มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 933
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 933
เนื่องจากสภาพแวดล้อมที่เธอเติบโตขึ้นมา หญิงสาวมักจะรู้สึกไวเป็นพิเศษ เมื่อเป็นเรื่องการติดต่อกับผู้ชาย ความรู้สึกไวยังไม่ใช่คำที่ถูกต้องในกรณีนี้ด้วยซ้ำ ถ้าจะพูดให้ถูก มันคล้ายกับความรังเกียจมากกว่า
ตราบใดที่เธอต้องจัดการกับเรื่องที่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง เธอแค่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกคลื่นไส้อย่างมาก บางครั้งมันอาจจะเลวร้ายมากจนเธอรู้สึกรังเกียจกับการอยู่ต่อหน้าของพวกผู้ชายด้วยซ้ำ
มันจึงเป็นเหตุผลที่ทำไมเธอแทบจะไม่รู้สึกผิดเลย เมื่อเธอพูดว่าพวกเขาควรตายไปด้วยกันก่อนหน้านี้
เจอรัลด์เองก็ไม่คาดคิดว่าผู้หญิงที่เย็นชาและเฉยเมยเช่นนี้จะต่อต้านอย่างแรงเช่นนี้ได้
“ดูนะ ผมแค่พยายามจะช่วยชีวิตคุณที่นี่ ถ้าพวกเราไม่รักษาแผลของคุณตอนนี้ มันจะกัดกินเนื้อคุณอย่างแน่นอนเมื่อพวกเราทำการหลบหนีในภายหลัง คุณจะเป็นต้องให้ผมบอกไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากคุณตกอยู่ในมือของพวกเขา?” เจอรัลด์โน้มน้าว
“…นาย…”
เมื่อได้ยินแบบนั้น หญิงสาวคนนั้นจึงตกตะลึงไปชั่วขณะ
มันชัดเจนว่าเธอกำลังมีการต่อสู้ภายในขณะนั้น ด้วยการที่เธอกำหมัดแน่นอย่างไร
“…ได้! แต่ต้องนายต้องหลับตาตลอดกระบวนการไม่อย่างงั้นฉันจะไม่ลังเลใจที่จะเชือดคอนายแน่!” ผู้หญิงคนนั้นกล่าวด้วยโทนเสียงแข็งกระด้าง
“คุณผู้หญิง คุณกำลังทำให้มันฟังดูราวกับว่าผมเข้าตาจนขนาดนั้นที่จะมองคุณนะ!”
“เอาล่ะ ถ้างั้นหันหลังกลับได้แล้ว! หลับตาของนายด้วย!” ผู้หญิงคนนั้นสั่ง ขณะที่เจอรัลด์ทำตาม ในขณะที่ส่ายหัวของเขา
ชั่วครู่ต่อมา เขาก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบที่คุ้นเคยของบุคคลที่กำลังเปลื้องผ้าอยู่ข้างหลังเขา
แม้ผู้หญิงคนนั้นจะเย็นชาเล็กน้อย แต่เจอรัลด์ก็ต้องยอมรับว่าเธอเป็นคนสวยอย่างแท้จริง แม้ผู้ชายธรรมดาทั่วไปคนอื่น ๆ จะถูกล่อลวงให้แอบมองอย่างแน่นอน แต่เจอรัลด์ก็ยั้งจากสิ่งล่อใจนั้นได้อย่างง่ายดาย ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไม่ได้มีเจตนาอื่นใด ๆ นอกเหนือจากการรักษาแผลให้เธออย่างแท้จริงอยู่ดี
“…ฉันเสร็จแล้ว!” หญิงสาวกล่าว ขณะที่เจอรัลด์ค่อย ๆ เข้าใกล้เธอพร้อมกับถอนหายใจ
“อีกครั้งนะ ฉันเตือนนายว่าอย่างแตะต้องที่อื่น…ฉันสามารถจบชีวิตนายได้ด้วยการเคลื่อนไหวเดียว เข้าใจนั่นไหม?!”
ประมาณห้านาทีต่อมาเมื่อเสียงที่คุ้นเคยตะโกนออกมา “น้องชาย! ฉันนำน้ำอย่างที่นายขอมาแล้ว!…จริง ๆ แล้ว เดี่ยวนะ เกิดอะไรขึ้นที่นี่? ทำไมหน้าของเธอแดงมากขนาดนี้ล่ะ คนสวย?” ผู้ชายตัวอ้วนถาม
เมื่อตรวจดูใกล้ ๆ เขาก็ตระหนักได้ว่าเธอดูยุ่งเหยิงแค่ไหนเช่นกัน เขาใช้เวลาไม่กี่วินาที แต่ความประหลาดใจของเขาไม่นานก็ชัดเจน ขณะที่เขาถาม “เธอ…พวกเธอทั้งคู่ไม่ได้ทำอะไรประหลาด ๆ ในขณะที่ฉันไม่อยู่หรอกนะ ใช่ไหม?”
“ถ้านายพูดอีกคำงั้นก็อย่าโทษฉันที่เชือดลิ้นของนายนะ!” หญิงสาวคำรามใส่ ขณะที่เธอดึงมีดสั้นของเธอออกมา
ในการตอบสนอง ผู้ชายตัวอ้วนรู้สึกกลัวมากขนเขายกมือกุมปากของเขาทันที
ค่ำคืนผ่านไปอย่างรวดเร็ว และสิ่งต่อมาที่หญิงสาวและผู้ชายตัวอ้วนรู้ พวกเขากำลังถูกตบแก้มให้ตื่นเบา ๆ ขณะที่เจอรัลด์พูดขึ้น “เฮ้ ตื่นได้แล้ว! ถึงเวลาที่พวกเราจะจากไปซะที!”
“แต่น้องชาย…มันยังคงมืดอยู่ข้างนอก…อีกอย่างเมื่อคืนผู้ชายเหล่านั้นก็อาจจะกางเต็นท์เพื่อรอพวกเราอยู่ก็ได้…อะไรที่ทำให้นายคิดว่าพวกเขาไปกันแล้วล่ะ…?” ผู้ชายตัวอ้วนถาม ขณะที่เขาขยี้ตาของเขา
“ผมไปสังเกตการณ์มาก่อนหน้านี้ และจากสิ่งที่ผมพบ ทางเข้าทั้งหมดถูกทิ้งไว้โดยไม่มีใครป้องกัน ไม่ว่าพวกเขาจากไปกันแล้ว หรือถูกยุงพิษจัดการพวกเขาไปก่อนก็ตาม! ยังไงซะรีบใช้โอกาสนี้รีบออกไปกันเถอะ!” เจอรัลด์กล่าว
“อะไรนะ? ไม่มีพวกเขาแม้แต่คนเดียวที่นั่นเลยเหรอ?” ผู้ชายตัวอ้วนถามด้วยความประหลาดใจ
หญิงสาวคนนั้นก็ประหลาดใจไม่แพ้กัน เมื่อเธอได้ยินแบบนั้น
“ผมมั่นใจ และก็ผมจริงจังเกี่ยวกับการที่จะออกไปเดี๋ยวนี้ ถ้าหนีในนภายหลังอาจจะเป็นไปไม่ได้แล้ว!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาสะพายกระเป๋าเป้ของเขาอย่างเร็ว
เมื่อแลกเปลี่ยนสายตากันและกัน ผู้ชายตัวอ้วนและหญิงสาวคนนั้นจึงทำได้เพียงแค่เริ่มเตรียมตัวเองให้พร้อมเท่านั้น ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาทั้งคู่ก็ตระหนักได้เป็นอย่างดีว่าสุดท้ายแล้ว เจอรัลด์ก็ยังคงเป็นคนที่เชื่อถือได้มากที่สุดในหมู่พวกเขา
จริงตามคำพูดของเจอรัลด์ เมื่อพวกเขามาถึงทางเข้าของหุบเขา หญิงสาวก็ประหลาดใจที่เห็นว่าเต็นท์ทั้งหมดถูกทิ้งให้รกร้างอย่างสิ้นเชิง คนของฮันเซลดูเหมือนจะระเหยเข้าไปในยามค่ำคืน!
‘นี่แทบจะไม่สมเหตุสมผลเลย! แม้ว่าพวกเขาถูกยุงโจมตี แต่ฉันก็ควรจะได้ยินเสียงของพวกเขากรีดร้องกันเป็นอย่างน้อยอย่างแน่นอน!’ หญิงสาวคิดกับตัวเอง
ขณะที่เธอมองไปยังเจอรัลด์ เธอก็รู้สึกประหลาดใจที่เห็นว่าเขาขึ้นไปบนรถออฟโรดคันหนึ่งแล้ว
“ดูเหมือนว่าพวกเราจะต้องแยกจากกันที่นี่แล้ว ตามนั้น! ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผมก็ยังคงมีเรื่องอื่นให้ทำ! พวกคุณทั้งคู่ก็ใช้รถคันอื่นที่นี่เพื่อหนีออกไปแล้วกัน!”