ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 339 เจี่ยนเฟิงฉือ

ตอนที่ 339 เจี่ยนเฟิงฉือ [รีไรท์]

ทุกคนในห้องต่างมองไปที่ฉู่หลิวเยว่

มู่หงอวี่ไม่มีทางติดขัดอันใดอยู่แล้ว จึงพยักหน้าเห็นด้วยซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากนั้นมองไปที่พระชายาผิงเจียงและกล่าวว่า

“ท่านแม่ นี่คือฉู่หลิวเยว่ เป็นเพื่อนสนิทของข้าในสำนักเทียนลู่ นางเป็นคนที่ขอให้รองแม่ทัพมู่ตกลงช่วย”

พระชายาผิงเจียงมองฉู่หลิวเยว่ด้วยแววตาแห่งความรัก

“ขอบใจเจ้ามากจริงๆ…”

“ท่านแม่ หลิวเยว่เองก็เป็นปรมาจารย์แพทย์เช่นกัน! แม่คงไม่รู้หรอกว่าในงานสมาคมเยาวชนเมื่อไม่กี่วันก่อน นางกลั่นยาเม็ดออกมาด้วย! พูดอีกอย่างก็คือ นางเป็นปรมาจารย์แพทย์ตัวจริง! ให้นางลองดูให้ท่านแม่ก่อนบางทีอาจจะช่วยได้”

พระชายาผิงเจียงยิ้มและพยักหน้า

“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับลูกอวี่อยู่แล้ว”

เมื่อฉู่หลิวเยว่กำลังจะก้าวไปข้างหน้า ชายชราในชุดเขียวที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้นทันที

“องค์หญิงน้อย ข้าเกรงว่าจะไม่เหมาะ”

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

มู่หงอวี่ถึงกับตกตะลึง

“ผู้เฒ่าจีฉ่าง ท่านหมายความว่าอย่างไร”

จีฉ่างลูบเคราของเขาและพูดอย่างจริงจัง

“องค์หญิงน้อย ข้าคนนี้รู้ว่าท่านกำลังทำเพื่อพระชายา แต่ในเรื่องนี้ ข้าเกรงว่าแม่นางฉู่คงช่วยไม่ได้”

มู่หงอวี่ครุ่นคิดและก่อนจะเอ่ยถาม “ท่านไม่ไว้ใจหลิวเยว่รึ?”

“ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอน” จีฉ่างส่ายหน้า “แม่นางฉู่มีชื่อเสียง และเราทุกคนต่างก็รู้กันดี การที่สามารถทำยาเม็ดได้สำเร็จในวัยเท่านี้ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ความสามารถอันน่าทึ่งของแม่นางฉู่ได้แล้ว แต่…พระชายามีอาการป่วยหนักมาเป็นเวลานานแล้ว แม้แต่แพทย์แนวหน้าหลายคนของแคว้นเย่าเฉินยังทำอันใดไม่ถูก นับประสาอันใดกับแม่นางฉู่ เรามารอแพทย์จากราชวงศ์เทียนลิ่งกันก่อนดีหรือไม่?”

มู่หงอวี่ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

“ผู้เฒ่าจีฉ่าง ข้าแค่ขอให้หลิวเยว่ช่วยวัดชีพจรให้แม่ของข้า ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด อีกอย่าง แพทย์จากราชวงศ์เทียนลิ่งก็ยังไม่มา ฉะนั้นเราจึงทำได้เพียงรอ และให้หลิวเยว่ตรวจดูก็คงจะไม่เป็นไร เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว”

ท่าทางของจีฉ่างดูลำบากใจ

“องค์หญิงน้อย ไม่ใช่ว่าข้าจงใจห้าม แต่… เฮ้อ ท่านไม่รู้หรอกว่าก่อนที่ท่านจะมา ท่านอ๋องบอกกับพวกข้าว่าอาการป่วยของของพระชายาต้องถูกเก็บเป็นความลับที่สุด และห้ามมิให้บุคคลภายนอกรู้ ดังนั้น…”

“แสดงว่าเจ้ายังไม่ไว้ใจหลิวเยว่หรือ”

มู่หงอวี่โกรธจริงๆ แล้ว

นางยืนขึ้นและมองตรงไปที่จีฉ่างด้วยอารมณ์หลากหลาย

“ผู้เฒ่าจีฉ่าง หลิวเยว่ช่วยพวกเรามามากแล้ว แต่เจ้าก็ยังระแวงนางอย่างนั้นหรือ ถ้าไม่ไว้ใจแม้แต่นาง ก็ไม่มีใครในแคว้นนี้ที่ข้าสามารถไว้ใจได้อีกแล้ว! เจ้าทำให้ข้าเสียใจมากจริงๆ! ”

จีฉ่างไม่คิดว่ามู่หงอวี่จะให้ความสำคัญกับฉู่หลิวเยว่มากถึงเพียงนี้ จึงเกิดอาการประหม่าขึ้นทันที

“แต่…ทางท่านอ๋อง…”

“ด้านท่านพ่อ ข้าจะบอกเขาเอง! นอกจากนั้นข้าคิดว่าหากท่านพ่อจะอยู่ที่นี่ ก็คงจะไม่ไร้เหตุผลแบบนี้อย่างแน่นอน!”

มู่หงอวี่เอ่ยจบก็หันไปมองฉู่หลิวเยว่

“หลิวเยว่ อย่าไปสนใจเลย! มาช่วยดูให้แม่ของข้าหน่อย!”

จีฉ่างรู้สึกอายจนต้องก้าวถอยหลัง

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิด จีฉ่างผู้นี้ดูเหมือนจะไม่ยอมให้นางแตะต้องพระชายาผิงเจียงเป็นพิเศษ…

นางก้าวไปข้างหน้าและวางนิ้วบนข้อมือของพระชายาผิงเจียง

จีฉ่างมองการกระทำดังกล่าว

การแสดงออกของฉู่หลิวเยว่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง และครู่หนึ่งก็ปล่อยมือของนางลง

“หลิวเยว่ อาการของแม่ข้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าดูอันใดออกหรือไม่?” มู่หงอวี่ถามอย่างกังวล

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหน้า

“พระชายาป่วยมาหลายปีแล้วและร่างกายอ่อนแอมาก แต่นอกเหนือจากนั้น ข้าคงไม่มีความสามารถที่จะทำอันใดได้”

ใบหน้าของมู่หงอวี่มีความเสียใจปรากฏขึ้น

“ก่อนหน้านี้แพทย์เหล่านั้นก็พูดแบบเดียวกัน…”

ยิ่งไปกว่านั้น นางรู้สึกชัดเจนว่าสภาพร่างกายของพระชายานั้นแย่ลงกว่าเดิมด้วย

ฉู่หลิวเยว่ตบไหล่ของนางเบา ๆ

“ไม่ต้องกังวล แพทย์จากราชวงศ์เทียนลิ่งจะรักษาได้อย่างแน่นอน”

มู่หงอวี่ยิ้มอย่างไม่เต็มใจ

“อืม ข้าก็หวังว่าอย่างนั้นเช่นกัน”

เมื่อบรรยากาศในห้องดูตึงเครียด จู่ๆ เสียงของหวู่ซานก็ดังมาจากข้างนอก

“ที่จริงแล้วก็เป็นรองแม่ทัพมู่นี่เอง! ข้าช่างไร้มารยาทเสียจริง!”

เมื่อได้ยินเสียง หลายคนในห้องก็มองออกไป

ฉู่หลิวเยว่เดินไปที่ประตู และแน่นอนว่ามู่ชิงเห่อได้มาถึงในลานบ้านแล้ว

ข้างๆ เขามีชายหนุ่มชุดสีน้ำเงินยืนอยู่

ชายผู้นั้นดูอายุไม่เกินยี่สิบแปดปี สวมชุดผ้าสีน้ำเงินคาดเข็มขัดหยกขาวรอบเอว ซึ่งเหมาะกับร่างที่สูงของเขา

เขาสูงมาก มู่ชิงเห่อที่เป็นนักต่อสู้นั้นว่าสูงแข็งแกร่งแล้ว แต่ชายที่ยืนอยู่ข้างเขาคนนี้ ยังสูงกว่าเขาเสียอีก

แต่ที่พิเศษไปกว่านั้นคือเขามีตาสีฟ้า

ดวงตาเหล่านั้นเปรียบเสมือนวิญญาณน้ำแข็งที่บริสุทธิ์และสะอาดที่สุด เป็นแสงที่เย็นยะเยือก กลับกันบนใบหน้าของชายคนนั้นกลับมีรอยยิ้มที่สบายๆ ทำให้เขาดูเหมือนสัตว์ประหลาดที่มองมนุษย์โลกด้วยสายตาเยาะเย้ย

หัวใจของฉู่หลิวเยว่ ดูเหมือนจะถูกบางสิ่งกระแทกอย่างแรง!

ทำไมถึงเป็นเขา

หวู่ซานยืนอยู่ตรงหน้ามู่ชิงเห่อก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา

“ข้าขอโทษ! ข้าไม่รู้ว่ารองแม่ทัพมู่จะมาวันนี้ ข้าจึงไม่ได้เตรียมอันใดเลย…”

หวู่ซานรู้สึกละอายใจกับตัวเองในใจ

เห็นได้ชัดว่าแก่แล้ว ไม่รู้ว่าเห็นพายุมากี่ลูก แต่ไม่คาดคิดว่าจะประหม่าต่อหน้าชายหนุ่มสองคนนี้ได้ถึงเพียงนี้!

อันที่จริง มันก็ไม่ใช่ความผิดของเขา

เหตุผลหลักคือมู่ชิงเห่อและเด็กหนุ่มชุดสีน้ำเงินมีพลังมากจนเขาไม่สามารถละเลยพวกเขาได้เลย

เพียงแค่ยืนอยู่ที่นี่ เขารู้สึกราวกับว่าเขาถูกกดขี่อย่างอธิบายไม่ถูก และแม้แต่การหายใจของเขาก็ยังลำบากขึ้นเล็กน้อย

มู่ชิงเห่อทนเสียเวลาไม่ได้ จึงเงยหน้าขึ้น ก็เจอกับฉู่หลิวเยว่พอดี

ฉู่หลิวเยว่ก้าวไปข้างหน้าด้วยความประหลาดใจ

“รองแม่ทัพมู่! ข้าไม่นึกว่าท่านจะมาเอง! ข้ากับหงอวี่เพิ่งมาถึงจึงไม่ได้ต้อนรับท่านเป็นอย่างดี ได้โปรดท่านยกโทษให้พวกข้าด้วย”

พูดจบนางก็เดินไปหาหวู่ซาน

“ผู้อาวุโสหวู่ซาน ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง เฝ้าดูแลลานบ้านต่อเถิด”

หวู่ซานรู้สึกโล่งใจและรู้สึกขอบคุณฉู่หลิวเยว่ในใจ

“เอาล่ะ! ถ้าอย่างนั้น… แขกผู้มีเกียรติทั้งสองข้าขอฝากให้เจ้าช่วยดูแลด้วยแล้วกัน”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าเบาๆ

หวู่ซานรีบก้าวถอยหลัง

จนกระทั่งเขาอยู่ห่างออกไปสิบก้าว เขาก็ค่อยๆ หายใจออกด้วยความโล่งใจ

ผู้คนในราชวงศ์เทียนลิ่งช่างพิเศษจริงๆ

ทั้งสองคนดูเด็กมาก แต่ความแข็งแกร่งของพวกเขานั้นเหนือกว่าเขามาก!

จากนั้นฉู่หลิวเยว่ก็มองไปที่มู่ชิงเห่อและชายหนุ่มที่สวมชุดสีน้ำเงินข้างๆ เขาก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ขออนุญาตถามได้หรือไม่ว่านี่คือแพทย์ที่ท่านเชิญมาหรือ ไม่รู้ว่าข้าควรเรียกเขาว่าอันใดดี?”

ก่อนที่มู่ชิงเห่อจะพูด ชายหนุ่มชุดน้ำเงินก็เอ่ยขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงที่เกียจคร้าน

“เจี่ยนเฟิงฉือ”

ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ทำให้เขาดูใจดีและอ่อนโยนมาก ทั้งยังดวงตาสีฟ้าคู่สวยของเขาที่มีประกายในแววตานั่นยิ่งขับให้เขามีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น

นั่นทำให้ในหัวใจของฉู่หลิวเยว่เต้นแรงเหมือนระฆังเตือน!

ผู้ชายคนนี้นั้นหากเขายิ้มแบบนี้ทุกครั้ง คงไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน!

นางเคยมีความขัดแย้งกับเขาหลายครั้ง ไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมตอนนี้มู่ชิงเห่อถึงได้สนิทกับเขามากถึงเพียงนี้

ฉู่หลิวเยว่คิดอยู่นาน แต่ไม่ได้คาดหวังว่าคนที่มู่ชิงเห่อเชิญคือเขาจริงๆ!

“เข้าเฝ้านายน้อยเจี่ยน”

ฉู่หลิวเยว่คุกเข่าลง

เจี่ยนเฟิงฉือขยับเข้าใกล้มู่ชิงเห่อพลางกระซิบว่า

“เจ้าไม่รู้สึกว่านางเหมือนคนคนหนึ่งรึ”