ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 386 ของปลอม

ตอนที่ 386 ของปลอม [รีไรท์]

วังหลวง ห้องทรงอักษร

จักรพรรดิจยาเหวินมองหนังสือเล่มเล็กในมือ พร้อมขมวดคิ้วแน่นขึ้น ในที่สุดก็มีเสียงดัง ตุ้บ เขาขว้างของสิ่งนั้นทิ้งไปอย่างแรง

“ฉู่หนิง เจิ้นให้เจ้าไปตรวจสอบตรอกชีเจี่ยวเซี่ยงอย่างเต็มที่ แต่เจ้าบอกว่าไม่พบสิ่งใดผิดปกติงั้นหรือ?”

ซูหนิงรีบคุกเข่าลงทันที แล้วยกมือทำความเคารพ พร้อมพูดว่า

“ฝ่าบาท ข้าน้อยใช้ทุกวิธีอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ในตอนนี้สืบค้นได้เท่านี้จริงๆ พ่ะย่ะค่ะ แม้ว่าจะมีโครงกระดูกนับร้อยในตรอกชีเจี่ยวเซี่ยง แต่นอกจากระบุว่าพวกเขาเป็นผู้บำเพ็ญเพียรแล้ว เรื่องฐานะ และตัวตนของพวกเขาล้วนหาไม่พบเลยพ่ะย่ะค่ะ อย่างใดก็ตามที่ทำกระทำแบบนี้จะต้องมีความชำนาญ และละเอียดรอบคอบแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ ข้าจึงไม่สามารถหาเบาะแสได้เลย แต่ยกเว้น…ศพที่ถูกแขวนอยู่ แต่โครงกระดูกชิ้นอื่นไม่มีแม้กระทั่งเสื้อผ้าที่บ่งบอกอันใดได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”

คนที่ทำเรื่องเช่นนี้จะต้องเป็นคนที่รอบคอบอย่างมากแน่นอน

ฉู่หนิงไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว เขาถึงกับขุดพื้นที่ตรอกชีเจี่ยวเซี่ยงลงไปสามชุนเพื่อตรวจสอบ แต่นอกจากโครงกระดูกสีขาวแล้ว เขาไม่มีความคืบหน้าอื่นๆ เลยจริงๆ

จักรพรรดิจยาเหวินขมวดคิ้วแน่นอย่างหงุดหงิด

เขารู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่สามารถตรวจสอบได้อย่างง่ายดายขนาดนั้น ตอนนี้รีบร้อนไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่เมื่อนึกถึงโกศสำริดที่เปื้อนคราบเลือดใบนั้น ในใจของเขาก็เต็มไปด้วยความกังวล

ฉู่หนิงแอบมองจักรพรรดิจยาเหวินครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดต่อว่า

“จากการสืบค้นข้อมูลพบว่า จักรพรรดินีจะไปที่ตรอกชีเจี่ยวเซี่ยงสองเดือนต่อหนึ่งครั้ง ท่าทางดูมีลับลมคมใน อีกทั้งทุกครั้งที่ไปนางก็ใช้เวลาอยู่ที่นั่นไม่นาน ดังนั้นเวลาผ่านมานานขนาดนี้แล้ว แต่กลับไม่มีใครพบเลยสักคน”

ใบหน้าของจักรพรรดิจยาเหวินมืดครึ้มขึ้นอย่างมาก

ความจริงแล้ว เขาถามจักรพรรดินีด้วยตัวเองอยู่หลายรอบ แต่ปากของนางปิดสนิทมาก ตั้งแต่ต้นจนจบรู้เพียงแค่ว่านางทำด้วยตัวคนเดียว แต่ไม่เคยพูดว่านางเตรียมไว้ให้หรงจิ้นใช่หรือไม่ และยิ่งไม่พูดว่าทั้งหมดนั้นทำไปเพื่อสิ่งใด

ระหว่างนั้นพวกบ่าวรับใช้ที่อยู่ด้านล่างได้รับคำตอบรับอย่างกลายๆ แล้วว่าจะต้องทำการประหารจักรพรรดินี แต่ว่าตอนนี้ยังหาหลักฐานอันใดไม่ได้เลย

เพียงเขานึกขึ้นได้ว่าจักรพรรดินีหลอกลวงเขามาหลายปี อีกทั้งตนเองก็ไม่ได้รู้สึกระแคะระคายอันใดเลย ทำให้เขารู้สึกขนลุกตั้งแต่หัวจรดเท้า หัวใจของเขาสั่นไหวอย่างมาก

“ฝ่าบาท องค์ชายสามมาขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ”

ขันทีหมินพูดขึ้นจากด้านนอกประตูอย่างระมัดระวัง

“ให้เขาเข้ามา”

จักรพรรดิจยาเหวินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองไปประตูในขณะที่หรงจิ่วกำลังก้าวเข้ามา พร้อมถามว่า

“ทางเจ้าได้ข้อมูลอันใดมาบ้างหรือ?”

หลังจากที่หรงจิ่วเข้ามา และเห็นว่าฉู่หนิงคุกเข่าอยู่ที่พื้น ก็รู้ได้ทันทีว่า ทางนั้นน่าจะค้นอันใดไม่เจอเลย

เขาจึงทำความเคารพก่อน แล้วค่อยๆ พูดขึ้นอย่างช้าๆ

“ลูกได้ไปสอบสวนพวกบ่าวสอบในตำหนักจักรพรรดินีด้วยตนเองแล้ว ได้ข้อมูลมาเล็กน้อย บางทีอาจจะมีประโยชน์ได้บ้าง”

ในที่สุดจักรพรรดิจยาเหวินก็ได้สติขึ้นมา

“รีบพูดมา” หรงจิ่วกล่าว “ตามคำบอกเล่าของนางกำนัลรับใช้ที่อยู่ข้างกายของจักรพรรดินี จักรพรรดินีจะเก็บกล่องใบหนึ่งติดตัวตลอด ไม่ยอมให้ใครแตะต้อง บางครั้งก็จะจักรพรรดินีจะขังตัวเองอยู่ในตำหนัก ตอนแรกคนในตำหนักก็ไม่เคยคิดเรื่องนี้เป็นจริงเป็นจัง แต่ต่อมามีขันทีคนหนึ่งเข้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ในที่สุดก็ได้รู้ว่า จักรพรรดินีที่อยู่ข้างในกำลังดูของที่อยู่ในกล่องใบนั้น”

จักรพรรดิจยาเหวินครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่ง

“นั่นมันเป็นกล่องอันใดกันแน่? นางถึงให้ความสำคัญขนาดนั้น เหตุใดข้าถึงไม่เคยรู้มาก่อน?”

หรงจิ่วยิ้มเยาะอยู่ภายในใจ

ความสัมพันธ์ระหว่างจักรพรรดิจยาเหวินกับจักรพรรดินีล้วนไม่มีเยื่อใยต่อกันเลย โดยเฉพาะจักรพรรดิจยาเหวินที่กลัวว่าจักรพรรดินีจะล่วงรู้ความคิดของเขา

หากเขาเคยสนใจจักรพรรดินีสักนิด เขาต้องไม่ยอมให้จักรพรรดินีก่อเรื่องวุ่นวายใต้หนังตาของตัวเองหรอก

จักรพรรดินีมักจะเข้าออกที่ตรอกชีเจี่ยวเซี่ยงอยู่เป็นประจำ แม้กระทั่งเรื่องที่ฆ่าผู้บำเพ็ญเพียรอย่างต่อเนื่อง และโกศสำริดยังไม่รู้เรื่อง นับประสาอะไรกับกล่องไม้เล็กๆ เล่า?

อยากจะปิดบังจักรพรรดิจยาเหวิน นั้นง่ายดายอย่างมาก

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็อดหัวเราะเยาะในใจไม่ได้

ก็เพราะเช่นนี้จักรพรรดินีจึงสามารถฆ่ามารดาของเขาได้อย่างไร้เสียง และนางกลับไม่เคยได้รับโทษใดๆ เลย

จักรพรรดิจยาเหวินก็ไม่ได้ทำดีต่อมารดาของเขาเท่าไรนักหรอก!

หรงจิ่วสะกดกลั้นอารมณ์ที่พุ่งพล่านของตัวเองลง ทำให้ใบหน้าเรียบสงบ

“ลูกถามเรื่องนี้มาไม่ได้ แต่ในเมื่อเป็นของของจักรพรรดินี นางกำนัลพวกนั้นก็ไม่กล้าถาม แต่…ขันทีที่พบเรื่องนี้โดยบังเอิญ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ตกลงไปในทะเลสาบ และจมน้ำตายไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ หลังจากนั้นบ่าวที่อยู่ในตำหนักจักรพรรดินีต่างก็ปิดเรื่องนี้เป็นความลับมาโดยตลอด”

ในครั้งนี้เขาต้องใช้วิธีการบางอย่าง จนในที่สุดก็ได้คำตอบเหล่านี้มา

“ลูกคิดว่าหากสามารถหากล่องใบนั้นเจอ ปัญหาหลายอย่างก็สามารถคลี่คลายออกมาได้”

สีหน้าของจักรพรรดิจยาเหวินดูเคร่งขรึมขึ้น

“กล่องที่เจ้าพูดถึง กับเรื่องที่ตรอกชีเจี่ยวเซี่ยงมีความเกี่ยวข้องกันหรือไม่?”

“เรื่องนี้เป็นเพียงการคาดเดาของลูกเท่านั้น ตอนนี้ยังไม่มีเบาะแสอื่นๆ นี่จึงเป็นเส้นทางเดียวที่มีอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิจยาเหวินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดมาก็มีเหตุผล

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หรงจิ่ว เจ้าไปหาจักรพรรดินี แล้วเอาของสิ่งนั้นมาให้ได้”

หรงจิ่วลังเลไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า

“เสด็จพ่อ ในเมื่อจักรพรรดินีให้ความสำคัญกับกล่องใบนี้มาก น่าจะไม่สามารถเอาออกมาอย่างง่ายดายหรอกพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าก็บอกนางไปว่า หากนางยอมมอบมาแต่โดยดี ข้าจะให้โอกาสหรงจิ้นอีกครั้งหนึ่ง หากนางยังดึงดันอีกละก็..ปล่อยให้นางคิดวิธีเอาเอง”

แววตาของหรงจิ่วส่องประกายสว่างวาบ

“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ” เมื่อพูดจบ เขาก็ทูลลาทันที

จักรพรรดิจยาเหวินมองฉู่หนิงที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น

“ฉู่หนิง ทางด้านของเจ้าก็ต้องรีบค้นหาอย่างเร่งด่วน หากสืบไม่พบก็เริ่มต้นค้นหาจากที่อื่น ไปตรวจสอบทุกคนที่อยู่ใกล้ชิดกับจักรพรรดินีและหรงจิ้นมาให้หมด”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หลังฉู่หนิงออกไปแล้ว จักรพรรดิจยาเหวินก็ผ่อนคลายลง พร้อมเอนตัวพิงพนักเก้าอี้

ฉู่หนิง ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดี แต่เสียอย่างเดียว…ฝีมือยังไม่มากพอ

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ประสิทธิภาพการทำงานของหรงจิ่วนั้นสูงกว่าไม่น้อยเลยทีเดียว

คาดไม่ถึงว่านี่คือประสบการณ์ที่เขาได้รับมาจากกองทัพซีเป่ย

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ จักรพรรดิจยาเหวินก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดถึงตำแหน่งของหรงจิ่วมาก่อน เพราะว่าเขาไม่ชอบลูกชายคนนี้ อีกทั้งตัวของเขาแผ่จิตสังหารรุนแรงเกินไป ในบางครั้งจักรพรรดิจยาเหวินเองก็รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

แต่เมื่อดูจากสถานการณ์ตอนนี้…หรงจิ้นไม่รอดอย่างแน่นอน ในบรรดาองค์ชายที่เหลือ หรงจิ่วเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด

ต่อให้เขาเป็นคนที่เย็นชาฆ่าไม่เลือก ก็ยังดีกว่าคนที่อ่อนแอไม่เอาไหน

น่าเสียดาย…

จักรพรรดิจยาเหวินถอนหายใจครั้งหนึ่ง ราวกับจะแก่ลงไปสิบปี

หากหรงซิวร่างกายแข็งแรงมันจะดีแค่ไหนกันนะ

…

ตำหนักของจักรพรรดินี

สถานที่ที่เคยหรูหรา ผู้คนพลุกพล่าน ตอนนี้เงียบราวกับป่าช้า เหลือเพียงทหารยามที่ขังจักรพรรดินีไว้ด้านในนี้เท่านั้น

ตอนที่ซือถูซิงเฉินมาถึง นางก็อดหวั่นใจไม่ได้

จักรพรรดิจยาเหวินเกลียดจักรพรรดินีถึงเพียงนี้เลยหรือ…

เมื่อมีทหารยามคนหนึ่งมองเห็นซือถูซิงเฉิน เขาก็รีบก้าวมาด้านหน้าทันที

“องค์หญิงใหญ่ซือถู ช้าก่อนพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทมีคำสั่ง ห้ามใครก็ตามเข้าใกล้ที่นี่เด็ดขาด”

ซือถูซิงเฉินหยิบป้ายคำสั่งจากในแขนเสื้ออกมา พร้อมวางท่าเย่อหยิ่งสมเป็นองค์หญิงใหญ่

“ข้าได้รับคำสั่งมา”

ทหารยามผู้นั้นมองป้ายหยกครู่หนึ่ง เมื่อมั่นใจแล้วว่านี่คือป้ายคำสั่งของฝ่าบาทจริงๆ พวกเขาก็รีบเปิดทางให้ทันที

“เชิญพ่ะย่ะค่ะ”

ซือถูซิงเฉินเก็บป้ายคำสั่งลง แล้วเดินเข้าตำหนักไปอย่างใจเย็น