ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 898 โจมตีกลับ
ตอนที่ 898 โจมตีกลับ
ปกติแล้วจะเห็นท่าทางเอาแต่ใจของปีศาจแดง นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นท่าทางแบบนี้ของมันเลย
เมื่อเห็นว่าน้ำตาของปีศาจแดงนั้นไม่สามารถหยุดยั้งได้ ถวนจื่อก็กระพรือปีกอย่างหงุดหงิด พร้อมเงยหน้าไปมองทางฉู่หลิวเยว่ แววตาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น
ฉู่หลิวเยว่ถอนหายใจออกมา นางยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้กับปีศาจแดง
“เอาล่ะๆ ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ข้าไม่ฆ่าเขาแล้ว”
ในตอนนั้นทุกคนที่กำลังมองดูภาพเหตุการณ์นี้ก็ต้องตกใจอย่างพร้อมเพรียงกัน
นะ นี่หมายความว่าอย่างใด?
เพื่อนกชิงเชวี่ยตัวหนึ่ง ดังนั้นนางจึงไม่ฆ่ามู่ชิงเห่อแล้วอย่างนั้นน่ะหรือ?
ในตอนนั้นเองเสียงซุบซิบก็ดังขึ้นท่ามกลางกลุ่มคน
“ไม่หรอกมั้ง องค์หญิงใหญ่จะไม่ฆ่ามู่ชิงเห่อแล้วหรือ? เพราะว่านกชิงเชวี่ยตัวนั้นเนี่ยนะ?!”
“เจ้านี่ไม่รู้อันใด แม้ว่านกชิงเชวี่ยตัวนั้นจะเป็นอสูรพันธสัญญาของมู่ชิงเห่อ แต่ความจริงแล้วเวลาส่วนใหญ่นั้นองค์หญิงใหญ่เป็นคนที่เลี้ยงดูมันต่างหาก…ได้ยินมาว่าองค์หญิงใหญ่รักใคร่ถนอมอสูรตัวนั้นเทียบเท่ากับอสูรในพันธสัญญาของตัวนางเองเลย! หากมู่ชิงเห่อตายแล้ว เห็นได้ชัดว่านกชิงเชวี่ยตัวนั้นก็คงจะไม่มีชีวิตรอดต่อไป”
“เป็นเช่นนี้นี่เอง…แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม…อสูรในพันธสัญญาขององค์หญิงใหญ่ในตอนนี้คืออสูรศักดิ์สิทธิ์เชียวนะ จะมาสนใจกับนกชิงเชวี่ยตัวเล็กๆ เช่นนั้นเหตุใด?”
“ความคิดขององค์หญิงใหญ่ใครก็ยากจะคาดเดา…แต่ในทางกลับกันมู่ชิงเห่อนั้นโชคดีเหลือเกิน! คาดไม่ถึงว่าเขาจะมีชีวิตรอดมาได้เพราะอสูรในพันธสัญญาของตนเอง!”
คนจำนวนไม่น้อยล้วนตกใจกับเรื่องนี้ แต่ท้ายที่สุดแล้วเรื่องขององค์หญิงใหญ่นั้น นางจะจัดการอย่างใด ก็ล้วนอยู่ที่นางแล้ว
มู่ชิงเห่อหักหลังนาง ในเมื่อนางไม่ฆ่า คนอื่นๆ จะมีสิทธิ์พูดว่าอันใดเล่า?
ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองมู่ชิงเห่อ
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าถูกขับออกจะตำแหน่งรองแม่ทัพ ทหารม้าทมิฬ! กักบริเวณในจวนตระกูลมู่! ไม่มีคำสั่งจากข้า ห้ามเจ้าออกจากคฤหาสน์ และไม่ว่าใครก็ห้ามเยี่ยมโดยเด็ดขาด!”
ในที่สุดแล้วหัวใจของเจี่ยนเฟิงฉือก็สามารถปล่อยวางและหายใจได้ เขาถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง
ดีจริงๆ…
ไม่เช่นนั้นเขาเองก็ไม่รู้ว่าเอ่ยปากอ้อนวอนอย่างใด…
แต่ว่าเหมือนมีอันใดบางอย่างผิดปกติไป เหตุใดอยู่ดีๆ เขาถึงต้องเรียกร้องหาความตายด้วย?
ถ้ามีโอกาสแล้วจะต้องไปถามเสียหน่อย!
ใบหน้าของมู่ชิงเห่อเต็มไปด้วยความตกตะลึง
เดิมทีเขาคิดว่าสิ่งที่รอเขาอยู่นั้นคือความตาย แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า…
ทันใดนั้นแววตาแห่งความมุ่งมั่นของเขาก็ลุกโชน ราวกับเขาต้องการจะพูดอันใดบางอย่าง
“ฝ่าบาท…”
“นำตัวเขาลงไป”
ฉู่หลิวเยว่ออกคำสั่ง ทหารม้าทมิฬที่อยู่ด้านข้างก็รีบเข้ามาแล้วจับตัวของมู่ชิงเห่อเอาไว้!
ชายคนนั้นเป็นชายรูปร่างกำยำ แต่เมื่อครู่ไม่มีใครสนใจถึงการมีอยู่ของเขาเลย แต่เมื่อเขาออกมายืนด้านหน้า ทุกคนถึงเพิ่งตระหนักว่าเขาผู้นี้มีรัศมีปราณที่แข็งแกร่งอย่างมาก!
มู่ชิงเห่อขมวดคิ้วมุ่น หันกลับไปมอง จากนั้นก็ได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย
คนผู้นั้นคือ พี่เหลยสี่!
คาดไม่ถึงว่าเขาจะแทรกซึมเข้าไปในกองทัพทหารม้าทมิฬ แต่ไม่มีคนพบเลยแม้แต่คนเดียว
“ซื่อจิง ลำบากเจ้าแล้ว”
ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้น
ซื่อจิงหัวเราะคิกๆ
“ฝ่าบาทได้โปรดวางใจในการทำงานของข้า!”
ทุกคนต่างตกตะลึงไป
ซื่อจิง?
นั่นมันสิบสามผู้พิทักษ์เยว่ ลำดับที่สี่ไม่ใช่หรือ?
สิบสามผู้พิทักษ์เยว่กลับมาที่ซีหลิงตั้งแต่เมื่อไร! อีกทั้งยังไม่มีใครพบถึงความผิดปกตินี้เลย!
ก่อนหน้านี้เจียงอวี่เฉิงใช้กำลังคนไปจำนวนมากในการตามจับตายสิบสามผู้พิทักษ์เยว่!
คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะไม่สามารถตามจับได้แม้แต่คนเดียวซ้ำพวกคนเหล่านั้นก็ตามองค์หญิงใหญ่กลับมาที่ซีหลิงแล้ว!
คิ้วของเจียงอวี่เฉิงก็ขมวดเป็นปมมากขึ้น
มิน่าล่ะ!
สิบสามผู้พิทักษ์เยว่ได้แปลงโฉมและกลับเข้ามาที่นี่ใหม่แล้ว!
เมื่อตอนที่เขากับซย่าโหวหรงได้พูดคุยเรื่องโอสถเก้าสวรรค์ฟื้นคืนที่หายไปนั้น เขากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
หลังจากนั้นเขาก็ได้ส่งคนไปสืบหาในเมืองแล้ว แต่ก็ไม่ได้ผล ไม่พบอันใดสักอย่างเลย
คิดไม่ถึงว่า พวกเขาจะเข้าวังมากันในวันนี้เลย!
เรื่องทั้งหมดนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นแผนของฉู่หลิวเยว่ที่วางเอาไว้ตั้งนานแล้ว!
นางตัดสินใจพลิกกลับมามีชัย โดยไม่คิดจะเหลือหนทางรอดให้พวกเขาเลยแม้แต่น้อย!
เจียงอวี่เฉิงขมวดคิ้วมุ่น ในใจครุ่นคิดเรื่องทางหนีทีไล่อย่างต่อเนื่อง
สิบสามผู้พิทักษ์เยว่กลับมาแล้ว ฝ่าบาทฟื้นแล้ว แม้กระทั่งองค์ปฐมกษัตริย์ก็ปรากฏตัวขึ้น!
ราวกับว่านี่น่าจะกลายเป็นทางตันที่สุดของเขาแล้ว!
ถ้าต้องการจะออกจากจุดนี้ เกรงว่าเขาจะต้องหาหนทางอื่นแล้ว…
…
มู่ชิงเห่อโดนซื่อจิงควบคุมตัวเอาไว้ เขาพูดอันใดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว เขาโดนกดลงไปทั้งอย่างนั้น
ปีศาจแดงเกาะอยู่บนไหล่ของฉู่หลิวเยว่ มันอดที่จะเหลือบมองมู่ชิงเห่อไม่ได้ แต่แล้วก็ต้องรีบถอนสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว
ตอนที่เขาเดินผ่านเจียงอวี่เฉิง เจียงอวี่เฉิงก็เงยหน้าขึ้นมอง เขามองไปที่มู่ชิงเห่ออย่างมีความหมาย
หัวใจของเขากระตุกวูบ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล
“เสด็จพ่อ”
ทันใดนั้นฉู่หลิวเยว่ก็พูดขึ้น
“ซั่งกวนหว่านแสวงหาอำนาจ ช่วงชิงบัลลังก์ เป็นคนชั่วร้ายและโหดเหี้ยม นางสมควรได้รับโทษ! ท่านมีความเห็นว่าอย่างใดบ้าง?”
แม้ว่าซั่งกวนหว่านจะก่ออาชญากรรมไปทั่ว แต่การตัดสินโทษตายให้นาง ย่อมเป็นเรื่องที่ต้องให้เสด็จพ่อตัดสินใจ
ซั่งกวนโหยวขมวดคิ้วขึ้น สายตามองไปทางซั่งกวนหว่านอย่างมืดมน
ราวกับว่าสัมผัสอันใดบางอย่างได้ หัวใจของซั่งกวนหว่านนั้นเต้นแรงด้วยความไม่สบายใจ!
ความจริงแล้ว…นางยังไม่อยากตาย!
“เสด็จพ่อ! เสด็จพ่อ ลูกแค่…แค่เลอะเลือนไปชั่วขณะ ถึงได้ทำเรื่องผิดเพลาดไป แต่ลูกก็ถูกคนอื่นกลั่นแกล้งเช่นกัน! ได้โปรดไว้ชีวิตลูกสักครั้งด้วยเถอะนะเพคะ!”
ซั่งกวนหว่านกล่าวขอร้องซ้ำไปซ้ำมา
ซั่งกวนโหยวส่ายหน้า
“เจ้าทำเรื่องนี้เป็นเวลากว่าสองปี ตายหนึ่งร้อยครั้งยังไม่สามารถชดเชยได้เลย! ราชวงศ์เทียนลิ่ง ไม่มีลูกหลานเช่นเจ้า!”
หัวใจของซั่งกวนโหยวจมดิ่งลงทันที
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าไม่ควรคู่กับการเป็นคนตระกูลซั่งกวนอีกแล้ว ตายแล้วก็ห้ามฝังในสุสานกษัตริย์! มารดาที่ให้กำเนิดเจ้ามาจากพื้นเพต่ำต้อย แต่เจ้าเป็นเพียงเด็กกำพร้า ไม่มีความเกี่ยวข้องกับครอบครัว แต่บ่าวรับใช้ที่อยู่ในตำหนักชิงเฟิงทุกคน ล้วนต้องตายตกพร้อมกัน!”
“ตัวข้านั้นไม่มีลูกสาวเช่นเจ้า!”
ซั่งกวนโหยวพูดขึ้นอีกหนึ่งประโยค ใบหน้าของซั่งกวนหว่านซีดขาว สุดท้ายแล้วนางก็เดินโซเซแล้วคุกเข่าลงที่พื้น ใบหน้าไร้สีเหมือนศพ
นี่คือการลบชื่อของนางออกจากราชวงศ์เทียนลิ่งโดยสิ้นเชิง!
“ไม่! ไม่ได้! เสด็จพ่อ…”
นางไปคุกเข่าลงตรงหน้า แต่กลับถูกผู้อาวุโสเฉินเค่อขวางทางเอาไว้!
“บังอาจ!”
ร่างกายของซั่งกวนหว่านลอยกระเด็นออกไป พร้อมกระแทกลงพื้นอย่างแรง!
เดิมทีนางก็ได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว เพิ่มแรงกระแทกนี้เข้าไป ทำให้นางกระอักเลือดออกมาหลายคำ
ซั่งกวนหว่านยกมือขึ้นพยายามจะเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก
เมื่อก้มลงมอง ทั่วทั้งร่างของนางนั้นเต็มไปด้วยสีแดง ทันใดนั้นเองนางก็รู้สึกแสบตาอย่างมาก!
จู่ๆ นางก็คิดขึ้นมาได้ว่าวันนี้เป็นวันแต่งงานของนาง
บนร่างกายของนางยังสวมชุดแต่งงานสีแดงปักลายเฟิ่งหวงสีทอง พร้อมสวมกว้านอยู่เลย
ตำแหน่งจักรพรรดินั้นอยู่ห่างจากนางแค่ก้าวเดียว
เดิมทีนางคิดว่าหลังจากวันนี้เป็นต้นไป นางจะกลายเป็นผู้หญิงที่มีเกียรติที่สุดในเมืองซีหลิงแห่งนี้แล้ว
แต่ว่าตอนนี้ มันไม่หลงเหลืออันใดทั้งนั้น!
ความพยายามที่ผ่านมาหลายปี เพียงชั่วข้ามคืนมันก็กลายเป็นของที่ไร้ประโยชน์
ในใจของซั่งกวนหว่านเต็มไปด้วยความเคียดแค้น! ในอกสุมไปด้วยความริษยาระคนโมโห จนมันแทบจะทำให้ตัวเธอมอดไหม้ไปแล้ว
ระหว่างคิ้วของนางมีอักขระยันต์สีดำปรากฏขึ้น!
ไม่มีแล้ว…
ไม่มีอันใดแล้ว!
อีกทั้งผู้หญิงคนนั้น…ไม่ว่านางจะเป็นซั่งกวนเยว่หรือฉู่หลิวเยว่! ท้ายที่สุดแล้วนางก็แย่งทุกสิ่งทุกอย่างไป!
ตอนนี้นางอยู่ตำแหน่งสูงสุด น่าภูมิใจนักหรือ!
ซั่งกวนหว่านส่ายหน้าอย่างช้าๆ พร้อมจ้องไปที่ฉู่หลิวเยว ก่อนจะพูดออกมาหนึ่งประโยค
“เจ้าได้ของไปมากมายพอแล้ว”
หัวใจของฉู่หลิวเยว่กระตุกวูบ และรู้สึกในตัวของซั่งกวนหว่านนั้นมีบางอย่างผิดปกติไป
วินาทีต่อมาเสียงลมหายใจของซั่งกวนหว่านก็กระชั้นเชิดขึ้นทันที!
จากนั้นใบมีดสีดำก็ได้แหวกอากาศ แล้วพุ่งไปที่ฉู่หลิวเยว่ทันที
————————————————————–