มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 918
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 918
วอร์เรนกล่าวขณะที่เขากำลังลุกขึ้นยืน แจสมินเองก็ขมวดคิ้วขณะที่เธอเช็คดูห้องเก็บของ
สายตาของเธอหยุดลง เมื่อเธอเห็นเห็นธูปสองสามดอกวางอยู่ใกล้มุมห้อง
“พวกนั้นต้องเป็นเหตุผลที่ทำไมพวกเราถึงหลับลึกขนาดนี้แน่!” แจสมินกล่าว ขณะที่เธอชี้ไปยังการค้นพบของเธอ
“เป็นงั้นเองสินะ! ถึงอย่างนั้นคนเหล่านั้นเป็นใครกัน…? ทำไมพวกเขาถึงไม่บอกพวกเราว่าพวกเขาเป็นใครหลังจากช่วยเหลือพวกเราล่ะ?” เมอาตอบกลับ
ก่อนที่ใครก็ตามจะทันได้ตอบกลับ สมาชิกคนหนึ่งของกลุ่มที่กำลังสำรวจสถานที่อยู่แล้ว ก็ตะโกนขึ้นมา “เฮ้ มาตรงนี้สิ ฉันคิดว่าพวกเขาทิ้งบางอย่างไว้ให้เรา!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ทุกจึงมาล้อมรอบกล่องใบหนึ่งที่มีข้อความอยู่บนนั้น
ข้อความนั้นเองเขียนไว้ว่า ‘ถึง เมอา’
“เดาว่าพวกเราคงรู้แล้วว่าใครจะเปิดมัน” สมาชิกอีกคนของทีมพูด
เมอาเองรู้สึกหวิว ๆ ด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เธอคิดว่าภายในนั้นจะเป็นอะไร และเธอก็เห็นแวบ ๆ ว่าวอร์เรนที่มีสีหน้าที่น่าเกลียดอย่างมากบนใบหน้าของเขา
เมื่อสังเกตเห็นว่าเธอกำลังมองมาที่เขา จากนั้นวอร์เรนจึงพูดเป็นนัยด้วยความโกรธในน้ำเสียงของเขา “เอาเลยเปิดดูมันได้แล้ว! ถ้าเธอไม่ฉันจะเปิดเอง!”
“เฮ้ นี่มันชัดเจนว่าสำหรับฉัน! เฉพาะฉันเท่านั้นที่จะเปิดมันได้!” เมอาโต้กลับด้วยน้ำเสียงรำคาญ
“เอาล่ะ ถ้างั้นก็เปิดมันสิ! ระวังด้วยแล้วกัน! พวกเราไม่รู้ว่าอะไรอยู่ในนั้น!” วอร์เรนบ่นพึมพำ ขณะที่เขามองไปที่เมอา โดยเกือบจะเหมือนราวกับว่าเขาต้องการจะหาเรื่อง
ด้วยความสัตย์จริง เขาเป็นกังวลว่าเมอาจะชอบสิ่งที่ถูกบรรจุอยู่ในกล่องนั้นจริง ๆ และเธอก็จะลงเอยด้วยการตกหลุมรักกับคนอื่น
ก่อนที่การโต้แย้งจะเกิดขึ้น แจสมินก็ตะโกนขึ้นด้วยโทนเสียงเงียบ “หยุดซะ! เธอไม่ได้ยินเหรอ? ใครบางคนกำลังมาที่นี่!”
เมื่อพูดไปแบบนั้น เธอก็มุ่งตรงไปยังประตูหลักของห้องเก็บของทันทีด้วยฝีก้าวที่ไร้เสียง
ความตึงเครียดเพิ่มขึ้น ขณะที่ทุกคนเตรียมตัวเองเพื่อเผชิญหน้ากับอะไรก็ตามที่จะเกิดขึ้นต่อไป อย่าลืมว่า ผู้คนด้านนอกก็เป็นไปได้มากว่าอาจเป็นพวกชุยเลอร์
หลังจากความเงียบชั่วครู่สั้น ๆ อย่างไรก็ดี ก็ได้ยินน้ำเสียงผู้หญิงอ่อนหวานคนหนึ่งพูดขึ้นมา “แจสมิน? เมอา? เธออยู่ในนั้นหรือเปล่า…?”
แจสมินจำเสียงนั้นได้ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม
“มินดี้? ใช่! พวกเราอยู่นี่!”
ขณะที่ทุกคนได้ยินแบบนั้น ความตึงเครียดของกลุ่มก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลงกันอีกครั้ง
เมื่อเปิดประตูของห้องเก็บของ แจนมินก็เห็นว่ามินดี้ได้พาบอดี้การ์ดเฟนเดอร์สันมาด้วยกันกับเธอสองคน
“แจสมิน! ฉันโล่งอกมากที่พวกเธอที่เหลือไม่เป็นอะไร!” มินดี้ร้องออกมา
หลังจากค่ำคืนเหมือนนรกที่พวกเขาได้ประสบในคืนก่อน การได้กลับมารวมตัวกัน จึงเป็นการเยียวยาที่พวกเขาต้องการและสมควรได้รับมากอย่างแน่นอน
“เยี่ยมมากที่คุณไม่เป็นอะไร คุณหนูเฟนเดอร์สัน! คุณไม่รู้แน่ว่าท่านเฟนเดอร์สันเป็นห่วงคุณแค่ไหนตลอดเวลามานี้!” หนึ่งในบอดี้การ์ดสองคนนั้นที่ยังคงยืนอยู่ข้างหลังมินดี้กล่าว
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร พูดตามตรง ฉันยังรู้สึกประหลาดใจมากด้วยซ้ำที่เธอทำการหลบหนีออกมาได้ แล้วคนอื่น ๆ ก็จัดการหนีออกมาได้แล้วใช่ไหม? ไม่มีการ์ดคนไหนขัดขวางเธอจากการออกมาเลยเหรอ?” แจสมินถามอย่างสงสัย
เมื่อได้ยินคำถามของเธอ มินดี้ก็เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นขณะที่เธอพูด “พวกเรา…พวกเราได้รับการช่วยเหลือจากแซนเดอร์สัน! เขาช่วยพวกเราทุกคนไว้!”
“อะไรนะ? แซนเดอร์สันงั้นเหรอ? จริง ๆ แล้ว เดี๋ยวนะ ทำไมเธอถึงร้องไห้ล่ะ? มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขาหรือเปล่า?” แจสมินถาม แม้เดิมทีเธอรู้สึกช็อกเมื่อเธอได้ยินแบบนั้นก็ตาม แต่ไม่นานความกังวลก็เข้าครอบงำความรู้สึกนั้นแทนเมื่อเธอเห็นน้ำตาของมินดี้
“ฉัน…ฉันไม่รู้…ฉันคิดว่าเขายังคงมีปัญหาอยู่…ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อพวกเราทุกคนถูกช่วยเหลือไว้แล้ว พวกเราก็พบว่าสเตลล่าหายไป! เป็นผลให้ เขาวิ่งกลับเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลชุยเลอร์ และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเขา…” มินดี้ตอบกลับ ความโศกเศร้าอย่างที่สุดสะท้อนในสายตาของเธอ
“ใจเย็น ๆ หน่อย มินดี้…แซนเดอร์สันจะมีโชคอยู่ข้างเขา ฉันมั่นใจ นอกจากนี้ อย่าร้องไห้เลย พวกเรายังไม่ได้ค้นหาผู้สูญหายเลยด้วยซ้ำ! แล้วเขาจะคิดยังไงกับเรื่องนั้นกันล่ะ?” แจสมินกล่าวด้วยรอยยิ้มปลอบโยนบนใบหน้าของเธอ
“…เธอพูดถูก…แซนเดอร์สันใช้ชีวิตที่ยากลำบาก ตั้งแต่ตอนที่เขาเป็นเด็กแล้ว… ฉันมั่นใจว่าเขาเป็นคนที่แข็งแกร่งไม่แพ้กัน พวกเราจะพบว่าเขาปลอดภัยดีอย่างแน่นอน!” มินดี้ประกาศด้วยการพยักหน้าอย่างแน่วแน่
แม้แจสมินดีใจที่มินดี้รู้สึกในด้านบวกอีกครั้ง แต่เธอก็สงสัยว่าความตั้งใจอย่างแน่วแน่ทั้งหมดนั้นมาจากไหนกัน มันเกือบจะเหมือนราวกับว่ามินดี้รู้อย่างแน่นอนว่าแซนเดอร์สันจะไม่เป็นไร แต่อย่างไรก็ตาม แจสมินเองก็ยั้งจากการถามอะไรก็ตามเกี่ยวกับเรื่องนี้สำหรับตอนนี้ ท้ายที่สุดแล้ว ความปลอดภัยของปู่ของพวกเธอก็ยังคงเป็นความสำคัญแรกของเธออยู่
“แล้วคุณปู่ล่ะ? เขาปลอดภัยใช่ไหม? ชุยเลอร์ทำอะไรกับเขาหรือเปล่า? อีกอย่างเธอรู้ได้ยังไงว่าจะพบพวกเราได้ที่ไหน?”
“ฮ่า! ชุยเลอร์เหรอ? อย่าแม้แต่จะไปพูดถึงพวกเขาเลยครับ! พวกเขาต้องไปทำให้พระเจ้าขุ่นเคืองใจเป็นการส่วนตัวแน่หรืออะไรบางอย่างนั่นแหละ! ไม่เพียงคฤหาสน์ทั้งหลังของพวกเขาถูกทำให้วายวอดราบคาบไปกับพื้นเท่านั้น แต่พวกเขาทั้งหมดก็ถูกประกาศว่าหายไปอย่างเป็นทางการอีกด้วย! สำหรับเรื่องนั้น ผมขอพูดว่าพวกเขาได้รับสิ่งที่พวกเขาสมควรได้รับแล้วล่ะ!” การ์ดอีกคนข้างหลังมินดี้บ่นฮึดฮัด
“…เดี๋ยว อะไรนะ? พวกชุยเลอร์…ตายแล้ว?”
“ใช่! ไม่มีแม้แต่ร่างใดให้พูดถึงเลยด้วยซ้ำ! ทุกคนจากตระกูลนั้นเพียงหายสาบสูญไปกับสายลม!” มินดี้ตอบกลับ ขณะที่เธอเช็ดน้ำตาของเธอ
“ไม่ว่าจะยังไง พวกเราควรมุ่งหน้ากลับไปกันก่อน คุณหนูเฟนเดอร์สัน ท่านเฟนเดอร์สันจะจัดการประชุมตระกูลเร็ว ๆ นี้ และดูเหมือนว่าเขาจะประกาศเรื่องบางอย่างที่สำคัญด้วยครับ!”