ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 1092 ยังไงก็ต้องเอาใจภรรยานะ

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1092 ยังไงก็ต้องเอาใจภรรยานะ

กับระบบราชการของมันว่าซื่อสัตย์สุจริตหรือไม่คือไม่สามารถแยกออกโดยสิ้นเชิง และสำหรับประเทศที่อยู่ตรงหน้านี้ เห็นได้ชัดว่ามันเน่าเฟะมาก

ม็อกโกเข้ามาแล้ว ด้วยประสบการณ์รบพิเศษมาหลายปี เขาจึงสามารถมาถึงห้องคุมขังได้อย่างง่ายดาย จากนั้นในห้องขังผู้กระทำความผิดร้ายแรงห้องนั้น เขาก็เจอตัวรองผู้นำเดชาที่ถูกทรมานอยู่ข้างใน

“ขาดไปแล้วกี่นิ้ว?”

“นิ้วมือหนึ่งนิ้วขาดไปเรียบร้อยแล้ว ยังคงไม่พูด ลูกน้องของไชยันต์คนนี้ ยังดื้อรั้นหัวแข็งอยู่ไม่เบา”

ในเวลานี้ข้างในเงียบสงบลงแล้ว

ได้ยินเพียงแค่ตำรวจสองนายที่กำลังสนทนาคุยกันด้วยภาษาท้องถิ่นอย่างหมดความอดทนอยู่ข้างใน

ม็อกโกก็เข้ามา โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าใด ๆ หลังจากที่เขาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าห้องคุมขังที่ล็อกประตูสองบานไว้ แล้วหยิบปืนพกเก็บเสียงออกมา

“ปังปัง—-“

สองนัด กุญแจล็อกนี้ก็ถูกยิงจนเปิดออก

“ใคร?”

เมื่อได้ยินเสียงกุญแจล็อกตกลงบนพื้น หลังจากที่ผู้สอบสวนสองคนที่อยู่ข้างในมองหน้ากันและกัน ก็ออกมา

ม็อกโกไม่ส่งเสียง

เขาเหมือนกับวิญญาณ หลังจากยืนอยู่ตรงนั้นรอให้สองคนนี้โผล่หัวออกมาจากข้างใน แล้วลงมือบิดคอของพวกเขาอย่างไวราวกับไฟฟ้า ได้ยินเพียงแค่เสียง “แกร๊ก”

โดยพื้นฐานแล้ว สองคนนี้ไม่มีแม้แต่จะส่งเสียงออกมา คนทั้งคนก็ล้มลงนอนกองกับพื้นราวกับสุนัขที่ตายแล้ว

พูดจริงๆ ว่า คนไร้น้ำยาแบบนี้หากอยู่ในมือของผู้บัญชาการสูงสุดของหน่วยรบพิเศษคนนี้ ยังจัดการง่ายกว่าขยี้มดตัวหนึ่งให้ตายเสียอีก

ม็อกโกรีบเข้าไปในห้องคุมขังนี้อย่างรวดเร็ว

เป็นรองผู้นำเดชาจริง ๆ ด้วย

เขาถูกจับมัดไว้บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง บนหน้าอกเต็มไปด้วยเลือดที่ถูกทุบจนกระอักออกมา และมือของเขาถูกจับมัดแน่นไว้ด้านหลังด้วยลวดเหล็ก นิ้วหัวแม่มือด้านขวาก็บิดเบี้ยวผิดรูปไปหมดแล้ว

แค่ดูก็รู้ว่าถูกหักออกไปแบบดื้อๆ

พวกเดรัจฉานนี่!

มุมตาของม็อกโกถูกเติมเต็มไปชั้นสีแดงก่ำชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว หากไม่ใช่เพราะเห็นว่าไม่ควรอยู่ที่นี่นาน ไม่แน่ว่าเขาอาจจะกลับไปยิงสองคนนั้นซ้ำอีกสักสองสามนัด

ม็อกโกช่วยชีวิตรองผู้นำเดชาที่หมดสติอยู่ออกมาได้แล้ว

ไม่ได้ออกทางประตูหน้า แต่แบกเขาไว้ และหลังจากถอดเสื้อผ้าของตำรวจสองนายที่ถูกเขาฆ่ามาสวมใส่บนร่างกายพวกเขาแล้ว เขาก็ประคองเขาจากสถานีตำรวจนี้ขึ้นมายังชั้นบนสุด

จากนั้นก็ค่อยไถลลงมาแล้วเดินออกไปอย่างหยิ่งผยอง

คนพวกนี้ ช่างเป็นพวกไร้น้ำยาเสียจริงๆ ！

ม็อกโกพารองผู้นำเดชาไปจากที่นี่

ตอนที่ม็อกโกใกล้จะถึงฐานลับ กองทัพ เพิ่งจะได้รับสายโทรศัพท์ หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์แล้ว สีหน้าเขาเปลี่ยนไป และออกมาจากในเต็นท์

“พลตรี ทำไม….ถึงเป็นแบบนี้? รองผู้นำเดชามาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมผมไม่รู้อะไรเลย?”

“อืม เขามาเพื่อส่งตัวพ่อค้าอาวุธเหล่านั้นข้ามแดน”

ม็อกโกพูดหนึ่งประโยคอย่างเรียบเฉย

จากนั้น เขาก็พารองผู้นำเดชาที่ยังคงหมดสติอยู่เข้าไป

มาถึงที่นี่แล้ว โดยพื้นฐานแล้วคือปลอดภัยแล้ว ม็อกโกก็ค่อยวางใจ แล้วเข้าไปในเต็นท์อีกเต็นท์หนึ่งเพียงลำพัง และเริ่มทำการศึกษาเส้นทางต่อไป

ความสัมพันธ์ของพ่อค้าอาวุธเหล่านี้กับตระกูลเทวเทพ อันที่จริงเขาไม่ได้บอกแก่ทีมย่อยนี้ทราบ โดยเฉพาะรองนำ กองทัพ คนนี้ เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับโชคชะตาของตระกูลเทวเทพมากเกินไป ยิ่งคนรู้น้อยก็จะยิ่งดี

เพียงแต่ถ้าหากพวกเขาไม่รู้ เขาจะนำตัวพวกพ่อค้าอาวุธเหล่านี้กลับไปได้อย่างไร?

“พลตรี คุณกำลังศึกษาอะไรเหรอครับ?”

พูดถึงอยู่ก็มา ตายยากเสียจริง

ในเวลานี้ กองทัพ คนนี้ก็ถือน้ำขวดหนึ่งมาให้เขาพอดี

ม็อกโกเห็นแล้วจึงรับมา : “กำลังคิดเรื่องพวกพ่อค้าอาวุธเหล่านั้น พวกเขามีคลังอาวุธใหญ่ขนาดนั้นอยู่ในมือ และเป็นของประเทศพวกเราเสียส่วนใหญ่ จึงต้องคิดหาวิธีพาตัวพวกเขากลับไปถึงจะดีกว่า”

“หา?”

กองทัพ ได้ยินแล้วก็เผยให้เห็นความลำบากใจเล็กน้อยทันที

“แต่ตอนนี้ประเทศของพวกเราเสนอไม่ขอส่งตัวผู้ร้ายข้ามแดนแล้ว งั้นพวกเราจะต้องพากลับไปยังไงล่ะ? คงจะไม่แย่งคนไปหรอกนะครับ?”

“ทำไมจะไม่ได้?” ม็อกโกมองเขา แล้วตอบกลับหนึ่งประโยคอย่างเรียบเฉย

“คนคนนี้เดิมทีพวกเราก็มีส่วนร่วมกับการจับกุม อีกทั้งยังคงเป็นคดีใหญ่ที่สุดในประเทศของพวกเราด้วย แย่งคนกลับมาทำไมจะไม่ได้? พวกเขาเพียงแค่บังเอิญติดกับดักของชายแดนประเทศนี้ จึงได้กลายเป็นอาชญากรของพวกเขา แล้วมันยุติธรรมตรงไหนสำหรับทีมย่อยของประเทศอื่นอย่างพวกเราที่อุตส่าห์ลำบากตามจับกุมอยู่นานหลายเดือน?”

ม็อกโกอธิบายให้ฟังอย่างช้าๆ

กองทัพ ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็ถึงกับพยักหน้า : “ถูกต้อง คุณพูดมีเหตุผลมาก งั้นให้ผมไปติดต่อกับผู้รับผิดชอบของทีมย่อยอื่นดูไหมครับ?”

“ได้”

ม็อกโกตกลงแล้ว

จากนั้น กองทัพ คนนี้ก็ออกไปหาคนเหล่านั้น

และหลังจากที่ม็อกโกถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้ว ก็หยิบแผนที่นั้นขึ้นมา แล้วทำการศึกษาแผนการต่อไปที่จะแย่งคนมา

“ติ๊ง…..”

ในขณะที่กำลังใจจดใจจ่ออยู่กับการวาดลงบนแผนที่ จู่ ๆ โทรศัพท์ที่วางอยู่ด้านข้างก็ดังขึ้นหนึ่งที

เขาได้ยิน สายตาก็เหลือบไปมองตามสัญชาตญาณ

【แสงดาว : รูปภาพ/รูปภาพ/รูปภาพ】

ผู้หญิงที่อยู่เจแปนคนนี้ส่งรูปภาพสองสามรูปมาให้เขา

สายตาของม็อกโกมองเห็นแล้ว แค่เพียงหนึ่งวินาทีนั้น อารมณ์ความตึงเครียดทั้งวันของเขาก็ผ่อนคลายลง คิ้วขมวดเคร่งขรึมก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนมากหลังจากที่ได้เห็นข้อความวีแชทนี้แล้ว

【ม็อกโก : นี่คือผลตรวจของวันนี้? ผลเป็นยังไงบ้าง?】

【แสงดาว : ดูเองไม่เป็น?】

แฝงด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย ผ่านทางหน้าจอ ก็ยังสามารถจินตนาการได้ถึงลักษณะท่าทางเย็นชาของผู้หญิงคนนี้