ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ - บทที่ 27
ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 27
มู่หรงเจี๋ยทิ้งความหวังทั้งหมดไว้กับจื่ออาน ผู้ที่ไม่เคยเชื่อเรื่องผีและเทพเจ้า เขาแอบสาบานว่า หากเซี่ยจื่ออานสามารถช่วยชีวิตองค์จักรพรรดิเหลียงได้ เขายินยอมที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ให้มาเป็นภรรยาของเขา
จื่ออานรู้สึกเวียนหัว เลือดบนหน้าผากของนางผสมกับเหงื่อ หยดลงบนร่างกายและใบหน้าขององค์จักรพรรดิเหลียง
นางข้าหลวงหยางเดินตามเข้ามาเช็ดเลือด และเหงื่อบนหน้าผากของจื่ออานด้วยผ้าเช็ดหน้าอย่างไม่รู้ตัว หลังจากเช็ดแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะมีพฤติกรรมแปลกไปเล็กน้อย แล้วพูดว่า “เพื่อจะได้ไม่สกปรกใส่ฝ่าบาท”
โชคดีที่ทุกคนในปัจจุบันได้รับความสนใจจากองค์จักรพรรดิเหลียง ฮองเฮาก็ไม่สนใจการกระทำของเธอ ดังนั้นนางจึงถอยห่าง
หลังจากได้รับไฟฟ้าช็อตห้าครั้ง จื่ออานก็โยกตัวออกจากเตียงโดยจับที่ขอบเตียง ดึงเข็มที่ปิดจุดฝังเข็มออกมา แล้วนอนลงอีกครั้ง เพื่อเป็นการช่วยปั๊มหัวใจ
ในที่สุด เพียงได้ยินเสียงองค์จักรพรรดิเหลียงสำลัก เขาลืมตาขึ้นช้า ๆ
ทุกคนตกใจ และรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ ฮองเฮาร้องไห้ รีบวิ่งไปข้างหน้า “ซินเอ๋อร์ เจ้ารู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”
ดวงตาขององค์จักรพรรดิเหลียงดูหมองคล้ำเล็กน้อย เขามองไปที่ฮองเฮา เขาก็ค่อย ๆ หมดสติ และหลับตาลงอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม ในที่สุดจื่ออานก็ทำอะไรไม่ถูก เมื่อถูกโจมตี ก็เกิดอาการเวียนศีรษะบ้านหมุน เมื่อดวงตาของเธอมืดลง เธอรู้สึกว่าโลกกำลังหมุนและผู้คนล้มลง
มู่หรงเจี๋ยที่ยืนอยู่ข้างหลัง ประคองเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง และครู่หนึ่ง เขากลับรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอเบามากจนดูไม่มีน้ำหนักเลย
เลือดและเหงื่อบนหน้าผากของเธอยังคงปรากฏ ด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อน เขาจึงสั่งหมอหลวงของจักรพรรดิ “หยุดเลือดและรักษาอาการบาดเจ็บของนางก่อน”
จื่ออานถูกนำตัวลงมาและรักษาตัวในห้องด้านนอกของฮองเฮา
หยวนพ่านก้าวไปข้างหน้า เพื่อวินิจฉัยองค์จักรพรรดิเหลียง ใช้เวลานานกว่าจะรู้สึกถึงสภาวะชีพจร ฮองเฮามองเขาอย่างประหม่า “เป็นอย่างไรบ้าง?”
หยวนพ่านตอบว่า “ทูลฮองเฮา ชีพจรของฝ่าบาทแทบไม่ได้ยิน สถานการณ์ยังเลวร้ายอยู่ แต่ถ้าพระองค์ยังมีชีวิตอยู่ จะผ่านกำแพงนี้ไปได้อย่างไร พระองค์ยังต้อง…”
“ยังต้องอะไรอีก?” ฮองเฮารู้สึกกังวลมาก พูดอย่างโกรธเคือง “พูดง่าย ๆ กว่านี้ อย่าได้ลังเล ตอนนี้ความกังวลเป็นอย่างไรบ้าง?”
หยวนพ่านก้มศีรษะลงด้วยความละอาย “ข้าต้องไปถามท่านเซี่ยอีกครั้ง”
องค์รัชทายาทก็โกรธทันที “พวกเจ้าทั้งหมดเป็นคนไม่เอาไหนเหรอ? หมอหลวงที่สง่าผ่าเผย วินิจฉัยเกี่ยวกับการรักษา ยังต้องถามหญิงที่อยู่ในห้องหับ ดูเหมือนว่าราชสำนักจะต้องเสียเงินเลี้ยงดูเจ้า ดังนั้นมันจะดีกว่าถ้าส่งพวกเขาออกไปทีละคน”
หยวนพ่านรีบคุกเข่าลง และกล่าวด้วยความตื่นตระหนกว่า “ฝ่าบาทได้โปรดทรงอภัยโทษ องค์จักรพรรดิเหลียงยังคงอันตรายมาก ไม่ว่าพระองค์จะยอมรับหรือไม่ก็ตาม จริง ๆ แล้วก็เป็นคุณหนูใหญ่ที่ช่วยชีวิตองค์จักรพรรดิเหลียงกลับมา หลังจากอาการกำเริบครั้งใหญ่ ผลสืบเนื่องขององค์จักรพรรดิเหลียง หรือความเสียหายที่เกิดขึ้นยังไม่สามารถประมาณได้ ตอนนี้คุณหนูใหญ่ไม่ทราบว่าจะบรรเทาอาการขององค์จักรพรรดิเหลียงได้อย่างไร นางรู้สภาพขององค์จักรพรรดิเหลียงดีที่สุด ได้โปรดขอคำแนะนำจากนาง มันคงจะไม่เป็นอะไร”
“จะช่วยอะไรได้? เดิมทีชะตากรรมขององค์จักรพรรดิเหลียงยังไม่ตาย พวกเจ้าต่างหากที่ตัดสินให้เขาตาย” องค์รัชทายาทไม่พอใจ คิดว่าได้กำจัดความสงสัยเรื่องคนไม่เอาไหนแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าจะทำให้มีชีวิตกลับมา ถ้าเขารอดจากความหายนะนี้ เขาจะต้องทะเลาะวิวาทกับหญิงชั่วคนนั้น
เมื่อผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิได้ยินคำพูดของหยวนพ่าน และกล่าวว่า “สั่งให้ใครสักคนออกไป ดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับเซี่ยจื่ออาน หากสถานการณ์เป็นใจ ก็ให้เธอเข้ามารักษาองค์จักรพรรดิเหลียงต่อไป เจ้าอยู่ที่นี่เพื่อป้องกันไม่ให้อาการขององค์จักรพรรดิเหลียงกำเริบ”
“พ่ะย่ะค่ะ!” หยวนพ่านตอบ เหลือบมองหมอหลวงหลิวผู้หน้าซีด “รีบออกไปดูสถานการณ์เถอะ”
ขาของหมอหลวงหลิวสั่นเทา เดินกะเผลกกบนพื้นก็ยังไม่ได้
องค์รัชทายาทมองดูเขาอย่างดุเดือด “ช่างเถิด เจ้าอยู่ที่นี่ ข้าจะออกไปดูด้วยตนเอง”
หมอหลวงหลิวจ้องมองเขา นึกถึงวิธีการที่โหดร้ายแบบเก่าของเขา ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวด้วยความตกใจ และเกือบจะเป็นลม
ฮองเฮาประทับอยู่บนเตียง มององค์จักรพรรดิเหลียงเหมือนชีวิตที่ฟื้นขึ้นมาใหม่ หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดหน้า เช็ดเหงื่อและเลือดของจื่ออานที่หยดก่อนหน้านี้ จากนั้น นึกถึงบางสิ่งบางอย่าง และเรียกองค์รัชทายาทเข้ามา “เข้ามาคุยกับท่านพี่ของเจ้า บอกให้เขารู้ว่าทุกคนกังวลเรื่องของเขา และเฝ้าคอยว่าเขาจะดีขึ้น”