ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1078 ถ้าคุณไม่ยินยอมอยู่ด้วยจะไปก็ได้
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1078 ถ้าคุณไม่ยินยอมอยู่ด้วยจะไปก็ได้
ม็อกโกเดินเข้ามาแล้ว
“ต้องขอโทษด้วย ที่กลับมาช้า เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
เขามองเห็นคณาธิปอยู่ที่นอกห้องพักผู้ป่วย สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย
แต่ไม่นาน เขาก็เปลี่ยนกลับมาเป็นเหมือนเดิม นำโทรศัพท์ที่ถืออยู่ยัดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขาเดินมาที่ด้านหน้าของคนคนนี้ กล่าวขอโทษพร้อมอธิบายออกมา
สีหน้าของคณาธิปยังคงนิ่งอยู่
มองไปที่ประตูห้องพักผู้ป่วยที่อยู่ด้านหลังที่ปิดสนิท เขายังเตือนออกมาว่า ：“ต่อไป ถ้าจะกลับมาช้า จำเอาไว้ว่าโทรบอกเธอสักหน่อย อย่าทำให้คนอื่นต้องเป็นห่วง”
ม็อกโกรีบพยักหน้า：“ผมเข้าใจ เมื่อสักครู่โทรศัพท์แบตหมด ผมเข้าไปจะอธิบายกับเธอเอง ถ้าไม่มีเรื่องอะไรละก็ งั้นผมเข้าไปก่อนนะ”
“อืม”
คณาธิปเพียงมองอยู่ไกลๆ
หลังจากนั้นไม่กี่นาที เมื่อม็อกโกเข้าห้องพักผู้ป่วยไปแล้ว คณาธิปถูกลูกน้องของตัวเองเข็นอยู่ กลับไปยังที่พักของเขา
“คุณหาเขาเจอที่ไหน?”
“ไม่ได้ไกลมาก ซูเปอร์มาร์เก็ตที่ห่างออกไปประมาณห้ากิโลเมตร”
คนชุดดำที่เข็นเขาอยู่ด้านหลังตอบกลับมาอย่างนอบน้อม
ห้ากิโลเมตร?
งั้นทำไมถึงได้กลับมาดึกดื่นขนาดนี้? ยังมีถ้าโทรศัพท์แบตหมดแล้วจริงๆ เวลาสำคัญแบบนี้ ไม่ใช่ว่าควรจะรีบกลับมาทันทีไม่ใช่เหรอ?
ทั้งที่รู้ว่าที่นี่มีผู้หญิงอารมณ์ร้ายขนาดนี้รอเขาอยู่
สีหน้าของคณาธิปยิ่งไม่ดีขึ้นมาแล้ว
เขากลับมาที่ห้องพัก ไม่นาน โทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง：“ฮัลโหล ผมคือคณาธิป ช่วงนี้คุณว่างหรือเปล่า? ถ้าว่างละก็ ช่วยไปที่เมืองหลวงให้ผมหน่อย”
“ได้ครับ ท่านประธาน”
คนคนนี้ได้รับโทรศัพท์จากเขา ตอบตกลงในทันทีอย่างไร้เงื่อนไข
หลังจากนั้น ก็วางสายไปแล้ว
เรื่องราวเกี่ยวกับตระกูลเทวเทพ ความจริงแล้วเขาไม่ได้มีความสนใจที่อยากจะรู้ แต่ว่า ผู้หญิงคนนั้นได้แต่งงานกับม็อกโกแล้ว อีกทั้งกำลังจะคลอดลูก
แน่นอนว่าเขาต้องให้การรับรองกับเธออย่างร้อยเปอร์เซ็นต์
คณาธิปรอข่าวคราวจากเมืองหลวงด้านโน้น
ทว่าในขณะที่กำลังรอในช่วงวันเวลานี้ แสงดาวเองก็ค้นพบว่าม็อกโกมีความผิดปกติบางอย่าง
ก่อนอื่น เขาดูโทรศัพท์มากกว่าเดิม หลังจากนั้น ในเวลาที่เขาอยู่กับเธอ จะใจลอย มีบางครั้งเธอเรียกเขาตั้งหลายครั้ง เขาก็ยังไม่มีปฏิกิริยา
เขาเป็นอะไรกันแน่?
เป็นเพราะว่าอยู่กับเธอนานไปหรือเปล่า ใจเร่ิมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว?
แสงดาวเริ่มจะไม่ค่อยพอใจแล้ว
“คุณกำลังทำอะไร? เมื่อกี้ฉันเรียกคุณตั้งหลายครั้ง คุณก็ไม่ตอบ”
วันนี้ เพราะว่าเธอเข้ายาผ่านทางสายน้ำเกลือหมดแล้ว อยากจะให้เขาช่วยเรียกพยาบาลมาสักหน่อย ช่วยเธอดึงเข็มออกไป
แต่ว่า เธอเรียกเขาติดต่อกันหลายครั้ง ผู้ชายคนนี้ยังคงยืนอยู่ที่หน้าต่างกดโทรศัพท์ของตัวเองไม่มีปฏิกิริยาอะไร ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวแล้ว
“หืม?”
ประโยคนี้ด่าออกมา
ถือว่า สมาธิของผู้ชายคนนี้ได้ออกจากโทรศัพท์มาแล้ว
เขาเงยหน้าขึ้นมามองไปที่เธอแวบหนึ่ง เก็บโทรศัพท์ลงทันที แล้วก็เดินเข้ามาหาเธอ
“เป็นอะไรเหรอ? มีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า?”
“……”
อดกลั้นเอาไว้หลายวินาที แสงดาวยื่นแขนที่มีเข็มปักอยู่ออกมา ถึงได้จ้องไปที่เขา：“คุณเป็นอะไรกันแน่? ถ้าไม่มีความอดทนแล้วจริงๆ คุณสามารถกลับไปได้ ฉันไม่มีทางขวางคุณเอาไว้”
“หา?”ม็อกโกรีบร้อนขึ้นมาทันใด
“ไม่ได้มีเรื่องอะไร ผมจะหมดความอดทนได้อย่างไร? คุณกำลังจะพูดว่าเมื่อสักครู่ผมไม่ได้ยินที่คุณเรียกหรือเปล่า? ต้องขอโทษด้วย เมื่อสักครู่ผมกำลังจัดการเรื่องงานอยู่”
“เรื่องงาน?”
แสงดาวที่ในอกกำลังโมโห รู้สึกงงงวยขึ้นมาอย่างกะทันหันแล้ว
ม็อกโกพยักหน้า ：“ใช่ เกี่ยวกับภารกิจ ถึงแม้ว่าคุณปู่จะช่วยผมลางานแล้ว แต่ว่าก็ยังมีบางเรื่องที่ยังต้องจัดการ คุณอย่าได้โมโห ครั้งหน้าผมจะระวัง”
เขาอธิบายออกมาอย่างละเอียดอีกครั้ง น้ำเสียงยังคงอบอุ่นเหมือนก่อนเคย
ความโมโหของแสงดาวอันนั้นก็ไม่พ่นออกมาแล้ว
ที่เธอโมโห ความจริงแล้วเหตุผลหลักๆเป็นเพราะว่า เกิดจากความไม่มั่นคงในจิตใจของเธอ ผู้ชายคนนี้ กว่าเธอจะพัฒนาความสัมพันธ์กับเขามาได้ไม่ง่ายเลย จนทำให้จนถึงปัจจุบัน มีบางครั้งที่เธอมองไปที่เขา ยังคงสงสัยว่านี่เป็นเพียงความฝันหรือเปล่า?
ที่แท้ เธอเข้าใจเขาผิดอีกแล้วเหรอ?
แสงดาวรู้สึกจิตตกจนก้มหัวลงมา มือทั้งสองข้าง จับมุมผ้าห่มเอาไว้แน่นอย่างแข็งทื่อ
ม็อกโกกลับไม่เข้าใจจิตใจของเธอ เห็นว่าเธอไม่โมโหแล้ว ภายในใจก็ปล่อยวางลงแล้ว
“คุณอยากจะถอดเข็มใช่ไหม? คุณรอสักครู่ ผมจะไปเรียกพยาบาลมาเดี๋ยวนี้แหละ”
หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นไปเรียกพยาบาลแล้ว
แสงดาว：“……”
มองดูเขาเดินออกไป นอนลงบนเตียง เธอหงุดหงิดจนดึงผ้าห่มมาคลุมเอาไว้จนถึงศีรษะแล้ว
นิสัยเสียของเธออันนี้ ต้องปรับปรุงจริงๆแล้ว！
หลังจากเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ นี้เกิดขึ้น วันต่อๆมา ต่างสงบดีไม่มีเรื่องอะไร ความสัมพันธ์ของทั้งสอง ก็กลับเข้าสู่โหมดอบอุ่นอย่างก่อนหน้านี้อีกทั้งยังรู้สึกสบายใจ
เส้นหมี่ที่อยู่ที่เมืองAได้ข่าวว่าพวกเราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ก็ดีใจแทนพวกเขาอย่างมาก
“พี่ชาย คุณพูดสิ ตอนนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีขนาดนี้ งั้นรอให้พี่สาวคลอดลูกแล้ว? พวกเราจัดงานแต่งงานให้เธอดีไหม? สิ่งของที่เตรียมเอาไว้สำหรับงานแต่งงานครั้งที่แล้ว ต่างก็ยังอยู่”
คนที่ถือว่าเป็นนายหญิงของตระกูลหิรัญชา เส้นหมี่ค่อนข้างใส่ใจเรื่องนี้
แสนรักที่เวลานี้นั่งอยู่ในออฟฟิศกำลังจัดการอีเมล ได้ยินเธอพูดถึงเรื่องนี้อย่างกะทันหัน สายตาของเขาจึงเบนออกจากหน้าจอ เบิกดวงตากว้าง แล้วมองมาที่หญิงสาวแวบหนึ่ง
“ให้พวกเราใช้เหรอ?”
“……”
คนคนนี้จริงๆเลย……
เวลานี้เส้นหมี่ไม่รู้ว่าจะเอาคำพูดอะไรมาตอบกลับไอ้คนนี้