ยอดนักรบจอมราชัน - ตอนที่ 608 เตรียมความพร้อม ตอนที่ 1
ตอนที่ 608 เตรียมความพร้อม ตอนที่ 1
เมื่อคำพูดของเย่เชียนจบลงทันใดนั้นหลินเฟิงก็ลุกขึ้นจากโซฟาและมีดในมือของเขาก็แทงเข้าไปที่คอของยามาอุระจนเลือดไหลออกมาราวกับน้ำพุ
ซึ่งยามาอุระก็ตายในทันทีโดยไม่รู้ตัวเพราะทักษะการลอบสังหารที่รวดเร็วและแม่นยำของหลินเฟิงมันจึงไม่เจ็บปวดมากนักจนทำให้ทุกคนต่างก็ตกใจและต้องการจะหนีแต่พวกเขาก็ถูกเย่เชียนเอาปืนจ่อเอาไว้ เมื่อเป็นเช่นนี้พวกเขาจะหนีไปได้อย่างไร หลังจากนั้นไม่นานร่างของหลินเฟิงก็กะพริบสองครั้งอย่างรวดเร็วและชายหนุ่มสองคนก็ล้มลงไปกับพื้นทันที
ส่วนคนที่เป็นลมหมดสติไปเขาก็ตายไปอย่างไม่รู้อะไรเลยเพราะหลินเฟิงไม่สนใจเขาและใช้มีดแทงหัวใจของเขาโดยตรง การกระทำทั้งหมดนี้ถึงแม้ว่าเสี่ยวเซียวจะเคยเห็นเย่เชียนฆ่าคนตอนที่พวกเขาอยู่ที่ไนต์คลับก็ตามแต่เย่เชียนก็แค่เทยาไอซ์ใส่ปากเด็กหนุ่มชาวญี่ปุ่นเท่านั้นแต่ตอนนี้เธอกลับเห็นเลือดที่พุ่งออกมาจนเธออดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัว
หลังจากนั้นหลินเฟิงก็เช็ดมีดจนสะอาดและเหลือบมองไปที่เสี่ยวเซียว ซึ่งเสี่ยวเซียวก็รีบหันหน้าหนีไปอย่างรวดเร็วเพราะเธอกลัวที่จะสบตากับหลินเฟิง ส่วนเย่เชียนก็ยิ้มเบาๆแล้วพูดว่า “ทำไม..ฉันรู้ว่าเธอกลัว..แต่เธอไม่ต้องกังวลไปเพราะเธอเป็นศิษย์ของฉันเพราะงั้นเขาจะไม่ทำร้ายเธอ”
เสี่ยวเซียวก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ใครบอกว่าฉันกลัว..ฉันก็แค่ประหม่านิดหน่อยเท่านั้นเอง” จากนั้นเธอก็กะพริบตาและมองไปที่หลินเฟิงแล้วพูดว่า “พี่ชาย..ฝีมือของพี่ชายเก่งมาก..ช่วยสอนมันให้ฉันหน่อยสิ”
หลินเฟิงก็ชำเลืองมองเธอและสูดหายใจอย่างเย็นชาจนเสี่ยวเซียวก็รีบปิดปากของเธอไปด้วยความหวาดกลัว ส่วนเย่เชียนก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวเซียวถึงได้เรียกเขาว่าลุงเมื่อเห็นเขาเป็นครั้งแรกแต่เธอกลับเรียกหลินเฟิงว่าพี่ เป็นไปได้ไหมว่าเขานั้นดูแก่กว่าหลินเฟิงมาก?
“ฉันจะบอกเธอให้นะว่าอีกกฎหนึ่งในประเทศจีนคือเธอต้องไม่บูชาหรือเยินยอคนอื่นในฐานะอาจารย์โดยไม่ได้รับอนุญาตจากอาจารย์” เย่เชียนพูด “อีกอย่างนะสาวน้อย..ทำไมเธอถึงเรียกฉันว่าลุงแต่กลับเรียกเขาว่าพี่ชาย..เขาแก่กว่าฉันอีก..นี่ฉันดูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เสี่ยวเซียวก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่ๆ..อาจารย์ยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลย”
การประจบสอพลอของเสี่ยวเซียวนั้นค่อนข้างดี ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่ค่อยใส่ใจนักก็ตามแต่เขาก็ไม่ได้คิดที่จะกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้กับผู้หญิงคนนี้ด้วยซ้ำเพราะตอนนี้ผู้นำแก๊งยามากุจิของเขตนี้เสียชีวิตแล้วแต่ศพยังอยู่ในโรงแรมดังนั้นเย่เชียนควรกำจัดออกไปโดยเร็วที่สุดไม่เช่นนั้นมันจะเป็นเรื่องที่ลำบากมาก หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดว่า “เอาล่ะๆ..หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้..ฉันไม่อยากให้เธอเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้..เธอจะกลับไปเรียนต่อใช่มั้ย?..ถ้างั้นเธอควรจะกลับไปโดยเร็วที่สุดเลย..คิดซะว่าเธอมาเที่ยวเล่นก็แล้วกัน” จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่หลินเฟิงจากนั้นเย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่หลินเราไปหาที่ดื่มดีๆกันดีมั้ย..ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่หลายเรื่องเลย”
หลินก็เฟิงพยักหน้าเบาๆและพูดว่า “ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”
แน่นอนว่าเสี่ยวเซียวเองก็รู้ดีถึงความจริงของเรื่องนี้เพราะถึงแม้ว่าเธอดูเหมือนจะยังไม่เข้ามาในโลกที่เย่เชียนอยู่แต่เธอก็อยากรู้อยากเห็นแต่เธอก็ไม่สามารถรู้ในทุกๆสิ่งได้แต่เธอก็รู้ด้วยว่าการฆ่าคนในโรงแรมนั้นไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยและตำรวจอาจจะมาในไม่ช้าและมันจะลำบากมากในการหาทางออกและต่อให้ตำรวจไม่มาคนในแก๊งยามากุจิก็จะไม่ยอมปล่อยไป ดังนั้นเสี่ยวเซียวจึงไม่สามารถอยู่กับเย่เชียนได้อีกต่อไป จากนั้นเธอก็พูดว่า “อาจารย์..แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหม?..คุณเป็นอาจารย์ของฉันแต่คุณยังไม่ได้สอนอะไรฉันเลย”
“ถ้ามีโอกาสเราจะได้เจอกันอีก” เย่เชียนพูด “จำเอาไว้นะว่าถ้าตำรวจถามเธอ..เธอต้องบอกว่าเธอไม่รู้จักฉันและไม่รู้จักชื่อของฉัน..เธอแค่บอกลักษณะและรูปลักษณ์ของฉันให้พวกเขาแค่นั้น..และอย่าบอกว่าเธอเข้าไปมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ด้วย”
เสี่ยวเซียวก็พยักหน้าเบาๆและพูดว่า “อาจารย์สัญญาสิว่าคุณต้องมาหาฉัน”
เย่เชียนก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “อืมๆ..รีบไปเถอะ!”
“อืม!” เสี่ยวเซียวก็ตอบและรีบลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก ซึ่งเมื่อเห็นเสี่ยวเซียวจากไปหลินเฟิงก็ฉีกยิ้มและพูดว่า “น้องเย่..นายเนี่ยเจ้าชู้มาก..นายมีสาวๆในบ้านมากมายและยังมีโลลิตัวน้อยอีก..ฉันล่ะชื่นชมนายจริงๆ”
“โลลิงั้นเหรอ?..นี่พี่ไม่ได้ดูรูปร่างของเธอเลยรึไง?..เธอดูดีกว่าหญิงสาวที่โตเต็มวัยบางคนอีก” เย่เชียนกลอกตาไปใสแล้วพูดต่อ “เราอย่าคุยกันเรื่องนี้เลย..ไปกันเถอะ”
หลินเฟิงก็พยักหน้าเบาๆและเปิดหน้าต่างแล้วปีนออกไป ส่วนเย่เชียนก็ส่ายหัวอย่างหมดหนทางจากนั้นเขาก็ปิดหน้าต่างแล้วเปิดประตูและเดินออกไป เพราะท้ายที่สุดเรื่องนี้ต้องการคนมาจัดการเพราะถ้าหากตำรวจมาพบเจอล่ะก็มันจะเป็นเรื่องใหญ่ดังนั้นเย่เชียนจึงไม่คิดที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไปเพราะเมื่อสิ่งต่างๆเริ่มต้นขึ้นมันก็ไม่มีความจำเป็นที่จะหยุดอีกต่อไปเพราะการรุกรานของแก๊งยามากุจิครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้เย่เชียนรำคาญจนเย่เชียนตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะกวาดล้างแก๊งยามากุจิให้สิ้นซาก
เย่เชียนนั้นลงทะเบียนที่โรงแรมด้วยชื่อจริงของเขาและเขาก็ไม่ต้องการทำร้ายและทำให้เสี่ยวเซียวต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงจงใจเดินออกจากประตูโดยจงใจปล่อยให้กล้องวงจรปิดของโรงแรมจับภาพของเขาได้
เย่เชียนที่เพิ่งออกจากประตูโรงแรมก็เดินไปหาพนักงานต้อนรับและเมื่อพนักงานต้อนรับเห็นเย่เชียนเขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและรีบทักทายเย่เชียนและถามด้วยความประหลาดใจว่า “คุณเย่ครับดึกๆดื่นๆแบบนี้คุณจะไปไหนหรอ?”
เย่เชียนก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ผมมีธุระด่วนที่ต้องทำน่ะ”
“อ๋อ” พนักงานต้อนรับก็ตอบและพูดว่า “คุณเย่ผมส่งรถของคุณไปซ่อมแล้วเพราะเพื่อนของผมมีอะไหล่ของรถรุ่นนี้พอดี..มันน่าจะซ่อมเสร็จภายในสองหรือสามวัน”
“ดีครับ” เย่เชียนพูด “หลังจากซ่อมรถแล้วคุณช่วยไปรับมาให้ผมด้วยนะ..แต่วันนี้ผมอาจจะไม่กลับมาเพราะงั้นผมจะทิ้งรถเอาไว้กับคุณก่อน..แล้วผมจะมาหาคุณเมื่อทำงานเสร็จ..ว่าแต่เงินพอหรือเปล่า..ถ้าไม่พอก็บอกผมนะ”
“พอครับ!” พนักงานต้อนรับรีบพูด “มันเยอะเกินไปเลยด้วยซ้ำครับ”
เย่เชียนก็พยักหน้าแล้วตบบ่าพนักงานต้อนรับเบาๆและพูดว่า “ถ้างั้นผมขอรบกวนคุณด้วยนะ..ผมขอตัวไปทำธุระก่อน!” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็เดินออกไปและหายตัวไปในความมืดอย่างรวดเร็ว
เย่เชียนนั้นรู้ดีว่าภายในวันเดียวตำรวจก็จะพบศพในห้องนั้นอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็เชื่อว่าพนักงานต้อนรับคนนี้เป็นคนฉลาดและเขาจะไม่พูดถึงความสัมพันธ์ของเขากับเย่เชียนโดยไม่มีเหตุผลและก่อให้เกิดปัญหา ซึ่งเย่เชียนก็ดูแลพนักงานต้อนรับคนนี้เป็นอย่างดีมาเป็นเวลานานและถึงแม้ว่าพนักงานต้อนรับคนนี้จะบอกรูปลักษณ์หรือข้อมูลของเย่เชียนถึงยังไงเย่เชียนก็จะไม่ขุ่นเคืองเขาเพราะถึงยังไงเขาก็ไม่ค่อยรู้เรื่องของเย่เชียนมากนักและเขาก็ไม่สามารถให้ข้อมูลอะไรได้เพราะมันมีแต่จะสร้างปัญหาให้กับตัวเองเท่านั้น
สำหรับรถคลาสสิกนั้นเย่เชียนจะมาเอาคืนแน่นอน อย่างไรก็ตามมันก็ไม่ง่ายที่เขาจะไว้ใจให้ใครมารับมัน ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่ได้ขาดเงินแต่เขาก็ไม่โง่พอที่จะทิ้งมันไปโดยเสียเปล่าเช่นนี้
หลังจากเดินไปได้ไม่นานเย่เชียนก็เห็นหลินเฟิงรออยู่ที่นั่นและเย่เชียนก็ยิ้มเบาๆและเดินไปหาเขา จากนั้นเย่เชียนก็พาหลินเฟิงไปที่ร้านกาแฟที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมงเพื่อนั่งคุยกันในร้านกาแฟจนรุ่งสางและไม่มีใครรู้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไรกัน ราชาแห่งทหารรับจ้างและราชาแห่งโลกนักฆ่าเพิ่งจะบรรลุข้อตกลงความร่วมมือครั้งใหญ่ในร้านกาแฟแห่งนี้ซึ่งน่าจะเป็นเช่นนั้น..
ในตอนเช้าหลังจากออกจากร้านกาแฟแล้วหลินเฟิงก็แยกไป ส่วนเย่เชียนก็เดินไปที่รั้วของโรงแรมซึ่งจากระยะไกลเย่เชียนเห็นรถตำรวจจอดอยู่ที่นั่นเต็มไปหมดและเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ก็ได้นำศพของยามาอุระและคนอื่นๆออกมา เมื่อเห็นเช่นนี้เย่เชียนก็หันหลังและเดินจากไป
เย่เชียนนั้นไม่กลัวตำรวจจะปิดกั้นสนามบินและสถานีขนส่งเพื่อสกัดจับเขา เพราะคนอย่างเย่เชียนจะไม่มีหนังสือเดินทางและพาสปอร์ตหลายเล่มได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นตำรวจจะระบุคดีนี้เป็นการปะทะกันระหว่างแก๊งสำหรับแก๊งยามากุจิที่เสียชีวิตไปนั้นรัฐบาลจะไม่เอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน
หลังจากปรับตัวได้นานกว่าหนึ่งปีเย่เชียนก็พร้อมสำหรับการต่อสู้อย่างเต็มที่ประกอบกับความจริงที่ว่าการนองเลือดได้เริ่มต้นขึ้นแล้วและหลังจากเตรียมตัวเดินทางมานานกว่าหนึ่งปี จิตวิญญาณการต่อสู้ของเย่เชียนก็เต็มเปี่ยมและแผนการที่เลื่อนออกไปจะเริ่มดำเนินการอย่างเป็นทางการสักที
เดิมทีเมื่อหนึ่งปีที่แล้วเมื่อเขาได้พบกับอาซึกะนากาจิม่าซึ่งเป็นผู้นำขององค์กรทหารรับจ้างเรดซันในเมืองเซี่ยงไฮ้ของประเทศจีนและตั้งแต่นั้นมาเย่เชียนก็มีแผนจะเข้าสู่ประเทศที่ญี่ปุ่นหลังจากนั้นมีดคลื่นโลหิตถูกขโมยไป ซึ่งเกี่ยวข้องกับองค์กรใต้ดินและเกี่ยวข้องกับการต่อสู้เพื่อแย่งชิงอำนาจของมาเฟียในประเทศรัสเซีย ดังนั้นเรื่องนี้จึงถูกเลื่อนออกไปและถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่ใช้ประโยชน์จากโอกาสนั้นในการขยายอำนาจของเขี้ยวหมาป่าไปยังดินแทนทางตะวันออกเฉียงเหนือและไม่ได้ก้าวเข้าสู่ประเทศรัสเซียก็ตามแต่เขาก็ได้สร้างเครือข่ายความสัมพันธ์ที่ดีมากและเขาจะต้องใช้มันในอนาคตและมันค่อนข้างคุ้มค่าและแน่นอนว่าสิ่งนี้จะทำให้แก๊งยามากุจิต้องเผชิญกับสิ่งที่เลวร้ายอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายเพราะหลังจากแอบซุ่มมานานกว่าหนึ่งปีเย่เชียนก็ชัดเจนเกี่ยวกับความสัมพันธ์ทางอำนาจระหว่างองค์กรใต้ดินต่างๆในประเทศญี่ปุ่นและเขาก็มีความเข้าใจมากขึ้นเกี่ยวกับสมาคมมังกรดำที่ไม่คุ้นเคยแต่แรกเริ่ม และนอกจากนี้เย่เชียนก็เชื่อว่าแจ็คจะต้องมีข้อมูลมากมายเกี่ยวกับสถานการณ์ของประเทศญี่ปุ่นตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา
หลังจากออกจากโรงแรมเย่เชียนก็กดเบอร์โทรศัพท์ของแจ็คและเมื่อได้ยินเสียงของเย่เชียนแจ็คก็รู้สึกประหลาดใจและตื่นเต้นอย่างมากและแจ็คก็พูดว่า “บอส!..ในที่สุดบอสก็โทรมา..บอสไปอยู่ที่ไหนมาตั้งหนึ่งปีกว่า?”
“ฉันขอโทษ..ฉันแค่เบื่อน่ะ” เย่เชียนพูด “ฉันใช้เวลาหนึ่งปีเพื่อพักผ่อนให้เต็มที่และตอนนี้มันก็ถึงเวลาแล้ว..แจ็ค!..นายจัดเตรียมกำลังพลไปที่ประเทศญี่ปุ่นได้เลย..จากนี้ไปเราจะทำให้ประเทศญี่ปุ่นสั่นคลอน..ครั้งล่าสุดพวกทหารรับจ้างเรดซันมาเย้ยหยันพวกเราถึงหน้าประตูบ้านแต่เรายังไม่ได้สั่งสอนพวกมันเลย..เพราะงั้นพวกเราจะไม่ยอมให้ทหารรับจ้างองค์กรใดมาดูถูกเขี้ยวหมาป่าของเรา!”
.
.
.
.
.
.
.