ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1000 ดันทุรัง

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1000 ดันทุรัง

“วู้ว——”

เมื่อแสงดาวรู้สึกตัวขึ้นมา เป็นเช้าวันที่สองแล้ว

หลังจากที่เขาลืมตาขึ้นมา เขามองดูต้นข้าวที่สะบัดไปมาบนหัวของเธอ แล้วยังมีเตียงไม้โบราณที่ให้กลิ่นอายความเก่าแก่ เธอรู้สึกปวดหัวตุบๆ และยังนึกไม่ออกว่าตัวเธออยู่ที่ไหนกัน

“คุณหนูดาว ในที่สุดก็ตื่นแล้ว คุณรู้สึกดีขึ้นไหมครับ?”

เมื่อได้ยินเสียงของเธอที่อยู่บนเตียงนอน ชายหนุ่มผู้มีท่าทางอ่อนโยนรีบวิ่งเข้ามาหาเธอด้วยความเป็นห่วง

แสงดาวตกตะลึงไป

รองผู้บัญชาการ?

ทำไมเขาถึงมาที่นี่ได้?

เธอนวดแล้วนวดอีกไปที่หัวของเธอ แล้วขมวดคิ้วมองคนที่จู่ๆปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ

เมื่อเซิ่นยี่จือเห็นเช่นนั้น รีบเร่งอธิบาย: “เมื่อวานคุณเมาหนักอยู่ที่บาร์ แล้วยังไปหาเรื่องน้องชายคุณที่บ้านเขา ตอนหลังผมเลยพาคุณกลับมาที่บ้าน”

“น้องชายฉัน? เรือนรอง?”

สีหน้าแสงดาวเปลี่ยนไปทันที

เธอคิดว่าหลังจากเธอเมา เธอไปหาแสนดีเพื่อจะไปอาละวาด เพื่อผู้ชายคนนั้น

แต่เซิ่นยี่จือวาริชก็ไม่ได้ปฏิเสธ

“ไม่ใช่นะครับ คุณไปคอนโดแห่งหนึ่ง คุณลืมไปแล้วเหรอ? คุณไปหาเขาแล้วยังทำร้ายเขาด้วยนะ”

เมื่อวาริชพูดถึงตรงนี้ เขานึกถึงภาพของเธอเมื่อวานที่ไร้ความเกรงกลัวใดๆ ถึงตอนนี้เขายังรู้สึกหวาดผวาอยู่

แต่ถึงอย่างไร ก็ไม่ได้กระทบภาพของเธอที่อยู่ในใจเขาได้

แสงดาวได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกโล่งใจไปเปราะหนึ่ง

หลังจากที่เธอนวดหัวที่ยังคงปวดอยู่ เธอก็เอาผ้าห่มออกเดินลงมาจากเตียง เธอถึงได้พบว่าที่นี่ไม่ใช่ที่แปลกตา แต่เป็นห้องนอนในบ้านหลังเก่าของตระกูลหิรัญชา

ไอ้ตาบ้านี่ยังส่งเธอมาที่นี่ได้?

เธอสวมรองเท้าแตะทั้งสองข้างแล้วก็เดินไปที่ข้างๆโต๊ะ เธอหยิบแก้วน้ำเย็นเพื่อจะดื่มน้ำ

“คุณหนูดาว คุณดื่มน้ำเย็นไม่ได้ เช้าตรู่ขนาดนี้ อากาศก็เย็นด้วย ผมตุ๋นซุปแก้สร่างเมาให้คุณแล้ว คุณล้างหน้าล้างตาก่อน ผมจะรีบเอามาให้คุณนะครับ”

ไม่มีใครคาดถึง ว่าข้าราชการคนนี้เมื่อเห็นเธอจะดื่มน้ำเย็น ก็รีบเข้ามาห้ามเธอไว้

ซุปสร่างเมา?

ลูกผู้ชายเช่นเขา ยังตื่นเช้าเพื่อมาทำเรื่องจุกจิกเช่นนี้?

แสงดาวหันหน้ากลับมา สายตาของเธอมองไปที่รองผู้บัญชาการนี้ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เสมือนเขาเป็นตัวแปลกประหลาดก็ไม่ปาน

“ทำ……ทำไม?”

“เปล่า ฉันแค่อยากถามว่าทำไมคุณทำซุปนี้เป็น? คุณทำเองกับมือเลยเหรอ?” แสงดาวพยายามเก็บความสงสัยไว้ในใจ ถามเขาอย่างคิ้วขมวด

เธอไม่เคยพบเห็นผู้ชายที่ทำเรื่องพวกนี้เป็น

ผู้ชายที่เขาได้พบเจอสัมผัส นิสัยเป็นเหมือนน้องชายเขาที่รู้แต่การออกคำสั่ง หรือไม่ก็เป็นเหมือนคุณชายม็อกโกที่สละชีพเพื่อจะปกป้องชาติบ้านเมือง

ยังมีผู้ชายที่สามารถทำเรื่องในครัวได้ด้วยเหรอ?

แต่เมื่อรองผู้บัญชาการคนนี้ฟังแล้ว เขากลับรู้สึกตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันที

“ใช่สิ เป็นผมทำเอง เมื่อวานคุณดื่มไปเยอะมาก ผมเดาว่าคุณตื่นมาเช้าแล้วต้องปวดหัว เมื่อคืนผมเลยไปตลาดซื้อวัตถุดิบมาเตรียมไว้ ผมตื่นเช้ามาตุ๋นไว้ให้คุณ”

“……”

“ออแล้วยังมีอีกอย่าง ผมได้ทำของหวานเตรียมไว้ให้คุณด้วย ท้องไส้จะได้สบาย คุณทานซุปให้หมดก่อน เดี๋ยวผมเอามาให้อีก”

วาริชภูมิใจแนะนำของว่างที่เขาทำอย่าวเจื้อยแจ้ว

บนโลกนี้ ก็จะมีคนเช่นนี้ที่ไม่คิดปองร้ายใคร ชอบที่จะละเมียดละไมทำอาหาร ดูแลต้นหญ้าดอกไม้ และจะให้ความสำคัญกับเรื่องครอบครัวเป็นหลัก

คนแบบนี้เหมาะที่จะอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน

แล้วมันก็ชัดเจนมากว่า คนที่อยู่ข้างหน้าเขานี่แหละที่เป็นคนเช่นนั้น

แต่สุดท้ายแล้วแสงดาวก็ไม่ได้ดื่มซุปสร่างเมาถ้วยนั้น และเธอก็ไม่ได้สนใจเขาด้วย แสงดาวผู้ที่ไม่ชอบชายที่กระจุกกระจิก เธอได้แสดงสีหน้าบึ้งตึงแล้วก็เดินออกไป

วาริช

เขากลับเดินตามหลังเธอไปต้อยๆ

“คุณหนูดาว คุณรอผมด้วย คุณหนูดาว——”

“คุณทำอะไร? อย่ามาตามฉันอีก ที่นี่ไม่ต้องการคุณแล้ว คุณรีบกลับบ้านไป” ไอ้ตาบ้านี่ยังกล้าที่จะตามมาอีก เธอรู้สึกฉุนเฉียวขึ้นมา

แต่เมื่อเขาฟังแล้วรู้สึกลำบากใจมาก

“คุณหนูดาว ผมกลับบ้านไม่ได้”

“ทำไมหละ？”

“ผมหนีกลับมาอย่างเงียบๆ คุณลืมไปแล้วเหรอว่าคราวก่อนเพื่อนของคุณคนนั้น มาข่มขู่คุณพ่อคุณแม่ผม ท่านจึงส่งผมออกนอกประเทศ คราวนี้ผมแอบกลับมา”

เขาเหมือนกระต่ายน้อยที่ไร้เดียงสา สุดท้ายยังก้มหน้าแสดงสีหน้าลำบากใจต่อหน้าแสงดาว เขาบีบมือคู่นั้นด้วยท่าทีที่ตื่นเต้นอย่างไม่หยุด

แสงดาว: “……”

อยากจะถีบเขาสักทีสองที

เขาเป็นผู้ชายประเภทไหนกัน? ช่วยแสดงความเป็นชายชาตรีต่อหน้าเธอได้ไหม?

แสงดาวยิ่งรู้สึกเกลียดชังไปอีก เธอไม่เอ่ยอะไรอีก เดินจ้ำอ้าวออกไป

เมื่อวาริชเห็นเช่นนั้น ก็รีบเดินตามไป และมุดเข้าไปในรถเธอ

แต่ว่าไม่มีคนเห็นเขา หลังจากที่เขาอยู่ในรถเธอแล้ว เขานั่งอยู่ด้านหลังมุมปากนั้นยกยิ้มขึ้น แล้วหายไปในวับตา

แสงดาวตัดสินใจที่จะไปที่อพาร์ทเมนท์พาลี่อีกรอบ

เมื่อวานเธอได้ดื่มหนักไปจริงๆ แต่เธอยังจำข้อความที่เส้นหมี่ส่งให้เธอได้ เพราะฉะนั้นเธอจึงจะไปแก้ไขปัญหานี้อีกครั้ง

ไอ้ตาบ้านั่น ใครอนุญาตให้เขาทำเช่นนั้นกัน?

——

ณ เรือนรอง

สวนหย่อมในบ้านตอนเช้าตรู่ มีกลิ่นหอมอ่อนๆกระจายอยู่ทั่ว แสงแดดสดใสยามเช้า สาดแสงไปที่หยาดน้ำค้างบนยอดหญ้า ประกายความแวววาวดั่งอัญมณีที่อยู่ซ้อนกัน