้อยรองอย่างลับ ๆ หรอก แต่ใครเล่าจะมุ่งเป้ามาที่นายน้อยรองถ้าไม่ใช่เฟนเดอร์สัน?”
“สุดท้ายแล้ว หลังจากการสืบสวนมายาวนาน ก็มีประเด็นหนึ่งที่นายท่านยังใกล้ที่จะเปิดเผยว่าเฟรเดอร์สันไม่ใช่ผู้ร้ายตัวจริงในกรณีนี้ แต่อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าเขาไม่สามารถพูดไปแบบนั้นได้โดยไม่มีหลักฐานที่แน่นอนใด ๆ จากนั้นเมื่อเขานึกถึงจี้ที่มีสัญลักษณ์แปลก ๆ บนนั้นที่ปีเตอร์ได้รับก่อนการหายตัวไปของเขาได้ แม้เขาต้องการตามหาเซร่าเป็นการส่วนตัวเพื่อซักถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขาก็ไม่สามารถทำบางอย่างแบบนั้นได้ เมื่อพิจารณาถึงว่าเขาได้เข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวงเข่นนั้นกับตระกูลเฟนเดอร์สันไปแล้ว นั่นคือเหตุผลที่ทำไมเขาถึงบอกให้คุณไปตามหาเธอแทนไงครับ!” ฟินน์อธิบายขณะที่เขาขมวดคิ้ว
“เมื่อคิดว่าจี้ที่ได้สร้างความยุ่งเหยิงใหญ่โตเช่นนั้นจะปรากฏขึ้นมาอีกครั้งหลังจากยี่สิบปีผ่านไปล่ะก็!”
“ใครที่รับผิดชอบเรื่องทั้งหมดนี้กันแน่…? พวกเขาเอาปีเตอร์ไปแล้ว และตอนนี้พวกเขาก็ยังเอาไปมีล่าไปเหมือนกัน! พวกเขาต้องการบ้าอะไรกัน?” เซร่ากล่าว ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำตา
“…ผมขอแนะนำว่าให้พวกเรารอการตัดสินใจสุดท้ายของนายท่านกันเถอะครับ ในเวลาเดียวกันนี้ คุณไม่คิดว่าถึงเวลาที่พวกเราจะกลับไปนอร์เบย์กันหรือครับ คุณคลอฟอร์ด?” ฟินน์กล่าวเพิ่มเติม
“คุณไปก่อนเถอะครับ แจ้งให้ผมทราบละกันถ้ามีข่าวใด ๆ เกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ ผมจะอยู่ที่นี่!” เจอรัลด์กล่าว ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ถ้าเขาจากไปพร้อมกับพวกเขาในตอนนี้ เขารู้ว่าเขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองได้แน่
เมื่อได้ยินแบบนั้น จากนั้นทั้งฟินน์และเซร่าก็จากไปกัน
เจอรัลด์เองยังคงอยู่ที่นั่น โดยเข้าร่วมการค้นหาทุกวันด้วยความหวังที่จะหาร่องรอยของเรือที่จมได้