ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ - บทที่ 166

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 166

เมื่อเซียงฟู่รู้แล้วว่าองค์รัชทายาทได้เป็นเจ้านาย เป็นธรรมดาที่เหล่าฟูเหรินย่อมไม่ยอมให้พระสนมคนอื่นของเขามาที่บ้าน เกรงว่าองค์รัชทายาทและไท่ฟู่จะรู้เรื่องนี้แล้วจะเกิดความบาดหมางใจกัน

ในวันนี้พระสนมเหมยสั่งให้คนออกจากวัง แต่เหล่าฟูเหรินปฏิเสธที่จะพบนาง และขอให้คนส่งข่าวบอกพระสนมเหมยให้ส่งเซี่ยหลินออกจากวัง

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เปลี่ยนไป พระสนมเหมยจงใจขอความช่วยเหลือจากมหาเสนาบดี แต่นางไม่คิดว่าคนของนางจะถูกปฏิเสธ

นางอารมณ์เสียอยู่บ่อยครั้ง จึงเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “เหล่าฟูเหรินบอกให้ข้านำตัวเซี่ยหลินออกจากวังหรือ? หึ เรื่องเหลวไหล ตั้งแต่ครั้งก่อนเซี่ยหลินก็ไม่ได้มาที่นี่อีกเลย แล้วจะให้ข้าส่งกลับไปอย่างไร?”

นางกํานัลเอาคำพูดนั้นกลับมาบอกเหล่าฟูเหริน แต่เหล่าฟูเหรินไม่เชื่อ โดยคิดว่าพระสนมเหมยต้องการจับเซี่ยหลินไว้ในวังเพื่อข่มขู่จวนมหาเสนาบดี

นางบอกกับคนที่มาส่งข่าวอย่างเย็นชาว่า “เจ้ากลับไปหาพระสนมเหมย เซี่ยหลินอยากจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ตามต้องการ ถ้าพระสนมเหมยชอบเลี้ยงดูไปตลอดชีวิตก็ไม่เป็นไร ยังไงก็เป็นคนไม่มีประโยชน์”

แม้ภายในใจเหล่าฟูเหรินไม่ได้เกลียดเซี่ยหลิน เพราะเป็นหลานชาย แต่ที่นางพูดแบบนี้เพียงเพื่อป้องกันไม่ให้เขาและจวนมหาเสนาบดีถูกพระสนมเหมยควบคุม และเพื่อให้พระสนมเมยรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์สำหรับนางที่จะจับเซี่ยหลินไว้ จวนอัครเสนาบดีไม่ได้ถูกควบคุมอย่างง่ายดายขนาดนั้น

เมื่อได้ยินเช่นนี้ พระสนมเหมยก็ยิ่งโกรธเคือง “ปกติแล้วนางมีความปรารถนาที่จะขอร้องข้า แต่พระสนมคนก่อนก็พูดขึ้น ตอนนี้เมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทกําลังจะได้อํานาจแล้ว นางยังปีนป่ายเข้ามากัดเปิ่งหวางอีกด้วย ใครจะรู้ว่านางจะส่งหลินหลินไปยังที่อื่นเพื่อซ่อนตัวหรือไม่ นางจึงวางกับดักไว้ให้ข้า เพื่อให้คนนอกรู้ว่าพวกนางมีความบาดหมางกับข้า ดังนั้นองค์รัชทายาทและพระสนมเหลียงจึงเชื่อในความจงรักภักดีของเขา เซี่ยหว่านเอ๋อจึงสามารถแต่งงานกับองค์รัชทายาทได้ หากองค์รัชทายาทชอบครอบครัวที่โหดร้ายเช่นนี้จริง ๆ เขาคงโชคร้ายมาก ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจื่ออานจะกลับมา ฉีกหนังหน้าไม่อายเหล่านั้นออกเพื่อดูว่าหนังข้างในเป็นสีแดงหรือสีดํากันแน่ ”

พระสนมเหมยได้แต่ตะโกนออกไป ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันทำให้นางสิ้นหวังอย่างมาก

องค์ชายสามยังมีเวลาอีกสองหรือสามปีในการได้ครองตำแหน่งจักรพรรดิ บวกกับบ้านมารดาของเขาเองก็มีอํานาจบางอย่าง หากองค์รัชทายาทได้อํานาจมา ก็จะใช้นางกับองค์ชายสามลงมือก่อน

นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากให้คนไปหามหาเสนาบดีเซี่ย คิดว่าเขาจะดูแลญาติและดูแลตัวเองได้ในระดับหนึ่ง แต่คิดไม่ถึงว่าจะปิดประตูและไม่เห็นมัน ซึ่งทำให้ใจรู้สึกเย็นชาจริง ๆ

คนกำนัลแนะนำว่า “พระสนมเหมย ทำไมท่านไม่ไปหาองค์หญิงใหญ่ ในราชสํานักยังไม่มีใครกล้าล่วงเกินนาง หากนางยอมออกหน้าปกป้ององค์ชายสาม พวกเราก็จะรอด”

พระสนมเหมยครุ่นคิดพักหนึ่ง นางกับมู่หรงจ้วงจ้วงไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กัน ใครจะรู้ว่านางจะช่วยนางได้หรือไม่?

แต่ตอนนี้ไม่มีทางอื่นแล้ว เขาจึงขอให้คนเชิญมู่หรงจ้วงจวงเข้ามาในวัง

ในตอนนี้มู่หรงจ้วงจ้วงกำลังมองหามู่หรงเจี๋ยเท่านั้น และผู้คนในวังของเหมยเฟยหาเขาไม่พบ เหมยเฟยหมดหวัง แม้แต่อี๋เฟยเองก็ล่วงเกินแล้ว ใครจะพึ่งพาได้อีก?

เมื่อเทียบกับความสิ้นหวังของเหมยเฟย ตอนนี้จวนมหาเสนาบดีต่างดีใจกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น

ดูเหมือนว่ามหาเสนาบดีเซี่ยจะเห็นว่าฮองเฮาในอนาคตคือบุตรสาวของเขาเอง และด้วยเหตุนี้ เขาจึงปฏิบัติต่อหลิงหลงฟูเหรินดีขึ้นเล็กน้อย

ในวันนี้เขาไม่เคยมาหาเซี่ยจื่อหยวนมาก่อน และมีทัศนคติที่ดีต่อหยวนซื่อ

สองสามีภรรยาที่ห่างกันมากว่า 10 ปี การพบกันก็เหมือนน้ำแข็งที่เป็นเวลานานกว่าสิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาสามารถนั่งคุยกันได้

หลายวันมานี้เขาก็คิดมาก คิดถึงอดีต รู้สึกว่าตัวเองไปหาองค์ชายอานนั้นเป็นการกระทําที่บุ่มบ่ามมาก ตอนที่หยวนซื่อแต่งเข้ามา ในใจนางน่าจะมีแต่ตนเอง

ดังนั้นเขาจึงมาวันนี้

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าสุขภาพไม่ค่อยดี ข้าเลยเอายาบำรุงมาให้เจ้า” มหาเสนาบดีเซี่ยจ้องไปที่หยวนซื่อ และถอนหายใจอย่างโล่งอก หลายปีที่ผ่านมานี้นางไม่ทิ้งร่องรอยความรู้สึกบนใบหน้าของนางเลยจริง ๆ

ช่วงเวลาสิบปีที่ผ่านมา ดูเหมือนจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว

หยวนซื่อกล่าวว่า “ขอบคุณ!” ทัศนคติไม่อ่อนน้อมถ่อมตน สีหน้าสงบนิ่ง ไม่อาจมองเห็นอารมณ์ในใจได้