ยัยจอมกวนป่วนหัวใจนายไอดอล - ตอนที่ 232 ตั้งแต่นี้ไป เธอเป็นแฟนฉันแล้ว (4) / ตอนที่ 233 ตั้งแต่นี้ไป เธอเป็นแฟนฉันแล้ว (5)

ตอนที่ 232 ตั้งแต่นี้ไป เธอเป็นแฟนฉันแล้ว (4)

อันซย่าซย่าเริ่มปวดหัวที่ทั้งสองทะเลาะกันแล้ว เธอโบกมืออย่างช่วยไม่ได้ “พวกนายนั่งเถอะ เดี๋ยวฉันยืนเอง โอเคนะ”

“ไม่!” ชายหนุ่มทั้งสองปฏิเสธอย่างพร้อมเพรียง

อันซย่าซย่า: “…”

รถบัสขับไปจอดตรงป้าย มีคู่รักกำลังอุ้มลูกขึ้นรถมา พอเห็นว่าไม่มีที่นั่งทั้งสามเลยจะยืนเอาแต่อันซย่าซย่าขอให้เซิ่งอี่เจ๋อและฉีเหยียนซีสละที่นั่งให้คู่รักแทน

อันซย่าซย่ายืนเขย่งเท้ามือจจับด้ามจับ คนขับรถเหยียบเบรกแรงมากขณะที่รถขับผ่านถนนขรุขระทำให้อันซย่าซย่าเสียการทรงตัว ตัวเธอถูกเหวี่ยงไปด้านหน้าและเกือบล้มลง

“แม่*เอ๊ย นี่เรียกว่าขับรถได้งั้นเหรอ!” ฉีเหยียนซีพับแขนเสื้อตัวเองขึ้นพลางสบถออกมาด้วยสีหน้าอาฆาต

อันซย่าซย่าตั้งใจจะบอกให้ฉีเหยียนซีทำใจเย็นๆ ในจังหวะที่เซิ่งอี่เจ๋อดึงเธอเข้าหาตัว ต้องขอบคุณความสูงของชายหนุ่มที่ทำให้เขาไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย เขาเอ่ยเรียบๆ “เธอจับฉันแทนก็ได้นะ”

อันซย่าซย่าตกตะลึงก่อนจะรู้สึกถึงอุณหภูมิบนใบหน้าที่เพิ่มขึ้นอีกครั้ง…

เธอใจเต้นตุบตับตอนที่เอื้อมมือเล็กๆ ไปจับที่แขนของเขา

เซิ่งอี่เจ๋อขยับเข้ามาใกล้ๆ เพื่อที่หญิงสาวจะได้เกาะเขาได้ถนัด แต่กลายเป็นว่าท่ายืนของทั้งสองดูคล้ายกับเขาโอบกอดหญิงสาวอยู่อย่างนั้น

ฉีเหยียนซีที่อยู่ๆ กลายมาเป็นก้างขวางคอบ่นออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ให้ตายสิ ไวจังนะ! นี่ยัยซื่อบื้อซย่า มาเกาะฉันนี่! ฉันน่าเชื่อถือกว่าเยอะเลย!”

จนตอนนี้อันซย่าซย่าก็คุ้นชินกับนิสัยเด็กๆ ของเขาเสียแล้ว เธอส่ายหน้า มิหนำซ้ำหญิงสาวยังเกาะแขนเสื้อของเซิ่งอี่เจ๋อแน่นกว่าเดิม

เซิ่งอี่เจ๋อยิ้มบางๆ และวางท่ามองไปยังฉีเหยียนซี

ฉีเหยียนซีที่ยืนอยู่ด้านข้างรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง เขารู้สึกอยากต่อยใครสักคนมากๆ เลยตอนนี้!

ให้ตายสิ! ทำไมถึงมีแต่คนแย่งผู้หญิงที่เขาชอบไปกันนะ

ความคิดนั้นทำให้เขาเบ้ปากออกมาก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉย

ชายหนุ่มเสียเวลาไปกับการแกล้งอันซย่าซย่าและท้าทายเซิ่งอี่เจ๋อจนเกือบลืมไปว่าเขาตั้งใจมาที่นี่เพื่ออะไร!

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและส่งข้อความหาอันซย่าซย่า

แต่อันซย่าซย่าดันตกอยู่ในอารมณ์เด็กสาวขี้อายที่กำลังมีความรักอยู่ทำให้เธอเอาแต่ก้มหน้าก้มตา แก้มของเธอแดงแจ๋ ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเซิ่งอี่เจ๋อ

ฉีเหยียนซีกัดฟันให้กับสีหน้าสุดหลงรักของหญิงสาวพร้อมคิดว่ามันช่างเป็นภาพบาดตาบาดใจเหลือเกิน

ในที่สุดทั้งสามก็มาถึงโรงเรียน เซิ่งอี่เจ๋อใช้โอกาสนี้กระตุกคอเสื้อของอันซย่าซย่าก่อนจะก้มลงกระซิบ “เช็กโทรศัพท์เธอดู”

“หือ?” อันซย่าซย่ากำลังงงอยู่แต่ฉีเหยียนซีกลับเดินลงรถไปแล้ว

พอหญิงสาวเดินมาที่โต๊ะของเธอ เธอหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่เธอซื้อเองขึ้นมา ส่วนเครื่องที่เซิ่งอี่เจ๋อซื้อให้นั้นเธอสั่งให้เขาส่งคืนร้านไป

แม้ว่าเซิ่งอี่เจ๋อจะมีเงินมากพอที่จะไม่สนใจเรื่องโทรศัพท์ แต่สำหรับเธอแล้วไม่ประหยัดแบบนั้นถือว่าเป็นบาปเลยล่ะ!

บนหน้าจอมีข้อความจากใครก็ไม่รู้ปรากฏอยู่

เมื่อกดเปิดดูเธอก็เห็นว่ามาจากฉีเหยียนซี

“อันซย่าซย่า แสร้งเป็นแฟนฉันหนึ่งวันที! ฉันอยากให้เธอจัดการเรื่องแฟนเก่าให้หน่อย! ห้ามปฏิเสธ ไม่งั้นฉันจะส่งข้อความนี้ให้เซิ่งอี่เจ๋อ ฉันล่ะชอบเห็นเขาอารมณ์เสียจริงๆ”

ด้านล่างหน้าซาตานยิ้มมีรูปภาพส่งมาด้วย

อันซย่าซย่าขยายภาพดูและเห็นว่ามันคือภาพสิ่งที่เธอเคยเซ็นไปเมื่อก่อนหน้านี้!

“อันซย่าซย่ายินยอมที่จะเป็นสมบัติส่วนตัวของฉีเหยียนซี…”

ไม่นะ! ทำไมเธอถึงโง่พอที่จะทิ้งอะไรแบบนั้นไว้ให้ฉีเหยียนซีกันนะ

อันซย่าซย่ารู้สึกอยากร้องไห้ ในหัวของเธอตีกัน

เธอควรจะตอบตกลงดีไหม

หญิงสาวเหลือบมองเซิ่งอี่เจ๋อ อยู่ๆ ใจก็เต้นแรงขึ้นมา

ถ้าชายหนุ่มรู้เรื่องนี้เข้าละก็… เขาต้องด่าเธอแน่ๆ

ก็นะ… แค่วันเดียวเอง… ไม่เป็นอะไรหรอกน่า!

หญิงสาวให้กำลังใจตัวเองก่อนจะส่งอีโมจิ “ตกลง” ตอบฉีเหยียนซีไป

ตอนที่ 233 ตั้งแต่นี้ไป เธอเป็นแฟนฉันแล้ว (5)

ฉีเหยียนซีชื่นใจและยิ้มให้กับคำตอบของหญิงสาว

“งั้นอยู่ต่อหลังเลิกเรียนด้วย” ฉีเหยียนซีส่งมาอีกข้อความ

อันซย่าซย่าช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอายกับเขา หญิงสาวไม่ได้ตั้งใจจะสื่ออย่างนั้นแต่คำพูดของเธอทำให้เธอนึกถึงคำขู่จากสมัยเป็นเด็กนักเรียนประถมศึกษาขึ้นมาเสียดื้อๆ …

หญิงสาวกระแอมก่อนจะนึกได้ว่ายังเหลือการบ้านต้องทำอีกหนึ่งวิชา เธอหยิบการบ้านวิชานั้นออกมา

“เซิ่งอี่เจ๋อ…” เธอสะกิดแขนเซิ่งอี่เจ๋อและยิ้มกว้างให้เขา

เซิ่งอี่เจ๋อรู้เจตนาของเธอทันที เขาหรี่ตา “เธอยังทำการบ้านไม่เสร็จใช่ไหม”

“อะฮิ… เมื่อคืนฉันมัวแต่ดูรายการโทรทัศน์จนดึกน่ะ…” อันซย่าซย่ายิ้มรู้สึกผิด “นายน้อยอี่เจ๋อ ทำไมถึงได้ทั้งหล่อ! ทั้งฉลาด! ทั้งมีเสน่ห์มากมาย…”

คำชมพรั่งพรูออกมาจากปากของหญิงสาวแต่กระนั้นเซิ่งอี่เจ๋อก็ยังมีสีหน้าเรียบเฉย เขายังคงหรี่ตาอยู่อย่างนั้น

“เซิ่งอี่เจ๋อ…” อันซย่าซย่าเรียกชื่อเขาอีกครั้งด้วยเสียงอ่อนๆ “ขอลอกการบ้านหน่อยนะ…”

เซิ่งอี่เจ๋อไม่เคยปฏิเสธหญิงสาวได้เลยเวลาที่เธอพยายามออดอ้อนเขา เขาเหลือบมองเธออย่างไม่แยแส แต่ถึงจะทำกิริยาแบบนั้นมือเขากลับหยิบการบ้านออกมาแล้วโยนให้หญิงสาวแล้ว

“เด็กโง่ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะ”

“อะฮิ แน่นอน” อันซย่าซย่าลอกการบ้านของเขาอย่างมีความสุขขณะที่เซิ่งอี่เจ๋อมองเธอด้วยหางตา มือเล่นปากกาไปมา

สีหน้าของเธอคร่ำเคร่งขณะที่ทำการบ้าน หญิงสาวกัดริมฝีปากของตัวเองเบาๆ ดวงตาสุกสว่าง มือเรียวอ่อนนุ่มของเธอที่จับปากกาอยู่ก็สวยเช่นกัน ตัวหนังสือของเธอกลมตรงขอบและดูอ้วนๆ …

ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบ และความเฉยเมยของเขาก็ค่อยๆ ละลายไปทีละเล็กทีละน้อยจนกลายเป็นความรักความอ่อนโยน

แต่กระนั้นตัวหนังสือของหญิงสาวมันดูน่าเกลียดนิดหน่อยหรือเปล่า

เซิ่งอี่เจ๋อคิด ช่วงพักกลางวันชายหนุ่มมอบงานใหม่กับอันซย่าซย่า — คัดลายมือนั่นเอง

อันซย่าซย่าอ้าปากค้าง ” คัดลายมือ? ฉันเนี่ยนะ!”

“ใช่แล้ว ตัวหนังสือเธอไม่สวยเอาซะเลย” เขาเอ่ยเรียบๆ ซึ่งนั่นทำให้อันซย่าซย่าไม่พอใจ

หญิงสาวรู้สึกสงสารตัวเอง ทำไมทุกคนถึงได้ใช้ชีวิตช่วงมัธยมกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แต่ที่เธอได้ก็มีแต่ทำแบบฝึกหัดเล่มแล้วเล่มเล่ากัน แล้วไหนตอนนี้จะต้องมาคัดลายมืออีก!

เซิ่งอี่เจ๋อชอบเธอหรือต้องการจะทรมานเธอกันแน่…

เธอยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง

–

หลังเลิกเรียน อันซย่าซย่าก็หาข้ออ้างให้เซิ่งอี่เจ๋อกลับไปก่อนได้

ห้องเรียนค่อยๆ โล่งขึ้นจนเหลือเพียงเธอและฉีเหยียนซีในห้องเท่านั้น

ฉีเหยียนซียิ้มร้ายๆ “ยัยซื่อบื้อซย่า ฉันไม่ต้องสอนใช่ไหมว่าต้องทำยังไงบ้าง แค่ทำให้เธอรังเกียจให้ได้มากที่สุดก็พอ! แล้วฉันจะให้รางวัลเธอ!”

อันซย่าซย่าส่ายหน้า “ฉันไม่อยากได้รางวัล แต่นายต้องเอากระดาษที่ฉันเซ็นไปคืนมา!”

“ดูก่อนก็แล้วกัน” ฉีเหยียนซีตอบอย่างไม่เต็มใจก่อนจะลากอันซย่าซย่าออกจากห้องเรียน

หลีฝานซิงมักซ้อมเปียโนหลังเลิกเรียนที่ห้องเปียโน และชายหนุ่มต้องการให้อันซย่าซย่าแฟนสาวกำมะลอของเขา “วิ่งไปชน” หลีฝานซิง

ห้องเปียโนถูกรายล้อมไปด้วยผู้ชายเป็นชั้นๆ จนแม้แต่แมลงวันก็คงบินเข้าไปได้ยาก

“ค่อยๆ หาทางเข้าไปกัน…” อันซย่าซย่าแนะ ฉีเหยียนซีหัวเราะเฮอะ “เธอเห็นฉันเป็นคนที่จะเข้าหาใครด้วยวิธีธรรมดาแบบนั้นเหรอ”

ชายหนุ่มกระแอม เรียกความสนใจจากเด็กหนุ่มคนหนึ่งเข้าก่อนที่เด็กหนุ่มคนนั้นจะตะโกนออกมา” เฮ้ย ฉีเหยียนซีอยู่ที่นี่!”

เด็กนักเรียนฉีซยาทุกคนรู้จักปีศาจฉีเป็นอย่างดี ทันใดนั้นทุกคนก็แหวกทางให้เขาผ่านเลย

ทำนองไพเราะของเปียโนหยุดลงทันที

“นายน้อยฉี…” น้ำเสียงอ่อนหวานดังขึ้นทักทายฉีเหยียนซี