มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 939
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 939
“ป ประทานโทษนะครับ…? ส่งพวกเขากลับบ้านงั้นเหรอครับ…?” เชอร์แมนถามด้วยความประหลาดใจ
“ยังไม่เข้าใจนายท่านพูดอีกเหรอ?!” วิสเลอร์ตะคอกใส่อย่างเย็นชา
“ช ชัดเจนมากครับ! ผมจะส่งพวกเธอกลับบ้านเดี๋ยวนี้ครับ เจ้านาย!” เชอร์แมนตอบกลับ ขณะที่เขาพยักหน้าซ้ำ ๆ ด้วยความตกใจกลัว
เมื่อได้ยินแบบนั้น สาวใช้ทั้งหลายจึงเริ่มโค้งอย่างรู้สึกขอบคุณให้เจอรัลด์ทันที ขณะที่พวกเธอผลัดกันกล่าว ‘ขอบคุณ’ เขา
“เอาล่ะ เอาล่ะ เงียบ ๆ กันหน่อย…ตอนนี้พวกเธอทั้งหมดก็มีอิสระที่จะกลับบ้านกันได้แล้ว!” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขายิ้มบาง ๆ
เนื่องจากเจอรัลด์มีประสบการณ์เป็นการส่วนตัวว่ามันรู้สึกยังไงที่ถูกบังคับให้ออกจากบ้านของตัวเขาเองไป เขาจะไม่ยอมให้หญิงสาวเหล่านี้ต้องเผชิญกับความเศร้าโศกและความทุกข์ใจเช่นเดียวกับที่เขามี สำหรับเขา พวกเธอก็ประสบความทุกข์มาเพียงพอแล้วหลังจากทนทุกข์กับความอัปยศอดสูของการถูกซื้อให้มาเป็นคนรับใช้ นอกจากนี้ เขาก็ไม่ได้เป็นคนที่อยู่เหนือคนอื่นตั้งแต่แรกเลยจริง ๆ
ไม่นานหลังจากนั้น สาวใช้ส่วนใหญ่ก็จากไปด้วยกันกับเชอร์แมน อย่างไรก็ตามพวกเธอสองคนยังคนยืนอยู่ที่นั่นกัน โดยกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นเงียบ ๆ
“เธอสองคนจะไม่จากไปเหรอ?” เจอรัลด์ถาม
“พ พ่อแม่ของพวกเราถูกพวกอันธพาลฆ่าตายที่นี่แล้ว…พวกเราเป็นคนไร้บ้านค่ะ เจ้านาย!” หนึ่งในหญิงสาวพูดขณะที่อีกคนพยักหน้าระหว่างร้องไห้
“โปรดอนุญาตให้พวกเราอยู่ที่นี่เถอะค่ะ เจ้านาย! พวกเราจะรับใช้คุณเป็นอย่างดีแน่นอน! พวกเราเพียงขอให้คุณจัดหาอาหารและที่พักให้พวกเราเท่านั้น!” หญิงสาวอีกคนกล่าว
“ดีมาก ถ้างั้นเธอก็อยู่ต่อที่นี่ได้ถ้าเธอต้องการ ดังนั้นวางใจเถอะ จะไม่มีใครที่นี่รังแกพวกเธอคนไหนได้ตั้งแต่นี้ต่อไป!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
เมื่อได้รับการอนุมัติของเขา พวกเธอทั้งคู่จึงตะโกนขึ้นด้วยความรู้สึกขอบคุณทันที “พวกเรา ยูกิและลูซี่ขอบคุณจากใจจริงค่ะ เจ้านาย!”
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ยูกิดูเหมือนจะรู้สึกขอบคุณเป็นพิเศษขณะที่เธอรู้สึกว่าอัตราการเต้นของหัวใจของเธอเพิ่มขึ้นหลังจากการแอบมองเขา
ท้ายที่สุดแล้ว ไม่เพียงเขาหล่อมากเท่านั้น แต่ยังแตกต่างไปจากคนอื่นที่ชั่วร้ายมากมายที่เพียงเห็น เธอเป็นคนไม่สำคัญเท่านั้นอีกด้วย เจ้านายคนใหม่ของเธอดูเหมือนจะมีจิตใจที่ดีมากเช่นกัน
ในตอนนี้ที่เรื่องนั้นได้รับการจัดการแล้ว เจอรัลด์ก็เริ่มตั้งรกรากในคฤหาสน์หลังใหม่ของเขาได้ในที่สุด
ด้วยเงินที่เหลือ วิสเลอร์จึงได้ค้นหาและรับชายหนุ่มกว่าร้อยคน ที่ทั้งหมดต่างก็มีความสามารถทางร่างกายและมีความซื่อสัตย์
พวกเขาจะคอยรับใช้เป็นบอดี้การ์ดของรอลยัลดราก้อน กรุ๊ป
การฝึกฝนของพวกเขาเริ่มจากที่วิสเลอร์สอนพวกเขาสองสัปดาห์แรกก่อน ก่อนที่จะย้ายไปหาเจอรัลด์ เมื่อพวกเขาพร้อมสำหรับเทคนิคขั้นสูงเพิ่มเติม
ผลของการฝึกฝนทั้งหมดนั้น ผู้คนภายใต้เจอรัลด์ได้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจน ทั้งในด้านความแข็งแกร่งและคุณสมบัติทั่วไปภายในเวลาไม่ถึงเดือน แม้ก่อนหน้านี้พวกเขาเป็นเพียงคนธรรมดาทั่วไปเท่านั้น เจอรัลด์สามารถพูดได้ว่า พวกเขาสามารถเทียบได้กับบอดี้การ์ดที่ทํางานให้กับครอบครัวของเขา
และหลังจากนั้น ก็สามารถเห็นยูกิและลูซี่ในห้องของพวกเธอ
ในขณะที่ยูกิดูเหมือนจะแยกเห็ดขาวที่มีคุณภาพสูงอย่างระมัดระวังจากกองเห็ดปกติเล็ก ๆ บนโต๊ะของเธอ ลูซี่เองก็เพียงนอนกลิ้งไปมาบนเตียง
ด้วยรอยยิ้มขมขื่น ลูซี่กล่าวขึ้นมา “เธอแยกเห็ดขาวเป็นกลุ่มมานานแล้วนะ ยูกิ! เธอไม่เหนื่อยเลยเหรอ?”
แม้มันยังไม่ถึงเดือนหนึ่งด้วยซ้ำตั้งแต่เจอรัลด์กลายมาเป็นเจ้านายคนใหม่ของพวกเธอ แต่พวกเธอทั้งคู่ก็มีผิวพรรณที่ดีขึ้นมากแล้ว
นี่โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับยูกิ ที่เริ่มกลายเป็นอ่อนหวานและสวยมาก จนใครก็ตามที่เห็นเธอก็รู้สึกว่าจำเป็นต้องปฏิบัติต่อเธออย่างเห็นอกเห็นใจในทันที
“ไม่เลย! ถ้าใครควรจะเหน็ดเหนื่อย ก็ต้องเป็นนายท่านสิ! ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ฝึกฝนบอดี้การ์ดเหล่านั้นมาหลายวันแล้วตอนนี้! เขาต้องจัดการบริษัทเช่นกัน! เนื่องจากเขาอาจจะไม่มีเวลาที่จะดูแลตัวเขาเอง ฉันจะเตรียมซุปเห็ดขาวให้เขาในภายหลัง!” ยูกิตอบกลับด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน
“ใช่ นายท่านเป็นคนใจดีมากอย่างจริง ๆ อย่างไรก็ตาม เธอยังใจดีกว่าเขาเสียอีก ยูกิ! ท้ายที่สุดแล้ว ทั้งหมดที่เธอคิดถึงก็คือ ความเป็นอยู่ที่ดีของเขา! เกือบจะทุกอย่างที่ฉันเห็นเธอทำก็เพื่อเขา ฮ่าฮ่า!” ลูซี่กล่าวพร้อมกับหัวเราะ
สิ่งที่เธอพูดคือเรื่องจริง ตลอดช่วงเวลาของพวกเธอที่ทำงานให้เจอรัลด์ ยูกิก็มักจะอยู่ติดกับเขาเสมอ
ความจริงแล้ว เธอทำให้มันเป็นหน้าที่ส่วนตัวของเธอที่จะดูแลทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้านายของเธอ จากอาหารที่เขาทานไปจนถึงเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ ยูกิทำต้องมั่นใจว่าได้วางแผน และเตรียมทุกอย่างไว้อย่างดีพร้อมสำหรับเจอรัลด์
ขณะที่พวกเธอทั้งคู่นึกถึงอดีตเกี่ยวกับช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ได้ทำงานภายใต้เจอรัลด์ ทันใดนั้นลูซี่ก็พูดขึ้นมา “พูดแล้วก็นะ ยูกิ… ย้อนกลับไปตอนที่นายท่านปล่อยพวกเราไปจากการเป็นทาส ทำไมเธอไม่เลือกที่จะกลับไปประเทศหรือบ้านเกิดของเธอล่ะ? นายท่านยังเต็มใจที่จะให้เงินสดสำหรับตั๋วเครื่องบินด้วยซ้ำ! อย่าลืมว่า แม้คุณลุงกับคุณป้าจากไปแล้ว เธอก็ยังคงมีญาติคนอื่น ๆ ที่อาศัยอยู่ที่นั่น ใช่ไหม?”