ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 426 คุกคาม

ตอนที่ 426 คุกคาม [รีไรท์]

แอ๊ด!

เสียงเปิดประตูดังก้องกังวานในพื้นที่แคบและมืดสลัว

ซือถูซิงเฉินที่ถูกคุมขังอยู่ในกรงเหล็กเงยหน้าขึ้นในทันที

มวยผมที่ประณีตงดงามของนางหลุดลุ่ยลงมานานแล้ว ยังมีเส้นผมอีกสองสามช่อที่ห้อยลงมายุ่งเหยิง และดูน่าอดสูเป็นอย่างมาก

อีกทั้งคราบสกปรกที่เปื้อนอยู่บนหน้าของนาง ยิ่งทำให้นางดูจนตรอกอย่างยิ่ง

นางมีชีวิตมานานหลายปี แต่ไม่เคยต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้มาก่อน

เสียงฝีเท้าค่อยๆ ดังใกล้เข้ามา

ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาอยู่ที่หน้ากรงเหล็ก และห่างออกไปราวสามก้าว

ภายในพื้นที่ทั้งหมดมีเพียงกำแพงห้องเท่านั้นที่มีสีต่างไป และมองเห็นเพียงเทียนสองเล่มที่จุดอยู่ พวกมันส่องสว่างอย่างริบหรี่

ซือถูซิงเฉินเห็นใบหน้าของผู้ที่เข้ามาไม่ชัดนัก แต่ตอนที่เห็นอีกฝ่ายในแวบแรก นางก็จดจำตัวตนของอีกฝ่ายได้ในทันที เป็นจักรพรรดิจยาเหวินนั่นเอง!

แทบจะในทันทีที่นางลุกขึ้น แล้วพุ่งตรงไปคว้ากรงเหล็ก และเขย่ามันอย่างบ้าคลั่ง

“ปล่อยข้าออกไป ปล่อยข้าออกไป! ท่านพ่อข้าเสด็จมาแล้วใช่หรือไม่?”

จักรพรรดิจยาเหวินก้าวถอยไปหนึ่งก้าวแล้วยกมือขึ้นสัมผัสจมูกเล็กน้อย

ซือถูซิงเฉินรู้สึกอับอายอย่างยิ่ง ใบหน้าของนางแดงก่ำขึ้นทันทีแล้วผละมืออกอย่างไม่ตั้งใจ อีกทั้งยังคับแค้นใจจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี!

หลังจากที่ถูกคุมขังอยู่ที่นี่ การกินการดื่มของนางก็ถูกจำกัดอยู่ในพื้นที่เล็กๆ นี้เท่านั้น แม้กระทั่งจะออกไปนอกกรงขังก็ยังไม่ได้ ทำให้สามารถจินตนาการได้ว่าในตอนนี้นางจะมีรูปลักษณะเป็นเช่นใด

นางไม่รู้ว่าตัวเองนั้นถูกขังมานานเท่าใดแล้ว เพราะมันนานเหมือนนานราวกับว่านางใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มานานหลายปีแล้ว

ตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี่นางรู้สึกว่าตัวนางเองนั้นเริ่มเข้าใกล้ความหมดอาลัยตายอยากเข้าไปทุกที

ตั้งแต่เกิดมานางเป็นองค์หญิงใหญ่ที่มีเกียรติสูงสุดหาใครเทียบได้ในแคว้นซิงหลัว ไม่เคยต้องประสบกับความทุกข์ทรมานเช่นนี้มาก่อน

ไม่รู้ว่าภายในใจของนางนั้นสาปแช่งจักรพรรดิจยาเหวินไปแล้วกี่ครั้ง

หากมีโอกาสนางจะเฉือนเขาด้วยมีดพันเล่มอย่างแน่นอน!

แต่ตอนนี้นางยังอยู่บนเขียงของอีกฝ่าย เป็นธรรมดาที่นางจะไม่กล้าที่จะผยอง

จักรพรรดิยิ้มเยาะ

“เขามาแล้ว แต่ตอนนี้น่าจะเดินทางกลับไปแล้วล่ะ” ใบหน้าของซือถูซิงเฉินพลันแข็งค้าง คล้ายกับว่ามีน้ำเย็นอ่างหนึ่งเทราดลงบนความหวังและความปรารถนาทั้งหมดของนางให้ดับลง

“เป็นไปไม่ได้ ท่านพ่อของข้าจะไม่มีวันทอดทิ้งข้าแน่! ท่านอย่ามาโกหกข้า”

ซือถู่ซิงเฉินกรีดร้องอย่างไม่เชื่อถือ

ท่านพ่อรักและทะนุถนอมนางมากที่สุด จะเป็นไปได้อย่างใดที่เขาจะจากไปแล้ว

“เจ้าวางใจเถอะเขาเพียงกลับไปเพื่อเตรียมงานแต่งงานครั้งใหญ่ให้เจ้ากับหรงจิ้นเท่านั้น เจ้าเป็นบุตรีที่เขารักที่สุด แน่นอนว่าเขาไม่มีทางทอดทิ้งเจ้าเด็ดขาด อืม…ใช่แล้ว วันที่ถูกกำหนดก็คืออีกครึ่งเดือนข้างหน้า”

จักรพรรดิจยาเหวินเอ่ยช้าๆ อย่างมีเหตุผล

“เมื่อเสร็จสิ้นงานพระศพของจักรพรรดินีแล้ว เราก็จะเริ่มจัดงานสมรสของพวกเจ้า เดิมทีมีกำหนดคืออีกหนึ่งเดือนข้างหน้า แต่บิดาของเจ้าดูเหมือนจะรีบร้อนอย่างมาก จึงเลื่อนมาเป็นในอีกครึ่งเดือน”

ซือถูซิงเฉินตกใจอย่างถึงที่สุด

“อะ…อันใดนะ!”

นางกับหรงจิ้นแต่งงานกัน!

นางได้ส่งข่าวให้ท่านพ่อแล้วว่า หรงจิ้นนั้นเป็นบุตรแห่งสวรรค์ที่ถูกแอบอ้างมา!

ท่านพ่อเสด็จมาในครั้งนี้ก็เรื่องหนึ่งก็เพื่อยกเลิกการแต่งงานของนางกับหรงจิ้น และอีกเรื่องคือเพื่อพานางออกไปจากที่แห่งนี้

แต่ตอนนี้…นี่มันเกิดสิ่งใดขึ้น

“ในเวลาที่รีบร้อนก็จะเกิดความประมาทอย่างหนีไม่พ้น แต่โชคดีที่หรงจิ้นก็ไม่ใช่องค์รัชทายาทอีกแล้วดังนั้นธรรมเนียมปฏิบัตที่ซับซ้อนมากมายก็สามารถละเว้นไปได้”

น้ำเสียงของจักรพรรดิจยาเหวินดูผ่อนคลายราวกับว่าร่วมยินดีกับพวกเขาจริงๆ

ทั้งร่างของซือถูซิงเฉินสั่นเทา

จงใจ…จักรพรรดิจยาเหวินจงใจอย่างชัดเจน

เขาต้องการที่จะใช้โอกาสนี้เพื่อทำให้พวกเขาอับอายอย่างแน่นอน

“เจ้า…เจ้า!”

เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างมาถึงจุดนี้แล้ว ในที่สุดซือถูซิงเฉินก็ฉีกหน้ากากชั้นสุดท้ายออก

เสียงกรีดร้องแหลมคมของนางดังสะท้อนไปทั่วพื้นที่มืดสลัวนี้ เหมือนเสียงกรีดร้องที่แสนโศกเศร้าของผีสาว

นางจ้องจักรพรรดิจยาเหวินเขม็ง และอยากจะเห็นท่าทางที่เป็นพิรุธแสดงออกมาบนใบหน้าที่พล่าเลือนของเขา

แต่…ว่ามันไม่มี ดูเหมือนจักรพรรดิจยาเหวินว่าจะไม่ได้โป้ปดนางเลย

สุดท้ายหัวใจของซือถูซิงเฉินก็จมดิ่งลงไป

นางรู้จักรพรรดิจยาเหวินกำลังข่มขู่นางอยู่!

…

แสงจันทร์สว่างไสวกับสายลมยามเย็นที่แผ่วเบา

ยามราตรีใจกลางเมืองหลวงนั้นราวกับตกอยู่ในห้วงหลับไหลและเงียบงัน

ฉู่หลิวเยว่ติดตามชายลึกลับผู้นั้นมาตลอดทาง

ในไม่ช้านางก็พบว่าเส้นทางที่คนผู้นั้นกำลังไปก็คือวังหลวงจริงๆ

หัวใจของนางเต้นรัวแล้วก็เกิดความลังเลขึ้นทันที

วังหลวงแห่งนี้ ไม่ใช่ว่านางไม่เคยมานางรู้แน่ชัดว่าทั้งวังหลวงนั้น ความจริงแล้วเป็นค่ายกลที่ใหญ่มาก อีกทั้งด้านนอกวังหลวงยังมีอาณาเขตที่มองไม่เห็นอยู่ ว่าแต่พลังของนางในตอนนี้ คิดว่ามันยากเกินไปที่จะหลบซ้อนเข้าไปอย่างเงียบๆ

แต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้านางจะไม่ได้สนใจในเรื่องนั้นเลย เขายังคงมุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ฉู่หลิวเยว่สูดหายใจเข้าลึกแล้วสุดท้ายก็ยังติดตามเขาต่อไป ไม่ว่าอย่างใดก็ตามวันนี้นางจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้ชัดเจน

หลังจากนั้นประมาณหนึ่งก้านธูป ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงด้านนอกของกำแพงวัง ที่นี้ค่อนข้างห่างไกลจากตัวเมือง และนอกจากทหารที่ลาดตะเวนแล้วก็ไม่มีใครคอยเฝ้า

แต่เมื่อฉู่หลิวเยว่ยืนอยู่ใต้ชั้นกำแพงแล้ว นางสามารถรับรู้ถึงค่ายกลที่มีแรงกดดันสูงอย่างชัดเจน

นางเงยหน้าขึ้นจ้องมองชายลึกลับคนนั้น และเห็นเพียงคนผู้นั้นยื่นมือออกไป แล้วที่ปลายนิ้วก็ทอแสงขึ้นแวบหนึ่ง เกิดรอยแยกที่ดูประณีตขึ้นหนึ่งรอยบนค่ายกลนั้น อีกทั้งมันยังไม่ได้ทำให้เกิดการเคลื่อนไหวใดใดด้วย

หางตาของฉู่หลิวเยว่ถึงกับกระตุก วิชาเช่นนี้…ใช่ว่านางไม่เคยพบเห็นมาก่อน!

สิ่งนี้เคยช่วยนางรอดมาได้ แต่ไม่คิดว่าวันนี้…

ครืน!

ค่ายกลถูกเปิดออกแล้ว คนผู้นั้นก็กระโดดข้ามกำแพงไปและเข้าไปภายในวังหลวง

ฉู่หลิวเยว่ทันเห็นเพียงชายของชุดสีดำหายเข้าไปหลังกำแพงวัง

นางถอยหลังไปสองสามก้าว จากนั้นก็รีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ขาข้างหนึ่งเหยียบไปบนกำแพง!

จากนั้นร่างของนางก็ขนาบไปกับพื้น แล้วพุ่งต่อไปบนขอบกำแพง

ร่างบางหมุนตัวกลับได้อย่างสบายๆ พลันย่อขาทั้งสองข้างลงเล็กน้อย แล้วทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างง่ายดาย

เมื่อเงยหน้าขึ้นชายคนนั้นก็เดินไปข้างหน้าแล้ว

ฉู่หลิวเยว่เม้นริมฝีปาก

ชายผู้นั้นไม่ได้กังวลเลยว่านางจะตามไปทันหรือไม่…

แต่นางเองก็ไม่มีเวลามาคิดมาก ดังนั้นนางจึงรีบไล่ตามเขาไป

ทั้งสองคนเหมือนกับแมวกลางคืนที่สามารถหลบซ้อนได้อย่างแนบเนียนในหมอกหนาของยามราตรี

แต่ไม่นานฉู่หลิวเยว่ก็ต้องแปลกใจ เมื่อพบว่าคนผู้นั้นดูคุ้นเคยภายในวังหลวงอย่างหาที่เปรียบมิได้

ภายใต้การนำทางของคนผู้นั้น พวกเขาสามารถหลบหลีกทหารรักษาวังหลวงที่เดินลาดตะเวนอยู่ได้อย่างง่ายดายแล้วบุกตรงเข้าไป!

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกสับสนขึ้นเรื่อยๆ

เหตุใดคนผู้นี้ถึงคุ้นเคยกับวังหลวงนัก ราวกับว่าเขาเคยมาที่นี่หลายครั้งจนนับไม่ถ้วน…

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อถึงบริเวณด้านหลัง ที่พวกเขายิ่งเดินก็ยิ่งลาดเอียงขึ้นเรื่อยๆ แต่ความเร็วของชายผู้นั้นกลับไม่ได้ลดลงเลย ในทุกๆ ย่างก้าวนั้นไม่ได้มีความลังเลใจอยู่เลยแม้แต่น้อย

หลังจากผ่านไปประมาณชั่วครู่ยามชายผู้นั้นก็หยุดลง

ฉู่หลิวเยว่ยืนนิ่งเพื่อซ้อนตัวอยู่ในเงามืดแล้วมองไปข้างหน้า

และเมื่อเห็นคำสามคำ ‘ตำหนักโยว่เหอ’ บนแผ่นป้าย คิ้วของนางก็ขมวดมุ่น

เขามาที่นี่ได้อย่างใดกัน?

แต่เมื่อมองขึ้นไปดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น

ทันใดนั้นสายตาของฉู่หลิวเยว่ก็แข็งค้าง!

ที่บริเวณรอบๆ ตำหนักโยว่เหอนี้มีลมปราณที่ไม่ชัดเจนอยู่หลายสาย!

ด้านในมีคนอยู่

ในขณะที่นางกำลังคิดว่ามีใครที่อยู่ในนั้นบ้าง ชายลึกลับผู้นั้นก็เดินต่อไปข้างหน้าทันที