ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ - บทที่ 185

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 185

ร่างกายของมู่หรงเจี๋ยแข็งทื่อไปชั่วขณะ แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะการสัมผัสใกล้ชิดกับหญิงสาว แต่เพราะนางซุกที่อกเขาราวกับเป็นแมว ทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวไปชั่วขณะ

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกนี้แฝงไปด้วยความรู้สึกที่ดีอย่างลึกซึ้ง

เขาเพิ่งจะยื่นมือออกไปหมายจะกอดนาง แต่นางกลับผละออกไปแล้ว นางคลำหาของบนตัว ท้ายที่สุดก็ทำได้เพียงหยิบห่อใส่เข็มและผ้าเช็ดหน้าออกจากแขนเสื้อ แถมผ้าเช็ดหน้าก็ยังสกปรกมากอีกด้วย

นางเคอะเขินเล็กน้อย นางคลำไปที่มวยผม มีเพียงปิ่นปักผมอันเดียว ถ้าดึงออกเส้นผมก็จะร่วงลงมา

แต่นางก็ยังคงดึงมันออกมา เมื่อวางห่อใส่เข็มลงเรียบร้อยแล้ว จากนั้นนางก็ถือผ้าเช็ดหน้ากับปิ่นปักผมไว้ในมือ “ท่านอยากได้ชิ้นไหน?”

มู่หรงเจี๋ยมองไปที่มือของนาง และมองไปที่แหวนแห่งจิตวิญญาณ “แหวนวงนี้…”

“อันนี้ไม่ได้ แหวนนี้ไม่ได้ มันสำคัญมากและเป็นของที่ระลึกมีคุณค่ามาก” จื่ออันผงะ และรีบซ่อนมือของนางไว้

มู่หรงเจี๋ยรู้ว่าแหวนวงนี้มีความพิเศษอยู่บ้าง ตอนที่เห็นนางฝังเข็มให้อ๋องเหลียงแล้วใช้แหวนวงนี้กดลงไป

“ข้ากำลังจะบอกว่าแหวนวงนี้น่าเกลียด ข้าไม่ต้องการมัน” เขาหยิบปิ่นปักผมมาเพื่อใช้เกล้าผมให้จื่ออัน เกล้าได้น่าเกลียดมาก แต่ผมก็อยู่ทรงดี “เจ้าไม่ต้องให้ของขวัญอะไรข้า ถ้าหากอยากจะให้ ก็ปักถุงหอมให้ข้าก็พอแล้ว”

ซื้อเอาสักถุงก็รวดเร็วดี นางเย็บปักถักร้อยไม่เป็น แต่ก็ไม่ได้ยากเย็นสำหรับนางเท่าไหร่ ถึงเวลานั้นกลับไปขอความช่วยเหลือจากแม่นมหยางกับเสี่ยวซุนให้ช่วยก็ได้

บรรยากาศภายในห้องดูอบอุ่นขึ้นอย่างมาก จื่ออันรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวที่เงอะงะของเขานั้นดูผ่อนคลายมาก แม้แต่ตอนที่เขาช่วยนางเกล้าผม แล้วทำผมนางขาดอย่างน้อย ๆ เป็นสิบเส้นก็ตาม เจ็บปวดจนนางต้องอ้าปาก แต่ก็รู้สึกดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เขาแอบเอาผมที่ขาดของนางทิ้งไป ใบหน้าของเขากลับมีสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ

ทันทีที่เกล้าผมเสร็จ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดัง “ปัง ปัง ปัง” พร้อมกับเสียงที่เหมือนคนท้องผูกของเซียวท่า “พวกท่านคุยอะไรกัน? คุยเสร็จหรือยัง? เดี๋ยวก็ต้องออกเดินทางแล้วนะ”

จื่ออันดึงมีดสั้นออกจากฝักและเสียบกลับลงไปอย่างรวดเร็ว พยายามระงับความกระหายที่อยากจะฆ่า เซียวท่าเดินไปเปิดประตู กล่าวด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ “ออกเดินทางกันได้แล้ว”

เซี่ยวท่ามองไปที่มีดสั้นในมือของนางด้วยความสงสัย และมองไปที่มู่หรงเจี๋ยด้วยความประหลาดใจ

มู่หรงเจี๋ยลุกขึ้นและพูด “ไปกัน!” ไม่มีการแสดงออกใด ๆ บนใบหน้า เขายังไม่มองไปที่เซียวท่าเลยสักนิด ปล่อยให้เซียวท่าจ้องมองเขาด้วยความสงสัย

เซียวท่าแอบพึมพำกับตัวเองว่า มีดสั้นเล่มนี้องค์จักรพรรดิพระองค์ก่อนมอบให้เขา เขามองว่ามันเป็นสมบัติอันล้ำค่ามาโดยตลอด ไม่อยากจะให้มันเปื้อนเลือดเลยสักนิด แต่ตอนนี้เขากลับมอบมันให้กับเซี่ยจื่ออัน?

แต่ว่าบุญคุณของการช่วยขีวิตสำคัญกว่าทุกสิ่ง มอบมีดสั้นให้ก็คงจะไม่เป็นไร เซียวท่าคิดแบบนี้

งานเลี้ยงตอนค่ำภายในวัง

ครั้งนี้มหาเสนาบดีเซี่ยมาช้า และเขาก็ได้พาหยวนซื่อกับฮูหยินหลิงหลงและบุตรสาวมาร่วมงานด้วย

การแต่งกายของหยวนซื่อในคืนนี้มีความสง่างามแลดูสูงส่งมาก นางสวมชุดกระโปรงผ้าแพรสีแดงสดมีจีบพันรอบตัว ใบหน้าที่แต่งมาบาง ๆ มาพร้อมท่วงท่าอ่อนช้อยสงบนิ่ง มีเครื่องประดับบนร่างกายไม่มากนัก และติ่งหูประดับต่างหูหยกคู่เดิมไม่เปลี่ยน ดูเรียบง่ายสง่างาม แต่ดูสูงส่งอย่างสุดจะพรรณนา

นางกับฮูหยินหลิงหลงและเซี่ยหว่านเอ๋อทั้งสามคนเดินมาพร้อมกัน เซี่ยหว่านเอ๋อมีความน่ารักและอ่อนเยาว์กว่าใครเพื่อน ส่วนฮูหยินหลิงหลงไม่ต้องพูดถึงเลยทั้งศีรษะของนางเต็มไปด้วยไข่มุกและหยก สวมชุดแพรต่วนที่ล้ำค่าและหายาก สวมใส่ชุดที่ล้ำค่า ทว่ากลับดูไม่มีราคา

เนื่องจากเรื่องงานอภิเษกสมรสระหว่างองค์รัชทายาทกับเซี่ยหว่านเอ๋อได้ถูกกำหนดเป็นที่แน่นอนแล้ว ดังนั้นคืนนี้มหาเสนาบดีเซี่ยจงใจพาสองแม่ลูกเข้าวังมา เพื่อให้พวกเขาจะได้เผยโฉมต่อหน้าเชื้อพระวงศ์ และเหล่าขุนนางทั้งหลาย