ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง - ตอนที่ 664 คนึงหา เนิ่นนานมิจางหาย

ไม่รู้เพราะเหตุใด ในสมองของตี้เสียถึงได้ปรากฏภาพของตู๋กูซิงหลันขึ้น

ในพระทัยเหมือนมีกองไฟไร้ที่มา ลุกโชนขึ้นมาอย่างกระทันหัน

พระองค์ผลักออกไปเพียงเบาๆ ฮว๋ายยู่ก็ล้มลงไป เส้นเกศาของนางแผ่สยาย ดวงพักตร์แดงก่ำ ดวงเนตรแฝงความเย้ายวน

ดวงตาคู่นั้น เหมือนกับของตู๋กูซิงหลันอย่างไม่มีผิดเพี้ยน เมื่อได้เห็นฮว๋ายยู่ก็เหมือนได้เจอตู๋กูซิงหลัน

พระศอของตี้เสียขยับขึ้นลง ในที่สุดก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ปัดม่านสีแดงลงมา ผ่านคำคืนอันหวานหอมนี้ไป

……………………

พระตำหนักไท่เหิงกง

ตู๋กูซิงหลันนั่งรอมาครึ่งค่อนวัน ก็ยังไม่เห็นมีใครมาสักคน

ภายใต้เก้าดวงอาทิตย์หมุนวน ร่างเงาของสาวน้อยผู้นั้นมิได้จางหายไปไหน ตู๋กูซิงหลันเองก็มิได้ไปสัมผัสกับเศษหยกสรรพชีวิตในร่างนั้นโดยพลการ

เวลาครึ่งวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า นางแทบจะค้นดูตำหนักบรรทมไปทุกซอกทุกมุม

สมบัติล้ำค่าระยิบระยับบาดตากองโต พอเลือกดูให้ดี กลับไม่มีอะไรเข้าตาสักอย่าง

สุดท้ายนางก็ได้แต่นั่งขัดสมาธิลงบนพื้น

เขตอาคมรอบนอกของตำหนักไท่เหิงกง เป็นฝีมือของตี้เสียสร้างด้วยตนเอง คนนอกไม่อาจเข้ามา คนในก็ออกไปไม่ได้ ต่อให้เป็นจิตวิญญาณเช่นตู๋กูซิงหลันก็ยังไม่อาจหลบหนี

นางทดลองอยู่หลายครั้งก็เลิกสิ้นเปลืองพลังวิญญาณอีกต่อไป

ก่อนหน้านี้ตอนที่ประมือกับซือเป่ย จิตวิญญาณได้รับบาดเจ็บอยู่บ้าง ตอนนี้นางจึงปลุกพลังของหยกสรรพชีวิตขึ้นมา เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของดวงวิญญาณ

ตอนนี้นางเสมือนถูกกักบริเวณอยู่ก็จริง แต่ก็ไม่จำเป็นจะต้องนั่งงอรอความตายมิใช่หรือ?

สิ่งสำคัญที่สามารถทำได้ในเวลานี้ คือการรักษาดวงวิญญาณของตนเองให้อยู่ในสภาวะที่สมบูรณ์พร้อมที่สุด

………………

ตี้ซินยืนอยูที่ด้านนอกของตำหนักไท่เหิงกง ในมือของเขาผุดพลังวิญญาณสายหนึ่งขึ้นมาจางๆ

พลังวิญญาณสายนั้นผ่านเข้าไปในเขตอาคมของตำหนักบรรทมได้ ราวกับหยดน้ำที่ไหลไปรวมกับมหาสมุทร จนไม่เหลือร่องรอยใดๆแม้แต่น้อย

หัวคิ้วของตี้ซินขมวดมุ่น เขายืนอยู่ที่ด้านนอกหน้าต่าง โดยมิได้ใช้พลังวิญญาณบุกทะลวงเขตอาคมของตี้เสียเข้าไป

แต่กลับเลือกใช้วิธีส่งเสียงไปถึงตู๋กูซิงหลันผ่านไปทางพลังวิญญาณแทน

“แม่นางน้อยจากโลกเบื้องล่าง”

เขาเรียกตู๋กูซิงหลันเช่นนี้

ตอนแรกๆ ตู๋กูซิงหลันยังไม่ทันมีปฏิกริยาตอบกลับมา อย่างที่เคยพูดไป วิชาถ่ายทอดสำเนียงเป็นศิลปะที่ซับซ้อน คนทั่วไปไม่อาจใช้ได้

ดังนั้นพออยู่ๆนางก็ได้ยินเสียงของตี้ซินดังขึ้นมาในสมอง จึงถึงกับตะลึงไป

“แม่นางน้อยจากโลกเบื้องล่าง….” ตี้ซินยืนอยู่ที่นอกหน้าต่าง ส่งเสียงเรียกนางอีกครั้ง

ดวงตาของตู๋กูซิงหลันลืมขึ้นมาเป็นเส้นตรง นางเดินไปที่หน้าต่างซึ่งมีเงาเลือนลางของคนผู้หนึ่งอยู่ด้านนอก

ยามนี้คล้อยดึกมากแล้ว ด้านนอกมีแต่ความเงียบสงัด แต่ดวงไฟในตำหนักบรรทมยังคงสง่าไสว ทำให้นางมองเห็นทุกสิ่งเป็นเพียงเค้าโครงที่เลือนลาง

“แม่นางน้อยจากโลกเบื้องล่าง เจ้ากับต๋าจี่มีความเกี่ยวข้องอันใดกัน?” ตี้ซินไม่ยอมเสียเวลา พอเห็นตู๋กูซิงหลันขยับเข้ามาใกล้ ก็ถามออกไปอย่างตรงๆในทันที

ตู๋กูซิงหลันคิดไม่ถึงว่า ในชั่วเวลาที่อันตรายเช่นนี้ ตี้ซินจะมาหานางได้

“พี่ชาย ข้าว่าท่านช่วยข้าออกไปก่อน แล้วพวกเราค่อยคุยรายละเอียดกันก็ได้”

ตู๋กูซิงหลันนั่งลงที่ใต้หน้าต่างด้วยนัยตาที่เปล่งประกาย

เทียนสี่ซิงจุนผู้นั้นก็คือฮ่องเต้โจวหวังตี้ซิน เรื่องนี้นางพึ่งจะนึกออกได้เมื่อไม่นานมานี้

ก่อนหน้านี้ตอนที่สังเกตเห็นท่าทางของเหล่าเทพที่มีต่อเขา ก็รู้อยู่ว่าเขามีฐานะในแดนสวรรค์ที่ไม่ธรรมดา

ที่สำคัญที่สุดก็คือ เขาเองก็ใช้แซ่ตี้

ดังนั้นจึงทำให้ตู๋กูซิงหลันอดจะคิดมากไม่ได้

“เขตอาคมนอกตำหนักบรรทมนี้เทียนตี้สร้างด้วยพระองค์เอง จึงมีแต่เขาที่สามารถคลี่คลายได้ แม้แต่ข้าเองก็ไร้หนทาง”

ครู่ต่อมา ตี้ซินก็เอ่ยต่อไปว่า “แต่ว่าเท่าที่ดูตอนนี้ เขาก็ไม่ได้คิดจะสังหารเจ้า เจ้าในตอนนี้ถือว่าปลอดภัยอยู่”

“เขาไม่คิดจะฆ่าข้า แต่ว่าร่างดวงอาทิตย์ของเขา คิดจะคั่วข้าน่ะสิ!”

“ข้าก็ต้องร้อนใจแล้ว! ข้ารักษากายใจบริสุทธิ์ดุจหยก จะไปยอมไอ้จักรพรรดิดวงอาทิตย์นั้นมางาบง่ายๆได้อย่างไร!”

ตี้ซิน “….” ให้ตายเถอะ ตีให้ตายเขาก็คิดไม่ถึงว่า คำพูดที่หยาบคายเช่นนี้จะมาจากปากของสาวน้อยนางหนึ่งได้อย่างไร

“ท่านอย่ามาทำเป็นว่าทนฟังคำลามกหยาบกระด้างไม่ได้ ตอนที่ท่านไปเป็นโจวอ๋องอยู่บนโลก ก็มิใช่ว่าวันๆมีแต่สุรานารีรายล้อม มั่วสุ่มกันอยู่ทั้งวี่ทั้งวันหรอกหรือไง?”

ตู๋กูซิงหลันยังคงพูดอย่างมันปากต่อไป “อยู่ต่อหน้าท่าน ข้ามันก็แค่ตัวทะลึ่งน้อยเจอกับจอมเสเพลเท่านั้น เทียบกันอย่างไรก็ไม่ติด”

ตี้ซินบอกว่าช่วยนางไม่ได้ แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ช่วยนางนี่นา

สมองของตู๋กูซิงหลันดีดลูกคิดอย่างรวดเร็ว

พี่ชายผู้นี้ดูท่าจจะยังตัดใจจากพี่สาวต๋าจี่ไม่ได้ มิเช่นนั้นก็คงไม่มีทางมาช่วยเหลือนาง

ตี้ซินเงียบงันไปกว่าครึ่งวัน เจอวาจาเหล่านั้นเข้าไปเขาถึงกับไปต่อไม่ถูก

ประวัติศาสตร์นั้น ถูกบันทึกโดยผู้ชนะอยู่เสมอมา

หากเขาบอกว่าเขาคือโอรสสวรรค์ที่รักใคร่ไพร่ฟ้าประชาราษฏร์ จะมีใครเชื่อบ้างไหม?

“มิว่าจะอย่างไร ในเมื่อต๋าจี่มอบถุงเฉียนคุนให้กับเจ้า ก็แสดงว่าเจ้าสำคัญต่อนางอย่างยิ่ง”

ตี้ซินพูดพลางฝ่ามือของเขาก็วางลงบนหน้าต่าง เคาะเบาะๆ “ช่วงที่ยังอยู่ในแดนสวรรค์นี้ ข้าจะช่วยเหลือเจ้าเอง”

ตู๋กูซิงหลันออกจะประหลาดใจอยู่บ้าง

หากยึดตามคำพูดของเสือดำ ตี้ซินมีแต่หลอกใช้ต๋าจี่โดยปราศจากความรัก แต่วันนี้เขากลับทำเช่นนี้เพื่อฝ่ายใดกัน?

“ทำไมถึงจะช่วยข้า?”

“เจ้ามีความสำคัญต่อต๋าจี่”

“ไม่ถามเหตุผล ไม่มีข้อแม้ แล้วเพราะอะไร?”

“ไม่เพราะอะไร”

คราวนี้แม้แต่ตู๋กูซิงหลันก็ยังต้องเงียบงันไปบ้างแล้ว

“เพราะฉะนั้นที่จริงท่านเองก็ยังรักพี่สาวต๋าจี่อยู่ใช่ไหม?”

ตี้ซินมิได้ตอบนาง เพียงเอาแต่เงียบงัน และถอนใจเบาๆ

ทั้งๆที่เป็นเพียงเสียงถอนใจเบาๆ แต่พอได้ยินแล้วกลับทำให้รู้สึกว่าน่าสะท้อนใจยิ่งนัก

พอเห็นเขาไม่ยอมตอบ ตู๋กูซิงหลันก็เปลี่ยนหัวข้อไปว่า “ท่านกับตี้เสียเกี่ยวข้อกันอย่างไร?”

“ถือว่าเป็น…. อาของเขาแล้วกัน”

ตู๋กูซิงหลัน “ ! ! !” ตะตาย!

ถ้าท่านไม่บอก ข้ายังคิดว่าพวกท่านเป็นพี่น้องกันเสียอีก สรุปว่าเป็นรุ่นอาหรือ?

เดี๋ยวก่อน…..ความสัมพันธ์นี้ออกจะสับสนอยู่บ้าง นางต้องค่อยๆสะสางก่อน

“ข้าคือโอรสลำดับที่สิบแปดของอดีตเทียนตี้ หลังจุติลงไปเกิดบนโลก ก็ประสูติในราชวงค์ซาง กลายเป็นโจวหวางตี้ซิน”

“เมื่อคืนกลับมา ก็รับตำแหน่งเทียนสี่ซิงจุน(เทพดาวฟ้าปลื้ม)”

ทุกประโยคล้วนรวบรัดชัดเจน เน้นแต่ใจความสำคัญ นับว่าบอกกล่าวเรื่องฐานะอย่างชัดเจนที่สุดแล้ว

มิน่าเล่า….แม้ว่าตำแหน่งเทพของเขาจะไม่ได้สูงส่งอะไร แต่พอเหล่าเทพในแดนสวรรค์ได้พบ ต่างก็พากันรักษามารยาทน่าดู เล่ามายืดยาว ที่แท้ก็คือคนในราชวงค์ของแดนสวรรค์

ดังนั้นเหล่าเทพในแดนสวรรค์ วันๆไม่ทันไรก็ต้องจุติลงไปเกิดในโลกมนุษย์ จากนั้นก็ค่อยกลับมารับตำแหน่งใหม่ แทนพวกที่ลงไปเกิดแล้วตายไปนะหรือ?

ตู๋กูซิงหลันได้แต่นวดขมับ

คำพูดของตี้ซินนางไม่อาจเชื่อถือทั้งหมด เพราะขนาดพี่สาวต๋าจี่ยังถูกเขาทำร้ายจนต้องบ้านแตกสาแหรกขาดมาแล้ว

ตี้ซินเองก็มิได้สนใจว่านางจะเชื่อหรือไม่ เพียงเอ่ยว่า “หากว่าวันใด เจ้าสามารถกลับไปยังโลกเบื้องล่าง ช่วยนำคำพูดของข้าไปบอกกับนางได้หรือไม่?”

ตู๋กูซิงหลัน “หืม?”

“คนึงหา เนิ่นนานมิจางหาย”

ยามที่ตี้ซินเอ่ยคำพูดนี้ออกมา น้ำเสียงก็ยังสั่นไหว

คำพูดที่เก็บเอาไว้มาเนิ่นนาน ยามนี้กลับต้องเอามาบอกแก่คนแปลกหน้า ต้องเรียกว่าแม้แต่ปราการด่านสุดท้ายในหัวใจยังพังทลายไปแล้ว

ตลอดหลายปีมานี้ เขาเหมือนกับศพเดินได้ที่อยู่ในแดนสวรรค์ ….แม้แต่ความต้องการจะมีชีวิตอยู่ต่อไปยังต้องพึ่งพาความระลึกถึงเรื่องราวในอดีตของพวกเขา

“คำพูดนี้ ไยท่านจึงไม่บอกให้นางฟังด้วยตนเอง?”

ตู๋กูซิงหลันไม่ชอบเรื่องเข้าใจผิดมาโดยตลอด คนเช่นนาง โดยปกติแล้วหากว่ามีเรื่องใด ก็ต้องพูดออกมาให้กระจ่าง ไม่ปล่อยให้ทรมานผู้อื่นและทรมานตนเอง

…………………..