ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ - บทที่ 248

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 248

“รู้จักเขา เฉินเอ้อร์ เขาชอบออกค้าขาย” เฉินหลิวหลิ่วกล่าว

“อ่า? ค้าขาย? ค้าขายอะไรรึ? เพียงครู่เดียวจื่ออันยังมิทันได้คิด

เฉินหลิวหลิ่วมองมายังนาง “ยังจะขายอะไรได้อีก? เป็นหนุ่มหน้าขาว พึ่งหญิงสาวกินข้าว”

“อ้อ?” จื่ออันหุบยิ้ม คุณหนูตระกูลเฉินผู้นี้นั้นช่าง… “มีเรื่องแบบนี้ด้วยรึ! ”

“บนโลกนี้ คนชั่วมากนัก นับยังไงก็นับมิได้” เฉินหลิวหลิ่วระบายอารมณ์ออกมา “หลายปีมานี้ ข้าเจอมาเยอะแล้ว ไม่มีใครกล้าที่จะวิจารณ์ผู้ชายมากกว่าข้าแล้ว”

จื่ออันพบว่าข้างกายของหลิวซื่อนั้น มีไม่กี่คนนั่งคุยด้วยกันอยู่ ราวกับต้นแบบของสตรี นางมองเห็นสาวใช้คนนึงเข้ามากระซิบใกล้ใบหูนาง จากนั้นนางก็ลุกขึ้น สาวใช้นางนั้นราวตั้งใจไม่ตั้งใจมองมายังจื่ออัน ดูเหมือนจะผงกหัว แล้วก็ดูเหมือนจะมิได้จะขยับ

จื่ออันตั้งใจเดินออกมาจากตรงนั้น เดินไปด้วยคุยกับหลิวหลิ่วไปด้วย พอไม่ทันระวัง ก็ชนเข้ากับหลิวซื่อ หลิวซื่อรู้สึกเจ็บ เมื่อพบว่าเป็นจื่ออัน ก็มิได้คำนึงถึงสถานะของตนจึงด่าออกมา “ตาบอดเหมือนแม่เจ้าแล้วรึ? เดินเป็นไม่เป็นแล้ว?”

เมื่อครู่ก็เห็นว่านางชนเข้ากับเฉินเอ้อร์ ตอนนี้ยังจะมาชนนางอีก นังชั้นต่ำนี้คงจะตาบอดแล้วจริง ๆ

จื่ออันเร่งเอ่ย “ขอประทานโทษเจ้าค่ะน้ารอง ข้ามัวแต่ตั้งใจคุยกับคุณหนูตระกูลเฉิน มิทันได้มองเห็นท่าน”

“รู้ว่าเจ้ากำลังเกาะติดตระกูลเฉินอยู่ มิต้องโอ้อวดหรอก!” หลิวซื่อหมุนตัวกลับด้วยความโกรธ

เฉินหลิวหลิ่วมองตามหลังหลิวซื่อ ยิ้มเย็น “ต้นแบบฉบับของสตรี ใครอาจจะรู้ได้ว่านางก็ยังมีมุมสกปรก?”

จื่ออันมองไปยัวเฉินหลิวหลิ่ว ยังคงเดินไปข้างหน้าต่อ “นางมีเรื่องสกปรกอะไรกัน? ”

“เจ้าไม่รู้หรือว่า เฉินเอ้อร์กับนาง และมารดาเลี้ยงท่านนั้นของเจ้าไปมาหาสู่กัน มีใครไม่รู้บ้าง?”

จื่ออันตกใจ “ใครเป็นคนบอกเจ้า?”

“ท่านย่าเป็นคนพูด!”

จื่ออันเงียบไปครู่นึง “ท่านย่าของเจ้า? เหล่าไท่จวิน?” เหล่าไท่จวินช่างเป็นคนที่เข้าใจผู้อื่น

“เฉินเอ้อร์เป็นหลานชายบ้านฝั่งมารดาของท่านย่า ค่อนข้างกระจัดกระจายกันไปแล้ว”

เฉินเอ้อร์? เฉินเหล่าไท่จวิน? เหล่าไท่จวินเองก็มีนามว่าเฉินหรือ?

“ท่านย่าเจ้ามีนามว่าเฉินหรือ? ”

“นี่ไม่ใช่เรื่องไร้สาระหรือ? หากท่านย่ามิได้มีนามว่าเฉิน แล้วจะเรียกว่าเฉินเหล่าไท่จวินได้อย่างไรกัน?” เฉินหลิวหลิ่วเหลือบมองนางแวบนึง

“เจ้าใช้นามเดียวกับท่านย่าหรือไม่?”

เฉินหลิวหลิ่วเกาหัว “เหมือนจะใช่ แต่ท่านปู่ข้าก็มีนามว่าเฉิน ท่านพ่อก็มีนามว่าเฉิน ทั้งบ้านข้าล้วนมีนามว่าเฉิน”

จื่ออันรู้สึกว่าสมองของนางค่อนข้างสับสนมึนงง หย๋า ทำไมสามีภรรยาถึงได้ล้วนมีนามว่าเฉินกันนะ?

นางกับเฉินหลิวหลิ่วยืนอยู่ในโถงทางเดิน มองเห็นฮูหยินหลิงหลงกับเซี่ยหว่านเอ๋อกำลังรวบรวมคน แล้วไปที่สวนดอกไม้ อีกด้านนึงมหาเสนาบดีเซี่ยเองก็กำลังนำข้าราชการในราชสำนักไปด้วย

นางเจอกับอ๋องเหลียง ทรงนำสาวงามสวมชุดกระโปรงสีเหลืองแบบในวังใบหน้าเต็มไปด้วยความภูมิใจเข้ามาด้วย

เมื่ออ๋องเหลียงมาถึงนั้น ก็ทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นโดยไม่ต้องสงสัย เพราะว่าอ๋องเหลียงควรจะโกรธเกลียดจวนมหาเสนาบดี ไม่ควรปรากฏตัวร่วมงานได้

มหาเสนาบดีเซี่ยก็มิได้คิดว่าจะทรงมาร่วมงาน บัตรเชิญส่งไปเพียงตามมารยาทเท่านั้น

อาการประชวรของอ๋องเหลียงยังมิได้หายดีนัก สีหน้ายังคงดูซีดขาว แต่ทรงสวมเสื้อคลุมสีแดง เข็มขัดหยกสีทองอร่าม สวมมงกุฎค่อนข้างหลวม แลดูเกียจคร้านยิ่งนัก

ทรงกุมมือของพระสนมหลี่เดินเข้าไปอย่างภาคภูมิใจ มหาเสนาบดีเซี่ยนำผู้คนมาถวายความเคารพ

สายตาของอ๋องเหลียงมองไปยังฝูงชนทั้งหลาย ตกไปที่ใบหน้าของจื่ออัน ดวงตานั้นราวกับจะบอกจื่ออัน “ข้าเพียงแต่มาชมความสนุก!” จื่ออันยิ้มออกมา จูงมือของเฉินหลิวหลิ่ว เอ่ยเสียงเบา อยากดูเรื่องสนุกไหม? เรื่องสนุกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว”