ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1035 ลูกล่ะ
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1035 ลูกล่ะ?
แต่ในความเป็นจริง ตอนที่เขาด่าประโยคนี้ สิ่งที่โผล่เข้ามาในสมองกลับไม่ใช่ทหารหญิงเหล่านั้นที่อยู่ในทีมของพวกเขา
แต่เป็นแสงดาวที่เขาช่วยชีวิตออกมาจากเงื้อมมือของเนติในตอนนั้น
ผู้หญิงคนนั้น ในตอนนั้นถูกจับป้อนยาพิษตัวคิดค้นล่าสุด สุดท้ายเจ็บปวดถึงขั้นสติเลอะเลือนไปจริงๆ จนเป็นบ้า แต่เธอก็ยังผ่านมันมาได้แล้ว
ฉะนั้น ความเจ็บปวดแค่นี้ จะนับประสาอะไร?
รอง ผ.บ. คนนี้ก็หน้าแดงก่ำอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุด เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้ว
คุณหมอก็กำชับอีกสองสามประโยค หลังจากที่พยาบาลเข้ามา เตรียมที่จะฉีดยาแก้อักเสบผ่านทางน้ำเกลือให้กับผู้หญิงคนนี้ก่อน แน่นอนว่า ก็ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดให้เธอด้วย
“ไม่ ฉันไม่อยากฉีดยา ฉันไม่เอา……….พ่อ……กอดขวัญ…….”
ทันใดนั้น กว่าที่ผู้หญิงจะเงียบสงบลงได้เพราะฉีดยาระงับประสาทนิดหน่อยเมื่อสักครู่
พอตอนที่พยาบาลเปิดหัวเข็มฉีดยาออกเตรียมที่จะฉีดให้เธอ จู่ ๆ เธอก็ลืมตาทั้งสองข้างขึ้น หลังจากที่ลุกขึ้นนั่งตัวตรงอยู่บนเตียงผู้ป่วย
เธอก็ยื่นมือทั้งสองข้างมาทางรอง ผ.บ. คนนี้
รอง ผ.บ. : “…………”
พยาบาล : “…………”
คุณหมอ : “………….”
หรือแม้แต่ม็อกโกเอง ที่หลังจากมองเห็นฉากนี้แล้ว สีหน้าก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย
นี่มันเป็นจังหวะอะไรกัน?
“พ่อ พ่อ………พ่อไม่ต้องการขวัญ แล้วเหรอ? ขวัญ………จะเป็นเด็กดีมากๆ อย่าฉีดยาให้ ขวัญ เลยนะ……..”
เมื่อมองเห็นว่าทุกคนในห้องนี้ต่างจับจ้องมองดูตัวเองอย่างตกตะลึง โดยที่ไม่พูดอะไร
ผู้หญิงคนนี้ก็เริ่มพูดขึ้นมาอีกแล้ว
เพียงแต่ สิ่งที่เธอพูดออกมาครั้งนี้ก็ยิ่งดูเหมือนเด็กขึ้นไปอีก เริ่มที่จะพูดด้วยเสียงแบบเด็กๆ ใบใบหน้าก็ยิ่งกลัวเจ็บจนมีหยดเหงื่อเป็นเม็ดๆ ออกมาให้เห็น
แต่เธอยังคงจับจ้องมองอยู่ที่รอง ผ.บ. ด้วยสายตาดื้อรั้น
น้ำตาก็ร่วงหล่นออกมาทีละหยดๆ
นี่บ้าไปแล้วจริงๆ !
รอง ผ.บ. เองก็ทนไม่ไหวแล้วเล็กน้อย รีบจับแขนของคุณหมอไว้แน่นตามสัญชาตญาณ : “เธอ…….นี่เธอเป็นอะไรไปอีกแล้วครับ? หา? เป็นอะไร?”
คุณหมอ : “………….”
ผ่านไปสิบกว่าวินาทีเต็มๆ จึงจะเห็นว่าเขารีบหยิบเครื่องฟังเสียงที่เพิ่งจะวางลงบนหน้าออกไปได้ไม่นานมากนักขึ้นมา
เวลาผ่านไปอีกเป็นครึ่งชั่วโมง ภายหลังจากที่คุณหมอหลายท่านได้ทำการตรวจดูแล้ว ในที่สุดผลการตรวจก็ออกมาแล้ว
“คุณม็อกโก พวกเราสงสัยว่าน้องสาวของคุณตกใจจนเกินไปภายหลังจากที่เธอได้รับผลกระทบอย่างหนักจากที่ถูกตัดขาจนขาด ส่งผลให้ตอนนี้สมองเสียสติ ความจำเลอะเลือน”
“หา?”
รอง ผ.บ. เผยให้เห็นสีหน้าตกใจสุดขีดออกมาทันที
แต่ไม่นานนัก เมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์อันน่าสลดใจและเลือดสาดที่เกิดขึ้นบนถนนในตอนนั้น เขาก็เข้าใจแล้ว
“อันนี้น่าจะเป็นไปได้ พลตรี ก่อนหน้านี้ คุณก็เคยบอกว่าคุณแสงดาวคนนั้นหลังจากที่โดนคนวางยาแล้ว ก็ถูกทรมานจนกลายเป็นบ้าไปแล้วไม่เหรอ?”
เขากลับยังเอ่ยถึงแสงดาว
ดวงตาของม็อกโกดูมืดหมองลงทันที
แต่เขาก็ไม่ได้อธิบาย เพราะว่านี่คือเรื่องจริง
ดังนั้น ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ ก็กลายเป็นบ้าหลังจากที่โดยตัดขาข้างหนึ่งขาดแล้ว?
“พี่ชาย? พี่ชาย……..พี่ก็อยู่เหรอคะ? พี่ชาย พี่รีบช่วย ขวัญ คุณพ่อ……คุณพ่อเขาจะตีหนูแล้ว ยังจะเอาเข็มมาฉีด………”
ในตอนที่ม็อกโกยืนอยู่ตรงนั้นแล้วได้เห็นฉากนี้ อารมณ์หงุดหงิดเป็นอย่างมาก
จู่ ๆ ขวัญเมืองก็เห็นเขา ทันใดนั้น เธอไม่ต้องการรอง ผ.บ. คนนี้แล้ว ยื่นมือทั้งสองข้างทำท่ากอดมาทางเขา และกอดนี้ เพราะว่าม็อกโกยืนอยู่ค่อนข้างใกล้กับเตียงผู้ป่วยป่วยนี้ของเธอมาก
จึงถูกเธอกอดไว้ได้อย่างพอดิบพอดี
“พี่ชาย พี่…..พี่คือถูกคุณป้าให้พี่มาใช่ไหม? งั้นพี่……รีบพาหนูไปเร็วเข้า ไม่อย่างนั้น ขวัญ……ขวัญ จะไม่รอดแล้ว พี่ชาย……….”
ขวัญเมืองเงยหน้ามองดูพี่ชายของตัวเอง ในเวลานี้ ในดวงตาคู่นั้นของเธอที่ไม่ต่างอะไรจากดวงตาเด็ก ก็เต็มไปด้วยน้ำตากับความหวาดกลัว
สิ่งเหล่านี้ก็คือชีวิตตอนวัยเด็กของเธอจริงๆ
เพราะว่าบ้านพวกเขาค่อนข้างต่ำต้อย ไม่ได้รับการต้อนรับจากคนตระกูลโชคศักดาเลยแม้แต่น้อย
ดังนั้น ตอนที่เธอยังเด็กมาก ก็ถูกพ่อแม่ของเธอทุบด่ามาโดยตลอด ด่าว่าเธอไม่เกิดมาเป็นลูกผู้ชาย ก็ยิ่งถูกด่าว่าเธอไม่รู้จักที่จะไปเอาใจคนอื่น
ม็อกโกเห็นเธอในสภาพแบบนี้แล้ว ความทรงจำในวัยเด็กก็พุ่งพรวดขึ้นมา ในที่สุด สายตาของเขาก็ดูอ่อนลงมา
“แล้วตอนนี้มีวิธีไหนบ้าง? สภาพเธอแบบนี้ยังต้องเป็นอีกนานแค่ไหน?”
“ถ้าหากเป็นแบบความไวต่อสิ่งเร้า งั้นก็จะง่ายหน่อย เพียงแค่ปลอบใจเธอดีๆ ในช่วงระยะเวลานี้ ทำให้เธอเดินออกมาจากความหวาดกลัวนั้นก็ได้แล้ว แต่ว่าในช่วงนี้คนในครอบครัวเธอต้องคอยอยู่เป็นเพื่อนเธอให้มากหน่อยถึงจะดีครับ”
คุณหมอไม่ลืมที่จะเตือนหนึ่งประโยคในตอนท้าย
รอง ผ.บ. ได้ยินแล้ว ก็รีบเอ่ยปากพูดขึ้นมาก่อนทันที : “พลตรีครับ งั้นถ้าเป็นแบบนี้ คุณเฝ้าอยู่ที่นี่ อย่างน้อยก็รอให้พ่อแม่ของเธอมาก่อน”
ม็อกโก : “……….”
คุณหมอ : “ใช่ครับ แบบนี้จะดีที่สุด ไม่อย่างนั้น ด้วยอาการของเธอตอนนี้ถ้าอาการยิ่งรุนแรงขึ้นก็จะลำบาก ถึงตอนนั้นก็จะกลายเป็นอาการแบบถาวรได้จริงๆ”
“……”
เส้นเอ็นตรงมุมหน้าผากของม็อกโกกระตุกขึ้นอย่างจัง
ในท้ายที่สุด ม็อกโกก็ยังคงอยู่เฝ้าต่อ
อยู่เฝ้าจนทั้งตอนบ่ายของวันนั้น เมื่อเขามองเห็นหญิงสาวที่ตื่นขึ้นจากนอนหลับอีกครั้งในห้องผู้ป่วย เธอมองดูตัวเองแล้วยิ้มให้อย่างสดใสมาก
“พี่ชาย กอดกอด……….”
——
ณ เมืองเคลียร์
หลังจากแสงดาวทำความเข้าใจชัดเจนแล้วว่าใครที่ต้องการทำร้ายเธอในคืนนั้น เธอก็นั่งไม่ติดอีกต่อไป อยากที่จะกลับไปยังย่างกุ้ง เพื่อคิดบัญชีกับผู้หญิงใจร้ายคนนั้นทันที
แต่เมื่อเธอลุกตัวขึ้นยืน เธอก็ล้มตึงลงไป!
“พี่ธิป?!!”
หลังจากที่พิมแสงได้เห็นฉากนี้ ก็ตกใจจนจานที่ถืออยู่ในมือแทบจะร่วงหล่นลงบนพื้น
เมื่อเทียบกับคณาธิปแล้ว เขานิ่งสงบมากกว่าเยอะ
หลังจากที่เขาถอดเสื้อคลุมแขวนไว้บนราวแขวนหมวกแล้ว เดินเข้ามามองดูนิดหน่อย ก็ก้มลงแล้วอุ้มผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาจากบนพื้น
“รู้จักหมอสูตินารีไหม?”
“หา?”
พิมแสงตกใจเบิกตากว้างโพลงอีกครั้ง
หมอ……หมอสูตินารี?!!