มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 871
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 871
“เฮ้ น้องสาว ฉันรู้ว่านาร์คเคยทำเธอเจ็บปวดมาครั้งหนึ่ง แต่เธอดูภรรยาของเขาสิ หล่อนช่างเป็นคนบ้าวัตถุนิยมเช่นนั้น!” ยูเซลล์กล่าว
วินนี่จ้องเธอออย่างโกรธเคือง “เงียบไปเลย! ฉันบอกพี่กี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำให้ฉันนึกถึงเขา! อย่าแม้แต่จะมาแหย่ฉันด้วยเรื่องผู้หญิงคนนั้น!”
“อ อืม…ฉันรู้ น้องสาว ฉันรู้ว่าเธอเกลียดผู้หญิงร้ายกาจคนนั้น ฉันสาบานว่าฉันจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก!” ดวงตาของยูเซลล์มีน้ำตารื้อขึ้นมา ขณะที่เธอพูด
เมื่อตระหนักได้ว่าเธอพูดแรงมากเกินไป วินนี่จึงลูบหัวของยูเซลล์และพูดขึ้นมา “ฉันแค่พยายามที่จะระมัดระวังให้พี่ เจอรัลด์ผู้ชายคนนั้นเต็มไปด้วยเงิน เขาเพียงมีสิ่งที่คนบ้าวัตถุนิยมต้องการเท่านั้น คือเงิน เขาไม่คู่ควรที่จะมีความสัมพันธ์ใด ๆ กับตระกูลของเรา พวกเราเพียงมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือเขาในนามของลูกชายของนายท่านของเรา เพื่อรักษาสัญญากับพวกเรา พวกเราตระกูลโมลเดลแตกต่างจากคนอื่นในโลก เรารักษาสัญญาของเราอย่างจริงจัง!”
“เช่นนั้น แม้ว่าพี่จะมีความรู้สึกเล็กน้อยให้เจอรัลด์ แต่ก็ไม่มีทางที่พวกเธอทั้งคู่จะคบกันได้หรอก ฉันจะคัดค้านมันอย่างแน่นอน!” มีความคิดชั่วขณะของการดูถูกเหยียดหยามผ่านสายตาของวินนี่
“โอ…ฉันเข้าใจ!” ยูเซลล์ก้มหน้าลง
“แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ที่จะปล่อยให้พี่อยู่ข้างกายของเจอรัลด์ มีวิธีอยู่นะ” วินนี่กล่าว
“ฮะ? วิธีอะไร?” ยูเซลล์ถาม
สิบวันก่อนเมื่อเจอรัลด์มาถึงครั้งแรก ยูเซลล์พบว่าตัวเองกำลังพัฒนาความรู้สึกต่อชายหนุ่มที่มีชีวิตชีวาคนนี้
หลังจากการทำความรู้จักกับเขา และฟังเรื่องราวการเสี่ยงภัยของเขาแล้ว ยูเซลล์จึงยิ่งกระตือรือร้นที่จะได้รู้เกี่ยวกับชายหนุ่มคนนั้นให้มากขึ้น
อารมณ์ของหญิงสาวนั้นอาจยากที่จะเข้าใจได้ในบางครั้ง เมื่อตกหลุมรักใครบางคนโดยไม่มีเหตุผลที่ถูกต้องตามหลักการ และจากนั้นก็เกลียดบุคคลในลักษณะแบบเดียวกัน
ถ้าถามในขณะนั้นว่าเจอรัลด์เก่งขนาดนั้นจริง ๆ หรือไม่ เธอก็คงจะตอบว่า ‘ไม่’ แต่ยูเซลล์ก็ชอบเขาโดยไม่สนข้อเท็จจริงนั้น!
ยูเซลล์มักจะรู้สึกแบบนั้นอยู่เสมอ เธอเติบโตขึ้นมาเบื้องหลังกำแพงของโมลเดล และเธอก็ไม่เคยมีโอกาสที่จะได้เติมเต็มจินตนาการของเธอเลย
“นั่นก็เป็นงานที่ค่อนข้างง่าย ทำให้เขาเป็นคนรับใช้ของพี่ และให้เขาติดตามพี่ไปทั่วสิ!” วินนี่กล่าว
“อันที่จริง เขาจะมีชีวิตที่ยืนยาวหลังจากกลายมาเป็นหนึ่งในคนรับใช้ของพวกเรา และนี่คือบางอย่างที่แทบจะไม่สามารถซื้อได้ด้วยเงินนะ!”
“ฉันไม่ต้องการให้เขามาเป็นคนรับใช้ของฉัน น้องสาว ทำไมล่ะ ทำไมเธอถึงดูถูกเขามากขนาดนี้? ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็…”
“พอได้แล้ว! นอกเหนือจากนี้ ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว อย่าโทษที่ฉันไม่ได้บอกพี่เกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วกัน!” วินนี่เดินจากไปหลังจากพูดจบ
ดีแลนกำลังพูดคุยกับนายสามของโมลเดล และผู้ช่วยของตระกูลโมลเดลที่งานเลี้ยง
“ครั้งนี้ ผมจะต้องพึ่งพาพวกคุณทั้งหมดแล้วครับ!” ดีแลนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ด้วยความยินดีอย่างยิ่งครับ นายท่านคลอฟอร์ด พวกเราจะทำให้ดีที่สุด พวกเขาหวังว่าคลอฟอร์ดและโมลเดลจะพึงพอใจกับผลลัพธ์ของการร่วมมือกันของพวกเราในคราวนี้นะครับ!” นายสามแห่งตระกูลโมลเดล ปาร์คเกอร์ โมลเดลกล่าว
“ผมว่ามันจะไม่เป็นที่น่าพอใจเหมือนอย่างที่คิดหรือเปล่า?”
ทันทีทันใดนั้น ผู้ชายวันหกสิบปีก็เข้ามาในห้องโถงพร้อมกับคนกลุ่มหนึ่ง
“คุณเป็นใคร? คุณเข้ามาในนี้ได้ยังไงกัน?” ดีแลนตกตะลึงเมื่อเขาเห็นชายชราคนนี้
“คุณคาดหวังว่าเด็กไร้ประโยชน์เหล่านั้นจะหยุดผมได้งั้นเหรอ?” ผู้ชายคนนั้นพูดเยาะเย้ย
“คอร์ด นายคิดว่านายจะทำอะไรที่นี่? ตอนนี้ที่พวกเรากำลังทำงานร่วมกับคลอฟอร์ด นายกล้ามาดูหมิ่นพวกเขาได้ยังไงกัน?” ปาร์คเกอร์ลุกขึ้นจากที่นั่งพร้อมกับขมวดคิ้วแน่นบนใบหน้าของเขา
“ร่วมมือกับพวกเขางั้นเหรอ? ไม่มีทาง!” คอร์ดตอบกลับอย่างเย็นชา