ยอดหมอยาของอ๋องเสียน / หมอเทพเซียนของอ๋องเสียน - บทที่ 950 บุคคลที่ราชครูจุนไม่ถูกชะตา

ที่ 950 บุคคลที่ราชครูจุนไม่ถูกชะตา

หวางหวยอันไม่ยอมหย่าแน่นอน แต่เห็นท่าทางของเสี่ยวเฉียวก็รุสึกกลัว จึงรีบออกจากห้องไปข้างนอกเพื่อหาอันหลิงหยุนทำได้เพียงแค่ขอความกรุณา

อันหลิงหยุนมองหวางหวยอันอยู่สักพัก เป็นเวลาหลายปีที่ไม่เจอหวางหวยอันเริ่มมีริ้วรอย

“เสี่ยวเฉียวไม่หย่าหรอก เจ้าดูแลเสี่ยวเฉียวดีๆ” บางทีอันหลิงหยุนก็ไม่เข้าใจ ผู้ชายนี่ทำมาจากอะไร ขอให้เขาทำอะไร เขาก็จะไม่ทำ ไม่ให้เขาทำ เขาก็จะทำ

ถ้าเขาทำผิด เขาก็จะถาม เขาอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำผิดอะไร

หวางหวยอันมองไปที่กงชิงวี่ “ทำไมหน้าท่านถึงอ่อนเยาว์ขึ้น?”

กงชิงวี่ยังคงไม่พอใจ เพราะหวางหวยอันอยู่ที่นี่ เขากับอันหลิงหยุนไม่สามารถทำอะไรได้

กงชิงวี่มองไปที่หวางหวยอันด้วยความหมั่นไส้ “เจ้าไม่ต้องยุ่ง?”

เดิมทีหวางหวยอันอยากจะด่ากงชิงวี่ แต่เนื่องจากฐานะตัวตนของเขา ทบทวนแล้วจึงช่างมัน กลับเข้าไปที่ห้องเสี่ยวเฉียวหวางหวยอันก็อยู่เงียบๆ โดยคิดอย่างรอบคอบสิ่งที่เสี่ยวเฉียวพูดก็ถูก ลูกตัวเองดูแลเองดีที่สุด

กงชิงวี่กำลังดื่มชาอยู่ในห้อง อันหลิงหยุนเดินไปเปิดประตู และบอกให้อะมู่เข้ามา ข้างนอกอากาศหนาว และยังมีเด็กสองคน

อะมู่พาเด็กเข้ามา เห้าเทียนกับเห้าเหวินเห็นกงชิงวี่ก็อยู่ในอาการงุนงงเป็นเวลานาน แต่อะมู่ดีใจมาก และเดินไปอย่างรวดเร็ว “ท่านพ่อหายดีแล้วใช่ไหม?”

“ใช่” ขณะนี้กงชิงวี่เหมือนชายหนุ่มอายุยี่สิบปี มีคิ้วและดวงตาที่งดงาม และหล่อเหลา

เห้าเทียนมองเป็นเวลานาน แล้วมองไปที่อันหลิงหยุน และเดินไปหากงชิงวี่ “ท่านปู่ ผมหงอกของท่านอยู่ที่ไหน”

“ดำแล้ว” กงชิงวี่พูดอย่างเป็นกันเอง เห้าเทียนเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว แล้วพูดว่า “ท่านปู่ ท่านยาเป็นคนทำใช่ไหม?”

“อืม”

“ท่านย่า ท่านเก่งกาจมาก!”

เห้าเทียนยกย่องอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนพูดว่า “ทักษะทางการแพทย์ก็เป็นเช่นนี้ ไม่มีอะไรเก่งกาจหรอก เห้าเหวิน ดอกไม้ไห่ถังของเจ้า มีผลในการยืดอายุ และทำให้ฟื้นคืนชีพได้ ศึกษาค้นคว้าให้ดีๆ ในอนาคตเจ้าก็สามารถมีมือวิเศษที่เปลี่ยนอายุไขได้”

“หลานเข้าใจแล้ว”

เด็กทั้งสองเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่กงชิงวี่ และเดินไป

“คืนนี้พวกเจ้าก็พักอยู่ที่นี่ อะมู่ เจ้ากลับไปก่อน ต่อไปถ้าเด็กเดินได้ ก็ส่งมา ข้ากับพ่อของเจ้าจะคอยดูแล ส่วนเรื่องอื่นๆ ไม่ต้องมารบกวน ครั้งนี้ข้ากลับมา ไม่จำเป็นต้องให้คนในราชสำนักมา สำหรับพ่อของเจ้า ก็บอกว่าป่วยหนักมาก และอีกไม่นานจะต้องจากโลกนี้ไป ช่วงเวลานี้ ไม่ต้องการพบใคร

ภูเขาสื่อหลี่นี้ ไปบอกฮ่องเต้ว่า ช่วงนี้ไม่ต้องให้ใครมา แค่บอกว่ามีสัตว์ร้ายอยู่บนภูเขา ซึ่งจะทำร้ายผู้คนโดยเฉพาะ

หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อเสี่ยวเฉียวอยู่ครบเดือน ข้ากับพ่อของเจ้าก็จะไปจากที่นี่ สำหรับเด็กๆ อายุหนึ่งขวบพวกข้าจะพาไป ถ้าอายุครบสิบขวบก็จะส่งกลับมา”

เจ้าห้าพวกเขายังไม่กลับมา ถ้าหนึ่งเดือนก็ไปจากที่นี่อาจจะไม่ได้พบกัน?”

“ถ้ามีวาสนาต่อกัน ก็จะได้พบกัน ถ้าไม่มีวาสนาต่อกัน ก็ไม่ต้องพบเจอ”

อันหลิงหยุนตัดสินใจที่จะจากไปและไม่สนใจว่ากงชิงวี่จะเต็มใจหรือไม่

อะมู่ไม่พูดอะไร จึงหันกลับเพื่อทำตามคำสั่ง

คืนนั้น อะมู่ส่งจดหมายออกไป เพื่อแจ้งเจ้าใหญ่และอีกหลายคน แต่ถึงอย่างนั้น ภายในหนึ่งเดือนคงกลับมาไม่ทัน ประการแรกคือภารกิจมาก ประการที่สองคือระยะทางแสนไกล และอากาศก็หนาวจัด แค่กลับไปเมืองหลวงยังยากเลย

คืนนี้อันหลิงหยุนเหมือนกลับมาเป็นสาวอีกครั้ง ความเจ็บปวดจากการฉีกขาดทำให้อันหลิงไม่ได้พักผ่อนทั้งคืน แต่ร่างกายของกงชิงวี่มีพลังเยอะมาก

เดิมทีอันหลิงหยุนปฏิเสธ แต่เขาต้องการทำเช่นนั้น และสะกดจิตทุกคน

กงชิงวี่ใช้เสียงขลุ่ยเพื่อสะกดจิตทุกคน เรื่องนี้อันหลิงหยุนทั้งโกรธและเกลียด แต่ในตอนกลางคืน แม้แต่ราชาหมาป่าก็ยังหลับ

กงชิงวี่ไม่ต้องสนใจการเคลื่อนไหวที่เสียงดังแล้ว

ในกลางดึกกงชิงวี่อยู่นิ่งๆแล้ว แต่อันหลิงหยุนไม่สบาย เลยไม่อยากลุกขึ้น

ในตอนเช้ากงชิงวี่ยังไม่ได้นอน อันหลิงหยุนกำลังจะลุกขึ้นและถูกเขาดึงกลับ

“นอนเถอะ ไม่ต้องลงไป ถ้าเจ้าลงไป กังวลว่าเจ้าจะหายไปอีกครั้ง”

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง ครั้งนี้พวกเราไม่ไป ถ้ามีคนค้นพบความเป็นอมตะ จะมีปัญหาในอนาคต”

ข้ารู้ดี ไปก็ไป ข้าได้จัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว และไม่มีปัญหาอะไร”

“… …” อันหลิงหยุนพักผ่อนครึ่งวัน และในตอนเที่ยงอาหารก็เตรียมพร้อม อะมู่พาองค์หญิงใหญ่มาคารวะอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมอบของบางอย่าง และให้กลับไป

องค์หญิงใหญ่ไม่ถือสา นางเข้าใจ แม่ยายคนนี้ไม่ชอบคนเยอะ

ในช่วงบ่าย อันหลิงหยุนและกงชิงวี่พาเด็กสองคนออกไป และไปยังหมู่บ้านที่ห่างไกล

เมื่อไปถึงที่นั่น กงชิงวี่ก็เคาะประตู และในไม่ช้าก็มีการเคลื่อนไหวของใครบางคนออกมาจากประตู และหญิงสาวคนหนึ่งก็ออกมา

เมื่อเปิดประตู อันหลิงหยุนมองผู้หญิงเหมือนจุนเซียวเซียวและตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จุนเมิ่ง มองไปที่อันหลิงหยุนสักพัก และถามว่า “พวกท่านเป็นใคร? มาหาใคร?”

“ที่นี่คือบ้านของตระกูลจุนหรือเปล่า?” กงชิงวี่ถาม โดยจำได้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร

จุนเมิ่งพูดว่า “ใช่ แล้วพวกท่านเป็นใคร”

“ข้าคืออ๋องเสียนกงชิงวี่ นี่คือพระชายาของข้าอันหลิงหยุน เราสามีภรรยาขอพบ” กงชิงวี่พูดอย่างใจเย็น

จุนเมิ่งลังเลเล็กน้อย ย่อตัวคารวะ แล้วหันกลับไปที่บ้าน ไม่นานก็ออกมาและเชิญพวกเขาเข้าไป

กงชิงวี่พาอันหลิงหยุนเข้าไปทันที มีคนแก่สองคนนั่งอยู่ในห้อง ทั้งสองคนมีผมหงอก แต่ก็ยังดูดี

อันหลิงหยุนเข้าไปในบ้านและย่อตัวคารวะท่านราชครูจุนและฮูหยินรอง “อันหลิงหยุนคารวะราชครูและฮูหยิรอง ไม่เจอกันหลายปี ยังสบายดีไหม?”

ราชครูจุนมีสายตาพร่ามัว เพราะอายุขนาดนี้แล้ว

ฮูหยินรองยังดีกว่าหน่อย และทั้งสองมองอันหลิงหยุนอย่างครุ่นคิด ก็งุนงงเล็กน้อย

“เป็นเจ้าจริงเหรอ” ราชครูจุนรู้สึกประหลาดใจ

อันหลิงหยุนเดินตามกงชิงวี่ไปตรงหน้าของราชครูจุน และนั่งลงบนพื้น

ฮูหยินรองมองไปที่จุนเมิ่งที่ยืนอยู่ตรงประตูและพูดว่า “เจ้าไปเตรียมน้ำชาสำหรับแขกผู้มีเกียรติ”

“ได้”

จุนเมิ่งหันกลับและเดินออกไป เห้าเหวินเห้าเทียนก็นั่งลงด้านข้าง

ฮูหยินรองถามหลายเรื่อง และก็เข้าใจบ้าง

แต่ถามว่า “ไม่รู้ว่าข้ากับราชครูจะกลับชาติมาเกิดหรือเปล่า?”

อันหลิงหยุนเหลือบมองคิ้วเหมือนไม้กวาด และที่ศีรษะของราชครูจุน แล้วหยิบกระดองเต่าที่พกติดตัวออกมา และต้องการทำนายให้ราชครูจุน ยังไม่ทันดู กงชิงวี่ก็กดมือของนางไว้

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่ กงชิงวี่พูดว่า “ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าเปิดเผยความลับของสวรรค์ เจ้าได้เปิดเผยความลับของสวรรค์มากเกินไป ข้าไม่ต้องการให้เจ้าทำให้พวกเขาขุ่นเคือง พวกเขาอยู่บนสวรรค์พวกข้าอยู่บนพื้นดิน สู้เขาไม่ไหว ข้ายอมแพ้แล้ว!”

อันหลิงหยุนมองไปที่กงชิงวี่ ชั่วขณะพูดอะไรไม่ออก อันหลิงหยุนไม่คาดคิดว่า กงชิงวี่จะยอมแพ้

เมื่อนึกถึงความบ้าคลั่งของกงชิงวี่สมัยก่อน อันหลิงหยุนดึงมือเขาออก “ครั้งสองครั้งไม่มีปัญหา”

อันหลิงหยุนมองไปที่ราชครู “ราชครู ท่านพูดอะไรสักคำ”

ราชครูจุนลังเลครู่หนึ่ง และมองไปที่จุนเมิ่งที่เอาน้ำชาเข้ามา “ผู้หญิงคนนี้เป็นเหลนของข้า ข้าแก่ชราแล้ว มีชีวิตอยู่มาทั้งชีวิต คงได้ตายดี สวรรค์ดีต่อข้ามากแล้ว

ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นขุนนางผู้ภักดีหรือขุนนางทรยศ ที่ได้ตายดีมีน้อยมาก ข้าไม่ขาดแคลนอะไรแล้ว

ดังนั้นก็เลยไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

“ข้าอยากรู้ว่า ในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นกับนางหนูคนนี้”

ราชครูจุนมองจุนเมิ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ จุนเมิ่งได้ผ่านช่วงอายุการแต่งงานแล้ว แต่ราชครูจุนไม่ถูกใจผู้ชายคนไหน และเขาก็ไม่อยากให้นางไปไหน