มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 890

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 890

พวกเขาทั้งคู่เข้าไปในร้านขายของเก่าโบราณ

มีหญิงสาวตัวสูงผมยาวคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์

“ดูนี่สิ กำไลหยกอันนี้มีมูลค่าเท่าไหร่คะ?” หญิงสาวคนนั้นถาม

เจอรัลด์เลิกคิ้วของเขาขึ้นเล็กน้อย เมื่อเขาได้ยินเสียงของหญิงสาวคนนั้น

ไม่มีทางที่เธอจะอยู่ที่นี่หรอก ใช่ไหม?

อีกอย่างด้านหลังของของหญิงสาวคนนั้นก็หันหลังออกไปทางพวกเขาทั้งคู่

ดังนั้นเจอรัลด์จึงยังคงนิ่งเงียบ แทนที่กัน เขาเพียงนั่งลงตรงบริเวณที่ให้รอข้างกำแพง

เจ้าของร้านเป็นชายร่างอ้วนที่อยู่ในช่วงวัยห้าสิบปีของเขา เขามีหนวดเคราเล็กน้อย และท่าทางชั่วร้ายที่สลักอยู่บนหน้าของเขา

เขาถือกำไลหยกไว้ในมือ ขณะที่เขามองมันอยู่ครู่หนึ่ง

หลังจากนั้น เขาก็ส่ายหัวของเขาและพูดขึ้นมา “จริง ๆ แล้วหยกนี้ก็ค่อนข้างดีเลยนะ แต่อย่างไรก็ตาม หยกประเภทนี้มันธรรมดามากและอัตราการจำหน่ายของมันในตลาดก็ต่ำมาก ถ้าคุณต้องการขายมันจริง ๆ ล่ะก็ งั้นผมสามารถเสนอให้คุณห้าร้อยดอลลาร์แล้วกัน” เจ้าของตอบกลับ

“อะไรนะ? แค่ห้าร้อยดอลลาร์เท่านั้นเหรอ? แต่…แต่ฉันค้นหามันในอินเตอร์เน็ตและฉันก็เห็นว่าหยกประเภทนี้จริง ๆ แล้วมีราคามากกว่า 50,000 ดอลลาร์เลยนะ! นี่เป็นมรดกตกทอดของตระกูลของเราที่ถูกส่งต่อลงมาจากจากบรรพบุรุษของพวกเรา!” หญิงสาวตอบกลับอย่างกังวลใจ

“ฮ่าฮ่าฮ่า! คุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่? มากกว่า 50,000 ดอลลาร์งั้นเหรอ? คุณครับ คุณดูเหมือนจะเป็นคนมีเหตุมีผลในตอนแรกแต่การกล่าวอ้างของคุณนั้นช่างน่าหัวเราะจริง ๆ! ที่จริงแล้วห้าร้อยดอลลาร์ก็เป็นข้อเสนอที่ดีอยู่แล้ว! คุณไม่สามารถเชื่อสิ่งที่คุณเห็นในออนไลน์ได้นะ!”

“ดูกำไลหยกของคุณสิ! เห็นจุดขัดเกลาของมันไหม? ผมไม่คิดว่ามันจะมีมูลค่ามากขนาดนั้นหรอก ในตอนนี้ที่ผมพูดถึงมัน ถ้าคุณไม่เชื่อผม ผมก็บังเอิญมีหยกที่ทำมาจากวัสดุเดียวกันกับกำไลหยกของคุณอยู่ ผมจะขายมัน 1,500 ดอลลาร์แต่เมื่อเทียบกับของคุณแล้ว กำไลหยกอันนั้นก็มีสีสันดีกว่าของคุณมาก!”

หญิงสาวหยิบกำไลหยกและตรวจสอบมันอย่างระมัดระวัง เป็นอย่างที่เขาพูด วัสดุนั้นดูเหมือนกันมาก!

ในขณะนี้ เธอกล่าวอย่างร้อนรนใจ “แต่เถ้าแก่ ฉันจำเป็นต้องใช้เงินอย่างเร่งด่วน แม่ของฉันป่วยหนักและฉันก็ต้องการเงินอย่างเร่งด่วนเดี๋ยวนี้! คุณให้ฉัน 1,200 ดอลลาร์เป็นอย่างน้อยได้ไหม?”

“ตามสำเนียงของคุณแล้ว ผมบอกได้เลยว่าคุณไม่ได้มาจากจังหวัดซอลฟอร์ด คุณต้องมาจากทางใต้ ใช่ไหม? ทำไมล่ะ? คุณมาที่นี่เพื่อขอร้องคุณเจนคินสันให้รักษาอาการป่วยแม่ของคุณหรือเปล่า?”

หญิงสาวพยักหน้า

“เห้อ เท่าที่ผมเห็นอกเห็นใจคุณนะ ถ้าผมให้คุณ 1,200 ดอลลาร์ ผมก็คงจะประสบความสูญเสียใหญ่หลวงเลยแหละ ทำไมพวกเราไม่ทำแบบนี้แทนล่ะ? ผมจะให้คุณอีกสามร้อยดอลลาร์แล้วกัน ผมจะจ่ายให้แปดร้อยดอลลาร์สำหรับกำไลหยกชิ้นนี้ ถ้านั่นยังไม่พอ ผมไม่คิดว่าผมจะช่วยคุณได้อย่างไรอีกแล้ว!” เจ้าของร้านตอบกลับ

หญิงสาวคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้น เธอก็กัดฟันและพูดขึ้นมา “เอาล่ะก็ได้ ถ้าคุณสามารถให้ฉันแปดร้อยดอลลาร์ ฉันจะรับมันไว้!”

“เฮ้!”

ในเวลานี้ หญิงสาวที่กำลังรู้สึกกระอักกระอ่วนใจและอารมณ์เสียมาก ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าใครบางคนกำลังตบไหล่ของเธอเบา ๆ

เธอหันหลังกลับเพื่อดูว่าใครเรียกเธออยู่

เมื่อเธอเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอ สายตาของหญิงสาวก็สว่างขึ้นด้วยความปิติยินดี

เธอรู้สึกประหลาดใจและดีใจเหลือเกินในเวลาเดียวกัน

“เจอรัลด์?”

“เป็นนายจริง ๆ ใช่ไหม…เจอรัลด์!?”

หญิงสาวคนนั้นเริ่มกระโดดอย่างตื่นเต้น

“นาโอมิ! ฉันเกือบจะจำเธอไม่ได้แล้ว!”

เจอรัลด์เริ่มลูบหัวของนาโอมิอย่างอ่อนโยน

หญิงสาวคนนี้ก็คือนาโอมิ มิลตันนั่นเอง

เห็นได้ชัดว่าผมของนาโอมิยาวกว่ามากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน

และเธอก็ดูเหมือนจะตัวสูงขึ้นเล็กน้อย

ไม่แปลกที่เธอฟังดูคุ้นมาก เมื่อเขาเหยียบเข้ามาในร้านตอนแรก

แต่ก่อนที่จะได้เห็นหน้าของเธอและยืนยันความสงสัยของเขา เจอรัลด์ก็ยั้งจากการเผยตัวตนของเขาไว้

เมื่อพูดแล้วก็ เขาไม่ได้เจอนาโมอินับตั้งแต่เขาออกจากเมืองเมย์เบอร์รี่แล้ว

หกเดือนผ่านไปในชั่วพริบตา

นาโมอิเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา เมื่อพวกเขายังคงอยู่ในมหาวิทยาลัยกัน

ความจริงแล้ว เธอก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาในตอนนี้อยู่

“ฉันไม่ได้เจอเธอมานานมากแล้วนะ!”

เจอรัลด์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ใช่แล้ว เจอรัลด์ ฉันได้ยินฟาซิลิตี้พูดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับนาย และก็ไม่รู้ว่านายไปอยู่ที่ไหน ช่างน่าประหลาดใจอะไรอย่างงี้ที่มาเจอนายที่นี่ในจังหวัดซอลฟอร์ดน่ะ!”

นาโอมิกล่าวด้วยสายตาที่พร่ามัว

จากนั้นเธอก็ก้าวไปข้างหน้าและโอบกอดเจอรัลด์ไว้

เจอรัลด์ตบไหล่ของนาโอมิอย่างอ่อนโยน ขณะที่เขาพูดขึ้นมา “ฉันสบายดี ดูฉันสิ ไม่ได้มีอะไรผิดปกติกับฉันหนิ ใช่ไหม? เออจริงสิ ฟาซิลิตี้และเธอไม่ได้เริ่มต้นบริษัทด้วยกันหรอกเหรอ? ทำไมเธอถึง…”

เจอรัลด์ถามด้วยความสงสัย

นาโอมิเช็ดน้ำตาของเธอออกจากใบหน้า

หลังจากนั้น เธอก็หายใจติดขัดและพูด “เจอรัลด์ นายอาจจะไม่รู้เรื่องนี้แต่ฟาซิลิตี้ เธอ… มีบางอย่างเกิดขึ้นกับฟาซิลิตี้น่ะ!”