ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1041 ขอบคุณค่ะ พี่ชาย
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1041 ขอบคุณค่ะ พี่ชาย
“หา——“
คราวนี้มีเสียงกรีดร้องที่น่าสมเพชเวทนายิ่งขึ้นดังออกมา
เส้นหมี่ปล่อยเธอออก โดยไม่ได้ดึงเข็มออก เพียงแค่ก้มหน้ามองดูเธออย่างผู้เหนือกว่า
“เธอดูให้ดีนะ เพียงแค่สิบวินาที หลอดเลือดแดงที่เพิ่งจะต่อเข้ากันเสร็จของเธอก็จะปิดตัว หลังจากปิดตัวแล้ว ขาของเธอก็จะขาดการลำเลียงเลือด สุดท้ายก็จะไม่สามารถเชื่อมต่อเข้ากันได้ เธอคิดดูให้ดีละกัน?”
เธอเรียวผมทัดไว้ข้างหู แล้วพูดหนึ่งประโยคที่ฟังดูเรียบง่าย
จากนั้น เธอเริ่มมองดูนาฬิกาข้อมือ แล้วนับ ：”1…..2……3……”
“เส้นหมี่ แกมันคนสารเลว แกคิดจะทำอะไรกันแน่?！！”
ในที่สุดเธอก็ไม่บ้าแล้ว ภายใต้การถูกทรมานด้วยความเจ็บปวดกับความหวาดกลัว เธอก็เหมือนกับผีอสุรกาย ที่ดวงตาแดงก่ำเป็นสีเลือดคำรามถามเส้นหมี่
เส้นหมี่เลิกคิ้ว ： “ฉันบอกแล้วไง ฉันต้องการให้เธอบอกฉันมา ว่านิษาตายยังไงกันแน่?”
“……”
“4、5、6……”
“ฉันบอก！ ฉันบอก！” ในที่สุดผู้หญิงคนนี้ก็ส่งเสียงที่แหบแห้งออกมาอีกครั้ง
“นิษา หล่อนตายเพราะฝีมือของมังกรบึ้ม”
“เธอว่าอะไรนะ? ตายเพราะฝีมือของมังกรบึ้ม? เธอมองตาฉันแล้วพูดอีกครั้ง?”
จู่ ๆ เส้นหมี่ก้มตัวลงมา ดวงตาคู่หนึ่งที่ดูราวกับซาตานที่ผุดมาจากในนรก จ้องเขม็งเข้ามายังตรงหน้าเธออย่างเย็นชา
ขวัญเมืองสั่นระรัว
ทันใดนั้น ใบหน้าของเธอก็หดเล็กลงไปเพราะความหวาดกลัว
“คือ…….คือฉันที่ยุแยง ฉันบอกเขาว่า ฆ่าผู้หญิงคนนี้ให้ตาย ตระกูลเทวเทพทางนี้ก็จะยิ่งเชื่อมั่นในตัวฉันมากขึ้น จากนั้น…….ฉันจึงตัดขาทั้งสองข้างของเธอทิ้ง”
“ตัดขาทั้งสองข้างทิ้งใช่ไหม?”
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ได้คำตอบที่ตัวเองต้องการ เหลือบไปมองขาข้างนั้นของเธอด้วยสายตาอันน่าขนลุก
ทันใดนั้นขวัญเมืองก็สั่นเทาไปทั้งตัวขึ้นมา
เธอพยายามหดขาตัวเองไว้ แต่เธอทำอะไรไม่ได้เลย
เส้นหมี่เห็นแล้วก็หัวเราะ ดึงเข็มเงินเล่มนั้นนอกอย่างเอาบุญ ：”พอแล้ว ฉันจะปล่อยเธอก่อน ต่อไปคำถามที่สอง เรื่องที่ซีจาร์ เรื่องเป็นคนบงการ? หรือนิษาเป็นคนบงการกันแน่?”
“……….ฉัน”
“คำถามที่สาม ขาของเธอ คือถูกมังกรบึ้ม ตัดให้ขาด? หรือว่าตัวเธอเองให้เขาช่วยตัดขาเธอให้ขาดกันแน่?”
“……”
คำถามสุดท้ายนี้ แทบจะตัดทางหนีทีไล่ทั้งหมดของผู้หญิงคนนี้ออกไปจนหมดสิ้น
ขวัญเมืองเงยหน้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน ราวกับคนที่ตายไปแล้ว เธอจ้องดูเส้นหมี่ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ： “ทำไมเธอจะต้องถามคำถามนี้?”
เส้นหมี่ยักไหล่ ： “เพราะว่าฉันอยากรู้ ผู้หญิงคนหนึ่งพอบ้าคลั่งขึ้นมาจะโหดร้ายกับตัวเองได้มากแค่ไหนกันแน่? เธอรู้จักเนติไหม? ที่เป็นแม่ของคณาธิป”
“……”
“ฉันบอกเธอให้นะ เดิมทีฉันคิดว่าหล่อนเป็นผู้หญิงบ้าคลั่งมากที่สุดในโลกนี้ แต่พอเห็นเธอที่นี่ ฉันถึงรู้ว่า ยังมีที่บ้าคลั่งมากยิ่งกว่าอีก หล่อนหลอกใช้ชีวิตคนอื่นเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย แต่เธอโหดยิ่งกว่า เธอกลับกล้าลงมีดกับตัวเธอเองแบบดื้อๆ !”
เส้นหมี่นั่งยองลงไปอีกครั้ง ยื่นมือลูบขาที่ขาดข้างนั้นของเธอ
ขวัญเมืองเห็นแล้ว ทันใดนั้น หลังจากที่ใบหน้าขาวซีดมีความหวาดกลัวอย่างลึกซึ้งอยู่เป็นระยะ รีบหดขาข้างนี้กลับไปตามสัญชาตญาณ
แต่นั่นก็ยังไม่สามารถทำได้
ท่อนล่างของเธอเหน็บชาไปหมดแล้ว อีกทั้ง ขาข้างนี้ เธอก็ยิ่งค้นพบด้วยความหวาดกลัวว่า ถึงแม้ผู้หญิงคนนี้จะดึงเข็มเงินเล่มนั้นกลับไปแล้ว แต่สีของมันก็ยิ่งขาวขึ้นเรื่อย ๆ
“แก——”
“ไม่ต้องชดใช้เหรอ? เธอตัดขาคนอื่นทั้งสองข้าง อีกอย่าง เพราะว่าขาข้างนี้ของเธอ เธอทำร้ายคณาธิป ตอนนี้เขายังคงไม่พ้นขีดอันตราย สิ่งเหล่านี้ไม่ต้องชดใช้เหรอ?”
เส้นหมี่ยื่นมือบีบจุดที่ขาขาดนั้นของเธอ มองเธออย่างเมินเฉย เริ่มกดลงไปทีละนิดๆ
วินาทีนั้น เสียงกรีดร้องโหยหวนอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ก็ดังขึ้นมาให้ห้องพักผู้ป่วยแห่งนี้อีกครั้ง
นั่นคือแทบจะไม่ใช่เสียงของคนแล้ว
เธอหันหน้าไปมองขาที่ขาดที่ค่อยๆ ถูกดึงออกจากกันแบบดื้อๆ เป็นเสียงกรีดร้องที่น่าขนลุก สิ้นหวัง จนกระทั่งในตอนสุดท้าย หลังจากที่เธอเห็นว่าถูกดึงออกจากกันแล้ว
เผยให้เห็นกระดูกสีขาวๆ ——
เสียงที่มีทั้งหมดก็หายไป
ในที่สุด ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นลมไปแล้ว
เส้นหมี่เห็นแล้ว จึงลุกขึ้นมา แล้วโยนขาข้างนั้นทิ้งไปแบบรังเกียจขยะแขยงมาก
“คุณผู้หญิงคุณชายแสนรัก?”
“ไปเรียกพลตรีของพวกคุณมาเถอะ เอานี่ให้เขาด้วย”
ตอนที่เส้นหมี่นำโทรศัพท์ที่อัดเสียงไว้เรียบร้อยแล้วออกมา ก็เห็นสมาชิกทีมย่อยสองคนนี้ยืนอยู่ตรงประตู ก็นำมันมอบให้กับพวกเขาโดยตรง
เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเอาชีวิตของผู้หญิงคนนี้
เพราะว่า เธอจะต้องทำให้ผู้ชายคนนั้นเห็น สองสามวันมานี้เขาทำเรื่องโง่ๆ อะไรลงไปกันแน่? ผู้หญิงคนนี้ที่เกลี้ยกล่อมปั่นหัวเขา จะมีใบหน้าอีกด้านหนึ่งแบบไหนกัน?
เส้นหมี่ออกไปจากห้องพักผู้ป่วยแห่งนี้
เพราะว่าเวลาดึกเกินไปแล้ว และไขกระดูกที่ส่งไปเมืองหลวงก็ยังคงไม่ได้รับข่างคราว
ในคืนนั้น เส้นหมี่กับแสนรักทั้งสองคนก็ไปหาโรงแรมพักแถวใกล้ๆ กับโรงพยาบาล
“พี่ชาย พี่ว่าด็อกเตอร์ไพบูลย์ทางนั้นจะพอมีหวังไหม? ถ้าหากไม่มี พวกเรา…….จะไปหาตระกูลลัดดาวัลย์ดูได้ไหม?”
พอถึงโรงแรม เส้นหมี่ถอดรองเท้าออกแล้วนั่งลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า เธอก็มองดูผู้ชายที่กำลังรินน้ำให้กับเธอ ถามประโยคอย่างระมัดระวัง