ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง - ตอนที่ 620 ศาสตร์แห่งวิชาบำเพ็ญเซียนจึงจะยากลำบากอย่างแท้จริง

การถอดวิญญาณของนางนับว่าเป็นไปอย่างราบลื่น

และเพราะว่าเยี่ยเฉินมีสายเลือดเดียวกันกับนางอยู่ครึ่งหนึ่ง การสิงร่างจึงง่ายดายขึ้นมาก

ตู๋กูซิงหลันใช้เวลาอยู่เกือบครึ่งวันในที่สุดก็สามารถควบคุมร่างใหม่นี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

สามารถบอกได้ว่า ในตอนนี้นาง ‘ยึดครอง’ ร่างไปเรียบร้อยแล้ว

และการยึดครองนี้ต้องถือว่านางเบียดบังดวงจิตของร่างเดิมจนสิ้นหนทาง หลงเหลือเอาไว้แต่เพียงจิตมังกรของเยี่ยเฉินเท่านั้น

ไม่เพียงสามารถยึดครองร่างกายนี้เอาไว้ได้ และเพราะว่าตั้งแต่ตอนที่นางใช้ยันต์โลหิตหุ่นเชิด จิตมังกรของเยี่ยเฉินก็ถูกนางควบคุมเอาไว้ก่อนแล้ว ดังนั้นนางจึงยังสามารถรับรู้ความทรงจำบางส่วนของเยี่ยเฉินได้อีกด้วย

…………….

ทั้งยังได้ทราบว่า วิธีการ ‘กลับ’ ไปยังแดนสวรรค์ จะต้องพึ่งพา ‘สายฟ้า’

อาศัยสายฟ้าที่ฟาดลงมาจากสรวงสวรรค์ ชักนำเขากลับไป

แม้ว่าเขาจะเป็นไท่จื่อแห่งเผ่ามังกรทมิฬ แต่ว่าในแดนสวรรค์คุณสมบัตินี้นับว่ายังคงไม่เพียงพอ ไม่มีสิทธิ์จะเข้าออกแดนสวรรค์ได้อย่างอิสระเสรี

จิตวิญญาณของตู๋กูซิงหลันสิงสถิตย์อยู่ในร่างของเขา อาศัยยามค่ำคืนอันมืดมิดที่สายลมพัดโหมหลบออกไปจากหุบเขาหมื่นปีศาจ

ก่อนหน้านี้เยี่ยเฉินถูกนางทุบตีจนอเน็จอนาถ เอ็นข้อมือข้อเท้าขาดสะบั้น ยังดีที่ ความสามารถในการรักษาตัวของเขายอดเยี่ยมมาก นอกจากเสียมือซ้ายไปข้างหนึ่ง และผิวหนังที่ถลอกปอกเปิกไปบางส่วนแล้ว ร่างกายที่เหลือยังปกติดีอยู่

ตู๋กูซิงหลันเสาะหาสถานที่รกร้างแห่งหนึ่ง เริ่มนั่งขัดสมาธิลงบนพื้นราบนั้น

จากนั้นนางก็นำป้ายหยกชิ้นหนึ่งออกมา ส่งพลังวิญญาณเข้าไปกระตุ้นมัน

ป้ายหยกแผ่นนั้นก็เรืองแสงสว่างวาบขึ้นมา แสงสีทองระยิบระยับครอบคลุมร่างสร้างเป็นเขตอาคมส่งขึ้นไปยังแดนสวรรค์

นั่นเป็นวิธีการติดต่อกับแดนสวรรค์ของ ‘กองทัพเทพ’

และเป็นกุญแจกลับสู่แดนสวรรค์

เมื่อนางนั่งอยู่ในสถานที่รกร้าง ท้องฟ้าก็พลันเกิดความเคลื่อนไหว ขณะที่ได้ยินเสียงฟ้าผ่าดังขึ้น สายฟ้าที่มีรัศมีประมาณหนึ่งเมตรสายหนึ่งก็ฟาดเปรี้ยงลงมา

สายฟ้าสีทองฟาดลงมาบนร่าง แต่นางกลับไม่ได้รับความเจ็บปวด

ในทางกลับกันนางรู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดที่เข้มแข็งสายหนึ่งดึงนางเข้าไปในสายฟ้าฟาด จากนั้นร่างทั้งร่างก็พุ่งตามสายฟ้ากลับขึ้นไปสู่แดนสวรรค์

เมื่อตู๋กูซิงหลันมองลงมา ก็เห็นทัศนียภาพเบื้องล่างถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว

อืม…..ความรู้สึกนั้น มันเหมือนกับว่าตนเองกลายเป็นจรวดลำหนึ่งพุ่งทะยานขึ้นไปบนฟากฟ้าอย่างไรอย่างนั้น

สายฟ้าเคลื่อนที่ด้วยความรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวภูเขาและสายน้ำด้านล่างก็กลายเป็นเพียงแผนที่แห่งหนึ่ง

จากนั้นร่างทั้งร่างก็หลุดออกไปจากชั้นบรรยากาศ…..จักรวาลที่เวิ้งว้างมีแต่ความหนาวเย็น จิตวิญญาณของตู๋กูซิงหลันควบคุมร่างอย่างสมบูรณ์ แม้แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเยี่ยเฉิน นางก็สามารถสัมผัสได้

ความหนาวเย็นทะลวงผ่านแสงสายฟ้า แทรกซึมเข้าไปในลำคอ แม้แต่ผิวหนังก็ยังมีน้ำแข็งเกาะอยู่ชั้นหนึ่ง

ทำให้นางเกิดความสงสัยอย่างหนักหน่วงขึ้นมาว่า นี่นางจะหลุดออกไปอยู่ในจักรวาลอื่นหรือไม่?

จริงๆแล้ว นางรู้สึกราวกับว่าตนเองกลายเป็นนักบินอวกาศที่ปราศจากเครื่องป้องกันใดๆ

ครู่ต่อมา รอบกายของนางก็เต็มไปด้วยดวงดาวมากมายที่กำลังส่องสว่างอยู่

มองออกไป เห็นดวงดาวขนาดเท่ากำปั้นจำนวนมากมายกระพริบอยู่รอบกาย ดวงดาวที่เป็นที่ตั้งของแดนสวรรค์ คล้ายจะเหยียบย่ำดวงดาวเหล่านี้เอาไว้ใต้ฝ่าเท้า

มองเห็นดวงดาวสีน้ำเงิน ที่แสนจะงดงามกำลังเคลื่อนไหวไปเรื่อยๆ

ดูคล้ายกับดาวโลกอย่างยิ่ง

แต่ว่ามันมีขนาดใหญ่กว่าดาวโลกมากมาย

ยิ่งสูงขึ้นไป ดวงดาวต่างๆในแดนสวรรค์ยิ่งมีขนาดเล็กลงเรื่อยๆ ทั้งยังมีดวงดาวที่มีสีสันต่างๆมากมาย

จักรวาลอันวิจิตรงดงาม ทำให้ดวงตาของนางต้องเบิกกว้าง

แม้ว่ายามที่อยู่ในโลกปัจจุบัน ตู๋กูซิงหลันจะเก่งกาจอย่างยิ่งแล้วก็ตาม แต่ก็ยังมิได้เก่งกาจจนถึงขั้นที่จะสามารถโบยบินอยู่ในอวกาศได้

เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า ถึงได้ประจักษ์แก่สายตาว่า จักรวาลนั้นกว้างใหญ่เพียงใด สามารถทำให้ผู้คนตื่นตะลึงได้ถึงเพียงไหน

เมื่ออยู่ในจักรวาลอันเวิ้งว้างและกว้างใหญ่ไพศาล นางถึงได้รู้สึกว่าตนเองเป็นเพียงหยดน้ำหยดหนึ่งในห้วงมหาสมุทร

หยดเล็กๆ ที่มิได้แตกต่างอันใดกับละอองธุลีเลย

ภาพนี้ คงจะเป็นภาพที่งดงามที่สุดที่นางเคยเห็นมาแล้วกระมั้ง

อ้อ หากมิใช่ว่ามีซากศพลอยเคว้งคว้างอยู่ในจุดต่างๆละก็ ภาพตรงหน้านี้ก็คงจะเป็นภาพที่งดงามที่สุดจริงๆ

แม้ว่ายามนี้สายฟ้ายังคงพานางพุ่งทะยานไปอย่างรวดเร็ว แต่ตู๋กูซิงหลันก็ยังสามารถสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนว่า สิ่งที่ลอยเคว้งคว้างท่ามกลางหมู่ดาวอยู่ในอวกาศก็คือซากศพนั่นเอง

ไม่รู้ว่าพวกนั้นตายมานานเท่าไหร่ แต่ดูแล้วศพยังคงใหม่และสมบูรณ์มาก เพียงแต่ว่าสภาพการตายของแต่ละคนต่างน่าหวาดกลัว ทั้งยังมีอยู่หลายคนที่ท่าทางเหมือนกำลังบีบลำคอของคนเองเอาไว้

สายตาของตู๋กูซิงหลันเหลือบไปเห็นป้ายที่ลอยผ่านมาป้ายหนึ่ง คล้ายจะเขียนไว้ว่า ‘ซ่งxx วังตันติ่งกง’

‘หลี่xx สำนักหยินหยาง’

‘หวังxx ตำหนักซิวหลัวเตี้ยน’

และยังมีชื่อ ‘xxx’ อื่นๆที่ไม่รู้จักอีกมากมาย

ตู๋กูซิงหลัน “…..”

นางยื่นมือออกไปคว้าป้ายที่อยู่ใกล้ตัวมาป้ายหนึ่ง บนนั้นเขียนเอาไว้อย่างชัดเจนว่า ‘ซ่งฉางชิง วังตันติ่งกง’

ปลายนิ้วสัมผัสโดนเพียงเบาๆ ป้ายชิ้นนั้นก็สลายกลายเป็นผุยผง ผุยผงเหล่านั้นกระจายไปในอวกาศ กลายเป็นภาพที่แปลกประหลาด

หากว่านางจำได้ไม่ผิดละก็ ซ่งฉางชิงผู้นี้ก็คือบรรพชนของซ่งชิงอีกระมัง

ที่เล่าลือกันว่าฝึกฝนจนสำเร็จ เหาะขึ้นสวรรค์กลายเป็นเทพเซียนไปแล้ว

ที่แท้ก็มาตายอยู่ในจักรวาลอันไพศาลแห่งนี้นั่นเอง?

ในใจของตู๋กูซิงหลันบังเกิดความคิดที่บ้าบิ่นบางอย่างขึ้นมา

นางยื่นศีรษะออกไปนอกลำแสงของสายฟ้าเล็กน้อย

ก็รู้สึกได้ว่าเหมือนจะถูกดูดลมหายใจออกไปในอึดใจเดียว

นอกลำแสงสายฟ้านั้น ไม่มีอากาศแม้แต่นิดเดียว!

ตู๋กูซิงหลันรีบดึงศีรษะของตนเองกลับมา ตบลงไปบนอกเบาๆ ทอดถอนหายใจพลางเอ่ยว่า “วิทยาศาสาตร์ในโลกปัจจุบันไม่ได้เป็นเรื่องโกหก ในอวกาศไม่มีอากาศอยู่จริงๆ”

ว่าแล้ว นางก็หันไปมองดูศพเหล่านั้นอีกหลายครั้ง “มิน่าเล่า เหล่าผู้แข็งแกร่งที่ทะยานขึ้นสู่เบื้องบนไม่มีผู้ใดสามารถกลับมาได้สักคน ผู้ที่ไม่สามารถก้าวข้ามเส้นกีดขวางไปได้ล้วนตกตายอยู่ในอวกาศนี่เอง”

ตู๋กูซิงหลันโคลงศีรษะไปมา “วิทยาการของเทพเซียนช่างลึกล้ำ”

นางดูถูกวิทยาการของแดนสวรรค์เกินไปแล้ว สายฟ้านี้ มิใช่สายฟ้าธรรมดาทั่วไป

มันไม่เพียงแต่สามารถลดทอนความเหน็บหนาวลงไปได้ ภายในยังมีอากาศเพียงพอต่อการหายใจ ตู๋กูซิงหลันชักจะสงสัยแล้วว่า หรือแดนสวรรค์จะมีวิทยาศาสตร์ที่ล้ำหน้าอย่างสุดยอดอยู่

เพราะว่า นางเองก็ไม่อาจอธิบายการสร้างสายฟ้าเช่นนี้ออกมาได้อย่างชัดเจนนั่นเอง

สายฟ้าพานางพุ่งไปไกล จนนานถึงเพียงใดก็ไม่รู้ แต่ว่าเส้นทางระหว่างดวงดาวเหล่านี้ เหมือนดั่งโพรงหนอนที่ถูกกำหนดเอาไว้อย่างแน่นอน สายฟ้าฟาดทะลวงผ่านโพรงหนอนแห่งหนึ่งไปยังโพรงหนอนอีกแห่งหนึ่ง

หลังจากเปลี่ยนแปลงอยู่หลายครั้งทิวทัศน์เบื้องหน้าของตู๋กูซิงหลันก็กลายเป็นทัศนียภาพอีกแบบหนึ่ง

โลกเบื้องหน้ามีแต่ความขาวโพลน ราวกับว่าหมู่เมฆทั้งหมดได้มารวมตัวกันอยู่ในที่นี่

ในมือนอกจากลำแสงของสายฟ้าแล้ว ยังสัมผัสได้ถึงเมฆหมอกเหล่านั้นอีกด้วย

สัมผัสที่ได้รับจากฝ่ามือ นุ่มละมุน

พอใช้ปลายนิ้วแทงลงไป มันก็ไม่ได้สลายตัว

หลังจากลำแสงของสายฟ้าพานางทะลวงหมู่เมฆที่หนาทึบออกมา มันก็สลายหายไปจนหมดสิ้น

ปลายเท้าของตู๋กูซิงหลัน เหยียบย่ำลงไปบนหมู่เมฆที่นุ่มนิ่มเหล่านั้น

และเบื้องหน้าก็มีหมู่เมฆเกาะกลุ่มจนกลายเป็นบันได บันไดเมฆทอดยาวขึ้นไปสู่ด้านบน เส้นทางที่คดเคี้ยวนั้นนำไปสู่หมู่เมฆที่ลอยสูงขึ้นไป

ในจักรวาลที่กว้างใหญ่และแตกต่าง ที่นี่ก็มีอากาศอยู่เหมือนกัน ทั้งยังมี ‘ไอทิพย์’ ที่แข็งแกร่งอย่างที่นางไม่เคยได้เห็นในที่ใดมาก่อน

นับตั้งแต่ที่นางออกจากดินแดนจิ่วโจวจนมาถึงที่แห่งนี้ ที่จริงแล้วใช้เวลาไปเพียงหนึ่งก้านธูปเท่านั้น

นางยืนอยู่บนก้อนเมฆ มองดูความว่างเปล่าที่มีแต่สีขาวโพลนไปทั้งแถบอยู่พักใหญ่ จึงค่อยก้าวไปยังด้านหน้าก้าวหนึ่ง

ที่นี่ยังแตกต่างจากแดนสวรรค์ที่นางเคยคิดภาพเอาไว้มาก

…………………….