ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 373 ไปยัง

ตอนที่ 373 ไปยัง [รีไรท์]

“เป็นไปไม่ได้! เจ้าโกหก!”

ในที่สุดฮองเฮาที่กรีดร้องเสียงแหลมออกมาอย่างทนไม่ได้

มือของนางสั่นดิกๆ พร้อมชี้ไปที่หรงจิ่วอย่างโมโห ใบหน้าที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ก็เริ่มบิดเบี้ยวมากขึ้น

“เจินเจินหายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว!”

นางขาดการติดต่อกับหรงเจินไปหลายวันแล้ว หากหรงเจินอยู่ที่ชีเจี่ยวเซี่ยงจริงๆ เหตุใดนางถึงไม่รู้เรื่องล่ะ

ก่อนหน้านี้นางให้คนของตระกูลซือต้นหาทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว ก็ยังไม่ได้ข่าวคราวอันใดเลย

หลังจากเรื่องถูกเปิดเผย จักรพรรดิจยาเหวินก็ส่งคนไปค้นหาโดยรอบ แต่ก็ไม่ได้เบาะแสอันใดเลย

นางจึงสงสัยว่า หรงเจินอาจจะถูกพาตัวออกจากเมืองหลวงไปแล้ว

แต่ตอนนี้หรงจิ่วกลับกระโดดออกมาพูดว่าหรงเจินยังอยู่ที่ชีเจี่ยวเซี่ยง นี่มันเรื่องบ้าอันใดกัน?

หรงจิ่วมองนิ้วชี้ของนางที่แทบจะชี้มาที่ใบหน้าของเขาแล้ว มุมปากของเขากระตุกขึ้น

“ฮองเฮาเหนียงเหนียงจะกระวนกระวายด้วยเหตุใด? เรื่องนี้จริงหรือหลอก แค่ส่งคนไปตรวจสอบ ความจริงก็ปรากฏขึ้นมาแล้วไม่ใช่หรือ? ไม่ว่าอย่างใดชีเจี่ยวเซี่ยงก็อยู่ในเมืองหลวง ส่งคนไปหาสักรอบ มันไม่เสียเวลาเกินไปหรอก”

“ไม่ได้!”

ฮองเฮาเถียงออกไปแทบจะในทันที

ทันทีที่นางพูดออกไป นางก็รู้สึกว่ามันมีพิรุธ จักรพรรดิจยาเหวินจึงพูดเสียงเย็นขึ้น

“เจิ้นว่า วิธีนี้ก็เป็นวิธีที่ดี ในเมื่อหรงจิ่วบอกว่าหรงเจินอยู่ที่นั่น เช่นนั้นก็ส่งคนไปหาก็พอแล้ว หากหาเจอ ก็พิสูจน์ได้ว่าคำพูดของหรงจิ่วเป็นความจริง หากหาไม่เจอ…หรงจิ่ว เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างใด?”

สีหน้าของหรงจิ่วดูเฉยเมย

“ลูกทราบ หากหรงเจินไม่ได้อยู่ที่ชีเจี่ยวเซี่ยง ลูกจะไม่ออกจากเมืองหลวงอีกเลย”

จักรพรรดิจยาเหวินชะงักไป คิดไม่ถึงว่าหรงจิ่วจะทำตามคำขอด้วยตนเองเช่นนี้

ความจริงแล้วในตอนนี้ เขากำลังครุ่นคิดเรื่องจัดการหรงจิ่ว

ให้กลับไปที่กองทัพซีเป่ยหรือ? เป็นไปไม่ได้ แบบนั้นเท่ากับปล่อยเสือเข้าป่า

ให้เขาอยู่ที่เมืองหลวง? มันก็ไม่เหมาะสม

หรงจิ่วได้ประโยชน์ทางทหาร อีกทั้งหากไล่เขาออกจากตำแหน่งทหารในตอนนี้ มันจะชัดเจนเกินไป

ความจริงแล้ว ก่อนหน้านี้จักรพรรดิจยาเหวินได้ฎีกามาไม่น้อยเลย เพื่อให้หรงจิ่วกลับไปอยู่ที่กองทัพซีเป่ย

แต่เขามีความกังวล และผลัดเรื่องนี้ออกไปอยู่เรื่อยๆ

แต่อย่างใดก็ตามครั้งนี้หรงจิ่วกลับพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเอง ขอเพียงแค่ไม่เจอหรงเจินที่ชีเจี่ยวเซี่ยงก็พอ เขาจะได้อยู่ที่เมืองหลวงตลอดไป

ความจริงจักรพรรดิจยาเวินก็อยากให้หาหรงเจินเจอ แต่ก็หวังว่าจะใช้โอกาสนี้จะใช้หรงจิ่วอยู่ที่นี่ได้

ไม่ว่าจะเป็นทางไหนก็ดีสำหรับเขาทั้งนั้น

ดังนั้นเขาจึงตอบข้อตกลงอย่างไม่ลังเล

“เจิ้นจะไปหาด้วยตนเอง หมินกงกง! ไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้”

ขาทั้งสองข้างของฮองเฮาอ่อนแรง จนแทบจะล้มไปกองที่พื้นแล้ว

“ฝ่าบาท ไม่ได้เด็ดขาดเลยนะเพคะ”

ทุกคนต่างมองออกว่าตอนนี้ฮองเฮาดูกังวลใจมากเพียงใด จักรพรรดิจยาเหวินเองก็มองออกเช่นกัน

ยิ่งเป็นเช่นนี้ ยิ่งต้องไป

“ฮองเฮา เจิ้นแค่จะไปหาหรงเจินเท่านั้น เจ้าจะมาห้ามด้วยเหตุใด มันมีอันใดกันแน่? เจ้าไม่อยากให้เจิ้นหาหรงเจินเจอ หรือว่า…เจ้ามีเหตุผลอย่างอื่นอยู่?”

เสียงของจักรพรรดิจยาเหวินไม่ดังมาก แต่บรรยากาศดูคุกคามอย่างมาก คำพูดทุกคำเหมือนมีมีดมาทิ่มแทงเข้าที่หัวใจของฮองเฮาอย่างรุนแรง

นางอยากจะห้ามไม่ให้จักรพรรดิจยาเหวินไป แต่ด้วยสถานการณ์แบบนี้ ไม่ว่าจะพูดอย่างใด มันก็รู้สึกผิดปกติอย่างมาก

ในที่สุดหรงจิ้นก็ได้สติกลับคืนมา จึงไปพยุงตัวฮองเฮา

“เสด็จแม่! เหตุใดท่านต้องเป็นขนาดนี้ด้วย? มันก็แค่ซอยซอยหนึ่งไม่ใช่หรือ? เสด็จพ่อจะไป เหตุใดท่านจะต้องไปห้ามด้วย”

หากทำเช่นนี้กับเสด็จพ่อ ไม่มีข้อดีอันใดหรอก!

ฮองเฮาไม่มีแรงหันมามองหรงจิ้นแล้ว น้ำตาร่วงไหลอีกครั้ง

เขารู้อันใดหรือ…

จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ลุกขึ้นยืนพรึ่บ พร้อมกล่าวเสียงเบาๆ

“ฝ่าบาท หม่อมฉันจะไปกับฝ่าบาทด้วย”

ฮองเฮาเงยหน้าขึ้น แล้วมองหน้าของฉู่หลิวเยว่ด้วยความประหลาดใจ

“ฉู่หลิวเยว่ เจ้าจะมาร่วมสนุกอันใดด้วย”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้ม “ฮองเฮาเหนียงเหนียง หม่อมฉันจะเรียกว่าร่วมสนุกได้อย่างใด? หาองค์หญิงสี่ไม่เจอมาหนึ่งวันแล้ว หากหม่อมฉันไม่สามารถล้างมลทนได้ ความในใจของข้าก็เหมือนฝ่าบาท ที่หวังว่าจะหาองค์หญิงสี่ให้ได้เร็วที่สุด ก่อนหน้านี้ท่านเป็นห่วงองค์หญิงมากไม่ใช่หรือ? เหตุใดตอนนี้องค์ชายสามพูดว่าเห็นองค์หญิงสี่ไปฉีเจียวเซี่ยง เหตุใดท่าทีของท่านถึงเปลี่ยนไปแล้วล่ะ?”

ฮองเฮาพูดไม่ออก ในใจรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก นางเกลียดจนแทบอยากจะฉีกฉู่หลิวเยว่เป็นชิ้นๆ

แล้วก็หรงจิ่วด้วย!

จักรพรรดิจยาเหวินมองฮองเฮาด้วยสายตาเย็นชา

“ฮองเฮา หากเจ้าอยากไป ก็ไปพร้อมกันเลย หากไม่อยากไป ก็รออยู่ที่วังหลวงนี้เถอะ”

อย่างใดก็ตามอีกไม่นานความจริงก็จะปรากฏแล้ว

พูดจบเขาก็สะบัดแขนเสื้อและเดินออกจากท้องพระโรงไป

ฉู่หลิวเยว่และฉู่หนิงตามไปอย่างรวดเร็ว

หรงจิ่วที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เขาเห็นสีหน้าสิ้นหวังของฮองเฮา เขาก็พูดขึ้นเรียบๆ ว่า “ฮองเฮาเหนียงเหนียง ท่าทางของท่านดูไม่ค่อยสู้ดีเลยนะขอรับ แต่ว่าลูกแนะนำว่าให้ท่านมาด้วยกันจะดีกว่า องค์หญิงสี่อยู่ด้านนอกวังอย่างเงียบเหงา หากได้เจอท่าน นางจะต้องดีใจมากทีเดียว”

หรงจิ้นพูดขึ้นอย่างโมโห “ไสหัวไป!”

หรงจิ่วก็ไม่ได้สนใจคำด่าของเขาเขาจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไปทันที

หลังจากที่เขาเพิ่งเดินออกมาหนึ่งก้าว เขาก็หยุดชะงัก พร้อมหันหน้ากลับมา

“เสด็จพี่ ท่านจะต้องดูแลฮองเฮาเหนียงเหนียงให้ดีนะพ่ะย่ะค่ะ หากเป็นเช่นนั้นอนาคตอาจจะไม่มีโอกาสนั้นแล้ว”

หรงจิ้นโมโหอย่างมาก เขาลุกขึ้นและจะต่อยไปที่หรงจิ่ว

“เจ้าอยากตายหรือ”

หรงจิ่วหลบหมัดนั้นได้อย่างง่ายดาย ขณะเดียวกันนั้นก็บีบข้อมือของหรงจิ้นอย่างแรง

หรงจิ้นรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างมาก!

มือของหรงจิ่วแข็งดั่งเหล็ก

อีกทั้งด้วยฝีมือของเขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าองค์รัชทายาทเท่าไหร่นัก

จิตสังหารแผ่กระจายออกจากร่างกายของหรงจิ่วบางๆ

คนที่ผ่านสมรภูมิรบ ฆ่าคนมามากมาย หรงจิ้นจะเป็นคู่มือของเขาได้อย่างใด?

ใบหน้าของหรงจิ้นซีดขาวไปหมดแล้ว ในที่สุดหรงจิ่วก็ปล่อยมือ เขาส่งสายตาเป็นการเตือน จากนั้นก็หันหลังกลับไป

หรงจิ้นแทบจะระเบิดด้วยความโกรธแล้ว แต่ก็ไม่กล้าพูดอันใด

ฮองเฮาพยายามจะลุกขึ้นยืน

นางต้องไป

นางจะต้องไปให้ได้

เมื่อหรงจิ้นเห็นดังนั้น ก็รีบพยุงนางขึ้นมา พร้อมมองไปที่ซือถูซิงเฉินที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ซิงเฉิน เจ้าเหม่ออันใดอยู่? รีบมาพยุงเสด็จแม่เร็ว”

เขาไม่เคยเห็นเสด็จแม่สติแตกขนาดนี้มาก่อนเลย

ตั้งแต่ตอนแรกซือถูซิงเฉินก็รู้สึกแล้วว่ามันมีอันใดผิดปกติ

แต่เมื่อได้ยินหรงจิ้นพูดเช่นนั้น ในใจเต็มไปด้วยความรังเกียจ

นี่มีอันใดผิดพลาดหรือเปล่า?

เขาไม่เห็นหรือว่าตอนนี้ฮองเฮาดูสกปรกและจนตรอกขนาดนี้ นางจะไปพยุงได้อย่างใด!?

“ซิงเฉิน?!”

หรงจิ้นเห็นว่าซือถูซิงเฉินไม่ได้ตอบอันใด จึงคิดว่านางได้ยินไม่ชัด จึงตะโกนให้ดังขึ้น

ซือถูซิงเฉินกดความรู้สึกรังเกียจที่อยู่ในใจลง นางเดินขึ้นมาด้านหน้า ใช้แขนเสื้อมาคลุมนิ้วมือ จากนั้นก็ช่วยพยุงฮองเฮา เหมือนว่าฮองเฮาเป็นตัวเชื้อโรคที่สามารถแพร่ระบาดมาถึงนางได้

หรงจิ้นมองไม่เห็นการกระทำของนาง ในใจคิดแต่ว่าจะต้องตามเสด็จพ่อไปให้เร็วที่สุด

ฉู่หลิวเยว่เดินตามจักรพรรดิจยาเหวินอยู่ไม่ไกล ตอนนั้นนางก็กำลังคิดอันใดสักอย่างอยู่ แต่ก็ได้ยินเสียงอันใดสักอย่างอยู่ด้านหลัง จึงหันไปมอง พบว่าหรงจิ้นและซือถูซิงเฉินกำลังพยุงฮองเฮาเดินตามมา

มุมปากของนางโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่สดใส

“จริงสิ หม่อมฉันยังไม่ได้แสดงความยินดีสำหรับงานหมั้นของรัชทายาทและซือถูซิงเฉินเลยนะเพคะ ในตอนนี้ หม่อมฉันขออวยพรว่า ถือไม้เท้ายอดทอง ตะบองยอดเพชร อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่านะเพคะ”