ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1075 เอาใจจนไม่รู้จะยังไงแล้ว
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1075 เอาใจจนไม่รู้จะยังไงแล้ว
เขาควรจะขอบคุณคนคนนี้จริงๆ
ตอนนั้น ถ้าเขาไม่แบกร่างที่ป่วยมาถึงประเทศTต่อยเขาไปหนึ่งหมัด ด่าให้เขาตื่น บอกความจริงกับเขาทุกอย่าง เป็นไปได้ว่า เขาถึงตอนนี้ก็คงจะยังไม่ตื่น
ยังคงทำผิดต่อไปอีก
ม็อกโกเต็มไปด้วยความสำนึกบุญคุณคุณลุงคนนี้
คณาธิปเดิมทีเพราะว่าถูกเพื่อนสนิทเปิดโปงออกมาทว่าเขารู้สึกว่าไม่ค่อยจะเป็นตัวของตัวเองไปหมดแล้ว ทันใดนั้นก็รู้สึกได้อีกว่าสายตาของคนคนนี้จ้องมองมาที่ตัวเอง ทันใดนั้น เขายิ่งนั่งไม่ติดแล้ว
“เอาน่า ให้คุณช่วยก็ช่วยเถอะ คุณอย่าพูดอะไรมากมายเลย?”
“……”
ดีได้ไม่นาน โชกิ โดโมโตะก็จ้องเขม็งมาที่คนบางคน จึงพูดออกมาว่า：“โอเค ผมจะลองดูแล้วกัน แต่ว่าผมต้องบอกกับคุณก่อนนะ ถ้าต้องการเด็กคนนี้จริงๆละก็ เวลานับต่อจากนี้ เธอไม่สามารถออกจากโรงพยาบาลไปได้”
เขาชี้ไปยังแสงดาวที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้
แสงดาวเบิกตากว้างขึ้นมา：“แม้แต่ก้าวเดียวก็ไม่ได้?”
โชกิ โดโมโตะ：“ไม่ได้！ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทุกวันคุณต้องเข้ายาผ่านสายน้ำเกลือ เนื่องจากร่างกายคุณไม่สามารถรับประกันได้ว่าทารกในครรภ์นี้จะมีพัฒนาการอย่างสมบูรณ์ งั้นก็ทำได้เพียงต้องส่งเข้าไปแล้ว คุณเข้าใจไหม?”
“……”
แสงดาว……ไม่อยากเข้าใจ！
เพราะว่าด้วยนิสัยของเธอ ถ้าต้องถูกขังอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเดือนกว่าละก็ เธอคงจะเป็นบ้าตาย
แต่ความจริงก็เป็นอย่างนั้น หลังจากที่คุณหมอคนนี้พูดออกมา ผู้ชายสองคนนี้ก็เฝ้าดูอยู่ในห้องพักผู้ป่วยของเธอแล้ว เหมือนกับเฝ้าผู้ร้ายยังไงอย่างงั้น แม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่ออกห่างเธอ
แน่นอน คณาธิปไม่ได้มาด้วยตนเอง
ในตอนที่ม็อกโกต้องออกไปทานข้าวหรือทำธุระอย่างอื่น เขาจะให้คนของเขามาเฝ้าแสงดาวเอาไว้แค่นั้น
สุดยอดจริงๆ！！
แสงดาวนั้นหนึ่งวันเหมือนหนึ่งเดือน
แต่ว่าก็ดีที่ว่า หลังจากที่ม็อกโกเห็นว่าเธอเบื่ออุดอู้ขนาดนี้ เขาที่ไม่เคยแตะต้องการเล่นเกมมาก่อน กลับติดตั้งเครื่องเกมเพลย์ให้เธอในห้องพักผู้ป่วยเครื่องหนึ่งที่โคตรเจ๋งไปเลย
หลังจากนั้น ยังเล่นเป็นเพื่อนเธอด้วยตัวเอง
“คุณเล่นเป็นเหรอ?”
“……เรียนรู้ก็ได้แล้วไหม?”
ชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่หลังจากถอดเครื่องแบบทหารอันนั้นออกไป เปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสีขาวกับเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน นอกจากความรัศมีกล้าหาญที่แผ่ออกมา มองดูแล้วก็ไม่แตกต่างจากผู้ชายธรรมดา
แต่ว่า ในตอนที่เขาเข้าใกล้ ฮอร์โมนเฉพาะตัวของผู้ชายพวยพุ่งเข้ามา
แสงดาวก็อดที่จะใจเต้นเร็วไม่ได้แล้ว
“ผมใส่ชุดป้องกันรังสีให้คุณก่อน พวกเขาบอกแล้ว เครื่องเล่นเหล่านี้ต่างมีรังสี สวมเสร็จแล้วค่อยเล่นกับคุณ”
ม็อกโกเพื่อซื้อชุดป้องกันรังสีนี้โดยเฉพาะวิ่งไปที่ร้านขายของสำหรับคนท้อง สวมใส่ให้ผู้หญิงคนนี้อย่างพิถีพิถัน ถึงได้หยิบรีโมทคอนโทรลของเครื่องเล่นเกมมาให้เธอ
แสงดาว：“……”
ความจริงแล้วเธออยากจะพูดว่า เครื่องเกมเพลย์คุณภาพต่ำแบบนี้ เดิมทีไม่ได้มีรังสีอะไรมากมาย
เธอยังอยากพูดว่า ผู้เล่นระดับไฮเอนด์อย่างเธอ เครื่องเกมเพลย์แบบนี้ เธอไม่เล่นตั้งนานแล้ว
แต่ว่า หลังจากที่ผู้ชายคนนี้เปิดออกมา นั่งลงบนแผ่นโฟมที่ปูเอาไว้ หันหน้ามองมาเธอ เธออยู่ภายใต้สายตาอันเอาใจใส่ของเขา เดินไปนั่งลงอย่างว่าง่ายแล้ว
นั่นคือการเอาใจ?
ในตอนที่แสงดาวเร่ิมเล่น คิดแบบนี้
ทั้งสองเล่นอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง เพราะว่าโทรศัพท์ของม็อกโกมีคนโทรมาแล้ว ทั้งสองจึงหยุดลง หลังจากนั้นม็อกโกก็ยกจานผลไม้มาให้เธอ
เขาถือโทรศัพท์เดินออกไปแล้ว
แสงดาวเห็นแล้ว ในความเบื่อหน่าย ด้านหนึ่งทานผลไม้ ด้านหนึ่งหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา
【เส้นหมี่：พี่สาว ผลการตรวจของคุณด้านโน้นเป็นอย่างไรบ้าง? โชกิ โดโมโตะว่าอย่างไรบ้าง?】
คือเส้นหมี่ ส่งข้อความผ่านวีแชทมาแล้ว
อารมณ์ของแสงดาวไม่เลว เห็นแล้ว จึงตอบกลับเธอไปทันที
【แสงดาว：ก็โอเค ก็คือต้องการให้ฉันพักอยู่ในโรงพยาบาลจนกว่าจะคลอด หงุดหงิดนิดหน่อย】
【เส้นหมี่：ฮ่าๆ คุณจะหงุดหงิดอะไรล่ะ? ก็ถือซะว่าเป็นการฝึกสมาธิ อีกทั้ง ม็อกโกก็อยู่ด้วย ครั้งนี้ให้เขาอยู่กับคุณดีๆ เป็นการชดเชยให้กับพวกคุณแม่ลูก】
【แสงดาว：……】
ใบหูร้อนขึ้นมาแล้ว ทันใดนั้น เธอเปลี่ยนเป็นรำคาญขึ้นมา
อยู่ด้วยอะไรล่ะ เธอต้องการเหรอ?
เธอไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนี้อีก ทว่าด้านหนึ่งทานผลไม้ต่อ ด้านหนึ่งตามสัญชาตญาณจึงมองไปที่หน้าประตูห้อง
คุยโทรศัพท์ ต้องนานขนาดนี้ไหม?
เธอรู้สึกไม่ค่อยจะสบอารมณ์ขึ้นมาแล้ว แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ตัว ก็แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆแค่นี้ ปากของเธอพูดว่าไม่ได้แคร์อะไร แต่ว่าภายในใจนั้นอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่แล้ว
ผ่านไปสิบกว่านาที ม็อกโกถึงได้กลับมาจากด้านนอก
หลังจากเขากลับมา ก็ไม่ได้เรียกผู้หญิงคนนี้เป็นสิ่งแรก ทว่าเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าทันที หลังจากนั้นหยิบกระเป๋าของตัวเอง แล้วค้นโทรศัพท์อีกเครื่องออกมา
แสงดาว：“……”
เขายังมีโทรศัพท์สองเครื่อง?
เธอจับแอปเปิลเอาไว้ รอเขาอยู่ดวงตาสุกใสก็มองวนไปวนมา หลังจากนั้นกัดลงไปอย่างแรง
ยังดี หลังจากที่เขาค้นโทรศัพท์ออกมาจัดการอยู่สักพัก ถือว่าได้หยุดลงแล้ว หลังจากนั้น เขาก็เดินเข้ามาหาเธอ
“เสร็จแล้ว เมื่อสักครู่เล่นถึงไหนแล้ว?”
“ไม่เล่นแล้ว！”
แสงดาวปาแอปเปิลออกไป มือเท้าคลานลุกขึ้นมาจากแผ่นโฟมแล้ว
ม็อกโกนิ่งไปแล้ว
นี่ไม่เล่นแล้ว? ไม่ใช่ว่าพึ่งจะเริ่มเองเหรอ?
เขารู้สึกทำอะไรไม่ถูก แต่เมื่อผู้หญิงคนนี้พูดว่าไม่เล่นแล้ว เขาก็ทำได้เพียงจัดเก็บสิ่งของเหล่านี้ให้เข้าที่เรียบร้อย เตรียมที่จะทำอาหารให้เธอทาน
“แสงดาว ตอนเที่ยงคุณจะทานอะไร? ผมจะไปซื้อกลับมาทำให้คุณ”
“คุณทำเป็นเหรอ?”