ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1017 ม็อกโก สิ่งที่น่าเสียใจภายหลังที่สุดก็คือการรักคุณเข้าแล้ว

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1017 ม็อกโก สิ่งที่น่าเสียใจภายหลังที่สุดก็คือการรักคุณเข้าแล้ว

ทุกคนต่างรู้สึกขนหัวลุกขึ้นมาแล้ว

ชายหนุ่มที่เดิมทีอุ้มขวัญเมืองเอาไว้ ก็อึ้งไปแล้ว

จนถึง เขาได้เห็นผู้หญิงคนนี้ รังแกคนถึงขนาดนี้แล้ว ยังไม่ยอมปล่อย กลับควงป้ายจอดรถที่อยู่หน้าโรงพยาบาลขึ้นมา ยังคิดจะกระแทกออกไปอย่างรุนแรง

ในที่สุด เขาเดินก้าวใหญ่ก้าวเข้ามาแล้ว：“แสงดาว คุณพอได้แล้ว คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?”

เธอคิดจะทำอะไร?

ดวงตาทั้งสองของแสงดาวตอนนี้แดงฉาน มองดูไหล่ของตัวเองที่ถูกจับเอาไว้ เธอหันกลับมามองไปยังชายหนุ่มอย่างกับคนบ้าที่กำลังคลุ้มคลั่ง

“ฉันอยากจะทำอะไรคุณมองไม่เห็นเหรอ? เธอพูดว่าไม่อยากให้พวกเราเข้าใจผิด เธออยากจะลงมาจากบนตัวคุณ ตอนนี้ฉันส่งเสริมคุณ คุณมองไม่เห็นหรือยังไง?”

“แสงดาว！！！”

ชายหนุ่มโมโหอย่างมาก เขาจ้องมองหญิงสาวคนนี้ตะโกนชื่อเธอออกมาอย่างเดือดดาล

อีกทั้งเสียงตะโกนของเขาพึ่งจะดังออกมา ผู้หญิงคนนี้ยิ่งยโสกว่าเดิม เธอส่งเสียงแหลมทับออกไป

“ฉันทำไมเหรอ? ฉันทำผิดแล้วเหรอ? ม็อกโกฉันจะบอกคุณนะ วันนี้ถ้าฉันไม่จัดการนังคนชั่วคนนี้ให้ตาย ฉันจะไม่ใช้นามสกุลหิรัญชา！”

เธอจ้องมองไปยังชายหนุ่มอย่างโหดเหี้ยมสุดท้ายก็พูดประโยคนี้ออกมา

หลังจากนั้น ก็ลงมืออีกครั้ง

ม็อกโกเย็นชาขึ้นมา ในที่สุด เขาล็อกข้อมือของเธอเอาไว้แล้วก็ออกแรงสะบัดไปทางด้านหลัง ：“แสงดาว คุณมันไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย！”

“โอ๊ย——”

“คุณแสงดาว คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? คุณแสงดาว?”

ในวินาทีที่ตัวเองถูกฟาดโดนบริเวณหน้าท้องกำลังจะหกล้มลงไป มีร่างของคนคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ประคองเธอเอาไว้

ม็อกโก：“……”

แววตามองไปยังหญิงสาวที่หน้าซีดขาวลงอย่างกะทันหัน เขาแสดงสีหน้าสงสัยออกมาและยังไปแฝงไปด้วยความโมโห

“คุณแสงดาว?”

“……ไม่เป็นไร”

สิบวินาทีเต็ม แสงดาวอดกลั้นต่อความเจ็บปวดที่จี๊ดขึ้นมาบริเวณหน้าท้องเอาไว้ หลังจากนั้น ในขณะที่คุณชายวาริชมาช่วยพยุงเธอเอาไว้ จึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา

นั่นเป็นแววตาแบบไหนกัน?

ในนัยน์ตาที่สุกใส ในแววตาที่เต็มไปด้วยความสดใสและไร้เดียงสา แต่เวลานี้ เหมือนกับว่าถูกปกคลุมไปด้วยพายุหิมะนับหมื่นพัน เธอเยือกเย็น เย้ยหยัน……

จนสุดท้าย สูญเสียความสดใสไปโดยสิ้นเชิง เหมือนกับทะเลดอกไม้ที่เหี่ยวเฉา

ม็อกโกกระวนกระวายขึ้นมาในทันใด

“พลตรีม็อกโกร้อนตัวแทนลูกพี่ลูกน้องขนาดนี้ ดูแล้ว ฉันคงทำผิดแล้วจริงๆ โอเค งั้นฉันแสงดาวก็ขออวยพรพวกคุณ อยู่กันไปจนแก่เฒ่ารักกันตราบชั่วนิรันดร์”

ในที่สุดเธอก็ยิ้มออกมาอีก

ริมฝีปากที่ทาทับด้วยลิปสติกสีดำบางๆ ในวินาทีที่ท้องฟ้าสดใสหลังจากกระตุกออกมา ใบหน้าเล็กที่ซีดเซียวอันนั้น ความแตกต่างที่พุ่งเข้ามาเห็นได้อย่างชัดเจน เหมือนกับปีศาจที่หนีออกมาจากนรกยังไงอย่างงั้น

ปีศาจที่มีเสน่ห์

แต่กลับทำให้คนต้องหวาดกลัว

เส้นเอ็นตรงขมับของม็อกโกเต้นตุบๆอย่างกะทันหัน！

อะไรที่เรียกว่าอยู่กันไปจนแก่เฒ่ารักกันตราบชั่วนิรันดร์?

เธอเป็นบ้าหรือไง?

ตามสัญชาตญาณของเขาต้องการทำความเข้าใจ แต่เวลานี้ ผู้หญิงคนนี้กลับหันหลังกลับไปแล้ว ทั้งร่างของเธอแนบอยู่กับวาริชที่อยู่เคียงข้างกับเธอ เหมือนกับว่าเป็นบนร่างกายไม่มีกระดูกยังไงอย่างงั้น

“อุ้มฉัน”

วาริช：“！！！！”

ปลื้มปีติขึ้นมา ในทันใด เขาก้มลงมาแล้วก็อุ้มเธอขึ้นมา

“โอเค งั้นตอนนี้ผมจะพาคุณส่งกลับไปที่โรงแรม คุณวางใจเถอะ ผมจะดูแลคุณอยู่ตลอด คงไม่มีใครกล้าทำร้ายคุณอีก”

“อืม……”

แสงดาวอยู่ในอ้อมกอดของเขาพยักหน้าหงึกๆ

หลังจากนั้น เหมือนกับเมื่อสักครู่ที่ม็อกโกอุ้มขวัญเมือง เธอแนบเข้าไปในอ้อมกอดของวาริช เหมือนกับว่าเป็นลูกแมวน้อย พิงไปบนหน้าอกของเขาแล้วหลับตาลงอย่างว่าง่าย

ม็อกโก：“……”

มองดูพวกเขาทั้งสองเดินจากไป เขาโมโหเดือดดาลจนกระดูกดังกรอบแกรบ กำมัดแน่นจนแทบจะแตกละเอียดแล้ว

วาริช！！！

ทางด้านขวัญเมือง ทีมแพทย์เข้ามาดูอาการ ได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้จากที่ได้สลบไป เธอฟื้นขึ้นมาแล้ว ทันใดนั้น รู้สึกเจ็บปวดร้าวไปทั้งร่าง

เธอมองไปทางด้านม็อกโกอีกครั้ง

“พี่……พี่ชาย……”

นั่นเป็นน้ำเสียงที่ยิ่งน่าสงสาร

โดยเฉพาะตอนนี้ที่บนร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล แม้แต่ริมฝีปากยังแดงเปล่ง เธอร้องไห้ออกมาแล้วร้องเรียกแบบนี้ ไม่ว่าใครต่างก็ปวดใจ จะต้องเข้าไปหาในทันที

แต่ว่าครั้งนี้ การเรียกร้องของเธอต้องผิดหวังแล้ว

ม็อกโกยังยืนอยู่ที่นั่น จ้องมองเธอ สีหน้าท่าทางของเขาเต็มไปด้วยความโกรธอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แล้วเธอก็กลัวที่สุดว่าจะเห็นความรังเกียจและความเกลียดชัง ปรากฏขึ้นมาบนหน้าของเขาแล้ว

เหมือนกับว่ามองเห็นสิ่งที่น่ารังเกียจเดียดฉันท์อย่างหนึ่ง

“นำเธอยกเข้าไป！”

“ไม่ พี่ชาย——”

“ติดต่อพ่อแม่ของเธอให้เข้ามา นี่เป็นเบอร์ติดต่อของพวกเขา！”

ม็อกโกไม่เคยเย็นชาขนาดนี้มาก่อน

เขาเหมือนกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน หลังจากหยิบปากกาที่อยู่บนร่างกายขึ้นมาเขียนตัวเลขเหล่านั้น ก็ยื่นให้กับทีมแพทย์เหล่านั้นทันที

“ไม่เอา พี่ชาย คุณฟังฉันก่อน อย่าทำแบบนี้”

“พี่ชาย คุณอย่าไป พี่ชาย——”

ในที่สุดขวัญเมืองก็ร้องไห้อย่างผิดหวังขึ้นมา

เสียงกรีดร้องของเธอ ไม่ได้สนใจว่าจะขายหน้าหรือเปล่า เหมือนกับสุนัขตัวหนึ่ง พยายามคลานไปยังด้านหน้า วางแผนที่จะจับผู้ชายคนนี้กลับมา

แต่ว่า ครั้งนี้ เธอทำยังไงก็เอากลับมาไม่ได้?

สิ่งที่ได้กลับมา หลังจากที่ม็อกโกเดินออกไป มีอีกมือหนึ่งดึงเธอขึ้นมาจากพื้น：“เป็นอะไรล่ะ? วางแผนการตั้งมากมาย? ยังล้มเหลวแล้ว?”

นั่นก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง！