มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 897

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 897

“…รุ่นพี่งั้นเหรอ?”

ตอนนี้ทุกคนอ้าปากค้างกว้าง ผู้เชี่ยวชาญที่ยิ่งใหญ่ โจชัว เจนคินสัน… เขาเพิ่งเรียกคนยากไร้คนนี้ว่ารุ่นพี่จริง ๆ งั้นเหรอ?!

แม้แต่นาโอมิก็ประหลาดใจเล็กน้อย แต่คนที่ถูกทำให้มึนงงมากที่สุดก็คือ คนเหล่านั้นจากก็ครอบครัวเลจ

“สวัสดี ผมแค่มาที่นี่วันนี้เพื่อจะขอยืมสถานที่ของคุณสักหน่อย” เจอรัลด์กล่าวด้วยการยินยอม แม้เขาไม่มั่นใจว่าเขาควรปล่อยให้โจชัวเรียกเขาว่ารุ่นพี่ของเขาหรือไม่นั้น มันก็สายมากเกินไปแล้วที่โจชัวจะถอนคำเรียกอยู่ดี

“ได้เลยครับ โปรดใช้สิ่งอำนวยความสะดวกของผมตามที่คุณเห็นสมควรได้เลย รุ่นพี่!” โจชัวตอบกลับด้วยความเคารพสูงสุดในน้ำเสียงของเขา

ขณะที่เจอรัลด์ นาโอมิ และแม่ของเธอเดินไปกัน คนเหล่านั้นจากครอบครัวเวสลีย์ก็ทำได้เพียงแค่มองกันและกันด้วยความตกใจ โดยรู้สึกช็อกอย่างที่สุด

อย่างที่ชายชราคิดไว้ คนหนุ่มคนนั้นไม่ธรรมดามากอย่างแท้จริง

ประมาณครึ่งชั่วโมง นาโอมิกำลังเดินไปมาอย่างกังวลใจอยู่ด้านนอกห้องรับแขก เธอเหงื่อไหลออกมากตั้งแต่นาทีที่เจอรัลด์และโจชัวเข้าไปในห้องด้วยกันกับแม่ของเธอแล้ว

“ฮึ่ม! ฉันไม่สามารถบังคับให้ตัวเองเชื่อได้จริง ๆ ว่าผู้ชายคนนั้นจะรู้วิธีรักษาอาการป่วยได้จริง!” เกสท์คำราม ขณะที่เขาเอามือกอดอก

นอกเหนือจากนาโอมิ เวสลีย์สามคนก็กำลังรออยู่ข้างหลังเธอเช่นกัน

ความไม่พอใจของเกสท์นั้นชัดเจนมาก ท้ายที่สุดแล้ว ไม่เพียงเขาถูกเจอรัลด์ทำให้ขายหน้าในด้านของกำลังเท่านั้น แต่กลับกลายเป็นว่า เจอรัลด์ยังเชี่ยวชาญในการรักษาคนอื่นอีกด้วย!

เนื่องจากเขามักจะทำตัวหยิ่งยโสและไร้ปราณี ความอับอายที่เขาได้รับในวันนี้จึงไม่น่าสงสัยที่จะทำให้ความทะนงตนของเขาอยู่ในความยุ่งเหยิง

“หุบปาก!” นายท่านเวสลีย์กล่าวอย่างเย็นชา เป็นการตอบกลับ

บ็อบเพียงคิดเอาเองว่าเจอรัลด์ทำตัวหยาบคาย เมื่อเขาบอกก่อนหน้านี้ว่าผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันจะไม่สามารถรักษาอาการป่วยของเขาได้

แต่อย่างไรก็ตาม จากนาทีที่เขาได้ยินผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันเรียกเจอรัลด์ว่ารุ่นพี่ของเขา บ็อบ เวสลีย์จึงเริ่มกลัวว่าสิ่งที่เจอรัลด์กล่าวอ้างนั้นจะเป็นเรื่องจริง ที่ว่าแม้แต่ผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันก็จะไม่สามารถช่วยรักษาเขาได้ด้วยซ้ำ

เนื่องจากความกลัวนั้น บ็อบจึงรอเจอรัลด์อย่างเคารพอยู่ด้านนอกห้องรับแขก

ทันทีที่เจอรัลด์ก้าวออกมา นาโอมิก็รีบวิ่งไปหาเขาทันทีก่อนจะถามด้วยเสียงกังวลใจ “อาการแม่ของฉันเป็นยังไงบ้าง เจอรัลด์?”

“เธอน่าจะฟื้นตัวอย่างเต็มที่ภายในสามเดือนนี้ ถ้าเธอกินยาสมุนไพรตามที่สั่งจ่ายยา” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณพระเจ้า… เมื่อพูดแล้วก็ นายเรียนรู้ที่จะรักษาอาการป่วยเมื่อไหร่กัน?” นาโอมิถาม โดยรู้สึกทั้งปิติยินดีและประหลาดใจ ท้ายที่สุดแล้ว เจอรัลด์ที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอในเวลานี้ก็รู้สึกแทบจะเหมือนคนแปลกหน้าไปแล้ว เมื่อเทียบกับคนที่เธอเคยรู้จักมาก่อน

“เรื่องมันยาว ฉันจะอธิบายให้เธอฟังถ้ามีโอกาสสำหรับฉันในอนาคต สำหรับตอนนี้ ไปข้างในและดูแม่ของเธอเถอะ” เจอรัลด์ตอบกลับ

ทันทีที่เขากล่าวไปแบบนั้น โจชัวเองก็ก้าวออกมาจากห้องนั้นพร้อมกับถุงเข็มในมือ จากที่ดูมันชัดเจนว่าเจอรัลด์เป็นหมอหลักในคราวนี้ อย่างมากที่สุด โจชัวก็ต้องเป็นผู้ช่วยเขาตลอดช่วงเวลาครึ่งชั่วโมงนี้เท่านั้น

“รุ่นพี่ นี่ครับ!” โจชัวกล่าวอย่างเคารพ ในขณะที่ยื่นถุงเข็มให้เจอรัลด์

เมื่อมองกลับไปที่โจชัว เจอรัลด์จึงทำได้เพียงแค่ถอนหายใจอยู่ภายในเท่านั้น

ประมาณห้าเดือนก่อนเมื่อเขาได้พบโจชัวครั้งแรก ในตอนนั้นฟินน์เลย์ยังคงยุ่งอยู่กับการสอนทักษะทางการแพทย์ และศิลปะการป้องกันตัวทั้งหมดของเขาให้กับเจอรัลด์

ชายชราคนนั้นยังมอบหนังสือทางการการแพทย์ให้เขาด้วยซ้ำ และเจอรัลด์ก็ได้รับการบอกกล่าวให้จดจำเนื้อหาทั้งหมดของมันให้ได้ เนื่องจากเขาเรียนเก่งมาก มันจึงไม่ยากสำหรับเจอรัลด์ที่จะเข้าใจเนื้อหาภายในหนังสือนั้นได้อย่างสมบูรณ์

ความจริงแล้ว ทั้งหมดก็ใช้เวลาหนึ่งเดือนสำหรับเขาที่สามารถจดจำเนื้อหาของหนังสือทางการแพทย์ได้ด้วยใจ ของเขาในการจัดการยายังห่างไกลจากความสมบูรณ์แบบในขณะนั้น

โจชัวทำการปรากฏตัวของเขาครั้งแรกในช่วงนั้น

จากวิธีที่โจชัวขอร้องฟินน์เลย์ เพื่อให้รับเขาเข้าไปอีกครั้ง มันดูเหมือนว่าครั้งหนึ่งชายชราคนนั้นก็เคยสอนความรู้ทางการแพทย์ให้โจชัวมาก่อนในอดีต

มันชัดเจนว่าเขาเพียงต้องการเพิ่มพูนความรู้และทักษะของเขา และเขาก็ดื้อดึงมาก หลังจากการคุกเข่าอยู่นอกบ้านของฟินน์เลย์มาทั้งวันและคืน ชายชราคนนั้นก็ไม่สามารถทนเห็นเขาแบบนั้นได้

เป็นผลให้เขาบอกให้เจอรัลด์สอนเนื้อหาบางอย่างในหนังสือทางการแพทย์ให้โจชัว ฟินน์เลย์มีหวังว่าการทำแบบนั้น เจอรัลด์เองก็จะได้ชำนาญทักษะการใช้งานขั้นพื้นฐานได้

แม้เขาอนุญาตให้เจอรัลด์สอนโจชัวประมาณหนึ่งเดือน แต่ฟินน์เลย์เองก็ไม่เคยรับโจชัวเป็นศิษย์ของเขา ด้วยเหตุนี้ โจชัวจึงเรียกเจอรัลด์ว่ารุ่นพี่ของเขาอย่างเป็นนิสัย แม้ว่าเจอรัลด์บอกว่าไม่ต้องก็ตาม

“คุณคลอฟอร์ด! ผู้เชี่ยวชาญเจนคินสัน! พวกคุณทั้งคู่ทำงานหนักแล้ว!” บ็อบกล่าวอย่างเคารพ ขณะที่เขาเข้ามาใกล้ผู้ชายทั้งคู่

“ผมมั่นใจว่าคุณได้ยินจากรุ่นพี่ของผมก่อนหน้านี้แล้ว แต่เพื่อทำให้ชัดเจน ผมรู้ถึงอาการป่วยของคุณ นายท่านเวสลีย์ ถึงกระนั้น ผมก็ต้องยอมรับว่าผมไม่สามารถรักษาคุณได้จริงครับ” โจชัวตอบกลับอย่างค่อนข้างละอายใจ