ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 679 ให้นางไปเถิด

ตอนที่ 679 ให้นางไปเถิด

เช้าวันรุ่งขึ้น หรงซิวพาเยี่ยนชิง อวี๋มั่ว และผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกออกเดินทางพร้อมกัน

แม้ว่าในใจของฉู่หลิวเยว่จะยังไม่อยากแยกจาก แต่มันก็ต้องเป็นเช่นนั้น นางจึงหวังไว้ในใจว่าจะต้องจัดการเรื่องเหล่านี้ให้เร็วที่สุด

หิมะที่อยู่บนถนนก็ถูกทำความสะอาดไปเรียบร้อยแล้ว หลังจากฉู่หลิวเยว่ส่งพวกเขาแล้ว นางก็กลับไปยังสำนักชงซูเก๋อ

อวี้ฉือซงและผู้อาวุโสซย่าอี้กำลังปรึกษากันว่าจะส่งใครไปยังแดนภังคะ

พวกเขานั้นแตกต่างสำนักอื่น เพราะคนของสำนักชงซูเก๋อไม่มีใครสนใจเรื่องนี้เลยสักคน

ส่วนหนึ่งเพราะในช่วงสองปีที่ผ่านมาสำนักชงซูเก๋อประสบกับภัยอันตรายอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้พวกเขาสามารถรอดมาได้อย่างยากลำบาก พวกเขาต้องการจะบำเพ็ญเพียรแบบธรรมดามากกว่า และไม่ต้องการเอาชีวิตไปเดิมพันกับโอกาสที่ไม่แน่นอนด้วย

อีกส่วนหนึ่งเพราะตอนนี้สำนักชงซูเก๋อมีลูกศิษย์เหลือไม่ถึงหนึ่งร้อยคน ถ้าต้องส่งคนจำนวนมากขนาดนั้นไปประสบเหตุอันตรายอีก นั่นคงไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเท่าไรนัก

เพราะถ้าหากเกิดเรื่องอันใดขึ้นมาล่ะ?

ไม่ว่าอย่างใดอวี้ฉือซงและผู้อาวุโสซย่าอี้หรือว่าศิษย์คนอื่นๆ ที่อยู่ในสำนัก จึงสงวนท่าทางต่อการเดินทางครั้งนี้อย่างมาก

ยิ่งไปกว่านั้นต้องเดินทางร่วมกับองค์หญิงสามและศิษย์จากสำนักอื่นๆ

ระหว่างนั้นจะเกิดอันใดขึ้นก็เป็นเรื่องที่พูดยาก

“…การเดินทางครั้งนี้อันตรายมาก อีกทั้งไม่มีประโยชน์ที่ดีอันใดสำหรับพวกเราเลย ข้าคิดว่า…ไม่ควรไป?”

ผู้อาวุโสซย่าอี้ถามขึ้นอย่างหยั่งเชิง

“อย่างใดก็ตามพวกเขาก็ไม่ได้บังคับ หากเราเว้นรายชื่อทั้งสิบว่างเอาไว้ คนจากสำนักอื่นๆ คงจะดีใจอย่างมากสิไม่ว่า”

อวี้ฉือซงลูบเคราของตนเอง

“แม้ว่าจะเป็นทางเลือกที่ไม่เลว แต่สำนักอื่นล้วนส่งไปทั้งสิ้น ถ้ามีเพียงสำนักชงซูเก๋อที่ไม่ส่งไป เกรงว่าจะต้องถูกวิจารณ์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้…พวกเราเพิ่งปกป้องตำแหน่งสี่สำนักใหญ่เอาไว้ได้ หากครั้งนี้ไม่ไปก็เกรงว่าจะไม่เหมาะสม”

เหมือนว่าเรื่องนี้จะเป็นการหารือจากวังหลวงและสำนักต่างๆ ทั้งหลาย

ความจริงแล้วหากไม่มีการยอมรับจากองค์หญิงสาม ซ่งหลวนไม่มีทางพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเองอย่างแน่นอน

นั่นก็หมายความว่า การเดินทางครั้งนี้จะไม่ไปไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะเป็นการล่วงเกินองค์หญิงสามได้

ผู้อาวุโสซย่าอี้ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าจริงจัง

“ไม่เช่นนั้นก็เลือกวิธีพบกันครึ่งทางเป็นอย่างใด? พวกเราก็เลือกลูกศิษย์ไปแค่ไม่กี่คน…ตอนนี้ลูกศิษย์ของสำนักชงซูเก๋อมีจำนวนน้อยมาก ไปกันไม่กี่คนก็เป็นเรื่องสมควรแล้ว…”

อวี้ฉือซงพยักหน้า

“ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ แล้วจะส่งใครไป…เรื่องนี้ก็ลำบากเล็กน้อย…”

ลูกศิษย์ของสำนักชงซูเก๋อน่าจะไม่มีใครยินยอมที่จะไป

เขาเองก็รู้สึกลำบากใจอย่างมาก

“อาจารย์ ให้ข้าไปเถอะ!”

เสียงกระจ่างใสดังขึ้นจากด้านนอกประตู

พวกเขาทั้งสองหันไปพร้อมเพรียง จากนั้นก็เห็นว่าเป็นฉู่หลิวเยว่สวมอาภรณ์สีแดงทั้งร่าง เดินเข้ามาจากด้านนอกประตู ขณะที่หิมะกำลังโปรยปราย

“หลิวเยว่ เจ้ากลับมาแล้วหรือ?”

อวี้ฉือซงเป็นคนพูดขึ้นมาคนแรก พร้อมกวาดสายตาขึ้นลงสำรวจฉู่หลิวเยว่ ในแววตามีประกายแปลกใจเล็กน้อย

“เจ้าเป็นจอมยุทธระดับห้าแล้วหรือ?”

นางเพิ่งจากที่นี่ไปแค่สองวัน เหตุใดถึงทะลวงด่านได้อีกแล้วละ!?

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตาปริบๆ

“ก่อนหน้านี้ในงานประชุมสำนักข้าได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ มากมาย จึงทำให้ทะลวงด่านได้อย่างราบรื่น”

อวี้ฉือซงและผู้อาวุโสซย่าอี้เงียบไปครู่หนึ่ง

พรสวรรค์ระดับนี้…ความสามารถในการทะลวงด่านรวดเร็วเช่นนี้…จะให้พวกเขาพูดอันใดได้อีกล่ะ?

หลังจากนั้นไม่นานอวี้ฉือซงก็กระแอมไอแล้วถามขึ้นว่า

“องค์หญิงสามไม่ได้สร้างความลำบากใจให้เจ้าใช่หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มและส่ายหน้า

“ไม่มีเจ้าค่ะ ที่องค์หญิงสามเรียกข้าไปนั้นเพียงแค่คุยเรื่องสัพเพเหระเท่านั้นเอง เดิมทีข้าจะต้องกลับตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่หิมะตกหนักมาก ข้าจึงต้องพักอยู่ที่จวน”

หลังจากแน่ใจแล้วว่านางปลอดภัย อวี้ฉือซงจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

เขาไม่เคยมีความประทับใจต่อซั่งกวนหว่านเลย เขารู้สึกว่านางเป็นคนจิตใจคับแคบ และใส่ใจกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ มากเกินไป

กอปรกับตอนนี้นางไม่เพียงรับช่วงต่อจากซั่งกวนเยว่เท่านั้น อีกทั้งได้กำหนดวันมงคลสมรสกับเจียงอวี่เฉิงแล้ว เขาจึงรู้สึกขยะแขยงมากกว่าเดิมหลายเท่านัก

หากซั่งกวนหว่านมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อซั่งกวนเยว่จริงๆ ละก็ นางจะแต่งงานกับอดีตคู่หมั้นของอีกฝ่ายได้อย่างใด?

อวี้ฉือซงไม่ได้พูดออกไป ในช่วงสองปีที่ผ่านมานี้เขาไม่ได้เข้าไปยุ่งกับวังหลวงมากนัก แต่เขาก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมากกับสิ่งที่ซั่งกวนหว่านและเจียงอวี่เฉิงกระทำ

“งั้นก็ดีแล้ว”

อวี้ฉือซงพยักหน้า แล้วถามขึ้นว่า

“เมื่อครู่เจ้าพูดว่าจะไปแดนภังคะหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าด้วยท่าทีจริงจังว่า

“เจ้าค่ะ”

“เจ้าคิดดีแล้วหรือ? แม้ว่าที่แห่งนั้นจะซ่อนสมบัติไว้มากมาย แต่มันก็อันตรายมาก การเดินทางไปครั้งนี้ไม่สามารถคาดเดาสิ่งใดได้เลยจริงๆ หลิวเยว่ พรสวรรค์ของเจ้าอยู่ในลำดับต้นๆ อีกทั้งยั้งพัฒนาอย่างต่อเนื่อง ความจริงแล้วเจ้าไม่จำเป็นต้องไปเลยก็ได้ เจ้าคิดดีแล้วจริงๆ หรือ?”

อวี้ฉือซงเคยเห็นฉู่หลิวเยว่จัดการกับทรายรวมศูนย์มาก่อน เขารู้ดีว่านางมีไพ่ไม้ตายที่ไม่ธรรมดา

สำหรับเขาแล้ว ไม่ว่าฉู่หลิวเยว่จะอยู่ที่ใด นางก็ยังสามารถทะลวงด่านได้อย่างราบรื่นและกลายเป็นยอดฝีมือลำดับต้นๆ ได้

การไปแดนภังคะนั้นไม่จำเป็นสำหรับนางเลย

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

“ศิษย์ตัดสินใจแล้วเจ้าค่ะ อาจารย์อย่าห้ามศิษย์เลย สำนักชงซูเก๋อจะไม่มีคนไปไม่ได้ ให้ข้าไปนั้นเป็นสิ่งที่เหมาะสมที่สุดแล้ว”

นางเป็นลูกศิษย์สำนักชงซูเก๋อและเป็นที่หนึ่งในงานหมื่นทูร เท่านี้ก็ควรจะต้องไปแล้ว

หากสำนักชงซูเก๋อต้องส่งศิษย์ไปแค่ไม่กี่คน คนที่เหมาะสมที่สุดก็ต้องเป็นนางอย่างไม่ต้องสงสัย

“แล้วอีกอย่างศิษย์สามารถปกป้องตนเองได้ และจะระมัดระวังอย่างมาก อาจารย์ไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ”

อวี้ฉือซงและผู้อาวุโสซย่าอี้สบสายตากัน

เหมือนว่าฉู่หลิวเยว่จะอยากไปจริงๆ

อีกทั้งสิ่งที่นางพูดมานั้นก็มีเหตุผลอย่างมาก

อวี้ฉือซงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ตกลง

“ดี! ในเมื่อเจ้าอยากไป เช่นนั้นอาจารย์ก็จะไม่ห้ามเจ้า ขอเพียงให้เจ้าจดจำเอาไว้ให้ดี คำนึงเรื่องความปลอดภัยไว้ก่อน! หากเจอเรื่องอันตราย ห้ามอวดดีเด็ดขาด! เมื่อเวลาจำเป็น อย่าลืมร้องขอความช่วยเหลือ”

ที่เขาพูดถึงนั้นหมายถึงนกหวีด

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมา

“ศิษย์เข้าใจแล้ว อาจารย์ได้โปรดวางใจ”

“ข้าก็จะไป”

ฉู่หลิวเยว่เพิ่งพูดจบ ทันใดนั้นที่นอกประตูก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง

นางหันกลับไปมอง

เป็นเชียงหว่านโจวที่ยืนอยู่ตรงนั้น

เด็กหนุ่มใบหน้างดงามสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ ผมสั้นสีทองที่อ่อนนุ่มปรกหน้าปรกตา

แต่ในแววตาของเขามีประกายหนักแน่น และกระจ่างใสอย่างมาก

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มออกมา

ความจริงนางก็เดาได้อยู่ก่อนแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้ตกใจอันใดมากนัก

นางหันหน้าไปมองอวี้ฉือซงและผู้อาวุโส

“เสี่ยวโจวฝีมือไม่อ่อนด้อย ให้ไปกับข้าก็คงไม่เลว ท่านทั้งสองมีความคิดเห็นเช่นไรเจ้าคะ”

ผู้อาวุโสซย่าอี้หัวเราะเสียงดัง

“ในเมื่อเจ้าไป เจ้าเด็กคนนี้ต้องติดตามไปด้วยอยู่แล้ว! ต่อให้พวกเราไม่เห็นด้วย เขาก็จะต้องแอบตามไปอยู่ดี! หากเป็นเช่นนั้นละก็ พวกเราก็ไม่สามารถพูดคำว่า “ไม่” ไม่ใช่หรือ?”

เชียงหว่านโจวเป็นคนติดตามของฉู่หลิวเยว่อยู่แล้ว นางอยู่ที่ไหน เขาก็จะติดตามไปด้วย

อีกทั้งเขามีนิสัยรักสันโดษ แต่เขากลับเชื่อฟังฉู่หลิวเยว่ทุกคำ

ความจริงแล้วหากเขาติดตามฉู่หลิวเยว่ไปก็นับว่าไม่เลวเลย

ท้ายที่สุดแล้วเขาก็มีฝีมือแข็งแกร่งมาก

อวี้ฉือซงหัวเราะอย่างจนปัญญา

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเจ้าทั้งสองคนก็ไปเถิด”

“…เจ้าสำนัก อาจารย์ ข้า…ข้าไปได้หรือไม่เจ้าคะ?”

ด้านหลังของเชียงหว่านโจว มีศีรษะเล็กๆ โผล่ออกมา

ใบหน้ากลมๆ ปรากฏแก่สายตาของทุกคน

ผู้นั้นคือเย่หรานหร่าน

ผู้อาวุโสซย่าอี้ตกใจอย่างมาก

“หรานหร่าน เหตุใดเจ้าถึงอยากไปล่ะ?”

เย่หรานหร่านอายุยังน้อย ในสายตาของเขานางยังเป็นเด็กเล็กอยู่

นางเชื่อฟังมาตลอด คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้นางจะต้องการไปสถานที่ที่อันตรายอย่างแดนภังคะ

เย่หรานหร่านพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิดว่า

“ข้า…ข้าได้ยินมาว่าที่แดนภังคะมีสมุนไพรมากมาย…ข้าจึงอยากไปดู…”

นางอยากไปจริงๆ

เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง แต่ถ้าเรื่องที่เกี่ยวกับการหลอมโอสถ เย่หรานหร่านจะมีความกระตือรืนร้นและแน่วแน่อยู่เสมอ

มันจึงสมเหตุสมผลแล้วที่แดนภังคะจะสามารถล่อลวงนางได้

แต่ว่าที่แห่งนั้นมันอันตรายอย่างมาก…

ผู้อาวุโสซย่าอี้ขมวดคิ้วแน่น เงียบไปอยู่นาน

เย่หรานหร่านมองฉู่หลิวเยว่อย่างกระตือรือร้น

ริมฝีปากของฉู่หลิวเยว่อ้าขึ้นเล็กน้อย พร้อมมองอวี้ฉือซงและผู้อาวุโสซย่าอี้

“ให้นางไปเถิดเจ้าค่ะ”