ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1030 ฆ่าแสงดาวทิ้งซะ！
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1030 ฆ่าแสงดาวทิ้งซะ！
เส้นหมี่กับแสนรักทั้งสองคนเดินทางไปที่เมืองเคลียร์ในวันรุ่งขึ้น
แต่ว่า พวกเขาไม่รู้เลยว่า วันก่อนหน้านี้ แสงดาวก็จากญี่ปุ่นเปลี่ยนเส้นทางมายังสถานที่แห่งนี้แล้ว
“คุณแสงดาว ข่าวคราวอันนี้ของคุณได้มาจากที่ไหนเหรอ? พวกเราตรวจสอบให้ดีก่อนไหม? ยังมีร่างกายของคุณแบกรับความหักโหมขนาดนี้ไม่ไหวแล้ว พวกเราพักก่อนสักคืนดีไหม?”
ในระหว่างที่กำลังเดินทางไปยังสถานที่แห่งนั้น ความจริงวาริชมีความลังเลขึ้นมาแล้ว
เพราะว่าจากการได้รับข้อมูลอันนี้ คือแสงดาวได้รับข้อความอันหนึ่งส่งมาอย่างกะทันหัน บอกว่าคณาธิปอยู่ที่เมืองเคลียร์
ทว่าคนคนนี้ เดิมทีแสงดาวไม่รู้ว่าเป็นใคร เป็นหมายเลขนิรนาม งั้นเขาจะกล้าให้เธอเดินทางไปง่ายๆอย่างนี้ได้อย่างไร? ถ้ามีกับดักจะทำยังไง?
แต่แสงดาวกลับไม่ฟังคำห้ามปราม
เธอรู้สึกว่าเมืองเคลียร์สถานที่แห่งนี้ คณาธิปต้องอยู่ที่นั่นอย่างแน่นอน เพราะว่าเธอคิดออกแล้วว่า ก่อนหน้าเส้นหมี่หลบซ่อนอยู่ที่สถานที่แห่งนี้ ก็คือเมืองเคลียร์
ทว่าในตอนนั้น คณาธิปก็อยู่ด้วย
แสงดาวขึ้นเครื่องบินมาในคืนนั้นเลย
ระยะทางจากโตเกียวมาถึงเมืองเคลียร์ ยังต้องเปลี่ยนเครื่องที่ย่างกุ้ง ความจริงแล้วระยะเวลาสั้นกว่ามาก ถ้าไม่ต้องเปลี่ยนเครื่อง แสงดาวหลังจากขึ้นเครื่องมาแล้ว เป็นไปตามที่วาริชคาดเอาไว้ อาการของเธอยิ่งไม่ดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว
“คุณแสงดาว คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่เป็นไร！”
แสงดาวกลืนความเจ็บปวดลงไป เธอปิดเปลือกตาลงอย่างดื้อรั้น
วาริชมองดูเธอ สุดท้ายแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ทำเพียงยื่นผ้าห่มผืนหนึ่งมาทางด้านข้าง
ในตอนที่มาถึงเมืองเคลียร์ ก็เป็นเวลาตีสามแล้ว วาริชมองดูหญิงสาวที่อยู่ด้านข้างไม่ง่ายเลยกว่าจะหลับไปได้ ไม่อยากจะปลุกเธอให้ตื่นเลย แต่สุดท้ายแล้ว ในตอนที่เครื่องลงจอด แรงสั่นทะเทือนในขณะที่กระทบลงบนพื้นก็ทำให้เธอตื่นขึ้นมาแล้ว
“โอ๊ย——”
หลังจากได้ยินเสียงร้องของเธออย่างชัดเจน เธอกุมท้องของตัวเองเอาไว้ใบหน้าซีดเซียว
“คุณแสงดาว คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” วาริชได้เห็นสถานการณ์แล้ว รีบเข้ามาพยุงเธอและถามอย่างเป็นห่วง
“……”
ผ่านไปหลายวินาที ผู้หญิงคนนี้ถึงได้ดีขึ้นมาบ้าง
หลังจากนั้น เธอส่ายหน้าไปมา
“ไม่เป็นไร ลงไปกันเถอะ” เธอยืนขึ้นมา หยิบกระเป๋าเดินออกจากตำแหน่งที่นั่ง
ได้เห็นสถานการณ์แล้ว วาริชเองก็ไม่อยากจะพูดอะไรอีก ลงเครื่องไปกับเธอแล้ว ทั้งสองเตรียมว่าจะเรียกรถจากสนามบินเดินทางไปในเขตเมืองเคลียร์เลย หลังจากนั้นก็จะไปหาคณาธิป
แต่ว่า สิ่งที่ทำให้ทั้งสองคาดไม่ถึงคือ เมื่อทั้งสองพึ่งจะออกมาจากสนามบิน กลับมองเห็นรถแท็กซี่ของในพื้นที่คันหนึ่งจอดรออยู่ที่นั่น
“คุณแสงดาว นี่คือ?”
“……”
ในที่สุดแสงดาวก็รู้สึกว่ามีความแปลกประหลาด เธอหยุดลงแล้ว ยืนอยู่กับที่มองไปยังรถแท็กซี่คันนั้นอย่างระมัดระวังตัว
“คุณคือมารับพวกเราเหรอ?”
“คุณคือคุณแสงดาวใช่ไหม? ถ้าใช่ล่ะก็ งั้นก็ใช่แล้ว ฉันคือคนที่คุณพิมแสงเรียกให้มา บอกว่าคืนนี้คุณจะมาถึง”
คนขับรถแท็กซี่คนนี้เปิดประตูรถออกมาแล้ว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนไปยังรูปรูปหนึ่งแล้วยื่นมา
แสงดาว：“……”
ยังไม่ทันได้ขยับตัว ทางด้านวาริชขวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของเธอก่อนแล้ว หลังจากนั้นหยิบโทรศัพท์มาจากผู้หญิงคนนี้แล้ว
“คุณแสงดาว งั้นคุณดูสักหน่อย รู้จักผู้หญิงคนนี้หรือเปล่า?”เขายื่นมาที่ด้านหน้าของแสงดาว ให้เธอดูรูปในโทรศัพท์นี้ให้ดี
พิมแสงคนนี้ แสงดาวไม่เคยเจอมาก่อน
นั่นคือเพื่อนรักของเส้นหมี่ เธออยู่ที่เมืองเคลียร์มาตั้งหลายปี ก็สนิทกับเธอมากที่สุดมาโดยตลอด เธอแสงดาวเคยได้ยินชื่อของเธอมาก่อน แต่ตัวจริงไม่เคยเจอ
แสงดาวมองมาแวบหนึ่ง
ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร เธอหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา：“เบอร์โทรศัพท์ของเธอคือเท่าไหร่?”
“xxxxxx”
คนคนนี้บอกตัวเลขมาชุดหนึ่ง
แสงดาวมองอย่างตั้งใจ พบว่า เบอร์โทรศัพท์นี้ กับเบอร์นิรนามที่เธอได้รับข้อความอันนั้นคืออันเดียวกัน ในที่สุดเธอก็หมดความสงสัยลง พาวาริชขึ้นรถแท็กซี่คนนี้ไป
ทั้งสองพึ่งจะขึ้นรถมา คนขับรถคนนี้ก็สตาร์ทรถแล้ว ขับพุ่งไปทางเขตในเมืองแล้ว
แสงดาวได้เห็นฉากนี้ จึงวางใจลงได้ เธอพิงไปที่พนักเก้าอี้หลับตาทั้งสองข้างลง เตรียมที่จะใช้เวลานี้พักผ่อนสมองสักหน่อย
กำลังอยู่ในภาวะง่วงนอน วาริชที่นั่งอยู่ด้านข้างของเธอ ทันใดก็ยื่นมือมาดึงกระโปรงของเธอ：“คุณแสงดาว……”
เขากดเสียงลงให้เบาที่สุด ขยับเข้ามาใกล้เกือบจึงถึงใบหูของเธอแล้ว
แสงดาวรู้สึกขยะแขยง ตอบสนองในทันทีลืมตาขึ้นมาแล้ว：“ทำ——”
พึ่งจะพูดออกมาคำเดียว ทันใดนั้น แววตาของเธอก็มองมาที่ไอ้คนผอมบางคนนี้ที่อยู่ในความมืดสลัวในรถชี้ไปยังด้านนอกของรถ คำที่เหลือสองคำกลืนลงไปในลำคอแล้ว
ด้านนอกนั้นไม่มีแม้คนสักคน
ถ้าพูดตามหลักแล้ว ตอนที่พวกเขามาก็ได้มองเห็นเส้นทางเส้นนี้แล้ว จากสนามบินมาถึงเมืองเคลียร์ใช้เวลาไม่เกินสี่สิบนาทีโดยประมาณ แต่ว่าตอนนี้พวกเขานั่งรถมาเกือบจะยี่สิบกว่านาทีแล้ว ทำไมด้านนอกยังมืดสนิทแบบนี้?
มหานคร ยิ่งเข้าใกล้เขตในเมืองเข้ามา ยิ่งมีดวงไฟส่องสว่างไม่ใช่เหรอ?
ในที่สุดแสงดาวก็นั่งหลังตรง ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองไปยังด้านนอกเยือกเย็นขึ้นมาทันใด
วาริช：“……”
ยังไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ ผู้หญิงคนนี้ได้ดึงเข็มกลัดที่ติดอยู่ในกระโปรงของเธอออกมาแล้วลอดผ่านที่นั่งออกไป แวบเดียว เธอก็ปักลงที่คอของคนขับรถอย่างรุนแรงแล้ว
โอ้พระเจ้า！
วาริชเบิกตากว้างอึ้งไปแล้ว！
จนกระทั่งคนขับมีอาการชักเกร็งเอนไปด้านข้างในที่สุด พวงมาลัยของรถคันนี้จึงสูญเสียการควบคุมแล้ว ผู้หญิงคนนี้หันหน้ามาทันใดตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง：“คุณยังจะอึ้งอยู่ทำไม? ยังไม่รีบไปขับรถอีก?”