ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ - บทที่ 257

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 257

ป้าหลานยู่รู้ดีว่าทุกอย่างเป็นกลอุบายของพวกนาง แต่เนื่องจากไม่มีหลักฐาน ทำได้เพียงจ้องมองอย่างสิ้นหวังเท่านั้น

แม่นมหยางเมื่อเห็นว่าชุยไท่เฟยและฮูหยินผู้เฒ่าก็อยู่ด้วย นางจึงพูดกับหยวนซื่อว่า “นายหญิงเจ้าคะ ชุยไท่เฟยกับเหล่าไท่จวินก็อยู่ที่นี่ด้วยเจ้าค่ะ”

หยวนซื่อมีท่าทีที่ตื่นตัวขึ้น และรีบกล่าวว่า “เร็วเข้าพยุงข้าเข้าไปคำนับเสด็จท่าน จะเสียมารยาทไม่ได้”

แม่นมหยางตอบรับและช่วยพยุงตัวหยวนซื่อเข้าไป โดยเสียงของนางได้ดังไปถึงทิศทางที่ชุยไท่เฟยกับเหล่าไท่จวินยืนอยู่

หยวนซื่อโค้งคำนับให้พระนางทั้งสอง “หยวนฉุ่ยยวี่ถวายบังคมไท่เฟย คำนับไท่จวินเพคะ”

ชุยไท่เฟยที่เพิ่งจะได้ยินฮูหยินผู้เฒ่าเล่า ก็รู้สึกไม่พอใจหยวนซื่อเป็นอย่างมาก แม้จะบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับหยวนซื่อ แต่ฮูหยินผู้เฒ่าเล่าว่านางไม่ให้ความเคารพและหยิ่งผยองยิ่งนัก เรื่องที่ว่านางกระโดดลงมาจากรถม้านั้น ชุยไท่เฟยไม่ได้รู้ว่าความจริงเป็นเช่นไร ตอนนี้พอได้เจอนางก็เลยกล่าวอย่างเย็นชา “ฮูหยินช่างสูงส่งยิ่งนัก ขนาดวันเกิดแม่สามีของท่าน ยังเชิญให้ท่านมาไม่ได้เลย ท่านช่างเป็นนักปราชญ์หญิงที่มีพรสวรรค์มีชื่อเสียงเขย่าโลกเสียจริง ท่านวางมาดเสียใหญ่โต ไท่เฟยผู้นี้ เกรงว่าจะรับการคำนับจากท่านไม่ไหว”

แม่นมหยางได้ยินดังนั้นจึงกล่าวออกไปว่า “ไท่เฟยท่านตรัสเช่นนี้มันออกจะดูไม่ยุติธรรมต่อฮูหยินนะเพคะ ไม่ใช่ฮูหยินไม่เต็มใจจะออกมา แต่เป็นเพราะว่าฮูหยินผู้เฒ่าได้ออกคำสั่งอย่างเข้มงวด ว่าให้ฮูหยินอยู่แต่บริเวณหลังสวนดอกไม้เท่านั้น ไม่อนุญาตให้มาบริเวณด้านหน้าเพคะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าพอได้ยินดังนั้น ก็จ้องไปที่แม่นมหยางด้วยสายตาที่โหดร้าย “ถึงแม้ว่าท่านจะเป็นคนข้างกายของฮองเฮา แต่ไม่อาจพูดจามั่วซั่วไม่คำนึงถึงความจริงได้ ข้าไม่เคยออกคำสั่งเช่นนั้น”

“ฮูหยินผู้เฒ่าได้ออกคำสั่งไปหรือไม่ ใจท่านย่อมรู้ดีที่สุด” แม่นมหยางช่วยพยุงหยวนซื่อ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ได้ นายหญิงเจ้าคะ พวกเรากลับกันเถิด วันนี้ที่นี่ล้วนมีแต่ผู้สูงส่ง ที่ดูหมิ่นดูแคลนท่าน”

ชุยไท่เฟยเมื่อได้ยินสิ่งที่แม่นมหยางกล่าวก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก “แม่นมหยาง เจ้าจงพูดให้กระจ่างก่อนแล้วค่อยไป”

เหล่าไท่จวินดึงตัวชุยไท่เฟยไป และกระซิบบอกนางที่ข้างหูสองสามคำ จากนั้นสีหน้าของชุยไท่เฟยก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ที่้เจ้าพูดเป็นความจริงงั้นหรือ?”

“เรื่องนี้มีอ๋องอันเป็นหัวหน้าตรวจสอบอยู่ กลับไปถามอ๋องหลี่ก็จะรู้เอง” เหล่าไท่จวินเล่าอย่างไม่ได้ตั้งใจจะระงับเสียง ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าได้ยิน

ฮูหยินผู้เฒ่าลนลานในทันที นางที่กลัวว่าเรื่องนี้จะแพร่ออกไปเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะมันจะส่งผลกระทบต่อจวนมหาเสนาบดี แต่กลับนึกไม่ถึงว่า คนที่ไม่สนใจเรื่องราวอะไรมาโดยตลอดอย่างเหล่าไท่จวินก็รู้เรื่องนี้แล้ว

นางนึกถึงตอนที่พูดเรื่องนี้ที่หน้าสวนดอกไม้ เหล่าไท่จวินยังแสร้งทำเป็นว่าไม่รู้เรื่อง ตลอดเวลาที่ฟังนางเล่า คงจะเยาะเย้ยนางอยู่ในใจเป็นแน่

สิ่งนี้ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าสงสัย เฉินหลิวหลิ่วเข้ามาด้านในเพื่อออกหน้าช่วยเหลือเซี่ยจื่ออัน นังเด็กนอกคอกนั่น จากนั้นทั้งสองก็อยู่ด้วยกันตลอด เฉินหลิวหลิ่วมาช่วยอธิบายให้เซี่ยจื่ออัน เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเอง ตอนนี้เหล่าไท่จวินพูดจาคลุมเครือ ราวกับว่าจะเป็นปฏิปักษ์กับจวนมหาเสนาบดี

เป็นไปได้ไหมว่าเหล่าไท่จวินผู้นี้จะเป็นพวกเดียวกับเซี่ยจื่ออันและหยวนซื่อ? เหตุใดนางต้องทำเช่นนี้?

ฮูหยินผู้เฒ่ายิ่งคิดก็ยิ่งหวาดกลัว มู่หรงจ้วงจ้วง อ๋องหลี่ อ๋องอัน และผู้สำเร็จราชการ ตอนนี้ทุกคนก็คอยปกป้องเซี่ยจื่ออันอย่างลับ ๆ หากมีเหล่าไท่จวินเพิ่มไปอีกคน มันก็หมายความว่า เจ้าเด็กนอกคอกเซี่ยจื่ออันผู้นี้ก็สามารถพลิกฟ้าได้แล้ว

ชุยไท่เฟยที่ได้รับการเตือนสติจากเหล่าไท่จวิน ในที่สุดนางก็มองออกถึงเงื่อนงำ นางจึงชักสีหน้า เหลือบมองไปที่ฮูหยินผู้เฒ่าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไร

ใบหน้าแลดูร้อนรนไปด้วยความวิตกกังวล บอกไม่ถูกว่าเป็นเพราะว่าโกรธหรือว่ารู้สึกอับอาย แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำให้นางอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี

ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่า หมอจะตรวจสอบได้ว่าแท้จริงแล้วมีการวางยาปลุกกำหนัดขึ้นในห้องนี้หรือไม่ หากมีจริงก็จะเป็นการพิสูจน์ว่ามีคนชักใยอยู่เบื้องหลัง

อย่างน้อยจวนมหาเสนาบดีก็จะได้ไม่ต้องอับอายขายหน้ามากจนเกินไป

คำพูดที่ภรรยาของเฉินเอ้อร์พูดนั้น ฮูหยินผู้เฒ่ายังไม่มีเวลาไปคิดถึงมัน แต่เรื่องนี้ทำให้นางจิตใจห่อเหี่ยวยิ่งนัก

ในจวนคนที่รู้เรื่องพิษงูก็ได้รีดพิษงูให้ป้าชุ่ยยู่แล้ว ทั้งยังกรอกซุปถั่วเขียวลงปากนางเพื่อล้างพิษให้ด้วย แต่ว่านางก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาสักที