มหายุทธ์ สะท้านภพ Remake - บทที่ 1647

สิ่งที่เรียกว่าฐานยุทธ์ นั่นก็คือรากฐานของวิถียุทธ์ นักยุทธ์ฝึกยุทธ์ รากฐานก็คือตนเอง รากคือวิญญาณดั้งเดิม ฐานคือพลังชีวีดั้งเดิม

“หากเป็นบาดแผลแห่งรากฐาน ข้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้จริง ๆ แต่หากเป็นบาดแผลแห่งฐานยุทธ์ บางทีข้าก็อาจจะช่วยเจ้ารักษาให้หายได้ก็เป็นได้?”

ไม่ว่าจะเป็นร่องรอยแห่งความสงสารที่เกิดจากอดีตอันน่าเศร้าของหยูจือโจว หรือบางทีเขาอาจจะยังต้องการให้คนคนนี้พาเขาไปจากที่นี่ หลัวซิวล้วนแต่ตัดสินใจแล้วว่าจะลองดูสักครั้ง

เขาค่อย ๆ ยกมือขึ้น พลังแห่งชีวิตหลอมรวมอยู่ที่ฝ่ามือ ปล่อยแสงเทวะสีขาวนวลออกมา

“กฎชีวิต?”

หยูจือโจวเผยสีหน้าประทับใจ พร้อมกับมองหลัวซิวไปยังด้วยความประหลาดใจ เขาคาดไม่ถึงว่าเจ้าหนุ่มคนนี้ไม่เพียงแค่ร่างเนื้อแข็งแกร่งเสียจนเกินธรรมชาติ เขายังฝึกตนหนึ่งในกฎสูงสุดอีกด้วย

มีอัจฉริยะไร้เทียมทานจำนวนมากที่มีความทะเยอทะยานฝึกตนกฎสูงสุด แต่สำหรับอัจฉริยะไร้เทียมทานแล้วนั้น การเริ่มฝึกนั้นไม่ยาก ส่วนที่ยากคือฝึกตนให้ถึงแดนที่สูงขึ้นไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไปถึงแดนดั้งเดิมแล้ว ความยากของการฝึกตนกฎสูงสุด ยากกว่ากฎอื่น ๆ มากกว่าสิบเท่าหรือหลายร้อยเท่า

ดังนั้นแดนเทพมารขึ้นไป คนที่ครอบครองกฎสูงสุด มีจำนวนเพียงน้อยนิดและหายากมาก

อย่างน้อยก็ภายในขอบเขตของความเข้าใจของหยูจือโจว ท่ามกลางสามสำนักหกตระกูลแห่งโลกะอัมพรเทว มีเพียงแค่เฒ่าประหลาดแดนมกุฎเทพเพียงคนเดียวที่ฝึกตนกฎปริภูมิ อาจารย์มกุฎเทพคนอื่น ๆ ต่างก็ฝึกตนในกฎอื่น ๆ

สำหรับกฎชีวิต…… ไม่มีแม้แต่คนเดียว!

“เจ้าหนูเอ้ย ข้าเผลอดูถูกเจ้าไปเสียแล้ว แดนราชาเทพสามารถฝึกตนหนึ่งในกฎสูงสุดถึงดั้งเดิมขั้นที่สี่ พวกที่เรียกว่าเป็นอัจฉริยะไร้เทียมทานแห่งโลกะอัมพรเทว โอรสสวรรค์หาตัวจับยากอะไรนั่น ไร้ประโยชน์สิ้นดี!?”

นักยุทธ์ทั่วไปจะรู้สึกเพียงแค่ว่ากฎสูงสุดแข็งแกร่งมาก แต่เมื่ออยู่ในระดับแดนของหยูจือโจวเช่นนี้ กลับรู้อย่างลึกซึ้งถึงความยากในการฝึกตนกฎสูงสุด อีกทั้งเมื่ออยู่ในแดนต่ำ ความแตกต่างระหว่างกฎทั่วไปกับกฎสูงสุดนั้นไม่ได้แตกต่างกันมากเท่าใด แต่เมื่อถึงช่วงปลายของแดนดั้งเดิม กฎสูงสุดและกฎทั่วไปในแดนเดียวกัน พลังรบจะมีความแตกต่างกันอย่างชัดเจน

ถึงแม้ฝึกตนวิถียุทธ์จะมีการหมุนเวียนอยู่เสมอ แม้ว่าจะเป็นฝึกตนกฎทั่วไปถึงจุดสูงสุด ก็สามารถเรียกได้ว่าเป็นกฎสูงสุด แต่ทุกคนรู้ดีว่า นั่นเป็นเพียงแค่การปลอบใจตนเองเท่านั้น ภายใต้สมมติฐานว่าอยู่ในแดนเดียวกัน กฎสูงสุดบดขยี้กฎทั่วไป เป็นเรื่องที่เถียงไม่ได้อย่างแน่นอน

แต่ท่ามกลางกฎสูงสุด กฎชีวิตเรียกอีกอย่างว่ากฎอมตะ ไม่ว่าบาดแผลจะสาหัสเพียงใด ตราบใดที่ยังไม่ตาย มันจะค่อยๆ ฟื้นตัวได้ด้วยกฎชีวิต และที่สำคัญคือจะไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้!

หยูจือโจวถูกตามล่านับครั้งไม่ถ้วน เคยได้รับบาดเจ็บสาหัสครั้งหนึ่ง ต่อมา ได้ใช้เวลาในการฟื้นฟูอย่างช้า ๆ ด้วยการอาศัยยา แต่เพราะเหตุนี้มันจึงทิ้งร่องรอยของการบาดเจ็บเอาไว้ และต่อมา ทุกครั้งที่ได้รับบาดเจ็บ ร่องรอยของบาดแผลก็จะกำเริบขึ้นอีก มันค่อย ๆ แย่ลงเรื่อย ๆ ดูเหมือนไม่มีทางที่จะฟื้นฟูกลับมาได้เลย

ในกรณีนี้ มีเพียงสองวิธีคือ หนึ่งคือหายาศักดิ์สิทธิ์สักเม็ดมารักษา เพียงแต่ยาศักดิ์สิทธิ์ประเภทนี้มีเพียงปรมาจารย์โอสถเซียนเท่านั้นจึงจะสามารถกลั่นออกมาได้ ล้ำค่าหาใดเปรียบไม่มี เป็นไปไม่ได้ที่จะได้รับมันด้วยความสามารถของหยูจือโจว

ประเภทที่สองก็คือค้นหาผู้แข็งแกร่งที่ฝึกตนกฎชีวิตสักคน ช่วยให้เขากำจัดเนื้อร้ายที่ซ่อนอยู่ในบาดแผลเก่าให้หมดไปอย่างสมบูรณ์

“เจ้าหนุ่มน้อย บุญคุณครั้งนี้ ข้าสาบานว่าจะจำสลักเอาไว้ในหัวใจ!” หยูจือโจวดูตื่นเต้นเล็กน้อย ตราบใดที่อาการบาดเจ็บสามารถฟื้นตัวได้เต็มที่ บางทีเขาอาจจะมีหวังที่จะบรรลุถึงมกุฎเทพช่วงปลายได้

และด้วยความแข็งแกร่งที่มากขึ้น เขาจึงจะสามารถฆ่าศัตรูได้มากขึ้น!