ยอดนักรบจอมราชัน - ตอนที่ 503 พลิกกระดานหมาก

ตอนที่ 503 พลิกกระดานหมาก

หลังจากฟังคำพูดของเย่เชียนแล้วเบอร์นาร์ดสกี้ก็ขมวดคิ้วโดยไม่ได้ตั้งใจเพราะเขาเข้าใจคำสั่งที่เย่เฉียนพูดได้อย่างเป็นธรรมชาติ เพราะนั่นเป็นตอนที่เขาพบเย่เชียนอย่างเป็นทางการครั้งแรกในฐานะผู้นำขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าในการประชุมองค์กรทหารรับจ้างจากทั่วทุกมุมโลกในครั้งนั้น ซึ่งตอนนั้นเย่เชียนก็ได้แจ้งเตือนสองอย่าง ซึ่งประการแรกพวกเขาต้องใช้ภาษาจีนเป็นภาษาทางการของในการประชุมทหารรับจ้าง ประการที่สองคือถึงแม้ว่าฐานปฏิบัติการของเขี้ยวหมาป่าจะอยู่ในทวีปตะวันออกกลางแต่องค์กรทหารรับจ้างทุกองค์กรเมื่อต้องไปปฏิบัติภารกิจที่ประเทศจีนนั้นพวกเขาทุกคนจะต้องทักทายและขออนุญาตจากเย่เชียนก่อนไม่เช่นนั้นมันจะเป็นการไม่ให้เกียรติเขี้ยวหมาป่า

ถึงแม้ว่ากฎระเบียบทั้งสองนี้จะไม่น่าพอใจสักหน่อยแต่องค์กรทหารรับจ้างนั้นต่างๆ ก็ต้องยอมรับเพราะเขี้ยวหมาป่านั้นทรงพลังมากถึงขนาดโค่นล้มองค์กรทหารรับจ้างเสือดาวหิมะที่เป็นดั่งตำนานได้

ซึ่งเบอร์นาร์ดสกี้เองก็สามารถจำคำเตือนสองอย่างนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบแต่แท้จริงแล้วนั่นเป็นเพราะเขี้ยวหมาป่านั้นหายเงียบมานานเกินไปและในการประชุมร่วมของทหารรับจ้างจากทั่วทุกมุมโลกเมื่อปีที่แล้วปรากฏว่าจูจื้อกลับเป็นตัวแทนของเขี้ยวหมาป่าซึ่งทำให้เหล่าผู้นำขององค์กรทหารรับจ้างต่างก็เห็นว่าเขี้ยวหมาป่านั้นเต็มไปด้วยความขัดแย้งภายใน ดังนั้นองค์กรทหารรับจ้างทั้งหมดจึงลืมกฎระเบียบทั้งสองนี้ไปโดยปริยายหรือไม่ก็จงใจที่จะท้าทายเขี้ยวหมาป่านั่นเอง

เบอร์นาร์ดสกี้เองก็เป็นเช่นนั้นเพราะครั้งล่าสุดที่ไมคาอินอฟถูกส่งตัวไปยังประเทศจีนเพื่อช่วยเซอร์เก้วิชพุชกินในครั้งนั้นเบอร์นาร์ดสกี้ก็ไม่เคยคิดที่จะขออนุญาตเขี้ยวหมาป่าเลย

หลังจากที่เงียบไปชั่วขณะเบอร์นาร์ดสกี้ก็พูดว่า “มิสเตอร์เย่สิ่งที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้วมันเป็นความผิดของผมจริงๆ ..ผมไม่ได้ขออนุญาตคุณ..ผมเสียใจอย่างยิ่ง..และตอนนี้จิ้งจอกหิมะก็ได้ชดใช้แล้ว..เพราะงั้นคุณคิดยังไงบ้าง?”

“สำหรับผมน่ะไม่เท่าไหร่หรอกเพราะถึงยังไงเราก็รู้จักกัน..แต่ผมไม่สามารถทำให้เขาคนนี้ขุ่นเคืองได้เลย” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม

เบอร์นาร์ดสกี้ก็ขมวดคิ้วแน่นแล้วพูดว่า “มิสเตอร์เย่หมายความว่าครั้งนี้คุณได้รับการว่าจ้างให้กวาดล้างจิ้งจอกหิมะของผมหรือ?”

“ไม่ใช่เขี้ยวหมาป่าแต่เป็นอีกองค์กรหนึ่ง..ผมเชื่อว่ามิสเตอร์เบอร์นาร์ดสกี้เองก็ต้องอยากเจอเขาเหมือนกัน” เย่เชียนฉีกยิ้มและพูดว่า “พี่หลินพูดอะไรสักหน่อยสิ!”

“มิสเตอร์เบอร์นาร์ดสกี้..ผมได้ยินชื่อเสียงของคุณมานานแล้ว!” หลินเฟิงพูด

เบอร์นาร์ดสกี้ก็ตกตะลึงเล็กน้อยและถามด้วยความประหลาดใจว่า “ไม่ทราบว่าคุณคือ? …”

“หลินเฟิงแห่งองค์กรเซเว่นคิล!” หลินเฟิงพูด

คำพูดของหลินเฟิงราวกับสายฟ้าฟาดลงบนร่างของเบอร์นาร์ดสกี้ ซึ่งมันไม่น่าแปลกใจเลยที่คนของเขาไม่มีความสามารถในการต่อสู้กลับเลยแม้แต่น้อย ทั้งหมดทั้งมวลกลับกลายเป็นว่าเขี้ยวหมาป่าและองค์กรเซเว่นคิลร่วมมือกัน ซึ่งชื่อเสียงขององค์กรเซเว่นคิลนั้นเบอร์นาร์ดสกี้นั้นก็ชัดเจนมากเพราะสภาพแวดล้อมตอนกลางคืนนั้นเหล่านักฆ่าจะเชี่ยวชาญกว่าพวกเขามากและถึงแม้ว่าเบอร์นาร์ดสกี้จะรู้ว่าเขี้ยวหมาป่าทรงพลังแค่ไหนก็ตามแต่การที่เขาไม่สามารถต้านทานได้เช่นนี้นั้นมันก็เหลือชื่อเกินไป “ผมรู้ว่าคืนนี้ผมไม่สามารถหนีไปไหนได้แล้วเพราะดูเหมือนว่าผมจะเผชิญหน้ากับเขี้ยวหมาป่าและเซเว่นคิลผู้ยิ่งใหญ่” เบอร์นาร์ดสกี้พูด “ผมแค่อยากรู้ว่าใครว่าจ้างพวกคุณให้มากำจัดผม?”

“มิสเตอร์เบอร์นาร์ดสกี้ก็เป็นทหารรับจ้างเช่นกันเพราะงั้นคุณควรจะมีความชัดเจนเกี่ยวกับหลักการของเราไม่ใช่หรอ..ผมไม่ควรบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้..แต่ในฐานะที่เรารู้จักกันมานานหลายปีผมก็สามารถบอกคุณได้” เย่เชียนพูด “จริงๆ แล้วมิสเตอร์เบอร์นาร์ดสกี้ทำสิ่งที่ผิดพลาดอย่างมากและนั่นก็คือการเลือกร่วมมือกับคูลอฟส์อาชเชฟ”

เบอร์นาร์ดสกี้ก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็พูดว่า “คุณได้รับการว่าจ้างมาจากคูลอฟส์อังเดรใช่ไหม..มันเกินไปเพราะไม่เพียงแค่จ้างองค์กรทหารรับจ้างที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลกอย่างเขี้ยวหมาป่าเท่านั้นแต่ยังจ้างองค์กรเซเว่นคิลสุดยอดนักฆ่ามาอีกด้วย”

ตอนนี้เขาได้ร่วมมือกับคูลอฟส์อาชเชฟแล้วดังนั้นเบอร์นาร์ดสกี้ก็รู้ถึงความขัดแย้งระหว่างคูลอฟส์อาสเชฟและคูลอฟส์อังเดร ดังนั้นเขาจึงเดาได้อย่างเป็นธรรมชาติไม่น่าแปลกใจที่ใครจะต้องการจัดการกับตัวเอง อย่างไรก็ตามเนื่องจากเย่เชียนบอกเรื่องนี้กับเขาเพราะฉะนั้นทุกการเคลื่อนไหวของเย่เชียนล้วนมีความหมายของเขาเว้นแต่จะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันและทำให้สิ่งต่างๆ สูญเปล่า

“ผมคิดว่าคุณคงเข้าใจอะไรผิดเพราะคูลอฟส์อังเดรไม่ได้ว่าจ้างพวกเรามา..แต่เป็นคูลอฟส์อาสเชฟหุ้นส่วนของคุณ” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม

เบอร์นาร์ดสกี้ก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัวและไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เย่เชียนพูด เมื่อได้ยินเช่นนั้นเบอร์นาร์ดสกี้ก็พูดด้วยรอยยิ้มที่ชมขื่นว่า “ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้น..ผมคิดว่าคุณต้องการยั่วยุผม..คิดว่าผมจะเชื่อคำโกหกเหล่านี้หรือ?”

เย่เชียนก็หัวเราะเบาๆ และพูดว่า “มิสเตอร์เบอร์นาร์ดสกี้คุณคิดว่าผมกำลังยุยงความสัมพันธ์ของพวกคุณหรือเปล่า? ..ทำไมผมถึงต้องทำแบบนั้นล่ะ? ”

“ก็คุณถูกว่าจ้างโดยคูลอฟส์อังเดร..คุณก็เลยต้องการให้พวกเราขัดแย้งกันเองใช่ไหม” เบอร์นาร์ดสกี้พูด

“คุณนี่ช่างใสซื่อนัก..คุณคิดว่าคุณจะสามารถออกไปจากที่นี่ได้อย่างงั้นเหรอ..ทำไมผมต้องรอให้พวกคุณขัดแย้งกันเองด้วยล่ะ?” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม

เบอร์นาร์ดสกี้ก็ถึงกับผงะไปชั่วขณะและเขาต้องยอมรับว่าสิ่งที่เย่เชียนพูดออกมานั้นล้วนเป็นความจริงเพราะเย่เชียนจะไม่มีวันปล่อยเขาไปเป็นแน่ สิ่งนั้นได้ทิ้งคำถามมากมายเอาไว้จริงๆ ซึ่งคูลอฟส์อาสเชฟนั้นต้องการกำจัดตัวเองจริงๆ อย่างงั้นหรือ? แต่นี่ก็เป็นไปไม่ได้เพราะเขาเพิ่งบรรลุข้อตกลงความร่วมมือกันและมันจำเป็นหรือไม่ที่คูลอฟส์อาสเชฟจะต้องกำจัดเขา?

“ผมไม่รู้หรอกว่าพวกคุณคิดจะทำอะไร..แต่ผมจะไม่มีวันเชื่อเพราะมิสเตอร์คูลอฟส์อาสเชฟนั้นเป็นหุ้นส่วนของผม..เพราะงั้นเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องกำจัดผมเลย..เรื่องนี้มันมีอะไรดีสำหรับเขา? ” เบอร์นาร์ดสกี้พูด

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณเป็นหัวหน้าขององค์กรทหารรับจ้างได้ยังไง..คุณเป็นถึงผู้นำของจิ้งจอกหิมะแล้วคุณมีความคิดที่โง่เขลาแบบนี้ได้ยังไง? ..คูลอฟส์อาสเชฟเป็นมาเฟียและพวกคุณก็มาอยู่ในดินแดนของพวกเขาและพวกคุณกำลังปล้นธุรกิจของพวกเขาไปเรื่อยๆ แล้วคุณจะบอกได้ยังไงว่าเขาปล่อยจะให้คุณทำสิ่งต่างๆ เหล่านี้..เท่าที่ผมรู้มาน่ะองค์กรทหารรับจ้างจิ้งจอกหิมะของคุณยังมีส่วนร่วมในการซื้อขายอาวุธด้วยใช่ไหม..เพราะงั้นคูลอฟส์อาสเชฟจะปล่อยให้พวกคุณไปตัดรายได้ของพวกเขาได้ยังไง..ผมจะบอกให้ว่าถึงแม้ว่าคูลอฟส์อังเดรกับคูลอฟส์อาสเชฟจะมีความขัดแย้งกันก็ตามแต่ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็เป็นครอบครัวเดียวกัน..เมื่อเผชิญกับผลประโยชน์ของครอบครัวล่ะก็พวกเขาก็พร้อมที่จะร่วมมือกันและนั่นก็เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาส่งคนมาคุยเรื่องความร่วมมือกับคุณและไม่มีอะไรมากไปกว่าการทำให้คุณผ่อนคลายและละเลยต่อความระมัดระวัง..ถ้าผมจำไม่ผิดคุณได้ส่งคนไปที่มอสโกผมเกรงว่าตอนนี้พวกเขาคงจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยสินะ”

คำพูดของเย่เชียนเป็นเหมือนใบมีดที่แหลมคมที่แทงทะลุหัวใจของเบอร์นาร์ดสกี้ ซึ่งความคิดที่ไม่เปลี่ยนแปลงจากเดิมของเขาก็เริ่มถูกเย่เชียนปัดเป่าออกไปทีละนิดและเขาก็เริ่มสงสัยคูลอฟส์อาสเชฟอย่างจริงจัง “หืม..ไอ้พวกมาเฟียกล้ามาหลอกฉันงั้นเหรอ..ถ้าฉันรอดไปได้ล่ะก็คูลอฟส์อาสเชฟ! ..ฉันจะส่งแกไปลงนรกโดยไม่ฝังศพ!” เบอร์นาร์ดสกี้บ่นพึมพำ

“ราชาหมาป่าเย่เชียน..ผมรู้ดีว่าวันนี้ผมไม่สามารถรอดไปไหนได้..เพราะงั้นผมต้องการให้คุณสัญญากับผมอย่างหนึ่งคือคุณต้องปล่อยพี่น้องของผมไป..พวกเขาทั้งหมดไม่รู้เรื่องอะไรด้วย!” เบอร์นาร์ดสกี้พูด

“หัวหน้า! …” สมาชิกของจิ้งจอกหิมะตะโกน “ถ้าหัวหน้าต้องการที่จะตายพวกเราทั้งหมดก็ต้องตายด้วยกัน..หัวหน้าหนีไปเราจะคุ้มกันให้!”

เบอร์นาร์ดสกี้ก็ยิ้มอย่างน่าสังเวชและพูดว่า “มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหนี..เพราะที่นี่ถูกล้อมรอบไปด้วยพวกเขี้ยวหมาป่าและนักฆ่าขององค์กรเซเว่นคิล..เราไม่มีทางหนีออกไปได้เลยและนอกจากนี้ฉันไม่สามารถปล่อยให้พวกนายตายอย่างสูญเปล่าได้..พวกนายใช้ธนาคารสวิสและถอนเงินออกมาให้หมดจากนั้นก็เอาเงินไปและใช้ชีวิตในแบบคนธรรมดาซะ..และจำเอาไว้ว่าในอนาคตอย่าแม้แต่คิดที่จะแก้แค้นให้ฉัน..เพราะเขี้ยวหมาป่ากับเซเว่นคิลน่ะไม่ใช่สิ่งที่พวกนายสามารถสัมผัสได้เลย..พวกมาเฟียอีกอย่าไปยุ่งกับพวกมันเข้าใจไหม?”

สมาชิกของจิ้งจอกหิมะต้องการที่จะพูดบางอย่างมากกว่านี้แต่เบอร์นาร์ดสกี้โบกมือเพื่อหยุดพวกเขาไม่ให้พูดต่อเพราะเบอร์นาร์ดสกี้รู้ดีว่าในสภาพแวดล้อมและสถานการณ์เช่นนี้กับสมาชิกจิ้งจอกหิมะที่เหลืออยู่ไม่ถึงยี่สิบคนนั้นไม่มีทางรอดออกไปจากการปิดล้อมของเขี้ยวหมาป่าและองค์กรเซเว่นคิลเลย แทนที่จะต้องตายกันหมดล่ะก็คงเป็นการดีกว่าที่จะเสียสละตัวเองเพียงคนเดียวเพราะอย่างน้อยๆ เขาก็สามารถช่วยชีวิตพี่น้องจิ้งจอกหิมะได้อีกหลายชีวิต

“มิสเตอร์เบอร์นาร์ดสกี้คุณควรจะชัดเจนนะว่าเราเป็นทหารรับจ้าง…และเราก็ทำงานให้คนที่ว่าจ้างเราเท่านั้น..ซึ่งคูลอฟส์อาสเชฟสั่งเอาไว้ว่าจะไม่มีใครในจิ้งจอกหิมะรอดไปได้..ผมช่วยคุณไม่ได้..อย่างไรก็ตามผมก็สามารถให้โอกาสคุณในการต่อสู้อย่างยุติธรรม!” เย่เชียนพูด “ผมได้ยินมานานแล้วว่ามิสเตอร์เบอร์นาร์ดสกี้เป็นนักสู้ระดับแนวหน้า..ไม่ทราบว่าคุณสนใจที่จะสู้กับผมไหม?”

แทนที่จะรู้สึกอึดอัดใจและไม่รู้ว่าใครจะต้องตายไปบ้างในสงครามครั้งนี้นั้นสู้เผชิญหน้ากับเย่เชียนแบบตัวต่อตัวจะดีกว่ามาก และถึงแม้ว่าเขาจะต้องตายไปด้วยเงื้อมมือของเย่เชียนแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าอายเลย “ได้..ผมรับคำท้า!” เบอร์นาร์ดสกี้เงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นก็พยักหน้าตอบ

“พวกนายวางปืนลงซะ! ” จากนั้นเบอร์นาร์ดสกี้ก็สั่งคนของเขา

“หัวหน้า…”

“ทิ้งปืนซะ! ” เบอร์นาร์ดสกี้ตะโกนจนสมาชิกจิ้งจอกหิมะทิ้งปืนลงพื้นทั้งหมดอย่างเชื่อฟัง ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นดั่งแม่ทัพที่พ่ายแพ้แต่เขาก็ไม่สามารถสูญเสียความมั่นใจในสนามรบไปได้

เย่เชียนก็พยักหน้าให้จางจิวเหว่ยจากนั้นจางจิวเหว่ยก็ถ่ายทอดคำสั่งผ่านวิทยุทันทีและทุกคนก็ค่อยๆ ตีวงล้อมของพวกเขาให้แคบลงและขยับเข้าไปใกล้คนของจิ้งจอกหิมะเรื่อยๆ ในฐานะทหารแล้วบทสนทนาระหว่างเย่เชียนและเบอร์นาร์ดสกี้ในตอนนี้นั้นสมาชิกเขี้ยวหมาป่าเองก็ยังชื่นชมเบอร์นาร์ดสกี้เป็นอย่างมาก เนื่องจากเบอร์นาร์ดสกี้มีความกล้าหาญเช่นนี้ดังนั้นสมาชิกเขี้ยวหมาป่าก็จะให้เกียรติเบอร์นาร์ดสกี้โดยการไม่ยิงใส่เขา

.

.

.

.

.

.

.