มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 875

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 875

ดีแลนอารมณ์เสีย

ถ้าเจอรัลด์อยู่ต่อ คอร์ดก็จะหาข้ออ้างเพื่อท้าทายคลอฟอร์ดแน่นอน

แม้ว่าคลอฟอร์ดมีอำนาจที่จะสู้กับการจู่โจมซ้ำ ๆ ของคอร์ด แต่มันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่พวกเขาจะได้รับบาดเจ็บเช่นกัน

ถ้าการบวนการการสืบทอดของพวกเขาไม่เสถียรพอมันก็จะเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขาที่จะค้นหาสหพันธ์ดวงอาทิตย์ต่อไปได้

คลอฟอร์ดจะดำรงอยู่นานแค่ไหนถ้าไม่มีความสงบสุข?

การจากไปของเจอรัลด์สามารถซื้อเวลาให้คลอฟอร์ดได้ชั่วคราว และดีแลนก็ตระหนักถึงเรื่องนี้เป็นอย่างดี

แม้กระนั้นโดยการละทิ้งการคุ้มครองที่ครอบครัวที่มอบให้เขา เส้นทางของเจอรัลด์จะเพียงเริ่มรุนแรงขึ้นและยากต่อการเดินข้ามได้มากขึ้นเท่านั้น ทั้งคอร์ดและตระกูลหลงจะไม่มีทางปล่อยเจอรัลด์หลุดไปง่าย ๆ ขนาดนั้น

ดีแลนกำหมัดของเขาแน่น เขากำลังต่อสู้อยู่ในใจของเขา เมื่อเขากล่าวคำพูดเหล่านั้นออกไป

“ว้าว! ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าดีแลน คลอฟอร์ด จะละทิ้งลูกชายของตัวเองได้อย่างไม่ลังเลใจขนาดนี้ เมื่อเอาจริงเอาจังขึ้นมา!” คอร์ดขมวดคิ้ว

เขายิ้มเยาะ “นอกเหนือไปกว่านั้น! นายท่านปาร์คเกอร์ ผมจะเห็นแก่หน้าคุณบ้างในวันนี้ ผมจะจำคลอฟอร์ดไว้จากนี้ไป!” เขาโบกมือของเขาและจากไป

ดีแลนยอมละทิ้งลูกชายของตัวเองเพื่อปกป้องทรัพย์สินของตระกูลของพวกเขา ถ้าสิ่งต่าง ๆ ยังคงตกต่ำต่อไป เขาอาจจะถูกบังคับให้ทำบางอย่างที่บ้ามากกว่านี้ก็ได้

ถ้าคลอฟอร์ดจะต่อสู้พวกเขาด้วยอำนาจทั้งหมดของพวกเขาล่ะก็ คอร์ดจะไม่มีโอกาสเลย

เช่นนั้น มันไม่ใช่ความคิดที่ดีสำหรับเขาที่จะอ้อยอิ่งอยู่แถวนี้

แม้ว่าการลาจากของเจอรัลด์จะทำให้เขาไม่มีข้ออ้างที่จะโจมตี แต่คอร์ดรู้ว่าเขาจะยังคงเป็นกุญแจสำคัญในการรวบตระกูลคลอฟอร์ดทั้งหมด และเขาก็ไม่ได้รู้สึกกังวลเลย

เขาจากไปในเวลาที่เหมาะสม…

“นายท่านคอร์ด พวกเราจะยอมทิ้งคลอฟอร์ดไปง่าย ๆ แบบนั้นจริง ๆ เหรอครับ? พวกเขามีทรัพย์สินมากที่สุดและมันอาจมากกว่าสิ่งที่คุณได้ก่อตั้งในจังหวัดโลแกนถึงสิบเท่าเลยนะครับ!” ลูกน้องคนหนึ่งของคอร์ดกล่าว หลังจากพวกเขาออกมาจากเกาะนั้น

“นายคิดว่าฉันโง่ขนาดนั่นเลยหรือไง? มันแค่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่จะปะทะพวกเขาซึ่ง ๆ หน้าในตอนนี้ พวกเรามีศัตรูมากมายเกินไปในตระกูลของพวกเราเองตอนนี้ แม้พวกเรายึดครองคลอฟอร์ดได้จริง ๆ ล่ะก็ พวกเราจะถูกทิ้งให้สู้กับสาขาที่เหลือของตระกูลของเรา”

“พวกเราต้องคิดวางแผนที่จะสามารถยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว และมันต้องใช้กับเจอรัลด์!” คอร์ดหรี่ตาลง

“งั้นพวกเราจะมีเจอรัลด์อยู่ในมือของเรา ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนก็ตาม และเขาจะไม่สามารถหนีไปได้!” ลูกน้องของเขายิ้มและพยักหน้า

คืนนั้นตรงท่าเรือของฮ่องกง เจอรัลด์นำกระเป๋าเดินทางของเขามาและเดินลงจากเรือ

เจอรัลด์รู้สึกสะเทือนอารมณ์เมื่อเขารำลึกถึงอดีตประมาณหกเดือนที่ผ่านมา ทุกอย่างรู้สึกเหมือนความฝันสำหรับเขา เขาเปลี่ยนจากนักเรียนยากจนที่น่ารังเกียจซึ่งมีค่าน้อยกว่ากองขยะมาเป็นทายาทที่ร่ำรวยและมั่งคั่ง

ตอนนี้เขาก็ยากจนมากกว่าก่อนที่เรื่องทั้งหมดนี้จะเริ่มขึ้นอีกด้วยซ้ำ เขารู้ว่าจะต้องเสียสละเพื่อรักษาความสงบสุขของครอบครัวของในระยะยาว

เจอรัลด์ไม่กลัวการเป็นคนจน แต่เขากลัวว่าเขาอาจจะไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้อีก

แม้มันดึกแล้ว ก็ยังคงมีผู้คนอยู่ตรงท่าเรือ ขณะที่เจอรัลด์เดินไกลออกไป เขาก็เหลือบมองไปข้างหลัง มีคนอย่างน้อยสิบคนกำลังตามเขามา

‘ฉันจะตายที่นี่ในคืนนี้หรือเปล่า?’

เจอรัลด์กำหมัดของเขาแน่น เขาไม่ได้กลัว แต่ความรู้สึกถึงความหายนะที่ใกล้เข้ามาของเขา เจอรัลด์ยังคงรู้สึกอยากจะสู้ต่อไป เขาต้องการมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

เจอรัลด์เร่งฝีเท้าของเขา

ผู้คนที่ติดตามเขามาไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป เนื่องจากพวกเขาไล่ตามเขาไปในทันที

ทันทีทันใดนั้น ไฟหน้ารถที่เจิดจ้าและเสียงรถที่ไถลลื่นของยางรถก็ดังไปทั่วในท่าเรือแห่งหนึ่งของฮ่องกง