ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ - บทที่ 26

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 26

แต่ว่า หลังจากหยุด องค์จักรพรรดิเหลียงก็ลืมตาขึ้นทันที มองไปยังผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ น้ำตาก็ไหลออกมา ปากก็เปิดออกเล็กน้อย เหมือนกับว่ามีอะไรอยากจะพูด

ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิปล่อยมือแล้วเรียกสองครั้ง “ซิน ซิน…”

จู่ ๆ องค์จักรพรรดิเหลียงก็ยืดคอขึ้นมา หายใจแรง หลอดลมส่งเสียงร้องแปลก ๆ ดวงตาเบิกกว้าง ดวงตายื่นออกมา และใบหน้าก็ดูมืดลง

หลังจากที่เห็นเขาหายใจแรง ทันใดนั้นทุกอย่างก็หยุดลง ดวงตาก็ค่อย ๆ ปิดลง และไม่มีลมหายใจในปากอีกต่อไป

“องค์จักรพรรดิ!” ฮองเฮาร้องด้วยความเจ็บปวด แล้ววิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับเสียงร้องไห้

ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิไม่อยากจะเชื่อ สีหน้าดูเจ็บปวดมาก เขาก้าวถอยหลังไปสองก้าว นักรบผู้ชาญฉลาดรุ่นหนึ่งยืนพิงขอบเตียงหลานชายอย่างสูญเสีย

หยวนพ่านจับชีพจรแล้วคุกเข่าลงกับพื้นด้วยใบหน้าซีดเซียว “ฮองเฮา ได้โปรดระงับความเศร้าโศกด้วย!”

ยกเว้นผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ และองค์รัชทายาท ต่างคุกเข่าลงที่ห้องโถง รอยยิ้มขององค์รัชทายาทจางลง ทรงมีพระปรมาภิไธยอย่างเศร้าสร้อย เพื่อนำตัวฮองเฮาออกไป แสร้งทำเป็นสำลักและกล่าวว่า “ท่านแม่ ขอให้พระองค์จากไปอย่างสงบสุขเถิด”

ฮองเฮาอยากให้จากไปเสียที่ไหนล่ะ? โผเข้าหาองค์จักรพรรดิเหลียง และร้องไห้อย่างน่าสังเวช

ทันทีที่จื่ออานมาถึงนอกห้องโถง ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของฮองเฮา หัวใจของเธอก็จมลง ไม่ ไม่ ไม่จริง องค์จักรพรรดิเหลียงต้องไม่ตาย เมื่อองค์จักรพรรดิเหลียงตาย เธอจะไม่มีโอกาสแก้ตัว

ด้วยความสิ้นหวัง เธอเพิกเฉยต่อกฎเกณฑ์และเดินตรงเข้าไป

“เจ้าหยุดอยู่ตรงนั้น!” แม่นมหยางรีบเรียกเธอให้หยุด

จื่ออานรีบเข้าไป เห็นองค์จักรพรรดิเหลียงนอนหลับตาอยู่บนเตียง ร่างกายมีสีม่วงดำไม่ซีดเซียว แต่กลับไม่มีลมหายใจแล้ว

เมื่อองค์รัชทายาทเห็นเธอ เขาก็จ้องมองเธออย่างเกลียดชัง ถ้าเธอมาเร็วกว่านี้สักก้าว เขาก็คงจะไม่ตายด้วยความพิการนี้

ช่างน่าเสียดาย!

จื่ออานมองทุกอย่างที่อยู่ข้างหน้าด้วยความตกใจ องค์จักรพรรดิเหลียงตายแล้วจริงเหรอ? ไม่ ต้องไม่ตาย เธออยากรักษาองค์จักรพรรดิเหลียงให้หาย เธอมีโอกาสเดียวเท่านั้นที่จะลุกขึ้นยืนหยัดได้

เธอสงบลงอย่างรวดเร็ว สังเกตเห็นสีหน้าขององค์จักรพรรดิเหลียงที่ต่างออกไป เมื่อเดินไปข้างหน้า แต่ได้ยินองค์รัชทายาทออกคำสั่งว่า “มานี่ จับเซี่ยจื่ออานไว้”

จื่ออานก้าวไปข้างหน้าและลากฮองเฮาออกไปด้วยมือเดียว เธอไม่สนใจเรื่องนี้อีกต่อไป ถ้าองค์จักรพรรดิเหลียงไม่ช่วยเธอจริง ๆ แผนของเธอก็คงจะผิดหวังอย่างแน่นอน

“เจ้าจะทำอะไร อย่าแตะต้ององค์จักรพรรดิแห่งวังนี้!” ฮองเฮาพูดด้วยความโกรธ

ศีรษะของจื่ออานกำลังส่งเสียง เป็นเพราะพิษที่หลงเหลืออยู่ยังคงฉีกจิตใจและร่างกายของเธอ เธอคลานเข้าไปบนเตียง แล้วกดหัวใจขององค์จักรพรรดิเหลียงไว้ แล้วหันกลับมาหาฮองเฮาและพูดว่า “ยังช่วยพระองค์ได้!”

ฮองเฮาสะดุ้ง จรถอยไปสองก้าว นางยืนอยู่ข้างผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ มองดูจื่ออานอย่างไม่เชื่อสายตา

มีความหวังริบหรี่ในดวงตาของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ แต่ในไม่ช้าก็รู้สึกว่าแสงแห่งความหวังของเขาช่างไร้สาระ ทุกคนก็หายไป เธอจะทำอะไรอีก?

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครหยุดนาง จื่ออานก็เริ่มทำการช่วยชีวิต องค์จักรพรรดิเหลียงยังไม่ตาย แต่ตกตะลึง แต่สถานการณ์ก็ร้ายแรงเช่นกัน

ด้านหนึ่งกำลังทำการช่วยฟื้นคืนชีพ อีกด้านหนึ่งช่วยปั๊มหัวใจ เป็นเรื่องที่น่าตกใจที่ผู้หญิงทำอย่างนั้น และทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ตกตะลึง

องค์รัชทายาทถึงกับเยาะเย้ย “นี่จะช่วยคนได้ที่ไหนกัน? เห็นได้ชัดว่ามีคนตั้งใจโอ้อวดความสามารถต่อหน้าคนอื่น ช่างไร้ยางอายอะไรเช่นนี้”

พูดจบ เขามองไปที่ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิมู่หรงเจี๋ย ยิ้มอย่างประชดประชัน “ท่านลุง ข้าได้ยินมาว่าท่านแม่ได้กำหนดเรื่องการแต่งงานของพวกท่านแล้ว อนาคตอาสะใภ้คนนี้ ช่างพิเศษจริง ๆ”

มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองด้านข้างเขา สีหน้าดูมืดมน แต่ไม่พูดอะไร และกลับหันไปมองจื่ออาน

วิธีช่วยปั๊มหัวใจและการช่วยฟื้นคืนชีพนั้นไร้ประโยชน์ จื่ออานสูดหายใจเข้าลึก ๆ เช็ดเหงื่อก้อนใหญ่บนหน้าผาก หยิบซองเข็มออกจากแขนเสื้อ หย่อนเข็มลงในตัวเขา จากนั้นจึงปิดผนึกหลอดเลือดแดงที่คอ และบริเวณใกล้สมอง ฝังเข็มเพื่อหลีกเลี่ยงความเสียหายต่อเส้นประสาทสมองอันเนื่องมาจากไฟฟ้าช็อต

จากนั้น เธอก็งอนิ้วชี้ไปที่หัวใจ แล้วหมุนแหวนเพื่อคลาย กดนิ้วลงไป หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง…

ร่างกายขององค์จักรพรรดิเหลียงถูกไฟฟ้าช็อต แล้วเขาก็ล้มลงอีกครั้ง แล้วก็ทำกลับไปกลับมาหลายครั้ง

เป็นความจริงที่ไม่มีเสียงใด ๆ เลย แม้แต่เสียงลมหายใจก็ดูเหมือนจะจงใจระงับไว้ ฮองเฮาตึงเครียดมากจนไม่สามารถประคองตนเองยืนได้อย่างมั่นคง จึงต้องให้นางสนมมาช่วยประคองพระองค์ไว้