ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 501 บาดแผล

ตอนที่ 501 บาดแผล [รีไรท์]

ในที่สุดต้วนจืออวี่ก็อดถามเสียงเบาขึ้นมาไม่ได้ว่า

“คุณหนูฉู่ ท่านคงไม่ได้คิดจะซื้อทุกอย่างที่ประมุขอวี้ฉือนำมาขายที่นี่หรอกใช่หรือไม่ขอรับ…”

คำพูดของต้วนจืออวี่ก็ได้เรียกสติของฉู่หลิวเยว่

ทันใดนั้นนางก็ได้สติคืนมา พร้อมยิ้มอย่างตกใจว่า

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างใดเล่า? ข้าแค่คิดว่าในเมื่อเขามีฐานะเป็นประมุข น่าจะมีสมบัติไม่น้อยเลยทีเดียว จึงอยากจะขอดูสักหน่อย แต่ว่าตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็แล้วกัน”

ต้วนจืออวี่ถอนหายใจเบาๆ ด้วยความโล่งอก

หากซื้ออีกล่ะก็ เขาไม่รู้ว่าจะต้องพูดเรื่องนี้กับนายท่านอย่างใดดี!

นั่นจึงทำให้พนักงานทั้งสองผิดหวังแล้ว แต่วันนี้นางก็ซื้อของไปเยอะมาก พวกเขาก็พึงพอใจมากแล้ว

แล้วอีกอย่างนางพึ่งพาอาศัยตระกูลมู่ หรือว่าหลังจากนี้นางจะมาที่นี่อีกหรือ?

“ขอรับ คุณหนูฉู่เช่นนั้นพวกเราจะช่วยห่อของที่ท่านเลือกไว้เมื่อครู่นี้นะขอรับ ท่านจะให้พวกเราช่วยท่านขนของให้พร้อมกับท่านหรือว่าจะให้พวกเราไปส่งที่เรือนตระกูลมู่ในภายหลัง?”

เรื่องยุ่งยากแล้ว

ฉู่หลิวเยว่โบกมือขึ้น

“เดี๋ยวพวกเจ้าค่อยเอาไปส่งที่จวนตระกูลมู่ก็ได้”

“ขอรับ ที่ชั้นสองนี้ท่านได้ใช้จ่ายเงินเป็นมูลค่า หนึ่งแสนสามพันผนึกศิลา รวมกับชั้นหนึ่งมูลค่า สี่พันแปดร้อยผนึกศิลา รวมทั้งหมดเป็นเงินหนึ่งแสนเจ็ดพันแปดร้อยผนึกศิลา หลังหักส่วนลดสิบห้าส่วนแล้ว จะเหลือเป็นเก้าหมื่นหนึ่งพันหกร้อยผนึกศิลา ในขณะเดียวกันบัตรสมาชิกของท่านจะเลื่อนขั้นเป็นทองคำดำ ท่านว่า…”

เมื่อพนักงานตัวน้อยพูดไปก็หันไปมองที่ต้วนจืออวี่ด้วย

เพื่อส่งสัญญาณให้เขาจ่ายเงิน

แม้ว่าจะไม่ได้ใช่เงินของตนเอง แต่ต้วนจืออวี่ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก

เก้าหมื่นผนึกศิลาขาว!

ต่อให้สำหรับนายท่านแล้ว ก็ยังถือว่าไม่ใช่จำนวนเงินที่น้อยอยู่ดี!

“ในเมื่อเลื่อนขั้นเป็นบัตรทองคำดำแล้ว ยังไม่มีสิทธิประโยชน์อย่างอื่นหรือ?” ต้วนจืออวี่ถามขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ

ใบหน้าของพนักหน้าตัวน้อยก็ยิ้มให้อย่างจริงใจ

“แม้ว่าบัตรทองคำดำกับทองคำขาว จะมีค่าส่วนลดที่เท่ากัน แต่ความจริงแล้วมันต่างกันอย่างมาก แขกที่มีบัตรทองคำดำนั้น จะมีคุณสมบัติขึ้นไปที่ชั้นสามได้ หากมียอดใช้จ่ายมากกว่าหนึ่งล้านผนึกศิลาขาวขึ้นไป จะมีห้องรับรองของที่ชั้นสามเอาไว้ให้ท่านโดยเฉพาะ”

หนึ่งแสนมีสิทธิที่จะขึ้นชั้นสาม หนึ่งล้านถึงจะสามารถเป็นแขกที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกได้!

มาตรฐานของเกณฑ์นี้มันจะสูงเกินไปแล้วหรือไม่?

ต้วนจืออวี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วหยิบถุงเฉียนคุนออกมา

“ในนี้มีเงินหนึ่งหมื่นผนึกศิลา เอาไปเป็นมัดจำก่อน ส่วนที่เหลือข้าจะจ่ายให้หลังจากของมาถึงที่จวนตระกูลมู่แล้ว”

พนักงานตัวน้อยก็ยกมือทั้งสองข้างประสานกัน เพื่อทำความเคารพ ใบหน้ามีรอยยิ้มยินดีประดับอยู่

เขาไม่ห่วงว่าตระกูลมู่จะเบี้ยวเงินหรอกนะ!

เขาอยู่หอร้อยโอสถมาตั้งหลายปีแล้ว ผลงานยังไม่ดีเท่าวันนี้วันเดียวเลย!

ด้วยเงินก้อนหนึ่งเขาจะตั้งใจพัฒนาตนเองอย่างเต็มที่!

“คุณหนูฉู่ หากต่อจากนี้ท่านต้องการสิ่งใด หอร้อยโอสถจะพยายามหามาให้ท่านอย่างสุดความสามารถ”

ฉู่หลิวเยว่มองไปทางต้วนจืออวี่ครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มว่า

“วันนี้ข้ายังมีธุระอีก เช่นนั้นขอตัวก่อนนะ”

ตอนที่ออกจากหอร้อยโอสถแล้ว พนักงานทั้งชั้นหนึ่งและสองก็รู้แล้วว่าฉู่หลิวเยว่เป็นแขกกิตติมศักดิ์ของหอร้อยโอสถแห่งนี้ พวกเขาจึงโค้งคำนับทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียง

พนักงานทั้งสองคนนั้นก็ลงมาพร้อมกันด้วย เขาคำนับและส่งฉู่หลิวเยว่ออกจากหอร้อยโอสถไป เมื่อร่างเงาของทั้งสามคนหายไปแล้ว เขาก็เดินกลับเข้าหอไปด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม

…

หลังจากใช้เงินก้อนใหญ่ของมู่ชิงเห่อแล้ว นางก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก

หลังจากเพิ่งพาเชียงหว่านโจวเข้าจวนมาได้ไม่นาน เขาก็เห็นว่ามู่ชิงเห่อกำลังเดินตรงมาทางนี้

ตอนนี้ก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว ฟ้าเพิ่งมืดได้ไม่นาน แต่เมื่อคิดดูแล้ว ก็พบว่าวันนี้เป็นวันที่มู่ชิงเห่อกลับจวนมาเร็วที่สุด

ไม่ได้เจอกันแค่ไม่นาน แต่มู่ชิงเห่อกลับผอมลงไปอีกแล้ว สีหน้าก็ดูไม่ค่อยดี

แต่ใบหน้าของฉู่หลิวเยว่ก็ไม่ได้แสดงอาการแปลกใจอันใดออกมา นางเข้าไปทำความเคารพด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม

“คารวะรองแม่ทัพมู่”

มู่ชิงเห่อมองฉู่หลิวเยว่นิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่ง

“ได้ยินมาว่าที่งานประลองรอบคัดเลือกวันนี้ เจ้าชนะเด็กผู้หญิงที่อยู่ในระดับห้าหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ไม่ได้แปลกใจที่เขารู้เรื่องนี้ จึงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า

“เจ้าค่ะ เหมือนว่าข้าจะโชคดี”

“โชคดีมีได้แค่ครั้งเดียว ไม่มีทางมีได้สองครั้ง” มู่ชิงเห่อกล่าวเสียงเรียบ

เหมือนว่าเขาก็ได้ยินเรื่องการต่อสู้ที่จัตุรัสผิงเหลียงกับอู่จ้าวแล้วเช่นกัน

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกสับสนอย่างมาก

“ดูเหมือนว่าช่วงนี้ฝีมือของเจ้าจะพัฒนาไม่น้อยเลย”

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้ว

“ขอบคุณท่านรองแม่ทัพที่ชื่นชม แต่หลิวเยว่ละอายใจไม่กล้ารับ”

ทันใดนั้นต้วนจืออวี่ก็รู้สึกตัวสั่นขึ้นมา

ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินฉู่หลิวเยว่พูดคำว่า “ละอายใจจนไม่กล้ารับ” ก็รู้สึกปวดหัวอย่างมาก!

มู่ชิงเห่อมองนางแล้ว แค่นหัวเราะเบาๆ

ใบหน้าที่เย่อหยิ่งและภูมิใจ เห็นได้ชัดว่าเรื่องที่นางชนะในวันนี้เป็นเรื่องสมควรแล้ว ไม่มีตรงไหนที่บอกว่า “ละอายใจ” เลย

“พรุ่งนี้งานหมื่นทูรจะเริ่มอย่างเป็นทางการแล้ว เจ้าเตรียมตัวให้พร้อมก็พอแล้ว”

เมื่อพูดจบมู่ชิงเห่อก็หมุนตัวเดินจากไปทันที

“รองแม่ทัพมู่ ช้าก่อน!”

ฉู่หลิวเยว่รีบตะโกนเรียกเขาเอาไว้

“ข้ามีสหายคนหนึ่ง เขาก็เข้าร่วมงานหมื่นทูรในครั้งนี้ แต่ว่ายังไม่มีที่พัก ไม่ทราบว่าช่วงนี้จะให้เขาพักที่จวนนี้ได้หรือไม่?”

มู่ชิงเห่อเองก็เพิ่งสังเกตว่าที่ด้านข้างของนางมีเชียงหว่านโจวยืนอยู่ด้วย แต่เขาคิดไม่ถึงว่าฉู่หลิวเยว่จะเอ่ยปากขอร้องเรื่องเช่นนี้ออกมาด้วย

เขามองไปที่เชียงหว่านโจวครู่หนึ่ง

“ในเมื่อเขาเข้าร่วมงานหมื่นทูร หมายความว่าจะต้องมีคนพามา แล้วเหตุใดถึงไม่มีที่พักเล่า?”

ฉู่หลิวเยว่รีบอธิบายเรื่องราวอย่างรวดเร็ว แต่ว่านางก็เปลี่ยนแปลงเรื่องราวบางส่วนด้วย

เช่นเรื่องที่เชียงหว่านโจวต้องการจะตามหาคนที่ชื่อ “เยว่” แน่นอนว่านางก็ไม่สามารถบอกเรื่องนี้ จึงบอกไปแค่ว่าต้องการตามหาญาติ

เพราะเห็นว่าเขาอยู่ตามลำพังและหมดหนทาง ดังนั้นนางจึงรู้สึกสงสาร และเอ่ยปากว่าจะให้ความช่วยเหลือด้วยตนเอง

มู่ชิงเห่อปฏิเสธออกมาโดยตรงว่า

“จวนตระกูลมู่ นอกจากทหารม้าทมิฬแล้ว ไม่อนุญาตให้ใครเข้าออกได้ตามใจชอบ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องค้างแรมเลย”

ฉู่หลิวเยว่ประสานมือทั้งสองข้าง

“รองแม่ทัพมู่ ให้เขาอยู่ที่ในเรือนนั้นของข้าก็ได้ ข้าจะหาห้องให้เขาสักห้อง รับรองได้ว่าเขาจะไม่มีทางสร้างปัญหาเด็ดขาด! เมื่องานหมื่นทูรจบแล้ว ข้าจะส่งเขากลับไปทันที”

แน่นอนว่าในตอนนั้นนางก็ไม่อยู่ที่นี่ด้วย

มู่ชิงเห่อมองสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการและเจ้าเล่ห์ของนางแล้ว จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า

“หากมีอันใดเกิดขึ้น เจ้าต้องเป็นคนรับผิดชอบ!”

เท่านั้นแหละ!

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มขึ้นมาทันที

“ขอบคุณท่านรองแม่ทัพมู่!”

มู่ชิงเห่อมองไปที่เชียงหว่านโจวอีกครั้ง แล้วหมุนตัวเดินเข้าจวนไป

เด็กคนนั้น เหมือนว่าวรยุทธจะไม่อ่อนแอ…

หลังจากนั้นฉู่หลิวเยว่ก็พาเชียงหว่านโจวมาที่เรือนของตนเอง

ต้วนจืออวี่ก็รีบขอตัวลาอย่างรวดเร็ว

ไม่ต้องถามก็รู้ว่า เขาจะต้องไปรายงานเรื่องวันนี้ที่เขาซื้อของที่หอร้อยโอสถกับมู่ชิงเห่ออย่างแน่นอน

แต่ฉู่หลิวเยว่ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว

หากเงินแสนสามารถทำให้เขาสั่นสะเทือนได้ เช่นนั้นเขาก็คงอยู่มาไม่ได้จนถึงทุกวันนี้หรอก

นางมั่นใจในเรื่องนี้มาก ดังนั้นวันนี้จึงใช้เงินอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด!

นางเรียกเชียงหว่านโจวให้เข้ามาในห้องของนาง

“นั่งลง ข้าจะจับชีพจร”

เชียงหว่านโจวก็นั่งลง พร้อมยื่นแขนออกมาให้อย่างเชื่อฟัง

แขนของเขานั้นขาวมาก แทบจะมองเห็นเส้นเลือดสีเขียวใต้ผิวหนังได้อย่างชัดเจน

แต่ฝ่ามือทั้งสองข้างของเขากลับหยาบและหนาอย่างมาก

อีกทั้งเมื่อมองลงไปดีๆ แล้ว กลับเห็นว่ามีรอยแผลเป็นเก่าๆ จำนวนไม่น้อยเลย แทบจะไม่มีผิวที่เรียบเนียนเลย

“แผลพวกนี้ เจ้าไปโดนอันใดมา?”