ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1076 ภรรยา

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1076 ภรรยา?

“ทำเป็นสิ ทำกับข้าวจะยากอะไร”คิดไม่ถึงว่า ผู้ชายคนนี้จะแสดงออกต่อเรื่องนี้ว่า ไม่ได้มีความกดดันอะไรเลย

ในที่สุดแสงดาวก็มองไปที่เขาอีกครั้งแล้ว

เธอรู้จักผู้ชายมาไม่น้อย ถ้าไม่ลูกหลานตระกูลร่ำรวย ก็เป็นลูกท่านขุนมูลนาย แต่พวกเขาแค่ยื่นมือมาตักเข้าปาก รวมทั้งน้องชายของเธอคนนั้นแสนรัก

ก็เป็นคนแบบนี้

แต่ตอนนี้ คุณชายใหญ่ตระกูลเทวเทพคนนี้ หลานชายคนโตของไชยันต์ เขากลับทำอาหารเป็นด้วย?

แสงดาวดีใจขึ้นมาแล้ว เธอตอบตกลงแล้ว

จากนั้นม็อกโกก็ออกจากโรงพยาบาล ไปซื้อผักที่ซูเปอร์มาร์เก็ต แสงดาวด้านนี้หลังจากเขาออกไป ตามเดิม ไม่นาน ชายชุดดำที่ใส่แว่นตาดำก็มายืนอยู่ที่ประตูหน้าห้องของเธอแล้ว

แสงดาว：“……”

ต่างเป็นประสาท！

เธอทำได้เพียงอยู่ในห้องอย่างว่าง่าย ดูทีวีอย่างเบื่อหน่ายไปด้วย รอชายหนุ่มกลับมาจากการไปซื้อผักไปด้วย

ในโรงพยาบาล ความจริงแล้วไม่ได้มีห้องเดี่ยวแบบนี้ แต่เพราะว่าคณาธิปอยู่ที่นี่ ห้องพักผู้ป่วยของพวกเขา จึงไม่ต่างอะไรเลยบ้านพักของพวกเขาทั้งสองคนเลย

ไม่เพียงมีห้องครัวที่ครบชุด

แม้แต่ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆที่ควรมีในชีวิตประจำวัน ต่างก็มีครบ ถึงจะพูดว่านอนโรงพยาบาล มันคงจะดีกว่าถ้าพูดว่าทั้งสองอยู่ที่นี่เพื่อฟื้นฟูความสัมพันธ์

วันนี้ตอนบ่ายแสงดาวก็ได้ทานอาหารฝีมือคุณชายใหญ่ของตระกูลเทวเทพจนได้ เธอถึงกับต้องร้องว้าวออกมา ฝีมือของเขา ยังดีกว่าเส้นหมี่ผู้หญิงคนนั้นเสียอีก

ไม่สิ เส้นหมี่จะเทียบอะไรได้

ฝีมือของเธออันนั้น ก็มีเพียงน้องชายโง่เง่าของเธอเท่านั้นที่ยินยอมโอบอุ้มเธอเอาไว้

“ทำอาหารเยอะขนาดนี้ ผมไปเรียกน้องชายคุณมาทานด้วยดีกว่า?”

“หา?”

แสงดาวที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยพึ่งจะหยิบตะเกียบขึ้นมา ได้ยินคำพูดนี้ มือเธอแข็งทื่อไปแล้ว

ยังจะเรียกไอ้คนไร้ประโยชน์คนนั้นมา?

ช่างเถอะ เรียกก็เรียก เยอะขนาดนี้ ยังไงก็ทานไม่หมด

ผู้หญิงคนนี้สุดท้ายแล้วก็ตอบตกลงอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไหร่นัก

ม็อกโกได้เห็นแล้ว จึงยิ้มไปล้างมือไปด้วย หลังจากนั้นเขาก็ออกจากห้องพักผู้ป่วยไปแล้ว ไม่นาน ก็เข็นชายหนุ่มที่สวมชุดผู้ป่วยเหมือนกันเข้ามา ไม่ว่าจะเป็นสีหน้าท่าทาง ต่างดีขึ้นมามากแล้ว

“แสงดาว น้องชายคุณมาแล้ว ช่วยเขาหยิบถ้วยกับตะเกียบหน่อย”

“……”

ไม่มีคำพูดใด

แต่ว่าผู้หญิงท้องโตคนนี้ หลังจากมองมาที่พวกเขาแวบหนึ่ง ก็ยังลุกขึ้นไปหยิบถ้วยกับตะเกียบที่สะอาดมาชุดหนึ่ง

ทั้งสามมาครบแล้ว อาหารเที่ยงมื้อนี้ก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว

ม็อกโกเดิมทีอยากจะดื่มเหล้าสักหน่อย คุณลุงคนนี้ ในตอนนั้นช่วยเหลือพวกเขาตั้งมากมาย แต่เมื่อถามคณาธิป เขากลับปฏิเสธ

“ยังไม่สามารถดื่มเหล้าได้ คุณอยากจะดื่มละก็ ผมสามารถดื่มนิดหน่อยเป็นเพื่อนคุณได้”เขายิ้มออกมา ชี้ไปยังนมลังหนึ่งที่วางอยู่บนตู้หัวเตียงของในห้องผู้ป่วยของแสงดาว

เจ้าสิ่งนี้ สองวันก่อนมีคนมาเยี่ยมแสงดาวถือมาด้วย

ม็อกโกหยิบนมมาแล้ว เขาเอาให้คนคนนี้ขวดหนึ่ง ยังเอาให้ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ที่มองตามตลอดเวลาด้วย

“ดื่มเถอะ”

“อืม”

หญิงสาวที่น้ำลายสอถึงได้พอใจขึ้นมาแล้ว ดูดเข้าไปแรงๆหนึ่งอึก เริ่มทานข้าวแล้ว

ผู้หญิงที่ตั้งครรภ์แล้ว มีบางครั้งก็จะเปลี่ยนเป็นเหมือนกับเด็กน้อย อารมณ์แปรปรวน แม้แต่นิสัย ก็จะไม่เหมือนเดิมแล้ว

แสงดาวหลังจากทานอิ่มแล้ว ไม่นาน เธอก็คลานขึ้นไปนอนบนเตียงแล้ว

หญิงตั้งครรภ์จะมีอาการง่วงนอน

ผู้ชายทั้งสองคนได้เห็นแล้ว ก็ยังทานต่อเรื่อยๆที่โต๊ะทานข้าว

ม็อกโก：“ตอนนี้ร่างกายของคุณเป็นฟื้นฟูยังไงบ้างแล้ว? ผมเห็นคุณยังอยู่ในวีลแชร์ตลอด ทานก็น้อย อาการยังไม่ค่อยจะดีเหรอ?”

ม็อกโกพบว่าถึงแม้ว่าคนคนนี้จะขยับตะเกียบ แต่ความจริงแล้ว เขาทานน้อยมาก เหล้าสองสามแก้วดื่มลงไป ม็อกโกพบว่าอาหารที่อยู่ตรงหน้าของเขาแทบจะไม่ได้แตะต้องเลย

จึงทำให้ เขาขมวดคิ้วขึ้นมา แสดงความเป็นห่วงออกมา

“ไม่ใช่”

ชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลาสูงศักดิ์คนนี้ได้ยินแล้ว ริมฝีบางขยับเบาๆ “ผมตอนนี้ยังไม่ถึงระยะการฟื้นฟู ไม่สามารถทานอะไรได้มาก อีกทั้งไขกระดูกยังไม่สามารถผลิตเม็ดเลือดได้ถึง100% อ่อนแรงบ่อยๆ”

“แบบนี้เหรอ?”

“อืม ดังนั้นนั่งวีลแชร์ค่อนข้างสะดวก ถ้าเดินไปไหนแล้ว เกิดอ่อนแรงขึ้นมาอย่างกะทันหัน งั้นก็คงจะยุ่งยากใช่ไหมล่ะ?”

หลังจากคณาธิปพูดถึงตรงนี้ ยังใช้น้ำเสียงของการพูดหยอกล้อพูดออกมาหนึ่งประโยค

ม็อกโกมองดูสีหน้าของเขาที่ดูสดใสอันนี้ ทันใดนั้น เขาก็เกิดความรู้สึกผิดขึ้นมา

เขากลายเป็นแบบนี้ ความจริงแล้ว เขาม็อกโกก็มีส่วนรับผิดชอบ

เพราะว่าตอนนั้นที่อยู่ที่ประเทศT ถ้าไม่ใช่เพราะว่าต้องการให้เขาได้สติขึ้นมา คนคนนี้คงไม่แบกร่างกายที่ป่วยหนักเดินทางจากเมืองเคลียร์มาเป็นพันกิโล เป็นไปได้ว่า เขาก็คงจะไม่เป็นแบบนี้อย่างในตอนนี้

อย่างน้อย เส้นหมี่ก็จะไปที่เมืองเคลียร์

หลังจากนั้น คิดหาวิธีรักษาเขา ทีละก้าว เขาก็คงไม่ต้องเจ็บปวดขนาดนี้ ยิ่งไม่ต้องนอนอยู่ที่โรงพยาบาลมาเป็นครึ่งปี

“ใช่แล้ว วันนี้ผมเห็นว่าตอนเช้าคุณคุยโทรศัพท์อยู่ที่ด้านนอกตั้งนาน สีหน้ายังไม่ค่อยดี ที่บ้านเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วเหรอ?”

ในตอนที่ม็อกโกกำลังรู้สึกผิดอยู่นั้น

ทันใดนั้น ผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าคนนี้ ดวงตาของเขาขยับเบาๆภายใต้แว่นบางอันานอะไร?ผมจะไปซื้อกนี้ เขามองมาที่เขา ถามออกมาหนึ่งประโยค

สีหน้าของม็อกโกเปลี่ยนไปทันที

“คุณมองเห็นแล้ว?”

“ตอนที่ไปเข้ายาก็แค่เดินผ่าน คือเกิดเรื่องขึ้นแล้วเหรอ?”

คณาธิปยังคงถามคำถามนี้